ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 262

21/5/2020

Έφυγε χθες από τη ζωή ο δάσκαλος των Μαθηματικών Βαγγέλης Σπανδάγος στα 80 χρόνια του.
Τον Σπανδάγο μπορεί να μην τον είχα καθηγητή, αλλά ήταν από εκείνους που με έκαναν να αγαπήσω τα Μαθηματικά, με τα εξαιρετικά βιβλία του εκεί στα πρώτα χρόνια του ’80. Και η Ανάλυσή του (συναρτήσεις, παράγωγοι, ολοκληρώματα) ήταν έξοχο βιβλίο, αλλά το έργο-τομή για μένα, τότε, ήταν οι Ακολουθίες του. Από ’κει μάθαμε ακολουθίες και όρια (και από τους κανονικούς δασκάλους μας βέβαια), και από κει βάλαμε βάσεις, για να καταλάβουμε μετά διαφορικό και ολοκληρωτικό λογισμό. 

Ο Σπανδάγος είχε βγάλει και ποιητικά βιβλία, και για ένα απ’ αυτά είχα γράψει εδώ στο facebook πέρσι τέτοια εποχή. (Δείτε αν θέλετε κι εκείνη την παλιά ανάρτηση στα σχόλια). Εν ειρήνη...

21/5/2020

Κι αυτό αναμάσημα είναι (πριν 2 μήνες βγήκε), όπως και πολλά "ψυχεδελικά" από τα 80s μέχρι σήμερα, αλλά το ακούς. Στέκεται σαν κομμάτι. Ρολάρει μια χαρά...

https://www.youtube.com/watch?v=GkOgRkBU-L8

21/5/2020

Όταν αυτοί οι άνθρωποι (Bertoncini, Evangelisti, Rzewski, Morricone, Macchi κ.ά.) έπαιζαν έτσι το 1966, όλα έχουν τελειώσει και όσον αφορά στην ηλεκτρονική, το πείραμα, το abstract, το noise και όλα αυτά τα περισπούδαστα.
Ακούω τώρα δύο άλμπουμ techno, IDM, electro και τα συναφή από τέλη 90s αρχές 00s και είναι σαν ν’ ακούω Gruppo Di Improvvisazione Nuova Consonanza.
Εντάξει δεν θ’ ακούμε μια ζωή μόνο Gruppo, θ’ ακούμε κι άλλα πράγματα, πιο καινούρια κ.λπ., αλλά το «νέο», το «αληθινά νέο» και το «παντοτινά νέο» θα το βρεις μόνο σε κάτι τέτοια ονόματα.
Όλα τα ανάλογα σημερινά είναι περιαυτολογικά αναμασήματα – που δεν είναι κατ’ ανάγκην κακά, δεν είναι για πέταμα, αλλά δεν είναι και αυτό που θέλουν τα μίντια να μας παρουσιάσουν ότι είναι. Εντάξει, τα μίντια κάνουν τη δουλειά τους, αλλά κι εμείς έχουμε αυτιά κι ακούμε...
Δεν χάνεις και τίποτα θέλω να πω αν δεν έχεις ακούσει Aphex Twin, χάνεις τα πάντα όμως αν δεν έχεις ακούσει Il Gruppo.
Άχρονο κομμάτι, αιώνιο, πάντα νέο, σαν να γράφτηκε τώρα, σαν να γράφτηκε... μετά από 100 χρόνια.

https://www.youtube.com/watch?v=BUmzRlwkkkU

21/5/2020

Ο ΜΑΗΣ ΤΟΥ '68 ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ '68
"Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι τι έγραφαν ή δεν έγραφαν οι λογοκριμένες από το καθεστώς εφημερίδες, ή τι μετέδιδαν τα ραδιόφωνα, αλλά το γεγονός πως η (παράνομη) αριστερά της εποχής δεν είχε εμβαθύνει εγκαίρως (συγχρόνως με τα γεγονότα εννοώ) στη σημασία του Γαλλικού Μάη. Προσανατολισμένη στην αντιδικτατορική πάλη, αλλά κυρίως πιεσμένη κάτω από το βάρος της διάσπασης του ενιαίου ΚΚΕ, που είχε ξεκινήσει από τον Φλεβάρη του ’68 και τραβούσε επί μήνες, αυτοπεριοριζόταν σε μια «εσωτερικής» μόχλευσης κειμενογραφία. Εξαιρέσεις; Υπήρξαν..."
[Ένα κείμενο που έγραψα το 2015, αλλά διαβάζεται κάθε Μάη - και γιατί όχι και τους άλλους μήνες...]

https://www.lifo.gr/team/Plus/57245

20/5/2020

Όταν έγινα έφηβος και άρχισα να πονηρεύω πίστευα πως τραγούδια σαν κι αυτό που παίζει πιο κάτω, και που το άκουγα παιδί συνέχεια από το ραδιόφωνο, ήταν μια μ@λακία και μισή, αλλά μεγάλος... ανασκεύασα.
Ένα παιδί μπορεί να μην έχει ισχυρό μπακγκράουντ, παραστάσεις κ.λπ., αλλά και εξ αιτίας αυτών ακριβώς των ελλείψεων μπορεί να κρίνει με ένστικτο και αγνότητα, φίλτρα τα οποία ξεφτίζουν όταν μεγαλώνει. Ανακατεύονται διαβάσματα, παρέες, μίντια, άλλες επιρροές κ.λπ. και το αισθητήριο αλλάζει, και βασικά παραμορφώνεται. Από λίγο έως πολύ.
Εγώ πάντως, και το λέω ξεκάθαρα, είμαι υπερήφανος γι’ αυτά που μου άρεσαν όταν ήμουν παιδί, ενώ δεν είμαι το ίδιο υπερήφανος για αρκετά άλλα που άκουγα (και τα πλήρωνα κιόλας) στα 20 ή στα 30 μου.
Απορώ, δηλαδή, γιατί άκουγα π.χ. Lou Reed και David Bowie όταν ήμουν φοιτητής. Τι κοινό είχα εγώ μ’ εκείνους τους ανθρώπους... Τι κοινό είχα με την ντεκαντάνς της Νέας Υόρκης ή του Βερολίνου... Δεν ξέρω. Δεν βρίσκω ιδιαίτερες ταυτίσεις ή και τίποτα...
Αυτός ο μοναχικός, ο άτολμος και εσωστρεφής Γιώργος, όμως, που ξέρει πως η ζωή δεν θα του χαριστεί και πως θα του δείξει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό της μου είναι απείρως πιο οικείος. Με συναρπάζει, θέλω να πω, τώρα, όπως και τότε – αν και για διαφορετικούς, στην κάθε περίπτωση, λόγους...
[φοβερά λόγια από έναν σπουδαίο στιχουργό, τον Γιώργο Κανελλόπουλο, του οποίου η προσφορά στο ελληνικό τραγούδι δεν έχει αποτιμηθεί και μοναδική η μελωδία από τον μεγάλο Γιώργο Χατζηνάσιο]

https://www.youtube.com/watch?v=4nq7_gzyVcU

20/5/2020

7 Μαΐου 2020
>>Άρση μέτρων - Θεοχάρης: Τουρίστες στην Ελλάδα θα γίνονται δεκτοί μόνο με αρνητικό τεστ κορωνοϊού<<
20 Μαΐου 2020
>>Θεοχάρης: Χωρίς τεστ και καραντίνα οι τουρίστες από το εξωτερικό<<  

Όταν η γελοιότητα ξεπερνάει τα όρια. Λέμε για τελείως φαιδρή περίπτωση.

20/5/2020

Σουμάδες και θερινά σινεμά με μειωμένο ΦΠΑ... συμπολίτες μου (της αθηναϊκής συμπολιτείας).
Να βλέπαμε τουλάχιστον καναν Μπελμοντό και καναν Αλέν Ντελόν, αλλά πού...
Το γλεντάνε πάντως οι... αιθουσάρχες.

20/5/2020

Κάτι για τα ονόματα Άλκηστις και Χάρις, επειδή εμείς που είμαστε του... καλλιτεχνικού χώρου από την απ’ έξω, έχουμε κι ένα λόγο παραπάνω.
Υπάρχει το αξίωμα, για μένα, που λέει ότι κάθε όνομα πρέπει να το γράφουμε όπως θέλει να το γράφει ο καλλιτέχνης (όπως και κάθε πρόσωπο ευρύτερα). Άμα η Πρωτοψάλτη θέλει να γράφεται Άλκηστις πάει και τελείωσε. Στους πιο πολλούς δίσκους της είναι γραμμένη Άλκηστις – και υπονοώ εδώ ότι υπάρχει και δίσκος με γραμμένο το Άλκηστη στο εξώφυλλο (όντως). Το Άλκηστη στη γενική είναι «Άλκηστης», ενώ το Άλκηστις στη γενική είναι «Αλκήστιδος». Το να γράψεις «ο δίσκος της Αλκήστιδος Πρωτοψάλτη» είναι σωστό, αλλά εξεζητημένο. Το να γράψεις όμως ο δίσκος της «Άλκηστης Πρωτοψάλτη» είναι λάθος. Οπότε το σωστό είναι να γράψεις ή «της Α. Πρωτοψάλτη», ή σκέτο «της Πρωτοψάλτη». Αποφεύγεις δηλαδή να γράψεις το όνομα στη γενική.
Το ίδιο και με το «Χάρις». Εγώ, αν θέλω γενική, γράφω π.χ. της Χαρούλας Αλεξίου, επειδή και αυτό ακούγεται ευρέως. Επίσης να πω πως και το «Χαρούλα» έχει γραφεί σε εξώφυλλο δίσκου, ενώ νομίζω πως έχω γράψει σε τυπωμένο κείμενο και «της Χάριτος Αλεξίου» (που είναι σωστό, αλλά εξεζητημένο), όμως τώρα θα γράψω ή «της Αλεξίου» σκέτο ή της «Χ. Αλεξίου» ή της «Χαρούλας Αλεξίου».

20/5/2015

Δυστυχώς υπάρχει απαράδεκτη λογοκρισία εδώ πέρα. Έξω από κάθε λογική. Μου έχουν λογοκρίνει δύο εξώφυλλα δίσκων, από links του discogs και του YouTube (με τιμώρησαν κιόλας με μία ημέρα off πριν λίγο καιρό) κι είναι έτοιμοι να μου λογοκρίνουν και τρίτο βίντεο (τραγούδι Πάριος, εικόνα Όμηρος Ευστρατιάδης), το οποίο και κατέβασα προς ώρας, μέχρι να δω τι θα κάνουν. Τους ενόχλησε το εξώφυλλο του “Body Love” του Klaus Schulze – αν είναι δυνατόν!
Οι αλγόριθμοι δεν μπορούν να διακρίνουν ποιότητες. Και αυτοί που τους φτιάχνουν τα έχουν όλα στο κεφάλι τους τουρλουμπούκι.