ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 294

2/10/2020
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα, που έχουν σφηνωθεί στο μυαλό μου από παλιά, και που δεν είμαι πλέον σίγουρος αν τα είχα διαβάσει κάποτε ή μου τα είπαν κάποιοι.
Για τον Herman Brood, που ήταν το μεγαλύτερο τζάνκι της Ολλανδίας, και «εικόνα» για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, «ξέρω» λοιπόν πως εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70, με αρχές ’80, τον είχαν πιάσει και στην Ελλάδα για ναρκωτικά, και πως είχε κάνει και φυλακή στην Χαλκίδα.
Δεν ξέρω βέβαια αν είναι αλήθεια, δεν ξέρω αν θυμάμαι καλά, οπότε αν κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω επ’ αυτού ας μας πει. Γι’ αυτό εξάλλου κάνω το ποστ...

2/10/2020
Πάντως, για να επανέλθω στη λίστα του Rolling Stone, εγώ απορώ (τρόπος του λέγειν) πώς κάποιοι (νέοι ακροατές, άνθρωποι της μουσικής βιομηχανίας, αλγόριθμοι, δεν μ’ ενδιαφέρει...) βάζουν σε τέτοιες λίστες, με τα greatest όλων των εποχών, πρόσφατα άλμπουμ.
Κατ’ εμέ πρέπει να περάσει τουλάχιστον μια 15ετία, για να χωνευτεί ένα άλμπουμ, και για να θεωρηθεί «μεγάλο». Δεν είναι δυνατόν δίσκοι 5ετίας ας πούμε να έχουν το ίδιο στάτους με κλασικά άλμπουμ των Beatles, του Bob Dylan, του James Brown, του David Bowie, των Pink Floyd, του Michael Jackson και λοιπά.
Αυτά τα άλμπουμ είναι μεγάλα, γιατί έχουν επηρεάσει δισεκατομμύρια ανθρώπους μέσα στις δεκαετίες, διαφορετικές γενιές, διαφορετικές κουλτούρες, ενώ αναδείχθηκαν και σε μιαν εποχή επίσης διαφορετική, όπου ο άνθρωπος συμπεριφερόταν αλλιώς και σε σχέση με τη μουσική, και γενικότερα.
Δεν θα ήταν άστοχο θέλω να πω οι λίστες αυτού του τύπου να διακρίνονταν στα “greatest” πριν από το 2000 και στα “greatest” μετά το 2000. Δηλαδή ακόμη και το 2050, όταν θα έχουν περάσει 35 χρόνια από τα άλμπουμ του 2015, πάλι θα άξιζε να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός. Επίσης ο ίδιος διαχωρισμός θα πρέπει να αφορά και στις πωλήσεις, στα ρεκόρ, στις θέσεις στα charts κ.λπ. Είναι άλλο να πουλάς 10 εκατομμύρια δίσκους και κασέτες το 1980 και άλλο τα 100 εκατομμύρια των υπηρεσιών streaming σήμερα. Δεν υπάρχει σχέση. Δεν γίνεται να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα.

Όσο καλός, λοιπόν, και να είναι ο Kendrick Lamar π.χ., όσο καλοί να είναι οι δίσκοι του (κι εμένα μ’ αρέσει, χωρίς να τρελαίνομαι, το “To Pimp a Butterfly”, που δεν είμαι φαν αυτής της μουσικής, αλλά αναγνωρίζω πως κάτι έχει να προτείνει σαν άλμπουμ) δεν μπορεί να λογαριάζονται, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ως ίδιας αξίας με το “The Dark Side of the Moon” και με το “Blonde on Blonde”.
Για μένα αυτό είναι εκτός τόπου και χρόνου, για να μην γράψω για ύβρι (τουλάχιστον στην παρούσα στιγμή).

2/10/2020
Τον περασμένο μήνα ανακοινώθηκαν από το discogs οι 30 ακριβότεροι δίσκοι, που πουλήθηκαν τον προηγούμενο Ιούλιο (εγώ τώρα είδα τη λίστα). Ανάμεσά τους κι ένα ελληνικό άλμπουμ στην θέση 9, το γνωστό του συγκροτήματος Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης, που έπιασε 2105 δολάρια ή περί τα 1800 ευρώ. Με την ευκαιρία να και μια κριτική...
[άλλη μια φορά έχω δει ελληνικό δίσκο να μπαίνει σε τέτοια 30άδα, ήταν το πρώτο 45άρι του Νταλάρα]