HAIRETIS HARPER δηλαδή ο Γιάγκος Χαιρέτης κρητικό λαούτο, εφφέ, φωνή και η Μαρία Χριστίνα Harper ηλεκτρο-ακουστική άρπα, bow, εφφέ

Hairetis Harper είναι η ονομασία ενός ντουέτου το οποίο αποτελούν ο Γιάγκος Χαιρέτης κρητικό λαούτο, εφφέ, φωνή και η Μαρία Χριστίνα Harper ηλεκτρο-ακουστική άρπα, bow, εφφέ. Δεν έχουν κοινή έδρα, καθώς ο Χαιρέτης είναι από την Κρήτη, ενώ η Harper ζει στο Λονδίνο, παρά ταύτα συναντήθηκαν το 2017, όταν η Harper θα ηχογραφούσε, στην Κρήτη, με τον Ψαραντώνη. Σ’ εκείνη τη συνάντηση (όπως διαβάζουμε στο culturenow.gr) Χαιρέτης και Harper αποφάσισαν να «βάλουν μπροστά» μια συνεργασία, που, εκείνη την εποχή, ίσως να μην έδειχνε πού ακριβώς θα καταλήξει. Πάντως, τώρα, δυόμισι χρόνια αργότερα, έχουμε ένα άλμπουμ από τους δύο μουσικούς, που αποκαλείται “Draft” [Same Difference Music, 2020], ένα εκ πρώτης παράξενο άλμπουμ, αφού τα δύο βασικά όργανα, το κρητικό λαούτο και η άρπα, δεν μπορεί παρά να προξενούν κάποιες αρχικές (και μόνον αρχικές) απορίες, όσον αφορά στην αισθητική συνύπαρξή τους.

Ακούγοντας λοιπόν τις πρώτες νότες από το “Draft” νοιώθεις αμέσως πως το ηχόχρωμα που φθάνει στ’ αυτιά σου δεν είναι «ξένο», μα οικείο. Όχι σε σχέση με την ελληνική παραδοσιακή μουσική, την κρητική ή όποιαν άλλη, αλλά σε σχέση με κάποια διεθνή projects, από την εποχή του ethnic. Θυμάσαι για παράδειγμα, και όχι χωρίς λόγο, άλμπουμ σαν το “Kulanjan” [Hannibal, 1999] των Taj Mahal (κιθάρα) και Toumani Diabate (κόρα) ή το “Ocean Blues” [Celluloid, 2000] των Djeli Moussa Diawara (kora) και Bob Brozman (κιθάρα). Και στις δύο εκείνες περιπτώσεις μια αφρικάνικη άρπα συνηχούσε με μια κιθάρα, οπότε, σαν ηχόχρωμα, αυτό που ακούμε από τους Χαιρέτη-Harper δεν είναι κάτι, που σαν «ιδέα» δεν έχει ξανασυμβεί. Πέραν αυτών...
Το υλικό που παρουσιάζουν εδώ οι δύο οργανοπαίκτες (τρία tracks στην πρώτη πλευρά του δίσκου και τέσσερα στην δεύτερη) είναι πρωτότυπο, συντεθειμένο από τους ίδιους και βασικά ορχηστρικό (φωνή ακούγεται μόνο στο “Bells” και στο “Tsakoniko”), με διάρκειες μεσαίες και πιο μεγάλες (από 3:57 έως 9:58). Τούτο σημαίνει πως υπάρχουν περιθώρια και για αυτοσχεδιασμούς, και για πειραματισμούς με τους ήχους (μέσω εφφέ & bow), και για τον σχηματισμό ενός ηχητικού πλέγματος, που να μην αγνοεί την παράδοση φυσικά, ή μάλλον τις παραδόσεις (καθότι έως και blues ακούμε στο “Lost in the city”), μα ταυτοχρόνως να τις μετασχηματίζει κιόλας σε κάτι διαφορετικό (όπως συμβαίνει στο πιο… psych-rock track του άλμπουμ, το “Lute interlude”, που ανακαλεί Sandy Bull) ή σε κάτι ιδιοτρόπως ελληνικό (“Speedy”), στο έσχατο και πλέον... cretan oriented κομμάτι τού άλμπουμ.
Πολύ καλό άλμπουμ, διαφορετικό, ανεπιτήδευτο, με ουσία, με πρόταση και πάνω απ’ όλα με υψηλό γούστο, από τους Hairetis Harper, που χρωστά και στο τεχνικό team, τον Coti K. και τον Νίκο Ασημάκη.
Επαφή: 

www.hairetis-harper.bandcamp.com/album/draft