ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ (1956-2019)

Υπήρξε μια γενιά τραγουδοποιών, εκεί στα μέσα του ’80, που έκανε επανάσταση στο ελληνικό τραγούδι. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ανήκε σ’ εκείνη τη γενιά – ήταν επίλεκτο στέλεχός της.

Ο κόσμος, ο πολύς κόσμος, μέχρι τότε άκουγε βασικά λαϊκά ή ελαφρά, για να το πούμε κάπως χοντρά, άκουγε δηλαδή Ρίτα Σακελλαρίου ή Γιάννη Πάριο, και επίσης όσους κινούνταν στις παρυφές των δύο, ήταν δηλαδή κάπως λιγότερο λαϊκοί και όχι τόσο ελαφροί, σαν τον Γιώργο Νταλάρα και τη Χαρούλα Αλεξίου.

Και είναι τότε ακριβώς (1984), όταν επιχειρείται για πρώτη φορά το πιο μεγάλο σμίξιμο. Όταν ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά τη «Σκόνη» και τις «Αρκούδες», συνεργαζόμενος με τους Τερμίτες, το συγκρότημα του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

Σε τι συνίστατο εκείνο το σμίξιμο; Μα στην επικοινωνία του «έντεχνου λαϊκού», με το ροκ. Το καθημερινό τραγούδι εξηλεκτρίζεται μαζικά. Το ροκ κάπου χάνει το νόημά του (αν και δεν είναι εύκολο να πεις ποιο ακριβώς ήταν το νόημα του ροκ), βρίσκει όμως την ίδια ώρα ένα ακροατήριο, που ναι μεν υπήρχε (το είχε διαμορφώσει ο Διονύσης Σαββόπουλος π.χ.), αλλά ήταν κάπως συγκεκριμένο και περιορισμένο.

Με τον Μαχαιρίτσα (Τερμίτες) και με όλους τους υπόλοιπους (Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Κατσιμιχαίοι, Διονύσης Τσακνής, Φατμέ-Νίκος Πορτοκάλογλου κ.ά.) η βεντάλια ανοίγει. Ο ηλεκτρισμός περνάει σε πρώτο πλάνο, ο στίχος εκσυγχρονίζεται, γίνεται πιο άμεσος, οι τραγουδιστές κρατούν ό,τι μπορούν από την κλασική ροκ μυθολογία (και στο επίπεδο της «εικόνας») και ο κόσμος αρχίζει να παραληρεί σιγά-σιγά με το «Πόσο σε θέλω» (1988) [Τερμίτες] και με το «Διδυμότειχο Blues» (1991) [Μαχαιρίτσας-Νταλάρας].

Αλλά ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή.

Η συνέχεια εδώ...

https://www.lifo.gr/articles/music_articles/250751/layrentis-maxairitsas-mia-megali-apoleia-gia-to-elliniko-tragoydi