ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 341

30/1/2021
Ανακοινώθηκε ο θάνατος ενός από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες του ροκ. Του Hilton Valentine των πρώτων Animals. Ήταν 77 ετών. Δεν είναι μόνον ο αρπισμός του στην εισαγωγή από το “The house of the rising sun”, που σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορία του ροκ, ήταν και η τεχνική του, ο ήχος του, ο τρόπος που έπαιζε σόλο και που κρυβόταν σχεδόν πάντα πίσω από τη φωνή του Eric Burdon και το όργανο του Alan Price.
Όποιος θέλει να μάθει τι αδιανόητος κιθαρίστας ήταν ο Hilton Valentine ας σανιδώσει αυτό το «ζωντανό» κομμάτι, από το 1963. Απίστευτος ήχος, για ’κείνη την εποχή!!
https://www.youtube.com/watch?v=-S-ta8Zu-6M

29/1/2021
Πέθανε ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος στα 91 του, ο άνθρωπος που σύστησε, στέγασε και ανέπτυξε, μέσω της Columbia, το λεγόμενο «έντεχνο λαϊκό τραγούδι», στα χρόνια του ’60 και του ’70. Πολύ μεγάλη η απώλεια για το χώρο... SCXG...

29/1/2021
Εγώ πάντως από την Ερμού, από Σύνταγμα και μέχρι Αθηνάς, δεν έχω αγοράσει ποτέ τίποτα. Ούτε τυρόπιτα.
Στην Ερμού, από Αθηνάς και μέχρι Ασώματους, έχω πάρει διάφορα πραματάκια...

29/1/2021
>>Ως την 26η Ιανουαρίου, το Ισραήλ είχε εμβολιάσει το 47,9% των πολιτών του, το Ηνωμένο Βασίλειο το 11,25%, οι ΗΠΑ το 7,11%. Στην Ευρώπη μόνο η μικρή νησιωτική Μάλτα είχε καταφέρει να περάσει το 5%, την ώρα που η Γερμανία κατέγραφε 2,38%, η Ελλάδα 1,88% και η Γαλλία 1,74%. (Πηγή: ourworldindata. org)<<
Ρε μπας και κυβερνάνε κεκαλυμμένοι αντιεμβολιαστές, στη μπατρίδα μας την Ευρωπεηκή Ένωση και δε μας το λένε;

29/1/2021
Σοβαρά και πολύ σοβαρά θέματα μετατρέπονται σε θέαμα για όλη την οικογένεια, στη γελοία πρωινάδικη και μεσημεριανάδικη τηλεοπτική ζώνη (αφήνω τον υπόνομο των σόσιαλ μίντια), καθώς τα χειρίζονται παντελώς ακατάλληλα άτομα. Αν είναι δυνατόν σοβαρές και στοιχειοθετημένες καταγγελίες (υποθέτουμε δηλαδή ότι είναι τέτοιες) να «τρέχουν» πρώτα στις εκπομπές της δεκάρας και όχι στα εισαγγελικά γραφεία.
Πλήρης παρακμή, ίδιον τούτης της σκοταδιστικής και εκφασιστικής συγκυρίας.

28/1/2021
Χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Ξύνουμε τις πληγές μας. Στο τέλος θα φάμε και τις σάρκες μας... και θα απομείνουν οι ίσκιοι μας, δήθεν νικητές, να πανηγυρίζουν σε πυρπολημένα σκηνικά.

28/1/2021
>>Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρήστος Ταραντίλης πρόσθεσε: «Για τις σημερινές αδιανόητες εικόνες συγχρωτισμού στο εκπαιδευτικό συλλαλητήριο φέρουν ευθύνη όσοι επενδύουν σε μια τεχνητή όξυνση, αδιαφορώντας προκλητικά για τους υγειονομικούς κινδύνους. Είναι οι ίδιοι άλλωστε που καταγγέλλουν συνέχεια την κυβέρνηση για κάθε μέτρο που λαμβάνει. Οι πολίτες βλέπουν και κρίνουν».<<
H ευθύνη ανήκει 100% στην κυβέρνηση της ΝΔ και πουθενά αλλού, για ό,τι συμβεί ή δεν συμβεί.
Φέρανε ένα χουντικής έμπνευσης νομοσχέδιο για την παιδεία και θέλουνε να το περάσουνε αμάσητο, σε μια φάση λοκντάουν της κοινωνίας.
Αν είχαν έστω και την παραμικρή ευαισθησία για τα θέματα τής δημόσιας υγείας, την οποία δημόσια υγεία έχουν, αποδεδειγμένα, «γραμμένη» προ πολλού, ας έφερναν το έκτρωμά τους το καλοκαίρι ή του χρόνου, όταν η ίωση θα είχε παρέλθει.
Βιάζονται, όμως... Τα... κωλλέγια αδημονούν.

27/1/2021
Τα ξέρουν αυτά οι σημερινοί τελεμέδες; Είναι ανεξάντλητη η βρωμοϊστορία τους...

[Ριζοσπάστης, 13 Απριλίου 1947]

27/1/2021
>>Ο υφυπουργός Παιδείας Άγγελος Συρίγος μιλώντας, σε διαδικτυακή συζήτηση που διοργάνωσε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου με αφορμή την προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλει αστυνομοκρατία στα ΑΕΙ ανέφερε «Και ως προς το θέμα των αστυνομικών οργάνων με πολιτική περιβολή, που αναφέρθηκε το 1963, να θυμίσω ότι από το 1969, είχε ιδρυθεί μέσα στα πανεπιστήμια αστυνομικό τμήμα. Τουλάχιστον στις πανεπιστημιουπόλεις. Επομένως, υπήρχε αστυνομικό τμήμα μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις. Το σπουδαστικό της Ασφάλειας ήταν αστυνομικοί με πολιτικά για να χαφιεδίζουν τους φοιτητές».<<
Δεν είναι μόνο φασίστες, είναι και ανιστόρητοι. Δεν φτάνει που επικαλούνται τα δήθεν «πανεπιστημιακά αστυνομικά τμήματα» επί χούντας, που ποτέ δεν υπήρξαν, ρίχνουν γάντζο και προς τους χαφιέδες του Σπουδαστικού της Ασφάλειας, για να δικαιολογήσουν τις δικές τους... κατακτήσεις.
Η χούντα δεν τόλμησε να βάλει επίσημα αστυνομία στα πανεπιστήμια, το μόνο που τόλμησε (το 1969) ήταν να βάλει στο πενταμελές πειθαρχικό συμβούλιο, πλην των τεσσάρων «τακτικών» καθηγητών, έναν δικό της «κυβερνητικό επίτροπο», καταλύοντας έμπρακτα την αυτονομία των Σχολών.

26/1/2021
Noρβηγοί. Τέλος του μήνα βγαίνει το καινούριο τους. Για παλιοσειρές... Needlepoint…
https://www.youtube.com/watch?v=BG0UzfiS-C4

ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης διασκευάζει ρώσους κλασικούς συγγραφείς για το Φαντάζιο, επί δικτατορίας – Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Παστερνάκ και Λέρμοντοφ προσαρμοσμένοι για τις ανάγκες ενός οικογενειακού περιοδικού

Το βιβλίο Μεγάλοι Ρώσοι Συγγραφείς, Ντοστογιέφσκι / Τολστόι / Παστερνάκ / Λέρμοντοφ: Συνοπτική απόδοση των αριστουργημάτων τους από τον Τάσο Λειβαδίτη, που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Καστανιώτη, το 2008 και που τώρα (Νοέμβριος 2020) κυκλοφορεί ξανά από τις εκδόσεις Μετρονόμος, είναι ένα κάπως παράξενο βιβλίο. Κατά βάση μοιάζει μ’ έναν δίσκο μουσικής, που περιέχει μόνον διασκευές.
Διασκευές, όμως, σε βιβλία, και μάλιστα σε παγκόσμια λογοτεχνικά αριστουργήματα, νοούνται; Φυσικά, εμείς θα πούμε.

Κατ’ αρχάς τι σημαίνει διασκευή ενός βιβλίου; Πέρα από τις κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές βιβλίων, εκεί όπου έχουμε διασκευή, προσαρμοσμένη σ’ ένα άλλο μέσο, πέρα από τις ακουστικές διασκευές βιβλίων, υπάρχουν διασκευές, παλαιόθεν, πολυσέλιδων βιβλίων (ποιητικών ή μυθιστορημάτων), που σχετίζονται είτε με την εικονοποίηση των αρχικών βιβλίων (για παράδειγμα στα κόμιξ), είτε με την εξ ολοκλήρου διασκευή-συντόμευσή τους, που γίνεται είτε στο πλαίσιο της παιδικής λογοτεχνίας, είτε για να καλυφθούν οι ανάγκες ύλης των περιοδικών και των εφημερίδων, μα και για να προσελκυστεί ένα αναγνωστικό κοινό, που δυσκολεύεται να διαβάσει (λόγω έκτασης) τα πλήρη και ολοκληρωμένα λογοτεχνήματα.
Για παράδειγμα, υπάρχουν οι ιστορικές σαιξπηρικές διασκευές «για νεαρά άτομα» των Charles και Mary Lamb στο βιβλίο τους Tales from Shakespeare, από το 1807 και με δεκάδες έκτοτε εκδόσεις, και βεβαίως εκατοντάδες κλασικά κείμενα (Signet Classics) που κυκλοφορούν σε συντομευμένες εκδοχές, όπως Η Κόλαση (Δάντης), Δον Κιχώτης (Θερβάντες), Ροβινσών Κρούσος (Ντάνιελ Ντεφόε), Φρανκενστάιν (Mαίρη Σέλλεϋ), Το Νησί των Θησαυρών (Robert Louis Stevenson), Οι Άθλιοι (Βίκτωρ Ουγκώ), Ο Πόλεμος των Κόσμων (H.G. Wells), ενώ σε πάμπολλες διασκευές κυκλοφορούν (ανάμεσα σε άλλα) το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Καρλ Μαρξ και βεβαίως η Οδύσσεια και η Ιλιάδα του Ομήρου.
Μέχρι και τον 19ον αιώνα τούτη η κατάσταση ήταν κάπως σαν κοινή πρακτική στον κόσμο του βιβλίου, λόγω έλλειψης νομοθεσίας γύρω από τα πνευματικά δικαιώματα, όμως και σήμερα τυπώνονται τέτοια βιβλία, κυρίως εγχειρίδια (τεχνικά, μαγειρικής, ιατρικής κ.λπ.).
Υπάρχει κάτι που εντοπίσαμε στο δίκτυο, κι έχει ενδιαφέρον για την περίπτωσή μας. Κάτι που έχει γράψει ο δημοφιλέστατος αυστριακός συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ, στο βιβλίο του Ο Κόσμος του Χθες / Αναμνήσεις ενός Ευρωπαίου [Printa, 2006], που είχε κυκλοφορήσει, για πρώτη φορά, το 1942. Λέει κάπου ο Τσβάιχ:
«Ακόμα και στα πιο φημισμένα κλασικά αριστουργήματα με ενοχλούν τα πολυάριθμα σημεία όπου η πλοκή σέρνεται αργά και νωχελικά, και συχνά πρότεινα σε διάφορους εκδότες το τολμηρό σχέδιο να εκδώσουν κάποια στιγμή μια σειρά με όλα τα σημαντικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, από τον Όμηρο, τον Μπαλζάκ και τον Ντοστογιέφσκι ως το Μαγικό βουνό, σε μια συντομευμένη εκδοχή, αφαιρώντας ό,τι περιττό βάραινε το καθένα ξεχωριστά, και τότε όλα αυτά τα έργα, που έχουν αναμφίβολα διαχρονικό περιεχόμενο, θα μπορούσαν, ξαναζωντανεύοντας, να ασκήσουν επιρροή στην εποχή μας».
Το θέμα λοιπόν είναι υπαρκτό, έχει εξεταστεί ευρύτερα και απασχολεί, είτε θετικά είτε αρνητικά, τους συγγραφείς και την βιβλιοαγορά.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/book_articles/311590/o-poiitis-tasos-leivaditis-diaskeyazei-rosoys-klasikoys-syggrafeis-gia-to-fantazio-epi-diktatorias

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ / ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ άμπωτις

Οι Γιώργος και Σταύρος Σταυρακάκης (πατέρας και γιος) υπογράφουν αυτό το άλμπουμ, το «Άμπωτις» [Χρωμοδιάσταση ΕΠΕ / MLK, 2020], με τα δέκα, ωραία, folk-rock τραγούδια. Τραγούδια, στα οποία έχει γράψει μουσικές ο Σταύρος και στίχους ο Γιώργος, οι οποίοι και τα τραγουδούν εναλλάξ (πέντε τραγούδια αποδίδει ο καθένας). Υπάρχει μια... συμμετρία στο άλμπουμ, που συμβολίζεται μέσω αυτών των αριθμών, αλλά προχωράει και παραμέσα, στην ουσία των ασμάτων, που είναι ουσιαστικά, αθόρυβα, αρμονικά.

Είναι ένα άλμπουμ εννοούμε, η «Άμπωτις», το οποίον διατρέχει συγκίνηση, σεμνό πάθος, ηρεμία, μα και δύναμη ταυτοχρόνως, που βγαίνουν σε κάθε στίχο, σε κάθε μελωδία, σε κάθε τραγούδι.
Ένας άνθρωπος νεότερος, κι ένας άνθρωπος μεγαλύτερος, μοιάζουν, εδώ, ως ένας ιδανικός συνδυασμός. Οι μουσικές του νεότερου, φισκαρισμένες από την ένταση του... παλιού-καλού rock ή και folk-rock, και από την άλλην οι στίχοι, τα λόγια, του μεγαλύτερου, που συνοψίζουν, τις εμπειρίες μιας ζωής, με μιαν αίσθηση λαϊκής (διάβαζε και κρητικής) φιλοσοφίας. Γιατί τα λόγια, στα μέτρα τους, στις λέξεις τους, είναι επηρεασμένα από την παράδοση – αλλά είναι με δημιουργικό τρόπο επηρεασμένα, κι όχι μ’ έναν τρόπο φτηνά αισθητικό. Φαίνεται αυτό, η ειλικρίνεια και η αμεσότητα των λόγων του Γιώργου, καθώς δίνουν το έναυσμα στον Σταύρο να «ντύσει» με τον δικό του ωραίο και μελετημένο τρόπο.
Το αποτέλεσμα είναι απτό. Και βασικά απλό. Αλλά είναι αυτή η απλότητά του, που σε κεντρίζει και σε κερδίζει. Και οι φωνές βεβαίως, των Γιώργου και Σταύρου Σταυρακάκη, που με τα δικά τους (διαφορετικά) χρώματα βοηθούν, και αυτές, στην συγκρότηση του «όλου».
Τι άλλο συντελεί σ’ αυτήν την συγκρότηση και την ολοκλήρωση του «όλου»; Μα οι ενορχηστρώσεις, που κι αυτές είναι μοιρασμένες. Ο Γιώργος ενορχηστρώνει τα τραγούδια που τραγουδάει εκείνος, ενώ ο Σταύρος τα δικά του. Παρά ταύτα οι ενορχηστρώσεις διέπονται από κοινά χαρακτηριστικά, που είναι άλλοτε πιο κοντά στο folk, στην μπαλάντα, στο... ευγενές λαϊκό, χωρίς να παραλείπονται και τα ροκ ηχοχρώματα, όπου απαιτείται («Άμπωτις», «Το σύννεφο»...).
Δεν υπάρχει μέτριο ή αδιάφορο κομμάτι εδώ, σ’ ένα άλμπουμ απλό και κατανοητό, αλλά και εξαιρετικά πυκνό, χωρίς χάσματα, χωρίς άστοχες παρεμβολές και δήθεν καινοτομίες, συντονισμένο, το ξαναλέω, σ’ ένα κυρίαρχο, σπάνιο, αλάθητο και δύσκολο αίσθημα –δύσκολο στο να το χειριστείς, χωρίς να καταφεύγεις σε υπερβολές και σε ακρότητες– το αίσθημα της (αβίαστης) συγκίνησης.
Επαφή: www.facebook.com/MusicLinksKnowledge

SHELLAC (SELLAC) tetractic – τετρακτύς, σε «τριπ-χοπάδικη» λογική

Ο Shellac ή και Sellac, είναι ένας συν-θέτης τής ηλεκτρονικής. Γράφοντας συν-θέτης και όχι συνθέτης εννοούμε πως ο ίδιος δεν συνθέτει κατά βάση, αλλά συμπεριφέρεται κυρίως ως μεταπράτης. Παίρνει δηλαδή samples, τα επεξεργάζεται, προσθέτει beats, εφφέ κ.λπ. και τα παρουσιάζει με μια νέα μορφή, μέσα στην οποία οι πρώτες ύλες είναι τόσο «πειραγμένες» και διαφοροποιημένες, ώστε στη βάση τους να μην αναγνωρίζονται εύκολα (ή και καθόλου).

Η όλη δομή των συν-θέσεων του Shellac, στο LP του “Tetractic – Τετρακτύς” [Ιδιωτική Έκδοση, 2020], έτσι όπως είναι «απλωμένη», γειτνιάζει ή ταυτίζεται τέλος πάντων με το trip-hop, με το ηλεκτρονικά «τριπαρισμένο» hip hop. Όπως, δε, μου είπε ο ίδιος στο inbox τού facebook, όταν επικοινώνησε μαζί μου για να μου στείλει τον δίσκο του (μία απλή, αλλά ωραία σχεδιασμένη έκδοση βινυλίου 100 αντιτύπων), τα samples του προέρχονται από ελληνικές μουσικές και τραγούδια, από τις δεκαετίες του ’30 έως και του ’70. Φαίνεται αυτό, αν δεν μας το έλεγε; Φαίνεται, θα πω, σ’ έναν μεγάλο βαθμό. Εξαρτάται, βεβαίως, και από το πόσο εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει κάποιος το άλφα ή το βήτα sample. Πάντως τα samples βγάζουν μάτι, δηλαδή αυτί, ανεξαρτήτως από το πόσο εύκολα μπορεί να τα αναγνωρίσει κάποιος.
Ραπάρισμα δεν υπάρχει εδώ, καθώς μόνο το πρώτο track της πρώτης πλευράς έχει λόγια, υπάρχουν patterns, που επαναλαμβάνονται (σαν λούπες), old school scratches από τον DJ Micro, υπάρχει funk φυσικά, ακόμη και groovy jazz, ήχος Compost από τα 00s, cinematic καταστάσεις (κάπου ακούγεται και η Άννα Φόνσου με τον Άλκη Γιαννακά νομίζω, από την ταινία Ιδιωτική μου Ζωή του Όμηρου Ευστρατιάδη), υπάρχει βαθύ beat, αλλά τα tempi είναι είτε αργά, είτε μεσαία, δημιουργώντας σε κάθε περίπτωση ένα ενδιαφέρον ηχητικό σκηνικό.
Θα έλεγα μάλιστα πως μέχρι και το κομμάτι #8, την «Εχεμύθεια», τα πράγματα κυλάνε αρκετά καλά για τον Shellac (Sellac) και το «Τετρακτύς» LP του, και πως από την «Αρμονία» και μέχρι το τέλος, στα τέσσερα τελευταία tracks δηλαδή, το ενδιαφέρον πέφτει κατακόρυφα… σαν, κάπως, να στέρεψαν οι ιδέες. Αλλά δεν πειράζει... Το ισοζύγιο είναι, ασυζητητί, πάνω από τη βάση. 

Επαφή: www.mrshellac.bandcamp.com

ORANGE BLUE GREEN αυτοσχεδιαστική δωματίου μουσική

Κάτω από το όνομα Orange Blue Green συναντάμε τρεις πολύ γνωστούς μουσικούς τής ελληνικής αυτοσχεδιαστικής σκηνής. Τον τσελίστα Δήμο Γκουνταρούλη, τον κοντραμπασίστα Νεκτάριο Καραντζή και τον ντράμερ-περκασιονίστα Χρήστο Γερμένογλου.
Για τον Γερμένογλου έχουμε γράψει κάμποσες φορές στο blog με αφορμή τα άλμπουμ “Hōryū​-​Ji” [mr. nakayasi / el NEGOCITO Records, 2019], μαζί με Akira Sakata, Giovanni Di Domenico και Γιώτη Δαμιανίδη, “Ping Pong” [defkaz PRODUCTIONS / POLYTROPON, 2018], μαζί με Σάκη Παπαδημητρίου, “Blue Black Blues” [ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ, 2017], μαζί με Ηλία Ζάικο, “The Meeting” [Outlandish Recordings, 2017] με το Lakis Tzimkas Trio, “Mama Luma” [Krapp’s Tapes / Noise Below, 2017], με Mama Luma, «27’» [Ιδιωτική Έκδοση, 2015] (προσωπικό άλμπουμ) και “Musica Lontana” [Leo, 2011], μαζί με Vittorino Curci, Vincenzo Mastropirro, Γεωργία Συλλαίου, Σάκη Παπαδημητρίου και Αγαμέμνονα Μάρδα. Μια αρκετά καλή εικόνα για τον Χρήστο Γερμένογλου είναι πλέον καταγραμμένη και εδώ.
Πολύ λιγότερα στοιχεία, έως ελάχιστα, υπάρχουν στο blog για τον Νεκτάριο Καραντζή, αλλά πολύ περισσότερα στο Jazz & Τζαζ, καθώς ο Καραντζής συνεργάζεται με τον Φλώρο Φλωρίδη και εμφανίζεται σε διάφορα άλμπουμ (μαζί και με άλλους μουσικούς) τουλάχιστον από 25ετίας, ηχογραφώντας με τους Terra Incognita τρία CD, μαζί με την Σαβίνα Γιαννάτου την «Ομήρου Οδύσσεια» [Lyra, 2011] και άλλα διάφορα.
Μια σχετικώς άγνωστη περίπτωση για πολλούς, αλλά σημαντικότατη και με μεγάλη διεθνή απήχηση, ίσως να είναι εκείνη του τσελίστα Γκουνταρούλη. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω αναφερθεί ποτέ σ’ αυτόν τον μουσικό (αν υπάρχει κάτι στο Jazz & Τζαζ δηλαδή), κυρίως γιατί, και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ο Γκουνταρούλης δρούσε στο εξωτερικό. Μεγάλη η δισκογραφία του, που ξεκινά, το 1990, δίπλα στον σημαντικό γάλλο πιανίστα René Utreger, για να ακολουθήσουν πολλά άλμπουμ και συνεργασίες στην Βραζιλία (πάνω από 20!) με Hermeto Pascoal, Egberto Gismonti, Naná Vasconcelos, Badi Assad και άλλους διαφόρους, μα ακόμη και με τον γίγαντα Lee Konitz (1927-2020) στο πιο πρόσφατο “Old Songs New” [Sunnyside Communications, Inc., 2019], ως μέλος τού Lee Konitz Nonet.
Αυτοί οι τρεις μουσικοί, λοιπόν, με την πολύ μεγάλη εμπειρία, σε πάλκα και δισκογραφία, βρίσκονται μαζί, προκειμένου να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ, ως Orange Blue Green.

Ο τίτλος τού CD τους φανερώνει κατ’ αρχάς πολλά – για να μην πούμε «τα πάντα», όσον αφορά στα βασικά ειδολογικά χαρακτηριστικά τής μουσικής τους. “Improvised Chamber Music” [Private Pressing, 2020]. Ήτοι καθαρός, θα πούμε, αυτοσχεδιασμός, free-improv χωρίς πρόγραμμα, χωρίς προηγούμενες μικρο-συνεννοήσεις, αλλά ταυτοχρόνως και chamber, δηλαδή ήχος δωματίου, καθώς τα δύο έγχορδα, το τσέλο και το κοντραμπάσο, παίζουν βασικό και ακρογωνιαίο ρόλο στην τελική εγγραφή. Βεβαίως, αν ορισμένοι με την λέξη chamber ανακαλούν στην μνήμη τους την... κλασικότροπη μουσική δωματίου, ακούγοντας το εν λόγω άλμπουμ μάλλον –δηλαδή σίγουρα– θα τα χάσουν. Και τούτο γιατί η εξέλιξη της μουσικής, που παρουσιάζουν εδώ οι Γκουνταρούλης, Καραντζής και Γερμένογλου δεν υπακούει σε καμμία αναμενόμενη νόρμα, σε κανένα επιτελικό ή λιγότερο επιτελικό σχέδιο, που θα καθιστούσε το άκουσμα προβλέψιμο, καθώς τούτο αναπτύσσεται με γνώμονα μόνον το αυθόρμητο και την επικοινωνία της στιγμής. Σαν μια φωτογραφία, που παγώνει κάτι που εξελίσσεται δυναμικώς στο χρόνο, έτσι και το “Improvised Chamber Music” λειτουργεί ως το απόσταγμα κάποιων συγκεκριμένων συνευρέσεων ειδικής χωρο-χρονοθέτησης (Θεσσαλονίκη, 28-29 Σεπτεμβρίου 2019), και βεβαίως ψυχικής και σωματικής κατάστασης.
Αυτά τα τέσσερα στοιχεία (χώρος, χρόνος, σώμα, ψυχή) είναι τα απολύτως καθοριστικά στην πορεία και την εξέλιξη τού ακούσματος (συζητάμε για πέντε tracks, με διάρκειες από τέσσερα έως δεκατρία λεπτά), ενός ακούσματος με «όρη» και «κοιλάδες», με στιγμές έντασης και άλλες περισσότερο «εσωτερικές», που κινείται, ανά μέρη, σε απολύτως οριακές περιοχές και διακυμάνσεις (“uncle Choo is cooking tonight”). Αναμφισβήτητα... εμπειρία.
Επαφή: www.facebook.com/improvised.chamber.music.trio/

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 340

25/1/2021
Χθες βρέθηκε νεκρός, ως γνωστόν, ο Σήφης Βαλυράκης, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, αργότερα βουλευτής, υφυπουργός, υπουργός κ.λπ.
Ο Βαλυράκης ήταν από τα πιο δυναμικά στελέχη του ΠΑΚ, με δράση εντός και εκτός Ελλάδος, αντιπροσωπεύοντας τον πυρήνα της ιδεολογίας της οργάνωσης τού Ανδρέα Παπανδρέου... πως μόνον ο ένοπλος αγώνας θα μπορούσε να ρίξει τη χούντα, συμβάλλοντας περαιτέρω (ο αγώνας αυτός) στην πυροδότηση και την εξέλιξη τής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Κινούμενος προς την κατεύθυνση αυτή, ο Βαλυράκης θα συλληφθεί τον Μάιο του 1971, στην Αθήνα, έχοντας πριν αλωνίσει Ιταλία (Γένοβα, Ρώμη), Δ. Γερμανία (Μόναχο) και Σουηδία (Στοκχόλμη), με βόμβες στα χέρια, θα κλειστεί στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, θα αποδράσει, θα ξανασυλληφθεί, θα περάσει από έκτακτο στρατοδικείο, θα σταλεί στις σκληρές φυλακές της Κέρκυρας, από τις οποίες θα αποδράσει εκ νέου με κινηματογραφικό τρόπο, θα κολυμπήσει από την περιοχή τής Κασσιώπης (ΒΑ Κέρκυρα) προς την κοντινή απέναντι Αλβανία (Μάιος του '72), θα συλληφθεί από τους Αλβανούς, θα σταλεί ξανά στη φυλακή και σε καταναγκαστικά έργα, αλλά κάποια στιγμή θα αφεθεί ελεύθερος. με παρέμβαση του Ανδρέα (ο μύθος λέει πως μπήκαν στο παιχνίδι οι Κινέζοι, επηρεάζοντας το φιλομαϊκό, τότε, καθεστώς του Χότζα, ώστε να απελευθερώσει τον Βαλυράκη), οδεύοντας προς Ιταλία τον Δεκέμβρη του ’73. Η αμνηστία (Αύγουστος του ’73) τον «έπιανε», αναφορικά με τα εκρηκτικά, αλλά αν ερχόταν στη χώρα θα δικαζόταν για την απόδρασή του από τις φυλακές της Κέρκυρας. Συνέπεια τούτου ήταν ο Βαλυράκης να έρθει στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση, βάζοντας υποψηφιότητα με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του ’74 στα Χανιά, καταφέρνοντας να εκλεγεί βουλευτής τελικά το 1977 (για πρώτη φορά).
Υπάρχει πολύ παρασκήνιο πίσω από τον Βαλυράκη, με τους εχθρούς του ΠΑΣΟΚ, μεμονωμένους (Δήμος Μάρκος Μπότσαρης, Καμμένος κ.ά.) ή μη, να τον εμπλέκουν κατά καιρούς, στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, με τα ζητήματα της εσωτερικής και διεθνούς τρομοκρατίας (μέχρι και «Έλληνα Αμπού Νιντάλ» τον είπανε), χωρίς ωστόσο ποτέ να αποδειχθεί κάτι με αδιάσειστα στοιχεία. Πάντως οι Αμερικάνοι τον θεωρούσαν «ύποπτο» τουλάχιστον μέχρι το 2009, όταν ακύρωσαν τη βίζα του εν πτήσει, κρατώντας τον, επί αμερικανικού εδάφους, για αρκετές ώρες...
Σενάριο για σκληρό πολιτικό θρίλερ μπορεί να γίνει η ζωή τού Σήφη Βαλυράκη, αλλά δεν βρίσκεις έλληνες σκηνοθέτες, πρόθυμους και ικανούς για τέτοιες ταινίες, σήμερα.
[Αυτά τα ολίγα για την ώρα. Για περισσότερα... κάποια στιγμή στο μέλλον]

[στη φωτό, από το 1971, ο Σήφης Βαλυράκης δεύτερος από αριστερά]

25/1/2021
Σκέφτομαι πως αν ήμουν 15 ή 20 χρονών και μου κλείνανε τα γήπεδα, για κάποιο λόγο, θα είχα τεράστιο πρόβλημα. Όπως θα είχα τεράστιο πρόβλημα, σ’ αυτές τις ηλικίες, αν μου κλείνανε το οτιδήποτε. Παρότι τώρα δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου το ποδόσφαιρο θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός να μην επιτρέπεται ένας ορισμένος αριθμός φιλάθλων στα (ανοικτά) ποδοσφαιρικά γήπεδα τουλάχιστον, και εξίσταμαι, κατά μίαν έννοια, με την έκταση τής... νομιμοφροσύνης που έχουν επιδείξει επί του θέματος οι «τσουκαλάδες».

[Από τα ποδοσφαιρικά του Γιάννη Γαΐτη]

23/1/2021
«Είσαι το κλάμα της Καισαριανής
είμαι μιας μάνας δάκρυ απ’ το Χαϊδάρι
χρόνια που δεν μας χάιδεψε κανείς
χρόνια που πάμε κόντρα στο βαρδάρη»
1966, Χρήστος Λεοντής – Λευτέρης Παπαδόπουλος, πρώτη εκτέλεση Μπάμπης Τσετίνης – Λίτσα Διαμάντη, στο βίντεο από τον Δημήτρη Μητροπάνο, το 2005, πολύ καλή εκτέλεση!
Μεγάλο τραγούδι της Αριστεράς αυτό! Τιμή και δόξα στο παράνομο ΚΚΕ!
https://www.youtube.com/watch?v=nCCoIo33Zgg

23/1/2021
Περιμένοντας τα ανέκδοτα τραγούδια του Αλέξανδρου Μολφέση από το 1979-80, που θα τυπώσει η B-Other Side, βολευόμαστε τώρα μ’ αυτό. Ωραία το πάνε... 1:47 το πρωτότυπο, δυόμισι λεπτά αυτό (και όχι 5:11, όπως δείχνει το βίντεο).
https://www.youtube.com/watch?v=1KWrJf8IR7I

BERLIN MALLET GROUP ένα γκρουπ που το αποτελούν μόνον κρουστοί, ανάμεσά τους και ο σπουδαίος David Friedman

Το Berlin Mallet Group είναι ένα παράξενο συγκρότημα, καθότι το αποτελούν μόνον κρουστοί οργανοπαίκτες. Εντάξει, δεν είναι πρωτοφανές κάτι τέτοιο, αλλά δεν είναι και κάτι καθημερινό. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε πως τα μόνα κρουστά όργανα που ακούγονται εδώ είναι το βιμπράφωνο και η μαρίμπα, τότε ο «κύκλος» κλείνει ακόμη περισσότερο. Περί τίνος ακριβώς πρόκειται;

Βασικά εδώ έχουμε μιαν εγγραφή, που τιτλοφορείται “Sogni D’oro” [Mallet Muse Records, 2020], ενός σχήματος που το αποτελούν πέντε μουσικοί, μ’ ένα πολύ μεγάλο όνομα ανάμεσά τους, τον αμερικανό βιμπραφωνίστα David Friedman. Ο Friedman βρίσκεται στη σκηνή από τα late sixties, παίζοντας κρουστά, μαρίμπα και βιμπράφωνο στα LP του Tim Buckley “Happy Sad” και “Blue Afternoon”, συμμετέχοντας, έκτοτε, σε δεκάδες άλμπουμ (προσωπικά ή μη), συνεργαζόμενος με τους πάντες (από την Yoko Ono και τον Chet Baker, μέχρι την Beth Orton και τους Jazzanova). Δίπλα στον Friedman, που παίζει βιμπράφωνο στα έξι από τα οκτώ κομμάτια του CD, παρατάσσονται οι: Taiko Saito (μαρίμπα σε όλα τα tracks), Julius Heise (βιμπράφωνο σε δύο tracks, σ’ εκείνα που δεν συμμετέχει ο Friedman και μαρίμπα σε έξι), Raphael Meinhart (μαρίμπα σε έξι tracks) και Heuke Renken (βιμπράφωνο σε δύο tracks και μαρίμπα σε έξι).
Κοιτάζοντας, τώρα, κάπως πιο προσεκτικά τα credits διαπιστώνουμε πως εδώ υπάρχουν τέσσερα tracks στα οποία παίζουν τέσσερις κρουστοί και επίσης τέσσερα, στα οποία συμμετέχει όλο το (πενταμελές) γκρουπ. Και κάπως έτσι επιχειρούμε ν’ ακούσουμε αυτό το άλμπουμ, το οποίο, πριν καν το ρίξεις στο player, φαίνεται πως είναι κομματάκι... παράξενο. Είναι όμως, εν τέλει;
Στην πράξη, λοιπόν, το Berlin Mallet Group δεν προτείνει κάποιαν... ακατανόητη ή τέλος πάντων εικονοκλαστικής φύσεως μουσική. Όλες οι συνθέσεις, που είναι ενορχηστρωμένες από την Taiko Saito, είναι απολύτως... προσβάσιμες στο μέσο «τζαζ αυτί», με πολύ συγκεκριμένα μελωδικά patterns εντός τους –εκπληκτικό το 11λεπτο εισαγωγικό τού Friedman “Penta e uno”–, τα οποία οδηγούνται μέσω πρωτότυπων αρμονικών δομών.
Τις πιο πολλές συνθέσεις τις έχουν αναλάβει μέλη του γκρουπ, ενώ υπάρχει και μία version στο “Sea lady” του Kenny Wheeler (από το LP τής Norma Winstone, στην ECM το 1987, “Somewhere Called Home”), όπως και οι αποδόσεις στα “Xylon 1” και “Xylon 4” του πρόωρα χαμένου γερμανού τζαζ συνθέτη και βιμπραφωνίστα Rupert Stamm (μαθητής του Friedman), που είναι μάλλον και τα πιο jazz-avant tracks του άλμπουμ.
Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε μ’ ένα αρκετά ενδιαφέρον ευρύτερα-τζαζ άλμπουμ, με αρκετές στιγμές που όχι απλώς «σε κρατάνε», αλλά και συναρπάζουν.
Επαφή: www.malletmuserecords.com, www.david-friedman.de, www.taikosaito.net

FUTARI είναι οι Taiko Saito (βιμπράφωνο) και Satoko Fujii (πιάνο)

“Futari” στην ιαπωνική γλώσσα σημαίνει «δύο άνθρωποι», και κάπως έτσι, μ’ αυτό τον τίτλο ονοματίζεται το σχήμα των δύο Ιαπωνίδων Taiko Saito (βιμπράφωνο) και Satoko Fujii (πιάνο). Το άλμπουμ τού ντούο αποκαλείται “Beyond” [Libra Records, 2020], περιέχει συνθέσεις κυρίως της Fujii (μία είναι της Saito και δύο κοινές), ενώ είναι ηχογραφημένο ζωντανά στο Oda Community Center “Subaru” Concert Hall, στην ιαπωνική πόλη Uchiko, στα νότια της χώρας, στις 26 Ιουνίου 2019, με το mastering να γίνεται σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, τον Μάρτιο του 2020.

Για την πιανίστρια Satoko Fujii δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, καθώς υπάρχουν ουκ ολίγα reviews στο δισκορυχείον, για ποικίλες jazz-avant-improv ηχογραφήσεις της. Στην απέραντη, κατά μίαν έννοια, δισκογραφία της έρχεται να προστεθεί, τώρα, και το “Beyond” ένα σχεδόν αυθόρμητο άλμπουμ για πιάνο και βιμπράφωνο, προϊόν μιας συνεργασίας που έχει, φυσικά, το παρελθόν της.
Γι’ αυτό το παρελθόν γράφει αναλυτικώς η Fujii στο ένθετο τού CD και από εκεί μαθαίνουμε πως η πρώτη συνάντηση των δύο μουσικών είχε συμβεί στο Βερολίνο, πριν από μια 15ετία περίπου, όταν η Saito σπούδαζε στο Berlin University of The Arts και η Fujii είχε βρεθεί στην γερμανική πρωτεύουσα για live. Συνέβησαν διάφορα τινά μεταξύ των δύο μουσικών έκτοτε, τα οποία σημειώνει η ιαπωνίδα πιανίστρια στο ένθετο, πριν φθάσουμε στον Ιούνιο του 2019, όταν οι δυο τους θα αποφασίσουν να κάνουν μια περιοδεία στην πατρίδα τους, η οποία προετοιμάστηκε (λόγω του ότι ζούσαν σε διαφορετικά μέρη) μέσω διαδικτύου, ανταλλάσσοντας ιδέες, απόψεις κ.λπ. Η περιοδεία συνέβη, με παραστάσεις σε Οζάκα, Κόμπε, Τόκυο κ.ά., και κάπως έτσι θα προκύψει το εν λόγω άλμπουμ.
Και οι εννέα συνθέσεις-αυτοσχεδιασμοί που ακούγονται εδώ είναι προϊόν της συνύπαρξης δύο μουσικών που ομνύουν στο πνεύμα της υψηλής και πυκνής συνεργασίας κατά τη διάρκεια τής αυτοσχεδιαστικής πράξης. Βεβαίως υπάρχουν κάποιοι κανόνες, βεβαίως συμβαίνουν και προσυνεννοήσεις, οπωσδήποτε υπάρχει κι ένας αρχικός μπούσουλας, αλλά, στην πράξη, η μουσική ολοκληρώνεται μόνον τη στιγμή που παίζεται, με την παρουσία του κοινού. Άρα έχει έναν απολύτως ορισμένο χωροχρονικό χαρακτήρα, που αντιπροσωπεύει συγκεκριμένες ψυχολογικές ή άλλες καταστάσεις, που αναδύονται στη στιγμή.
Τα χαρακτηριστικά αυτής της μουσικής, των Saito-Fujii, είναι πολλά και διαφορετικά. Και το βιμπράφωνο και το πιάνο, κατ’ αρχάς, χρησιμοποιούνται με κάθε τρόπο (τυπικό, ή λιγότερο τυπικό ή καθόλου τυπικό) προκειμένου να συμβολοποιηθούν απαιτήσεις και δεδομένα. Οι συνθέσεις, ούσες μέσης διάρκειας (από πεντάλεπτες έως οκτάλεπτες) δίνουν τον απαραίτητο χρόνο στις δύο οργανοπαίκτριες να αναπτύξουν τους αισθητικούς προβληματισμούς τους, βοηθούμενες από τις «προετοιμασίες» στα όργανά τους, που τις οδηγούν να δώσουν όλα αυτά τα παράξενα timbre από track σε track. Στο εισαγωγικό “Molecular” π.χ. ακούμε τις αντηχήσεις του βιμπραφώνου να «πολλαπλασιάζονται» στο χώρο και το χρόνο, μέσω ενός περίτεχνου sustain, με την μελωδία να αναπτύσσεται από το πιάνο, με λίγες και πεντακάθαρες νότες.
Η τελετουργική διάσταση των συνθέσεων-παιξιμάτων των δύο ιαπωνίδων μουσικών καταγράφεται ολοφάνερα στο επόμενο track “Proliferation”, ένα σεμινάριο μετα-πιανιστικών και μετα-βιμπραφωνικών σπουδών, που ως ακροατή σε αφήνει άναυδο(!), με το “Todokanai tegami” να εμφανίζει έναν διττό χαρακτήρα, στην αρχή πιο περιπετειώδη και προοδευτικά πιο... περιγραφικό, χωρίς ποτέ να προδικάζεται το οριστικό αποτέλεσμα, καθώς οι συνεχείς prepared ή μη διακεκομμένες παρεμβάσεις, διατηρούν μια μόνιμη, μα ανανεούμενη, αύρα.
Κάθε track εδώ έχει το νόημα και την ιδιομορφία του, και σε όλα μπορείς να εντοπίσεις απρόσμενες εξελίξεις, που να αφορούν είτε σε έντονες «συνομιλίες», ενίοτε στα όρια του παροξυσμού (“Ame no ato”), είτε σε μονήρεις καταδείξεις, είτε σε πιο χαλαρές ανταλλαγές ερωτοαποκρίσεων, χωρίς ποτέ να χάνεται η συνέχεια, το νόημα και η αξία της επικοινωνίας.
Το πώς, τώρα, αυτή η επικοινωνία, των Taiko Saito και Satoko Fujii, μετατρέπεται σ’ ένα αποτέλεσμα υψηλού αισθητικού φορτίου είναι απλώς συνέπεια της κλάσης των δύο οργανοπαικτριών.
Επαφή: www.satokofujii.com, www.taikosaito.net

HAIRETIS HARPER δηλαδή ο Γιάγκος Χαιρέτης κρητικό λαούτο, εφφέ, φωνή και η Μαρία Χριστίνα Harper ηλεκτρο-ακουστική άρπα, bow, εφφέ

Hairetis Harper είναι η ονομασία ενός ντουέτου το οποίο αποτελούν ο Γιάγκος Χαιρέτης κρητικό λαούτο, εφφέ, φωνή και η Μαρία Χριστίνα Harper ηλεκτρο-ακουστική άρπα, bow, εφφέ. Δεν έχουν κοινή έδρα, καθώς ο Χαιρέτης είναι από την Κρήτη, ενώ η Harper ζει στο Λονδίνο, παρά ταύτα συναντήθηκαν το 2017, όταν η Harper θα ηχογραφούσε, στην Κρήτη, με τον Ψαραντώνη. Σ’ εκείνη τη συνάντηση (όπως διαβάζουμε στο culturenow.gr) Χαιρέτης και Harper αποφάσισαν να «βάλουν μπροστά» μια συνεργασία, που, εκείνη την εποχή, ίσως να μην έδειχνε πού ακριβώς θα καταλήξει. Πάντως, τώρα, δυόμισι χρόνια αργότερα, έχουμε ένα άλμπουμ από τους δύο μουσικούς, που αποκαλείται “Draft” [Same Difference Music, 2020], ένα εκ πρώτης παράξενο άλμπουμ, αφού τα δύο βασικά όργανα, το κρητικό λαούτο και η άρπα, δεν μπορεί παρά να προξενούν κάποιες αρχικές (και μόνον αρχικές) απορίες, όσον αφορά στην αισθητική συνύπαρξή τους.

Ακούγοντας λοιπόν τις πρώτες νότες από το “Draft” νοιώθεις αμέσως πως το ηχόχρωμα που φθάνει στ’ αυτιά σου δεν είναι «ξένο», μα οικείο. Όχι σε σχέση με την ελληνική παραδοσιακή μουσική, την κρητική ή όποιαν άλλη, αλλά σε σχέση με κάποια διεθνή projects, από την εποχή του ethnic. Θυμάσαι για παράδειγμα, και όχι χωρίς λόγο, άλμπουμ σαν το “Kulanjan” [Hannibal, 1999] των Taj Mahal (κιθάρα) και Toumani Diabate (κόρα) ή το “Ocean Blues” [Celluloid, 2000] των Djeli Moussa Diawara (kora) και Bob Brozman (κιθάρα). Και στις δύο εκείνες περιπτώσεις μια αφρικάνικη άρπα συνηχούσε με μια κιθάρα, οπότε, σαν ηχόχρωμα, αυτό που ακούμε από τους Χαιρέτη-Harper δεν είναι κάτι, που σαν «ιδέα» δεν έχει ξανασυμβεί. Πέραν αυτών...
Το υλικό που παρουσιάζουν εδώ οι δύο οργανοπαίκτες (τρία tracks στην πρώτη πλευρά του δίσκου και τέσσερα στην δεύτερη) είναι πρωτότυπο, συντεθειμένο από τους ίδιους και βασικά ορχηστρικό (φωνή ακούγεται μόνο στο “Bells” και στο “Tsakoniko”), με διάρκειες μεσαίες και πιο μεγάλες (από 3:57 έως 9:58). Τούτο σημαίνει πως υπάρχουν περιθώρια και για αυτοσχεδιασμούς, και για πειραματισμούς με τους ήχους (μέσω εφφέ & bow), και για τον σχηματισμό ενός ηχητικού πλέγματος, που να μην αγνοεί την παράδοση φυσικά, ή μάλλον τις παραδόσεις (καθότι έως και blues ακούμε στο “Lost in the city”), μα ταυτοχρόνως να τις μετασχηματίζει κιόλας σε κάτι διαφορετικό (όπως συμβαίνει στο πιο… psych-rock track του άλμπουμ, το “Lute interlude”, που ανακαλεί Sandy Bull) ή σε κάτι ιδιοτρόπως ελληνικό (“Speedy”), στο έσχατο και πλέον... cretan oriented κομμάτι τού άλμπουμ.
Πολύ καλό άλμπουμ, διαφορετικό, ανεπιτήδευτο, με ουσία, με πρόταση και πάνω απ’ όλα με υψηλό γούστο, από τους Hairetis Harper, που χρωστά και στο τεχνικό team, τον Coti K. και τον Νίκο Ασημάκη.
Επαφή: 

www.hairetis-harper.bandcamp.com/album/draft

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 339

22/1/2021
Αυτή η καταστροφή που έγινε στο Ωδείο Athenaeum σαν γεγονός είναι κάτι απερίγραπτο.
Κακοποιά στοιχεία λεηλάτησαν, διέλυσαν και κατέστρεψαν έναν πανέμορφο χώρο πολιτισμού. Είχα βρεθεί διάφορες φορές στο Athenaeum (απέναντι από τον σταθμό του Θησείου) για συναυλίες, κι έχω προσωπική γνώμη για την ομορφιά και την ζεστασιά του χώρου (όπως και πολλοί άλλοι, είμαι βέβαιος).
Τώρα, μπορεί να πούνε κάποιοι πως κάνουμε φτηνή αντιπολίτευση, αλλά όχι, κύριοι, ο μόνος υπεύθυνος για την καταστροφή είναι η κυβέρνηση, με τον υπουργό ΠροΠό και κανένας άλλος.
Η καταστροφή διαρκείας συνέβη αυτές τις νύχτες, τις νύχτες τής καραντίνας – και κανείς δεν πήρε χαμπάρι τίποτα, εγκαίρως, ώστε να την σταματήσει.
Τα βράδια η πόλη είναι έρημη από κόσμο, με αυτές τις γελοίες απαγορεύσεις από τις 9 το βράδυ μέχρι το πρωί, και οι χώροι παντελώς απροστάτευτοι και τελείως αφύλαχτοι, έτοιμη λεία στις διαθέσεις των κακοποιών.
Αντί να φυλάσσονται λοιπόν, όλη τη νύχτα, όλοι οι χώροι πολιτισμού (θέατρα, κινηματογράφοι, ωδεία, πινακοθήκες, βιβλιοθήκες κ.λπ.), μ’ ένα σύστημα περιπολιών, αφού στους σερίφηδες αρέσει το μάντρωμα του κόσμου, στην πράξη οι χώροι αυτοί είναι αφημένοι στην τύχη τους.
Ο πολιτισμός πενθεί, από πολλές πλευρές, μ’ αυτούς τους γελοίους ρεμπεσκέδες, που ψάχνουν να πλακώσουν κανα διαδηλωτή μέρα-μεσημέρι, αφήνοντας την πόλη στο ανύπαρκτο έλεος των καθαρμάτων, ολόκληρες νύχτες.

22/1/2021
Βαρδής-Μαραγκόζη ή Μαραγκόζη-Βαρδής, το καλύτερο δίδυμο στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, από την εποχή των... Κορώνη-Φίλανδρου, μέχρι και σήμερα. Πάντα γκανιάν.
Σπουδαίος συνθέτης ο αείμνηστος Βαρδής, ο μόνος που ήξερε να παντρεύει τόσο άπιαστα το ροκ με το λαϊκό (ως μοντέρνος μουσικός ξεκίνησε εξάλλου με τους Vikings, και ως mega-fan του Καζαντζίδη – γνωστά αυτά), φτιάχνοντας εκ του μηδενός αυτό το τόσο ελκυστικό υβρίδιο (ελκυστικό, όταν το έκανε εκείνος, και όχι οι ατάλαντοι, που επακολούθησαν).
Φωνάρα η Μαραγκόζη, και παντελώς άτυχη και αδικημένη, γιατί δεν ευτύχησε να τραγουδάει από τα τέλη του ’60, ώστε να σβήσει από την πιάτσα τις μισές ελληνίδες τραγουδίστριες, όταν τα καλά τραγούδια περίσσευαν και δεν τα έψαχνες με το κιάλι.
Έχω πολλές αναμνήσεις από τα late 80s, όταν όλες οι λαϊκές αρτίστες ήθελαν να γίνουν... Μαραγκόζη, καθώς η φωνάρα της και το στυλ της απλώς δεν υπήρχαν, τότε.
Μόνο με Αλεξίου, ως φωνή, μπορεί να συγκριθεί η Χριστίνα, για να μην πω πως είναι και ανώτερη (η φωνή της). Εντάξει, δεν έχει ρεπερτόριο, αλλά δεν πειράζει. Εμείς την απολαμβάνουμε και σε τοιούτα αριστουργήματα...
https://www.youtube.com/watch?v=5rgeDYpR3R8

22/1/2021
Γράφω δισκοκριτικές περισσότερο από 30 χρόνια. Φυσικά, αυτά τα κείμενα δεν είχαν πάντα την ίδια αναγνωσιμότητα και αναγνωρισιμότητα. Είναι άλλο να γράφεις κριτικές για ένα fanzine φερ’ ειπείν, άλλο για το Jazz & Τζαζ, και άλλο για το LiFO.gr. Ανεξάρτητα όμως από το πόσοι μάς διαβάζουν κάθε φορά, ο στόχος, όταν γράφω μια κριτική, είναι να μην αδικήσω κάποιον δίσκο. Αυτό ισχύει, σε μένα, από την αρχή. Είναι προτιμότερο να γράψεις μια, παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει, ενθουσιαστική κριτική για ένα άλμπουμ, παρά να θάψεις ένα άλλο άδικα (ή ακόμη και δίκαια).
Βασικά, εμένα δεν μου αρέσει να θάβω. Το θεωρώ «λάθος» σαν ξεκίνημα. Οι προθέσεις μου είναι πάντα οι καλύτερες για τον καλλιτεχνικό κόπο τού άλλου, και πάντα προσπαθώ μέσω της κριτικής να επισημάνω «αστοχίες», να προτείνω «βελτιώσεις», αναδεικνύοντας τις «καλές στιγμές» και επισημαίνοντας εκείνα που πρέπει να αποφεύγονται. Αυτό είναι και το νόημα της κριτικής εξάλλου. Το να υποβοηθά τον καλλιτεχνικό κόπο. Να δρα κριτικά, υποστηρικτικά με τα «συν» και τα «πλην». Ιδίως τον κόπο των καλλιτεχνών που διαβάζουν ελληνικά (αφού στα ελληνικά γράφουμε), και που θα γίνουν κοινωνοί της κριτικής.
Η σχέση του κριτικού με το κοινό περνάει και αυτή από 40 κύματα. Αν κάποιος π.χ. με διαβάζει από τότε που ξεκίνησα να γράφω έχει καταλάβει διάφορα, έχει καταλάβει καλά τον κώδικα, και μπορεί να προσανατολιστεί εύκολα στα γραφόμενα. Ένας που διαβάζει περιστασιακά, πιθανώς, δηλαδή σίγουρα, δεν καταλαβαίνει το ίδιο. Ή ένας νέος αναγνώστης επίσης. Μπορεί να διαφωνεί με πολλά... Όχι επί της ουσίας αναγκαστικά, αλλά επί του κώδικα.
Για παράδειγμα όταν εγώ γράφω την λέξη progressive, δεν εννοώ τον προοδευτικό στίχο, αλλά το μουσικό είδος του progressive rock. Δεν θα γράψω δηλαδή progressive, όταν θα αναφερθώ σ’ ένα δίσκο του Μπακαλάκου (στον οποίον ακούγονται προοδευτικοί στίχοι). Επίσης, όταν γράφω dark δεν εννοώ το dark-wave απαραιτήτως, αλλά τον στίχο πρωτίστως. Δηλαδή από τον στίχο εκκινώ. Γι’ αυτό μπορεί να χρησιμοποιήσω την λέξη dark, ακόμη και στο «Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω» του Ζαμπέτα (που είναι ένα κομμάτι μαύρης απελπισίας). Θέλω να πω πως dark-wave χωρίς dark στίχο δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να αποκαλείσαι dark-wave και να τραγουδάς «σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, πού με βάζεις;». Μπορείς, όμως, να είσαι progressive rock και να τραγουδάς για κοινοτοπίες.
Επίσης, όταν κάνω αναφορές σε άλλους δημιουργούς, κρίνοντας ένα άλμπουμ, κάτι που το θεωρώ απολύτως δόκιμο, γιατί η κριτική δεν διαβάζεται μόνον από τον δημιουργό (που είναι ο πρώτος αποδέκτης), αλλά και από το κοινό, που πρέπει κι εκείνο να προσανατολιστεί και να καταλάβει, γράφω πάντα για τα μεγάλα ονόματα τού εκάστοτε στυλ. Είναι επηρεασμένοι, δηλαδή, οι μουσικοί από Beatles, Stones, Dylan, Coltrane, Bowie, Leonard Cohen, Cure, Depeche Mode, Michael Jackson, Keith Jarrett κ.λπ. Δεν έχει νόημα, δηλαδή, να γράφεις ότι κάποιοι είναι επηρεασμένοι από το χι, ψι άγνωστο συγκρότημα ή καλλιτέχνη. Γιατί, ακόμη και αν αυτό ισχύει, στην πράξη και οι άγνωστοι, που μπορεί να επηρεάζουν κάποιους, είναι επηρεασμένοι από τους γνωστούς (ασχέτως αν ένας καλλιτέχνης αναγνωρίζει στους αγνώστους τις επιρροές τους, και όχι στους γνωστούς).
Αυτά τα λίγα, αυτή την ώρα, για τους νεότερους... ναυτιλομένους.

21/1/2021
Αστυνομία στα πανεπιστήμια και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καταπατήσεις των δικαιωμάτων των φυλακισμένων, προσκόμματα που μπαίνουν συνεχώς στις διαδηλώσεις και τις πορείες, κλείσιμο μέσα από τις 9, sms για να βγεις απ’ το σπίτι σου, συνεχή ψέματα και απόλυτη πλύση εγκεφάλου από τα κρατικά κανάλια και τα φίλια μμε... και άλλα διάφορα...

Τελικά, από τα 12 ΟΧΙ-ΝΑΙ της χούντας, μόνο τα δύο πρώτα δεν ισχύουν...

21/1/2021
Εμείς δεν μεγαλώσαμε με... λέιντι γκάγκες. Γιάννα Κομνηνού... 
https://www.youtube.com/watch?v=QLEu3O6x5wc

21/1/2021
Γίνανε δουλίτσες επί Τράμπα-Μητσοτάκη στο τσάκα-τσάκα (από τον Ιούλη του 2019 και μετά εννοούμε) κι ας κάνουν πως τα ξεχνάνε, τώρα, νέοι και παλιοί υποτελείς. Θα τα βρει όλα έτοιμα ο γεροΜπάιντεν...
>>Η ανανέωση της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» (Mutual Defense Cooperation Agreement- MDCA) του 1990, που έχει μείνει γνωστή ως «συμφωνία για τις βάσεις» συζητείται όλο και πιο έντονα μεταξύ της κυβέρνησης και αμερικανών αξιωματούχων, που επιθυμούν να επεκτείνουν ακόμα περισσότερο την επιρροή τους στη χώρα. Η νέα αυτή «αμυντική» συμφωνία, που κατά τα φαινόμενα θα προβλέπει επέκταση και αναβάθμιση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη χώρα, τέθηκε στο τραπέζι της συνάντηση του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, με την Πρόεδρο της Επιτροπής Κατανομής Πόρων της Βουλής των Αντιπροσώπων των Η.Π.Α, κ. Νίτα Λόουι στο Μέγαρο Μαξίμου.<< (21/8/2019)
>>Αυτές τις μέρες έφθασε στην Αθήνα ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο, για να υπογράψει το Παράρτημα της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) Ελλάδας – HΠA, που αναφέρεται στις νέες διευκολύνσεις των αμερικανικών δυνάμεων στο ελληνικό έδαφος. Η Συμφωνία αυτή είναι η προέκταση εκείνης της δεκαετίας του 1990.<< (4/10/2019)
>>Ανατρέπεται, ως όλα δείχνουν, το καθεστώς της συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα. Ενώ, εδώ και δεκαετίες η ακολουθούμενη πρακτική ήταν να ανανεώνεται η συμφωνία «αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ» ετησίως, τώρα η Αθήνα σκοπεύει να δώσει στην Ουάσιγκτον αυτό που ζητάει εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Ανανέωση της συμφωνίας σε πενταετή βάση. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι πολύ πιθανόν να δοθούν και νέες βάσεις στις ΗΠΑ. Κάτι που επίσης θα ικανοποιήσει την Ουάσιγκτον, η οποία ζητάει επιπρόσθετες στρατιωτικές «διευκολύνσεις» στη Βόρειο Ελλάδα και το Αιγαίο, καθώς και επέκταση των υπαρχουσών αμερικανικών βάσεων.<< (11/1/2021)

το ρουσφέτι ως ισχυρή ιδιομορφία της ελληνικής κοινωνικοπολιτικής ζωής - δέκα τεκμήρια πολιτικών ρουσφετιών από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60

Ρουσφέτι (το) (λέξη αραβική) στη δημοτική και ροσφέτι, δωροδοκία / κυβερνητική χαριστική παροχή προς φίλον τού κρατούντος κόμματος / κατ’ επέκτασιν οιαδήποτε χάρις, εκδούλευσις
[Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης Δ. Δημητράκου, Τόμος 12, σελ.6433, Εκδόσεις Δομή, 1964]
Το ρουσφέτι είναι απενοχοποιημένο στην ελληνική πολιτική ζωή, ήδη από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους (από την εποχή του Ιωάννη Κωλέττη δηλαδή). Θεωρείται ως ένας «ζωντανός» τρόπος επικοινωνίας, ανάμεσα στον πολίτη και τον πολιτικό, και παρά τα εκσυγχρονιστικά «εμπόδια», που μπορεί να τίθενται ή να νομοθετούνται από καιρού εις καιρόν, δεν παύει, ως έννοια και πράξη, να «δουλεύει» και να αποδίδει, εκμεταλλευόμενη κάθε φορά τις όποιες συγκυρίες και τα ανάλογα «παράθυρα».
Ρουσφέτια γίνονται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, αφορούν, στην πρωταρχική φάση τους, σε δύο πρόσωπα, και δεν είναι απαραίτητο το ένα από τα δύο να είναι πάντα πολιτικός. Αρκεί να μεσολαβεί κάποιος που έχει τη δύναμη, και που μπορεί να καταφέρει το ένα ή το άλλο, για λογαριασμό ενός αδυνάτου.
Άρα το ρουσφέτι, η πραγματοποίηση δηλαδή ενός ρουσφετιού, είναι επίδειξη ισχύος, απ’ αυτόν που αναλαμβάνει να το διεκπεραιώσει, ενώ ως στοιχείο «εξυπνάδας», «ικανότητας», «προνοητικότητας», «καπατσοσύνης» κ.λπ. προβάλλεται και από τον «αδύναμο», ο οποίος μπορεί έτσι να επαίρεται για τις... γνωριμίες του.
Φυσικά δεν ικανοποιούνται όλες οι απαιτήσεις για ρουσφέτια. Πολλές φορές οι υποσχέσεις είναι ψεύτικες, οι εκδουλεύσεις δεν γίνονται, και οι «αδύναμοι» βρίσκονται στη δύσκολη θέση να κάνουν συλλογή από... μπιλιέτα διορισμών, οι οποίοι ποτέ δεν έρχονται. Θυμηθείτε την διασκεδαστική κινηματογραφική σκηνή με τον ηθοποιό Νίκο Φέρμα και τον βουλευτή Καλοχαιρέτα (της ιστορικής ατάκας «ετελείωσε»), στην έξυπνη σάτιρα του Ντίνου Δημόπουλου «Φτώχεια και Αριστοκρατία (Στουρνάρα 288)» από το 1959.

«Κάναμε ρουσφέτια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Έκαναν όλοι ρουσφέτια. Υπήρχε μια εποχή, εγώ ας πούμε, το 1951, έκαμα τα περισσότερα ρουσφέτια και φυσικά διόριζα. Διόριζα όσους ήθελα. Είχα άνεση να διορίσω. Ακόμα και στην κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου κάναμε ορισμένους διορισμούς, αλλά κάναμε επιλογές. Εμείς δεν βάλαμε σκάρτους ανθρώπους.(...) Παρεξηγημένη έννοια και το ρουσφέτι. Γιατί δηλαδή, όταν προστατεύεις κάποιον φτωχό, άνθρωπο που δεν έχει υπό τον ήλιο μοίρα, ταλαίπωρο, για να βρει το δίκιο του, γιατί κάνεις κακό δηλαδή, δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Μπορεί το ρουσφέτι να είναι και άδικη πράξη, μπορεί, αλλά στις 9% των περιπτώσεων δεν είναι (σ.σ. προφανώς ο ομιλών εννοούσε στο 90% ή και στο 99% των περιπτώσεων). Πας να βοηθήσεις κάποιον».
[Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στον Αλέξη Παπαχελά, στον ΣΚΑΪ]
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/greece_articles/310704/to-roysfeti-os-isxyri-idiomorfia-tis-ellinikis-koinonikopolitikis-zois

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 338

20/1/2021
ΖΗΤΩ Η ΑΜΕΡΙΚΗ (AMERICA HURRAH)
Το «Ζήτω η Αμερική» ή «Αμέρικα Ουρρά!» του Jean-Claude van Itallie (ο τίτλος είναι ειρωνικός φυσικά) είναι ένα κλασικό θεατρικό του underground από την δεκαετία του ’60, που είχε ανεβεί και στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης του Κουν, το 1972, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη.
Το έργο αποτελείτο από τρία ξεχωριστά μικρότερα «κεφάλαια», τη Συνέντευξη, την Τηλεόραση και το Μοτέλ.

Στο πρώτο, την Συνέντευξη, κάποιοι ζητούν εργασία, αλλά ταπεινώνονται μέσα από μια απάνθρωπη και απρόσωπη διαδικασία (συνέντευξη) που τους αντιμετωπίζει ως ανώνυμους αναλώσιμους και όχι ως ευδιάκριτα πρόσωπα.
Στην Τηλεόραση προβάλλεται, αλλά και βάλλεται, η μαζική ενημέρωση μέσω τριών κριτών τηλεοπτικών προγραμμάτων. Πίσω από τις λαμπερές εικόνες των πρωταγωνιστών, μα και των διαφημιστικών προϊόντων, αναδύεται η Αμερική τού πολέμου (στο Βιετνάμ) και οι απάνθρωπες σφαγές των αμάχων. Τελικά η αποχαύνωση θα αποδειχθεί ισχυρότερη της χειραφέτησης.
Το Μοτέλ, σαν χώρος, αντιπροσωπεύει την καταναλωτική κοινωνία. Η υδροκεφαλική ανάπτυξη του τεχνικού / τεχνολογικού εξοπλισμού οδηγεί στην αποξένωση και την αυτοκαταστροφή.
Μισόν αιώνα πίσω το «Αμέρικα Ουρρά!», αλλά και πάντα επίκαιρο...

20/1/2021
Άρχισαν τα όργανα, αυτογελοιοποιούνται οι «πρόθυμοι»...

20/1/2021
Είδα τις προάλλες ξανά, μετά από πολλά χρόνια, το Προξενιό της Άννας (1972) του Παντελή Βούλγαρη. Εξαιρετικό. Κρίμα που δεν έκανε καλύτερη ταινία, όλα τα επόμενα χρόνια, έως και σήμερα, ο Βούλγαρης. Τόσο γρήγορα ξεφούσκωσε; Είναι ν’ απορείς...
Τρομερή η Βαγενά, εξαιρετική η γριά, η Σμάρω Βεάκη, και καλοί όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι, ακόμη και ο «υποψήφιος» Σταύρος Καλάρογλου (που απ’ όσο είδα έχει παίξει μόνο σε ταινίες του Βούλγαρη).
Μια πολύ κακή Ελλάδα βλέπουμε στην ταινία... μίζερη, μισερή, αποτρόπαια, καταπιεστική, χωρίς ίχνος ειλικρινούς συγκίνησης, δίχως μιαν άνεση απέναντι στη χαρά και την ευτυχία...

Υπήρξε αυτή η Ελλάδα. Και τώρα, βέβαια, τα πράγματα σκ@τά είναι, αλλά ίσως λίγο καλύτερα από τότε...

19/1/2021
Φαν του Πορτοκάλογλου δεν ήμουν ποτέ. Κατά καιρούς βέβαια μου άρεσαν κάποια, λίγα, τραγούδια του, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Δυο-τρία τραγούδια μπορεί να μου αρέσουν από τον οποιονδήποτε. Οι Φατμέ μου άρεσαν, βασικά στα δύο πρώτα LP τους και κυρίως στο δεύτερο, στα «Ψέμματα», που το θεωρώ σημαντικό άλμπουμ. Στο πρώτο ήταν σφόδρα επηρεασμένοι από τους Police, αλλά στο δεύτερο είχαν βρει τα δικά τους πατήματα, τον δικό τους ήχο.
Συνδέω τους Φατμέ όχι με τον Πορτοκάλογλου (δεν υποτιμώ την προσφορά του στην αρχική τους φάση), αλλά με τον μπασίστα τους, τον Δημήτρη Καλατζή. Όταν ο Καλατζής φεύγει από το γκρουπ, μετά τα δύο πρώτα LP, το γκρουπ αλλάζει, γίνεται περισσότερο Πορτοκάλογλου, παρά Φατμέ, κι εγώ σταδιακά τους εγκαταλείπω.
Ποτέ έναν καλλιτέχνη δεν τον κρίνω από τα τραγούδια του μόνο, από την στιγμή που μπορώ να γνωρίζω και τις ευρύτερες απόψεις του. Φυσικά, ένα καλό ερωτικό τραγούδι π.χ. είναι πάντα ένα καλό ερωτικό τραγούδι (άμα είναι) και ας το τραγουδάει και φασίστας, αλλά έναν καλλιτέχνη συνολικά τον κρίνεις και από το έργο του, και από αυτά που λέει ή κάνει και που βγαίνουν κι αυτά στην δημοσιότητα.
Ο Πορτοκάλογλου για μένα είναι εδώ και... αιώνες «πεθαμένος» καλλιτεχνικά. Σχεδόν πάντα ήταν χλιαρός, άνευρος, χωρίς ψυχή, προβλέψιμος, χωρίς βάθος, ενώ τα τελευταία κάμποσα χρόνια, με την προσχώρησή του στη συντήρηση, στον νεοφιλελευθερισμό, λέγοντας «ναι» σε όλες τις καίριες επιλογές τής άρχουσας τάξης (πολιτικής, μεγαλοαστικής, οικονομικής κ.λπ.), που μας έφερε σ’ αυτό το χάλι, της χρεοκοπίας και του εξανδραποδισμού, της καθημερινής υποδούλωσης, είναι οριστικά πλέον διαγραμμένος (από μένα). Άμα γράψει κανα καλό τραγούδι, θα το πω, άμα είναι καλό, αλλά ούτε επ’ αυτού υπάρχει φως...
Ο Πορτοκάλογλου σε μια συνέντευξή του στον Δανίκα, που την διάβασα σήμερα, λέει πως είναι «ανένταχτος», πως «ποτέ δεν προσχώρησε σε κάποιο κόμμα» και πως... «σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αν δεν ήσουν αριστερός, δεν είχες καμία τύχη, το ίδιο και πριν από τη χούντα, αν δεν ήσουν εθνικόφρων, δεν είχες τύχη».
Φαιδρότητες. Ασυναρτησίες. Από πότε το «ανένταχτος» και η «μη προσχώρηση σε κάποιο κόμμα» θεωρείται θέσφατο υγιούς πολιτικού σκεπτικού; Υπάρχουν «ανένταχτοι» που είναι ηλίθιοι, φασίστες, κουμάσια, όπως υπάρχουν και «ενταγμένοι» σε κόμματα, που είναι «σωστοί». Που πήγαν εκεί, επειδή πίστεψαν σε κάποιες ιδέες και παλεύουν γι’ αυτές. Εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους ανθρώπους σε «ενταγμένους» και σε «ανένταχτους», αλλά σε ανθρώπους που λένε και πράττουν σωστά πράγματα ή όχι. Εξάλλου τα κόμματα είναι ο πυλώνας της αστικής δημοκρατίας, και ο Πορτοκάλογλου που ορκίζεται σ’ αυτό το σύστημα, με νύχια και με δόντια (και καλά κάνει από την μεριά του), θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός, γιατί εδώ φάσκει και αντιφάσκει.
Φυσικά, κι αυτό ισχύει από παλιά, όταν κάποιος λέει πως... δεν ανήκω σε κόμματα, είμαι υπερκομματικός κ.λπ. το πιο πιθανό είναι να είναι δεξιός, αλλά αυτό το αφήνω (γιατί είναι δική μου, προσωπική, διαπίστωση κατ’ αρχάς).
Ο Πορτοκάλογλου θα ήθελε πολύ να είχε την συστημικά... υπερκομματική θέση του Σαββόπουλου, στην κοινωνικοπολιτική σφαίρα, στο μέλλον. Κατά κει το πάει, αλλά δεν έχει την αύρα τού Σαββό, καθώς θα είναι πάντα... ανθυποΣαββό σαν εκτόπισμα. Μέσα σ’ αυτό το σαββοπουλικό νεφέλωμα που ζει λοιπόν, ο Πορτοκάλογλου, δεν παύει να λέει αυτά που έχει πει παλιότερα ο Σαββόπουλος, αλλάζοντας απλώς τις λέξεις.
Παλιότερα ο Σαββόπουλος είχε πει πως «στη Μεταπολίτευση άμα δεν ήσουν αριστερός, δεν έβγαζες ούτε γκόμενα» και ο Πορτοκάλογλου, που τον αντιγράφει και τον ακολουθεί κατά πόδας λέει τώρα πως «σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, αν δεν ήσουν αριστερός, δεν είχες καμία τύχη το ίδιο και πριν από τη χούντα, αν δεν ήσουν εθνικόφρων, δεν είχες τύχη».
Σαββόπουλος και Πορτοκάλογλου θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως στην Μεταπολίτευση κυβερνούσε η αριστερά(!) και όχι η ακροδεξιά, με ψευτοδημοκρατικό προσωπείο.
Όλη η πρώτη περίοδος της Μεταπολίτευσης, και μέχρι να έρθει το ΠΑΣΟΚ, στην πράξη, στην καθημερινότητα, ήταν ένα από τα ίδια με τη χούντα. Μπορεί να είχε κλείσει η Γυάρος και να είχε συντελεστεί το αφαλοκόψιμο του ΚΚΕ (δια της νομιμοποίησής του), αλλά υπήρχε η ίδια ανελευθερία, ο ίδιος χαφιεδισμός, η ίδια κρατική βία και τρομοκρατία, τα ίδια αντιδημοκρατικά νομοσχέδια (που είχαν αντικαταστήσει τα χουντικά νομοθετικά διατάγματα), ενώ στην κρατική μηχανή μόνον εθνικόφρονες μπορούσε να τρυπώσουν, καθώς τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων καταργήθηκαν μετά το ’81.
Ο πλήρης αποπροσανατολισμός, που καθοδηγείται από το ακραίο κέντρο, στο οποίο ομνύουν οι διάφοροι... σκεπτόμενοι «ανένταχτοι» (οι μη σκεπτόμενοι απαρτίζουν απλώς τους φασίστες και την ακροδεξιά), στο μόνο που στοχεύει είναι στη συκοφαντική δυσφήμιση της αριστεράς. Θεωρούν το κράτος διαχρονικά δικό τους, φέουδό τους, αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά τους, επιχειρώντας δια των ψεμάτων και των συκοφαντιών να κλείσουν και τις τελευταίες χαραμάδες, από τις οποίες θα μπορούσε να εισχωρήσουν τα... μιάσματα.
Πάμε τώρα ν’ ακούσουμε κανα Led Zeppelin από το κρατικό Μουσικό Κουτί, σαν γνήσιοι ροκάδες...

18/1/2021
Τρέμετε βατραχάνθρωποι! Βγήκε ο... Κώστας Κακκαβάς από τα gym και diet, για να τον εμβολιάσουνε. Πού πας ρε τζόβενο της πυρκαγιάς, χωρίς φανέλα χειμωνιάτικα;

18/1/2021
Πάνε κάποιοι να γράψουνε σήμερα topical songs, τραγούδια που δανείζονται στοιχεία από κοινωνικά / πολιτικά γεγονότα της εποχής μας, και γράφουνε κάτι σαχλαμάρες άνευ προηγουμένου. Ούτε χιούμορ, ούτε ουσία, ούτε τίποτα. 

Πού να βρεθεί Μητσάκης, που έφτιαχνε τραγούδια για... κρουαζιέρες στη Σελήνη, την εποχή όπου έσκιζαν τον ουρανό ο Σπούτνικ και η Λάικα; Space song...
https://www.youtube.com/watch?v=73uqfFozH1M