LENNY SENDERSKY & MOON STRINGS, PER ODDVAR JOHANSEN, PERICOPES+1, ØYVIND BRÆKKE SEXTET τζαζ από την Νορβηγία, την Ρωσία και την Ιταλία

LENNY SENDERSKY & MOON STRINGS: Blues Mizrahi [Losen LOS 238-2, 2020]

Για τον ρώσο σαξοφωνίστα-φλαουτίστα από την Πόλη του Αγίου Πέτρου Lenny Sendersky έχουμε ξαναγράψει στο blog. Ήταν πριν αρκετό καιρό, όταν είχαμε αναφερθεί στο άλμπουμ του “Desert Flower” [LeTo Records, 2013]. Τώρα, έχουμε στο player την πιο πρόσφατη δουλειά τού Lenny Sendersky, το νορβηγικό άλμπουμ “Blues Mizrahi”, το οποίον ολοκληρώνεται με την βοήθεια των Moon Strings (ενός έγχορδου κουαρτέτου, δεν γράφω κουαρτέτο εγχόρδων, που αποτελείται από βιολί, βιόλα, τσέλο και κοντραμπάσο). Το άλμπουμ μπορεί να είναι νορβηγικής παραγωγής, αλλά είναι ηχογραφημένο στην Μόσχα, τον Απρίλιο του 2019, ενώ η μίξη και το mastering έχουν γίνει στο Τελ Αβίβ. (Ο Sendersky για κάμποσα χρόνια έζησε στην Σκανδιναυία, αλλά από το 2011 και μετά ζει στο Ισραήλ). Η δε μουσική στο “Blues Mizrahi” αντανακλά αυτά ακριβώς τα ακούσματα ενός πλάνητα μουσικού – ενός μουσικού που έχει μεγαλώσει ηχητικώς ανάμεσα στην Ανατολή και την Δύση.

Το υλικό, που ακούμε εδώ, αποτελείται από οκτώ originals, συν τρεις versions σε πάρα πολύ γνωστά tracks (καθώς διασκευάζονται τα “Take five” του Paul Desmond, “In a sentimental mood” του Duke Ellington και “I got rhythm” του George Gershwin).

Ο συνδυασμός, τώρα, ανάμεσα σ’ ένα τζαζ ή σχεδόν τζαζ κουαρτέτο (Lenny Sendersky άλτο, σοπράνο, φλάουτο, ταμπουρίνο, Oshy Daban φωνή, Ehud Ettun μπάσο, Arkady Shilkloper γαλλικό κόρνο) κι ένα έγχορδο κουαρτέτο δεν είναι οπωσδήποτε κάτι «καθημερινό», και γι’ αυτό ίσως να μην «κάθεται», από την πρώτη στιγμή, και τόσο καλά στο αυτί. (Θέλει, εννοούμε, μερικές παραπάνω ακροάσεις το CD). Παρά ταύτα, ο Sendersky έχει κάνει στον ενορχσητρωτικό τομέα (στον συνδυασμό δηλαδή δύο τελείως διαφορετικών γκρουπ – που παίζουν ταυτόχρονα, να μην το ξεχνάμε αυτό) πάρα πολύ καλή δουλειά, κατορθώνοντας να δώσει στο “Blues Mizrahi” έναν καθαρό eastern / oriental «αέρα», που θυμίζει κάτι («κάτι» λέμε) από εκείνα τα παράξενα fusions (τύπου jazz & χιτζάζ) που συνέβαιναν στην Αμερική κυρίως στα sixties.

Κι αυτό είναι το περισσότερο και το καλύτερο που μπορούμε να σημειώσουμε για το “Blues Mizrahi”.

PER ODDVAR JOHANSEN: The Quiet Cormorant [Losen LOS 237-2, 2020]

Ο Per Oddvar Johansen είναι ένας καλός, γνωστός ντράμερ. Πριν τρία χρόνιας, ας πούμε, τον ακούσαμε ως μέλος των Adam Bałdych & Helge Lien Trio (σε εγγραφή της ACT Music + Vision), ενώ έχει περάσει και από δεκάδες άλλα σχήματα (στο discogs αναφέρονται καμιά 20αριά!). Εσχάτως ο Per Oddvar Johansen κυκλοφόρησε ένα προσωπικό CD, το “The Quiet Cormorant”, το οποίο δεν είναι το πρώτο του φυσικά, έχοντας δίπλα του τον Torben Snekkestad τενόρο & σοπράνο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο και ξανά τον Helge Lien πιάνο, ενώ ως guest εμφανίζεται σε δύο tracks και η κιθαρίστρια Hedvig Mollestad (γνωστή μας από El Doom & The Born Electric και Hedvig Mollestad Trio). Το σύνολο των συνθέσεων στο “The Quiet Cormorant”, ανήκει στον Johansen, ο οποίος (σαν συνθέτης) αφουγκράζεται βασικά το nordic κλίμα – χωρίς τούτο να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και ευρύτερες αναφορές.

Jazz λοιπόν για ντραμς (και λίγα vibes), πνευστά και πιάνο, βασικά, έχουμε εδώ, jazz που υποκρύπτει βαθιά κατανόηση των κανόνων της απλωμένης λυρικής έκφρασης (με τον Bill Evans να αναγνωρίζεται ως σημαντική επιρροή, τουλάχιστον για τον πιανίστα Lien). Φυσικά, μιαν άλλη προφανής επιρροή, αυτήν τη φορά για τον σαξοφωνίστα Snekkestad, είναι ο Jan Garbarek – οπότε, τώρα, έρχεται κάπως και «κουμπώνει» το γενικότερο σκηνικό, που αναπτύσσεται αβίαστα, από οργανοπαίκτες που ξέρουν τι ζητάνε.

Αβίαστα μεν, μα και αναμενόμενα δε, τουλάχιστον στα περισσότερα tracks, και σίγουρα όχι σ’ εκείνα στα οποία συμμετέχει η κιθαρίστρια Mollestad – μιαν εξαιρετική μουσικός, που γνωρίζει πώς να βάλει τη δική της σφραγίδα όπου συμμετέχει. Αυτά, λοιπόν, τα tracks, το 7λεπτο “Brown house (by the sea)” και το 3λεπτο “Love, peace & currywurst”, είναι εκείνα που ξεχωρίζουν με την πρώτη, tracks που ακολουθούν progressive και fusion δρόμους, και που δείχνουν πως η κιθάρα είναι ένα απαραίτητο εργαλείο στην περίπτωση του σχήματος του Per Oddvar Johansen – κάτι που θα πρέπει και ο ίδιος να το αποδεχτεί, και όχι, φυσικά, επειδή το λέμε εμείς.

PERICOPES+1: Up [Losen LOS 225-2, 2020]

Οι Pericopes+1 είναι ένα ιταλικό τζαζ-τρίο το οποίον αποτελείται από τους Emiliano Vernizzi τενόρο σαξόφωνο, ηλεκτρονικά, Alessandro Sgobbio πιάνο, fender rhodes, ηλεκτρονικά και Nick Wight ντραμς. Έχουν κι αυτοί την ιστορία τους, μιαν ιστορία που σε κάθε περίπτωση συνεχίζεται μ’ αυτό το πιο νέο άλμπουμ τους, το “Up”, που περιλαμβάνει συνθέσεις των Sgobbio και Vernizzi, συν μια διασκευή στο κλασικό “Sultans of swing” των Dire Straits (του Mark Knopfler δηλαδή). Συνθέσεις τού Sgobbio είχαμε δει/ακούσει και σ’ ένα πρόσφατο νορβηγικό CD, το “Forests” (2019), των Silent Fires (δισκοκριτική της 3ης Φεβ. 2020), σημειώνοντας πως... σαν άκουσμα δεν έχει μία συνεχή και απρόσκοπτη ροή, καθώς τούτο πηγαινοέρχεται ανάμεσα στην μέση αφήγηση και την παραδοξότητα, προτείνοντας βασικά ερμητικές και περίκλειστες ηχητικές καταστάσεις.

Χοντρικά, τα ίδια ισχύουν και για το “Up”, εννοώντας πως και αυτό δεν είναι ένα προφανές και «εύκολο» άλμπουμ, καθώς περιλαμβάνει (και) πιο απαιτητικά, «σύγχρονα» tracks (που δεν ανήκουν μόνο στον Sgobbio, μα και στον Vernizzi), επιδιώκοντας μιαν επικοινωνία ανάμεσα σε κλασικά και μοντέρνα στοιχεία. Βεβαίως τα ηλεκτρονικά, με τις παρεμβάσεις τους και τα samples, δίνουν μιαν ειδική αίσθηση στην ηχογράφηση, αλλά βασικά οι συνθέσεις εδώ καθοδηγούνται από το πιάνο και το τενόρο, μαζί και μ’ ένα κουαρτέτο εγχόρδων (δύο βιολιά, βιόλα, τσέλο) στις περιπτώσεις εκείνες που χρειάζεται τούτο να παρέμβει (“The Earth’s shape”).

Tracks σαν το “Martyrlied” μαρτυρούν ποιες είναι οι βασικές αισθητικές «αγωνίες» των Pericopes+1 –jazz (post-bop) και ηλεκτρονικά, και μαζί και μόνα, σε μιαν εξαιρετική σύνθεση–, ενώ διασκευές σαν αυτήν στο “Sultans of swing” δείχνουν και την ευστροφία του γκρουπ, αν θέλετε, που επιχειρεί μιαν αληθινή διασκευή στο τραγούδι των Dire Straits, «παίζοντας» με την μελωδία του, και αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι όλα εκείνα που έχουν ταυτιστεί με το κλασικό άσμα.

Και ευφάνταστοι και προχωρημένοι οι Ιταλοί – και μπράβο τους!

ØYVIND BRÆKKE SEXTET: Wilderness [Oslo Session Recordings, 2020]

Το Øyvind Brække Sextet είναι ένα σύγχρονο γκρουπ από την Νορβηγία, το οποίο αποτελούν οι Øyvind Brække τρομπόνι, Knut Riisnæs τενόρο & σοπράνο σαξόφωνο, Bergmund Waal Skaslien βιόλα, Jacob Young κιθάρα, Per Zanussi κοντραμπάσο και Erik Nylander ντραμς. Απ’ αυτούς τους μουσικούς οι Brække, Riisnæs και Young μάς είναι εσχάτως ξανά γνωστοί μέσω των Urban Gardening του Jacob Young (δες δισκοκριτική τής 30ης Νοε. 2018), ο Bergmund Waal Skaslien από την παρουσία του σε άλμπουμ του Daniel Herskedal, ενώ o Per Zanussi από την συμμετοχή του στους Zanussi 5 (για τον Riisnæs δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο, αφού είναι ο ίδιος μιαν ιστορία μόνος του). Τέλος πάντων, εκείνο που θέλουμε να σημειώσουμε είναι πως το σεξτέτο τού Øyvind Brække δεν αποτελείται από τυχαίους μουσικούς, μα από οργανοπαίκτες με δισκογραφία, συμμετοχές και συνεχή «ζωντανή» παρουσία σε πάλκα και σκηνές, γεγονότα που σε κάθε περίπτωση προδικάζουν και το τελικό αποτέλεσμα.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει οκτώ tracks (όλα συνθέσεις του Brække), τα οποία διακρίνονται για τις πoικίλες αναφορές τους. Βεβαίως, το blues και η μπαλάντα συχνά κυριαρχούν εδώ (“Wilderness”, “Yellowstone”), όμως δεν είναι αυτά τα μοναδικά στοιχεία που διατρέχουν τις συνθέσεις. Υπάρχουν και άλλες αναφορές, πιο contemporary, nordic κ.λπ., ενώ διακρίνονται και progressive rock επιρροές (“Gaia”), όπως και ευρύτερες fusion νύξεις, με στοιχεία ανατολίτικα και με το σαξόφωνο του Riisnæs να πετάει φωτιές (“Flow”). Μάλιστα, πολλές φορές, όλα αυτά είναι ανακατεμένα στις συνθέσεις του Øyvind, που εμφανίζουν μια πληρότητα προς πάσα κατεύθυνση. Και ως προς τις επιρροές, και ως προς τις ενοργανώσεις, και ως προς τα παιξίματα, που είναι εντυπωσιακά συχνά, και στο σολιστικό επίπεδο, μα και σ’ εκείνο της συνοδείας.

Συνολικώς θα γράφαμε για ένα πολύ γεμάτο, σημερινό τζαζ άλμπουμ, φισκαρισμένο με απαιτητικές συνθέσεις – και κυρίως με περιπετειώδεις συνθέσεις. Και είναι αυτό το βασικό χαρακτηριστικό (η περιπέτεια), που το κάνει απολαυστικό.

Επαφή: www.losenrecords.no