ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 221

18/2/2020 
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ 

Πολύ μεγάλο ταλέντο – απ’ αυτά που σκάνε μία στο τόσο. 

Θα περάσουν πολλά χρόνια, για να βγει κάτι ανάλογο στο λαϊκό τραγούδι...

17/2/2020
Υπάρχουν θάνατοι μουσικών (ας μείνουμε σ’ αυτούς) για τους οποίους γίνεται «το σώσε» (ποσταρίσματα επί ποσταρισμάτων), και άλλοι (θάνατοι), για τους οποίους δεν βλέπεις ούτε ένα RIP.

Εγώ, πάντως, δεν ποστάρω για θανάτους καλλιτεχνών που δεν με πολυαφορούν. Που δεν έχω ούτε ένα δίσκο τους, ας πούμε, που δεν έχω «μεγαλώσει» με τις μουσικές τους όπως λέμε. Ας είναι όλοι αναπαυμένοι, αλλά τα μνημόσυνα στο facebook έχουν ένα νόημα όταν σε δένει και κάτι μ’ αυτόν που έφυγε... αλλιώς καταντάμε γραφείο ανακοινώσεων.
Θα ποστάρω λοιπόν για τον Νιγηριανό Dr. Victor Olaiya, που πέθανε στα 90 του τις προάλλες (12 Φεβ.), την μεγαλύτερη τρομπέτα του highlife, έναν μουσικό που διέπρεψε σε πολλά στυλ και που, στις αρχές του ’70, δυναμίτιζε τις πίστες στην αφρικανική χώρα με τον soul ήχο του.
Επηρεασμένος, τότε, πολύ, από τον James Brown, o Dr. Victor Olaiya έκανε ένα άλμπουμ, το “Up-To-Date Mover” (1970), που θεωρείται «κορυφή» για την soul στην Νιγηρία και που, σήμερα, κοστίζει πολλά λεφτά.
Και ήταν 2005, όταν η γνωστή βρετανική Soundway είχε δώσει ένα 45άρι, που, στη μια πλευρά του, είχε δυο κομμάτια με τον Dr. Victor Olaiya, από ’κείνο το σπανιότατο LP (συνθέσεις του James Brown αμφότερα).
Τότε, εκείνη την εποχή, είχα αγοράσει αυτό το single. Για ακούστε το...

https://www.youtube.com/watch?v=SbwOEyHyB2g

15/2/2020

SUN RA GOES DISCO
Χόρευα με το “Ma Baker” όταν βγήκε, το 1977, σιχαινόμουν τους Boney M λίγο μεγαλύτερος και χλεύαζα κάτι φίλους, δεξιούς, που εξακολουθούσαν να τους ακούν και το 1980-81, δεν ξανασχολήθηκα μαζί τους για δεκαετίες, και τα τελευταία χρόνια, βλέποντας κάτι βίντεο στο YouTube, σαν κι αυτό το πολωνικό-κομμουνιστικό από το 1979, λέω να αναθεωρήσω.
Ακόμη και η «σαβούρα» εκείνης της εποχής, ρε φίλε, είχε μια-κάποια ποιότητα. Είχαν κι ένα ψιλο-δίκιο οι ΜΑΚΙήτες δηλαδή...

https://www.youtube.com/watch?v=9c5yPIQ3LQI

15/2/2020

Κι αυτό, γιατί ξύπνησα ανάποδα το πρωί και ακόμη δεν έχω ισιώσει. (γέλιο)
Πολύ μεγάλο κομμάτι στη μουσική είναι οι σωστές επιρροές. Βασικά είναι το δεύτερο μετά το ταλέντο. Άμα δεν έχεις τα σωστά ακούσματα, όσο ταλέντο και να έχεις θα γράψεις «ό,τι να ’ναι». Ακόμη και λιγότερο ταλαντούχοι, όπως οι Nirvana π.χ., έχοντας σωστές επιρροές (τους φοβερούς –και σφόδρα υποτιμημένους από τους πολύξερους, δηλαδή τους άσχετους– Shocking Blue) μπόρεσαν και προχώρησαν.
Σήμερα σου λέει ο άλλος... είμαι επηρεασμένος από τον Daniel Johnston.
E, γι’ αυτό φίλε μου η μουσική πάει κατά διαόλου. Γιατί πολλοί επηρεάζονται από άσχετους ή από μέτριους.
Και χαίρομαι γι’ αυτό το κορίτσι, την Billie Eilish τέλος πάντων, επειδή έχει σωστές επιρροές (τους Doors π.χ., που τους κοπιάρει κάπως άτσαλα, αλλά δεν έχει σημασία) και που θα γράψει ακόμη καλύτερα τραγούδια στο μέλλον. (Ωραίο ήταν κι αυτό που έφτιαξε για τον καινούριο James Bond).

15/2/2020

Μην μας τα ζαλίζετε τώρα με τους Black Sabbath, γιατί θα τα πάρω.

Και το rock δεν είναι μόνο riffs, πάνω στα οποία στηρίζεται το χειρότερο stoner – με πάμπολλα συγκροτήματα να μην ξέρουν να γράψουν ούτε ένα τραγούδι που να μείνει, είναι κι ένα σωρό άλλα πράγματα (ων ουκ έστιν αριθμός). 

Κι άμα γουστάρετε «σκοτεινά εξώφυλλα», να εδώ έχω ένα. Το δεύτερο των Faust. Χωρίς σπίτια, κορίτσια, δέντρα, ανάποδους σταυρούς και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες...

14/2/2020

Αφού έχεις παίξει δίπλα στον... Έλληνα Γιουλ Μπρύνερ μετά έχεις όλες τις προϋποθέσεις να προχωρήσεις μόνη σου στη ζωή. (1966)

13/2/2020

Λοιπόν, δεν το λέω για να κάνω τον έξυπνο. Πάντα το πίστευα. Το πρώτο των Blue Öyster Cult είναι μια κλάση πάνω (και δυο και τρεις) από το πρώτο των Black Sabbath...

https://www.youtube.com/watch?v=b0yNndiQMVk