LOTUS TITAN, OH NO NOH γαλλικό progressive και γερμανική ηλεκτρονική

LOTUS TITAN: Odyssées [Private Pressing, 2021]
Κουαρτέτο από την Τουλούζ είναι οι Lotus Titan, αποτελούμενοι εκ των Gérald Gimenez κιθάρες, Julie Castel Jordy φωνή, θερεμίνη, κείμενα, William Laudinat συνθεσάιζερ, τρομπέτα και Dimitri Kogane ντραμς. Απουσιάζει, λοιπόν, το μπάσο (γιατί μπάσες γραμμές υπάρχουν από τα σύνθια), σ’ ένα συγκρότημα που λειτουργεί «τέλεια» μέσα στην παράδοση του γαλλικού progressive.

Και με στοιχεία Canterbury rock αυτή τη φορά, όχι πολλά, αλλά υπαρκτά στην ωραιότερη και μεγαλύτερη στο χρόνο στιγμή τού άλμπουμ τους “Odyssées” (λέμε για το 12λεπτο track “Odyssée”), και πάντα κινούμενοι «εντός» τής γαλλικής άποψης για το προοδευτικό rock, όπως αυτή αναπτυσσόταν στα seventies, οι Lotus Titan ξέρουν να κρατούν ψηλά το ενδιαφέρον, με τις περιπετειώδεις συνθέσεις τους (όλες του κιθαρίστα Gimenez), που διαθέτουν, σε γενικές γραμμές, ένταση και πάθος.
Υπάρχουν κατ’ αρχάς, στο “Odyssées”, πολλά και έντονα γυναικεία φωνητικά, απαγγελίες βασικά, spoken word, χωρίς να εξορίζεται πάντως και το πιο σύνηθες τραγούδισμα, με την Julie Castel Jordy να κρατάει έναν πολύ καίριο ρόλο στην εγγραφή. Από ’κει και πέρα τα οργανικά passages φαίνεται να ακολουθούν τις κορυφώσεις του λόγου, παίρνοντας τη σκυτάλη και συνεχίζοντας προς αυτή την κατεύθυνση του zeuhl-prog, με τις υπερβατικές μπασογραμμές (τα πλήκτρα κάνουν έξοχη δουλειά) και τα «χαμένα» γεμίσματα από ηλεκτρονικά, φωνές κ.λπ.
Έχουν κάτι το εκστατικό τα κομμάτια των Lotus Titan, κάτι το υπερκόσμιο, στις καλύτερες στιγμές του, και αυτό τα κάνει μοναδικά.
Ξεχωριστό άλμπουμ.
Επαφή: www.lotustitan.bandcamp.com/releases

OH NO NOH: Where One Begins and The Other Stops [TELESKOP musikproduktion, 2021]
Κάτω από την ονομασία Oh No Noh κρύβεται ο Γερμανός Hannes Rackow, ο οποίος στο “Where One Begins and The Other Stops” συνθέτει, παίζει και μιξάρει... ηλεκτρονική μουσική.
Ηλεκτρονική μουσική όμως σύγχρονη, όχι παλαιού τύπου, με εμφανείς «κλασικές» αναφορές, αλλά κάπως πιο προσωπική, πιο μινιμαλιστική, σ’ ένα βαθμό πειραματική – υπό την έννοια πως η pop δεν είναι η πρώτη εκφραστική ανάγκη για τον Rackow.
Υπάρχει, φυσικά, εδώ και μιαν αίσθηση ambient, με διάσπαρτες φωνές και με ήχους που κλίνουν ενίοτε και ελαφρώς προς το new age, αλλά υπάρχει και ρυθμικό υπόβαθρο, τόσο όμως, ώστε τα κομμάτια του Rackow να μην θεωρηθούν αυθωρεί χορευτικά.
Γενικώς, ένα άλμπουμ ελαφρώς παράξενο είναι το “Where One Begins and The Other Stops” ή και κάπως αλλοπρόσαλλο εν τέλει, ακαθόριστου αισθητικού στόχου εννοούμε, δίχως τούτο να σημαίνει πως χάνει το ενδιαφέρον του, όντας κινούμενο μέσα στο σώμα τής σύγχρονης electronica.
Να σημειωθεί, ακόμη, πως το άλμπουμ κυκλοφορεί από τα τέλη Μάρτη μόνο σε digital και σε κασέτα.
Επαφή: www.ohnonoh.bandcamp.com/album/where-one-begins-and-the-other-stops

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 365

27/4/2021
To LiFO τιμά τον Διονύση Σαββόπουλο. Είναι στο εξώφυλλο του περιοδικού, ενώ υπάρχει και η ωραία συνέντευξή του στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, στο περιοδικό και στο σάιτ.

Προσωπικά, έχω τιμήσει τον Σαββόπουλο πολλές φορές (και πάλι θα το κάνω), με πολλαπλά κείμενα – και άμεσα, που να αφορούν απ’ ευθείας εκείνον (το πιο πρόσφατο ήταν για τον «Μπάλλο») και έμμεσα, όπως αυτό το παλιότερο, για τον και ποιητή Ορέστη Λάσκο, που ανεβαίνει τώρα ξανά...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/i-poiitiki-diastasi-toy-skinotheti-oresti-laskoy

27/4/2021
Ρε εδώ η Ντόρα την έπεσε στον νεοδημοκράτη Μαργαρίτη Σχοινά, επειδή έκανε μια δήλωση άσχετη με την αποτελεσματικότητα του AstraZeneca (πως η ΕΕ θα κάνει μήνυση κατά της εταιρείας για τις καθυστερήσεις στα εμβόλια και πως από το φθινόπωρο στην ΕΕ θα γίνονται μόνο mRNA) και δεν θα την έπεφταν σήμερα στον αγαθιάρη Τσίπρα για όσα είπε, περί «ξεστοκαρίσματος», στον θρασύτατο πατερναλιστή Παπαδάκη;
Η φαμίλια παίζει, φανερά, μόνο παιχνίδι εντυπώσεων. Αυτό έπαιζε πάντα. Το μόνο που την νοιάζει είναι η πολιτική επιβίωσή της. Χeστηκe για το άμα ζήσω εγώ, εσύ, αυτός ή αν πεθάνουμε, από κόβιντ ή ό,τι άλλο... Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μην σκάσει στα χέρια της και εμβολιαστικό φιάσκο, μετά το φιάσκο της διαχείρισης της ίωσης, και δεν ξέρει πού να κρυφτεί...

27/4/2021
Με άνεση στη δική μου δεκάδα με τα best italian progressive.
Οι J.E.T., που είχαν κι εκείνο το “Anikana-O”, ένα κομμάτι που έπαιξε ρόλο, στην πορεία, στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού afro-disco...
https://www.youtube.com/watch?v=iVy7G-jjRnI

27/4/2021
Colosseum, με Barbara Thompson(!) σε φλάουτο και με απίστευτο σόλο ντραμς από τον Jon Hiseman(!!)... σε καταπληκτικό τραγούδι, με λόγια του Pete Brown (αν και σε διαφορετική εκτέλεση από εκείνη του δίσκου). Δυστυχώς... κομμένο.
https://www.youtube.com/watch?v=xkYaZrkz4KE

27/4/2021
Δημοκρατικά σάιτ από κούνια... (γέλια)
[2014 / 2021]

27/4/2021
Η οίηση που επιδεικνύει ο Πιερρακάκης σε σχέση με τις «πλατφόρμες», τα SMS και τις ανομολόγητες ψηφιακές διακρίσεις, ανακαλεί στη μνήμη μου την λαϊκή παροιμία «είπανε της γριάς να χéσει κι εκείνη πήγε και ξεκwλιάστηκε».
Έχει χαθεί το μέτρο δηλαδή, με τις λογικές να είναι συχνά τελείως ασφαλίτικες.
Δεν ξέρω πώς δρα το άτομο, ούτε από πού παίρνει το ok προκειμένου να εφαρμόζει όλα αυτά που εφαρμόζει, δίχως την παραμικρή διαβούλευση, δίχως τον παραμικρό διάλογο με την κοινωνία, όμως σε κάθε περίπτωση η δράση του, ειδικά αυτήν τη δύσκολη συγκυρία, έχει στοιχεία οργουελικά, που κρύβονται πίσω από την ευτελή πρόφαση τού «ηλεκτρονικού μετασχηματισμού» τής δημόσιας διοίκησης.

26/4/2021
Τρομοκρατούν τον κόσμο με την Ινδία, για τις 350.000 νέες μολύνσεις (που σαν σκέτος αριθμός δεν σημαίνει τίποτα) και για τους 2.767 νεκρούς σε μία χώρα σχεδόν 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων (όπου ο ένας ζει πάνω στον άλλον). Και γιατί το κάνουν; Μα για να δείξουν, και πέρα από την τρομοκράτηση, πως η Ελλάδα, δια του Μητσοτάκη, έχει την... ιδανική διαχείριση της επιδημίας και πως τέλος πάντων, εδώ, δεν είμαστε Ινδία.
Δυστυχώς όμως δεν είμαστε Ινδία, και όχι ευτυχώς, γιατί αναλογικά, αν ήμασταν Ινδία, θα έπρεπε να είχαμε 20 νεκρούς την ημέρα και όχι 70 και 80...

26/4/2021
Ο Βασίλης Φιλιππακόπουλος, ένας ταγμένος άνθρωπος, ένας καλόκαρδος και άψογος επαγγελματίας, που έκανε, τα τελευταία χρόνια, τόσα πολλά για τη μουσική, για την παράξενη και αντιδημοφιλή μουσική, δεν είναι πια μαζί μας.
Ο Βασίλης ήταν ο άνθρωπος πίσω από το δισκάδικο και συναυλιακό χώρο Underflow (εκεί στην Καλλιρόης) και βεβαίως ο ιδρυτής του label Underflow Record Store & Art Gallery, στο οποίο τυπώθηκαν μερικοί εξαιρετικοί δίσκοι τα τελευταία χρόνια.
Αυτό το «δικό του» κομμάτι παίζει στη μνήμη του...
https://www.youtube.com/watch?v=l-wOeUQ2hVg

25/4/2021
Μνήμες Δικτατορίας αποκαλείται το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος στη φετινή επέτειο της 21ης Απριλίου, που εξελίσσεται ακόμη, προβάλλοντας τις εξής ταινίες:
1. Πρόσωπο με πρόσωπο (1966), Ροβήρος Μανθούλης, 2. Vortex ή Το Πρόσωπο της Μέδουσας (1967), Νίκος Κούνδουρος, 3. Ανοιχτή Επιστολή (1967), Γιώργος Σταμπουλόπουλος, 4. Κιέριον (1968), Δήμος Θέος, 5. Μέρες του ’36 (1972), Θόδωρος Αγγελόπουλος, 6. Ναι μεν αλλά (1972), Παύλος Τάσιος, 7. Το προξενιό της Άννας (1972), Παντελής Βούλγαρης, 8. Ιωάννης ο βίαιος (1973), Τώνια Μαρκετάκη, 9. Μέγαρα (1974), Σ. Μανιάτης - Γ.Τσεμπερόπουλος (ντοκιμαντέρ), 10. Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις (1977), Φρίντα Λιάππα 11. Η καγκελόπορτα (1978), Δημήτρης Μακρής, 12. Μαρτυρίες (2019), Νίκος Καβουκίδης (ντοκιμαντέρ)
Τα ίδια και τα ίδια. Τα έχουμε δει αυτά τα πράγματα χιλιάδες φορές κι έχουν γραφτεί και κείμενα, κριτικές κ.λπ. Ωραίες ταινίες, με νόημα με ουσία, που βλέπουν την ιστορία και την κοινωνία από την αριστερή, από την προοδευτική σκοπιά, έχοντας και άλλα προτερήματα (καλλιτεχνικά κ.λπ.).
Υπάρχει όμως και η άλλη σκοπιά, που έχει άμεση σχέση και με την 21η Απριλίου, της μεριάς του «επίσημου κράτους», η οποία αγνοείται και η οποία είναι εξίσου σημαντική, υπό την έννοια πως πάνω στις «εθνικές» ταινίες μπορεί να γίνει πολύς λόγος και διάλογος –ένας λόγος-διάλογος, που δεν γίνεται–, να αναδειχθούν και από ’κει καταστάσεις, να γραφούν και για ’κείνες αναλύσεις, κείμενα κ.λπ.
Η λεγόμενη «προοδευτικότητα», η «προοδευτική ματιά», όταν δεν είναι διαμήκης (λειτουργώντας πάντοτε εγκάρσια) ελέγχεται για απόκρυψη, για υστεροβουλία, για λιβάνισμα, για τήρηση της «τάξης», μιας «τάξης» που μπορεί να είναι και προοδευτική, καθεστηκυία κ.ο.κ.
Λυπάμαι, γιατί η Ταινιοθήκη της Ελλάδος φαίνεται πως δεν θα βρει ποτέ τον τρόπο να κάνει ένα αφιέρωμα στον «άλλο» κινηματογράφο – κι αυτό είναι ένα ανήκουστο, που δημιουργείται από τις μονόπλευρες στάσεις, να θεωρείς πλέον την συντηρητική, κρατική άποψη «άλλο» και «διαφορετικό», και την προοδευτική «καθεστώς».

Αντί λοιπόν για τις 12 προοδευτικές ταινίες που προβάλλει η Ταινιοθήκη εγώ θα ήθελα να δω 12 αντιδραστικές.
Τις ταινίες του «εθνικού» σκηνοθέτη Ηλία Μαχαίρα «Ο Προδότης», «Ο δοσίλογος» και «Γράμμος», τους «Δραπέτες του Μπούλκες» του Ανδρέα Παπασταματάκη, το «Ένας Υπέροχος Άνθρωπος» του Τζαν Κρίστιαν, ακόμη και τον «Τρομοκράτη» του Γιάννη Δαλιανίδη – και μάλιστα να τις δω από καθαρές κόπιες, αποκαταστημένες, και όχι από κάτι ρετάλια που βλέπεις στο YouTube.
Δεν θέλει κουράγιο. Λίγη μαγκιά και λίγη ευστροφία θέλει. Α... και δουλειά, ώστε να προκύψουν τεχνικώς σωστά και καθαρά αντίτυπα.

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΠΟΥΛΟΥΧΤΣΗΣ μικρές ώρες

Το ονοματεπώνυμο τού Περικλή Μπουλουχτσή θα λέει σίγουρα αρκετά στους φίλους της ελληνικής σκηνής, των 80s. Ο Μπουλουχτσής ήταν, τότε, μέλος των Hobbit και των Chapter 24 / Κεφάλαιο 24, ενώ στα 00s τον γνωρίσαμε και μέσα από τους ΟΜΜΑ (το σχήμα που είχε φτιάξει μαζί με τον αδελφό του Βαγγέλη). Για τους Κεφάλαιο 24 και OMMA, όπως και για τα προσωπικά άλμπουμ των μελών αυτών των συγκροτημάτων (Αντώνης Λιβιεράτος, Βαγγέλης Μπουλουχτσής...) έχουμε γράψει πολλές φορές και εδώ στο blog και παλαιότερα στο Jazz & Τζαζ, κάτι που θα το επαναλάβουμε και τώρα, με χαρά, γιατί το CD που έχουμε στα χέρια μας και στο player, οι «Μικρές Ώρες» [small hours, 2021], θα μας δώσει αυτή την δυνατότητα.

Κάτι χοντρικό που αξίζει να το σημειώσουμε –επειδή μας διαβάζουν και νεότεροι– είναι πως αυτοί οι άνθρωποι, με τα συγκροτήματά τους, έχουν δώσει μέσα στα τελευταία 40/πλην χρόνια μερικές εξαιρετικές δουλειές, έχουν φτιάξει έναν ήχο, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα, με τις όποιες ενδεχόμενες μεταλλαγές του, που είναι και ιδιαίτερο και αξιόλογο. Το έχουν κατά νου και οι ίδιοι βεβαίως, και προς τούτο δημιούργησαν την σειρά K.24-side projects, προκειμένου να χωρέσουν εκεί όλο αυτό το υλικό – παλαιότερο ή και όχι μόνον (θα δούμε).  
Στις «Μικρές Ώρες» καταγράφονται δέκα εννέα θέματα, ποικίλων διαρκειών (από 0:49 έως 4:19), όλα συνθέσεις του Π. Μπουλουχτσή, από την διετία 1987-88, την εποχή τού “Tin Invaders” των Chapter 24 δηλαδή, στα οποία όλα τα όργανα που ακούγονται (κιθάρες, μπάσο, σύνθια, κρουστά, rhythm box, φλογέρες, φωνές, tapes), όπως και το τραγούδισμα, οφείλονται στον ίδιον.
Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ ένα στενά προσωπικό ηχογράφημα, το οποίον, όμως, παρά τα όχι-λίγα χρόνια που κρύβει στις στροφές του, ακούγεται δημιουργικό και φρέσκο.
Τούτο είναι και το μεγαλύτερο προτέρημα των «μικρών ωρών», ενός άλμπουμ ελαφρώς πειραματικού, που τοποθετείται μέσα στο χώρο του ευρύτερου, εγχώριου new wave (της εποχής), διαθέτοντας στοιχεία ambient, ηλεκτρονικά, νεο-ψυχεδελικά κ.λπ., όλα τοποθετημένα στις θέσεις τους, και με εμφανή λειτουργικότητα ακόμη και σήμερα.
Ορχηστρικό είναι βασικά το υλικό των «μικρών ωρών», παρότι υπάρχουν και φωνές, όπως και κάποια τραγούδια («Ο άλλος εγώ», «Έρημοι δρόμοι»), με tracks σαν τα «Είσοδος κινδύνου», «Πάρτυ στο υπόγειο», «Ωστικό κύμα», “TV serial” κ.λπ. να εκπλήσσουν με την στιβαρότητα και την ουσία τους.
Φυσικά, όλοι (οι fans) θα ανακαλέσουν στη μνήμη τους το “Tin Invaders” και όχι άδικα, αφού οι «Μικρές Ώρες» είναι προϊόν της ίδιας εποχής, ολοκληρωμένο με τα ίδια πάνω-κάτω όργανα, χωρίς όμως και να ταυτίζεται μαζί του.
Ακόμη και τα τραγούδια, που είναι λίγα εδώ, έχουν ενδιαφέρον – κάτι που δείχνει πως ο Περικλής Μπουλουχτσής ήταν/είναι ένας ολοκληρωμένος δημιουργός, που θα μπορούσε να διαπρέψει και σ’ αυτόν τον χώρο... ενός κάπως abstract ελληνόφωνου τραγουδιού, με πολλά στοιχεία πρωτοτυπίας (θεματικά, ενοργανικά, μελωδικά).
Και κάτι τελευταίο και πολύ ουσιαστικό. Το... αειθαλές, εμείς θα πούμε, rhythm box, αυτό το μαγικό ηλεκτρονικό όργανο, με τον τελείως «κονσερβαρισμένο», αλλά τόσο αποδεκτό ήχο, θα κάνει πάντα την διαφορά, ή τουλάχιστον θα συμμετέχει αποφασιστικά σ’ αυτήν, από τη στιγμή που θα το χρησιμοποιείς με αισθητικό όραμα, «δένοντάς» το με όλα τα υπόλοιπα όργανα.
Αυτό το δέσιμο, στις συνθέσεις του Περικλή Μπουλουχτσή, είναι, θα λέγαμε, το Α και το Ω, τούτου του θαυμάσιου CD.
Επαφή: www.facebook.com/vangelis.boulouhtsis

POSTCOΪTUM, KASCHALOT, SÉBASTIEN GUÉRIVE νέες κυκλοφορίες της γαλλικής Atypeek Music σε post-rock και ηλεκτρονικές κατευθύνσεις

POSTCOΪTUM: News from Nowhere [Atypeek Music / Daath Records, 2021]
Γάλλοι από την Μασσαλία είναι οι Postcoïtum, ένα ηλεκτρονικό ντούο (Damien Ravnich & Bertrand Wolff), που αρέσκεται σ’ έναν ήχο κάπως πειραματικό και σκοτεινό, ανά περιπτώσεις, άλλοτε με ambient και άλλοτε με πιο «ρυθμικά» στοιχεία στην εξέλιξή του.

Τα βασικά όργανα που ακούγονται εδώ είναι τα πλήκτρα-σύνθια και τα ντραμς, τα οποία συνεργάζονται άνετα, υλοποιώντας το όραμα των δύο μουσικών, για μιαν ηλεκτρονική μουσική, που να «τρέχει» και ν’ απλώνεται με τόλμη, όσο αυτή κυλάει, από track σε track, και ολοκληρώνεται.
Χωρίς ν’ ακούς κάτι που δεν το έχεις ξανακούσει στο “News from Nowhere”, δεν μπορείς, σε κάθε περίπτωση, να μην παραδεχθείς πως εδώ υπάρχει «άποψη», ψάξιμο και μια κατάληξη, ένα αποτέλεσμα, καθ’ όλα αξιοπρεπές, με λελογισμένες ακρότητες (επαναληπτικότητα, ήχοι που παρεισφρέουν «απ’ έξω» στο σύστημα κάπως τυχαία), αλλά και με κυρίαρχη την αίσθηση της ηχητικής ροής, των «αλλαγών» και της ενσωμάτωσης των ποπ στοιχείων, που προσθέτουν, κατά τόπους στα κομμάτια, ελκυστικά χαρακτηριστικά (“La bestia”).
Από τα έξι tracks τα πέντε είναι πρωτότυπα, ενώ το έκτο και τελευταίο αποτελεί διασκευή τού “In paradisum”, από το “Requiem, Op. 48” του Gabriel Fauré, κλείνοντας μ’ έναν διαφορετικό τρόπο, σίγουρα, αυτό το πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ.

KASCHALOT: Zenith [Atypeek Music / Stargazed Records, 2021]
Οι Kaschalot είναι Εσθονοί από το Tallinn, υπάρχουν ως όνομα (και one-man project) από το 2014, αλλά πολύ γρήγορα μετατρέπονται σε πλήρες σχήμα, αρχίζοντας να κυκλοφορούν EP και LP. Το “Zenith” είναι το δεύτερο άλμπουμ τους, ένα four-tracks άλμπουμ, με διάρκεια λίγο πάνω από 20 λεπτά (άρα, και κατά βάση, συζητάμε για ένα mini-LP).
Οι Kaschalot είναι μπάντα που παίζει ορχηστρικά, σκέτη μουσική δηλαδή, και το ύφος είναι εκείνο του rock. Ποιου rock; Δύσκολο να το χαρακτηρίσεις progressive και experimnental, όπως διαβάζω στο bandcamp, καθώς τούτο κινείται στις παρυφές του stoner. Math είναι βασικά, άρα διαθέτει και κάποια prog στοιχεία (τύπου mid και late King Crimson ας πούμε), αλλά κυρίως διαθέτει post-rock στοιχεία και μελωδικές δομές, που μπορεί να ανακαλούν ακόμη και Mogwai.
Γενικώς, οι Kaschalot παίζουν πολύ καλά, το... κατέχουν το σπορ, όπως λέμε, έχουν σωστό ρυθμικό τμήμα και αυτό τους ανεβάζει κατά πολύ σαν σχήμα, όπως και δυνατές κιθάρες που σπέρνουν σ’ αυτό το μετα-ροκ σκηνικό, αλλά στην πράξη δεν είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις, από άλλα, πολλά, συγκροτήματα του στυλ. Και αυτό, πάντα, θα αποτελεί ένα θέμα...

SÉBASTIEN GUÉRIVE: Omega Point [Atypeek Music, 2021]
Γάλλος συνθέτης και μηχανικός ήχου από την Νάντη, ο Sébastien Guérive έχει περισσότερα από 20 χρόνια στο χώρο της ευρύτερης ηλεκτρονικής, κυκλοφορώντας αξιόλογες δουλειές.
Στο τελευταίο άλμπουμ του, το “Omega Point”, που είναι ορχηστρικό φυσικά, ο Guérive δημιουργεί και πάλι αξιοπρόσεκτη synth-music, με ποικίλα στοιχεία αναμεμιγμένη (πειραματικά, kraut-ικά, τύπου Vangelis κ.λπ.), κατορθώνοντας να δημιουργήσει μία πολύ ευχάριστη για εμάς (και οπωσδήποτε δημιουργική για ’κείνον) έκπληξη.
Με μελωδίες σαφείς και «ανοικτές», που απλώνονται ακόμη περισσότερο μέσα στο συνολικότερο ηχητικό πλάνο του, και με τα αναλογικά συνθεσάιζερ να αναλαμβάνουν το κύριο βάρος μεταφοράς στο CD και το LP των ιδεών του (αν και στην εγγραφή ακούγονται επίσης κιθάρες, αρμόνιο, πιάνο και επιπλέον σύνθια, παιγμένα από guests μουσικούς), ο Guérive αποδεικνύεται «μάστορας» στην διερεύνηση αυτών των κλασικών εν πολλοίς ηχοτοπίων, συνδυάζοντας επικά και λυρικά στοιχεία, μα και φωτεινά με σκοτεινά μαζί, με «άποψη» και με τόλμη.
Φυσικά, η μουσική του μπορεί να δράσει και ως σάουντρακ για μια «φανταστική ταινία», που είναι καταγραμμένη κάπου στο μυαλό του –υπάρχει ένα concept εννοούμε, που το αντιλαμβάνεσαι ενώ αυτή εξελίσσεται–, και κάπως έτσι, μέσω των τροχιοδεικτικών “Omega II”, “Omega III” και “Omega V”, το “Omega Point”φθάνει σιγά-σιγά προς μιαν ολοκλήρωση, δίχως να σε αφήνει ούτε για μια στιγμή... μετέωρο ως ακροατή.
Πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ!
Επαφή: www.atypeekmusic.com

οι ιστορικές μουσικές εκδηλώσεις του Τρίτου Προγράμματος «Πάσχα 1980» – ο Μάνος Χατζιδάκις, οι συνθέτες της Λιλιπούπολης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρίζα Κωχ κ.ά., σε συναυλίες που έγραψαν ιστορία

Το 1980 το Πάσχα ήταν στις 6 Απριλίου και η Κυριακή των Βαΐων στις 30 Μαρτίου.
Εκείνη την περίοδο το Τρίτο Πρόγραμμα, υπό την διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι, αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει μια σειρά μουσικών εκδηλώσεων υπό τον τίτλο «Κύκλος Συναυλιών Πάσχα 1980», που θα εύρισκαν στέγη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς.
Οι εκδηλώσεις θα ξεκινούσαν την Πέμπτη 27 Μαρτίου και θα περατώνονταν την Μεγάλη Τετάρτη 2 Απριλίου. Μία εβδομάδα δηλαδή, με διπλές εκδηλώσεις ορισμένες μέρες, εντός του πλαισίου που είχε διαμορφωθεί τότε στο Τρίτο Πρόγραμμα, από τον Μάνο Χατζιδάκι και τους συνεργάτες του, και που περιλάμβανε πλήθος δραστηριοτήτων εντός ή εκτός ΕΡΤ.
Οι εκδηλώσεις θα μεταδίδονταν φυσικά από το Τρίτο Πρόγραμμα –άγνωστο, αν υπάρχουν επίσημα καταγραμμένες– με διάφορους υποψιασμένους (και μερικοί φίλοι ανάμεσα) να τις μαγνητοφωνούν απ’ ευθείας από το ραδιόφωνο (με τις εγγραφές τους να αποτελούν, σήμερα, πολύτιμα ντοκουμέντα).

Εντύπωση προκαλεί η πληρότητα εκείνης της εκδήλωσης, όπως θα το διαπιστώσετε κι εσείς στη συνέχεια, και βασικά το στήριγμα που παρείχε το Τρίτο Πρόγραμμα σε νέους τότε συνθέτες, τραγουδιστές κ.λπ.
Υπήρχαν και οι καταξιωμένοι, εκείνοι που είχαν διαγράψει ήδη μια μεγάλη και σημαντική διαδρομή, αλλά υπήρχαν και άνθρωποι, που τότε δεν ήταν ευρύτερα γνωστοί, δεν είχαν κάνει ακόμη προσωπικούς δίσκους, και που θα πρωταγωνιστούσαν στο ελληνικό τραγούδι την επόμενη δεκαετία (του ’80).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/oi-istorikes-moysikes-ekdiloseis-toy-tritoy-programmatos-pasha-1980

PINHEIRO / INEKE / CAVALLI μια υψηλή τζαζ συνάντηση

Στο “Turn Out the Stars” [Challenge Records, 2021] τρεις σημαντικοί μουσικοί της jazz, ο πορτογάλος κιθαρίστας Ricardo Pinheiro (γενν. 1977), ο ολλανδός ντράμερ Eric Ineke (γενν. 1947) και ο ιταλός μπασίστας Massimo Cavalli (γενν. 1969) συνεργάζονται για να τιμήσουν τον μέγιστο πιανίστα της jazz Bill Evans. Με άλλα λόγια το άλμπουμ αποτελεί ένα tribute, έναν φόρο τιμής σ’ αυτόν τον μουσικό, που δημιούργησε ένα τελείως ιδιοσυγκρασιακό πιανιστικό στυλ, που θα επηρεάζει μονίμως τους νεότερους εκτελεστές. Απόδειξη δε αυτού είναι τα δεκάδες tributes που έχουν εκπονηθεί και κυκλοφορούν, πάνω στην μουσική του, από πάμπολλα συγκροτήματα και οργανοπαίκτες (Kronos Quartet, Fred Hersch, Herbie Mann, John McLaughlin, Paul Motian, Bud Shank κ.ά.). Σ’ αυτό το περιβάλλον, της αποκάλυψης της μουσικής του Bill Evans, έρχονται να προστεθούν και οι Pinheiro / Ineke / Cavalli, με το “Turn Out the Stars”, ένα CD που αποτελείται από επτά tracks – πέντε του Evans και δύο versions, στο “You must believe in spring” του Michel Legrand και στο “Some other time” του Leonard Bernstein, που είχε διασκευάσει-αποθεώσει και ο Bill Evans και που αποτελούσαν διαχρονικά κομμάτια του ρεπερτορίου του. Μάλιστα αυτά τα δύο tracks ανοίγουν και κλείνουν το “Turn Out the Stars”.

Το Pinheiro / Ineke / Cavalli είναι ένα jazz-trio, που αποτελείται από κιθάρα, μπάσο και ντραμς. Είναι ένα τρίο χωρίς πιάνο δηλαδή – κάτι που κάνει, εκ πρώτης, ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την προσέγγισή του στο υλικό ενός πιανίστα. Δείχνει, βεβαίως, και το προφανές. Πως οι μεγάλοι μουσικοί δεν επηρεάζουν στενά μόνον τους οργανοπαίκτες που χειρίζονται το ίδιο μ’ εκείνους όργανο, αλλά συνολικότερο τον περίγυρο, το σινάφι όπως το λέμε, και κατ’ επέκταση την ίδια τη μουσική στην ολότητά της.
Από την άλλη μεριά τώρα, ένα τέτοιο piano-less τρίο έχει πολλά περιθώρια να αποφύγει την ταύτιση, με το πρωτότυπο, να δημιουργήσει τις δικές του φόρμες, να προβάρει ιδέες, να αυτοσχεδιάσει κ.λπ., δημιουργώντας μία νέα πλατφόρμα, για την μουσική του συνθέτη, που επιθυμεί να τιμήσει. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που πράττουν εδώ οι Pinheiro / Ineke / Cavalli, τρεις μουσικοί με τεράστια πείρα, όχι χθεσινοί, που έχουν ήδη και μια κάποια δισκογραφία – όπως ένα άλμπουμ, μαζί με τους David Liebman και Mário Laginha, από το 2016 στην Daybreak (“Is Seeing Believing?”) και ένα ακόμη, ως τρίο, στην Challenge, το 2018 (“Triplicity”).

Πάνω λοιπόν σ’ αυτό το κλασικό και πολλάκις τιμημένο ρεπερτόριο (“Pepi’s scope”, “Turn out the stars & Time remembered”, “Very early”, “Interplay”, “Waltz for Debby”) οι Pinheiro / Ineke / Cavalli απλώνουν μια σειρά από αυτοσχεδιασμούς, παίρνοντας αφορμή από τα βασικά Evans-ικά πρότυπα, δημιουργώντας νέες φόρμες, διατυπώνοντας καινούριες προτάσεις, μέσα στο κλίμα της παράδοσης του κορυφαίου πιανίστα, εκείνης της απρόσκοπτης συνεργασίας αρμονίας, μελωδίας και ρυθμού, με τις περίτεχνες, ήρεμες, σχεδόν ζεν μεταπτώσεις και τα εσωτερικής έντασης ξεσπάσματα.
Μουσική από βιρτουόζους, με προορισμό τους πάντες.
Επαφή: www.challengerecords.com

[πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Yellow Box, τεύχος #07, Απρίλιος-Μάιος 2021]

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 364

24/4/2021
Ο Σάκης Ζαρίφης είναι ο γιος τού μικροκακοποιού Γιώργου Ζαρίφη, που ξεψυχώντας είπε στον ανακριτή Νίκο Φαναριώτη (Κούρκουλος) πως ο ίδιος (ο μικροκακοποιός) είχε σκοτώσει τον Ρένο Βενέτη, άντρα της Ελβίρας Βιάσκου-Βενέτη (της δυναστείας των Βιάσκων). Είχε πει ψέματα, ήταν ετοιμοθάνατος κι είχε πάρει το φόνο πάνω του με αντάλλαγμα φράγκα (από τους Βιάσκους), που θα βοηθούσαν την οικογένειά του να ξεκολλήσει από την φτώχεια. Έτσι είχε βρεθεί με μηχανάκι ο Σάκης, και αργότερα η οικογένεια με διαμέρισμα.
Ο... ατίθασος Νίκος Παπαναστασίου, που δεν πήγαινε τους μπάτσους με τίποτα, γιατί θυμόταν από μικρός να τραβολογάνε τον πατέρα του για ψύλλου πήδημα, στον καλύτερο κινηματογραφικό ρόλο της καριέρας του... σ’ ένα σενάριο τού Νίκου Φώσκολου, βγαλμένο από την πουτάν@ τη ζωή.
Από την ηθική λεηλασία και τους εκβιασμούς που υφίστανται οι φτωχοδιάβολοι, όταν πέφτουν στα νύχια των δυνατών και των φραγκάτων.
Με Φόβον και Πάθος...
https://www.youtube.com/watch?v=dOxKR4fecvo

24/4/2021
Δεν ήμουν ποτέ φαν της Milva. Βασικά δεν μου άρεσε. Σ’ αυτό το καμπαρέ-στυλ, που συχνά εκινείτο, με στοιχεία tango, ακόμη και «μπρεχτικά», οι Γερμανίδες ήταν άπιαστες. Η Milva δίπλα τους δεν φτουρούσε...
Δεν μου άρεσαν ούτε τα τραγούδια της με τον Μικρούτσικο (παρότι μερικές μελωδίες ήταν ωραίες), ούτε οι διασκευές της σε Θεοδωράκη. Άλλες Iταλίδες, όπως η Ίβα Τζανίκι, ήταν κλάσεις ανώτερες σ' αυτό...
Το μοναδικό LP της Milva που έχω είναι εκείνο το γερμανικό, που είχε κάνει με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, το “Ich Hab' Keine Angst” (1981), το οποίο είχα αγοράσει κάποτε λόγω Vangelis. Δυστυχώς δεν το θυμάμαι καθόλου τώρα – και για να μην το θυμάμαι σημαίνει πως δεν θα μου έκανε κάποια ειδική εντύπωση.

Θυμάμαι επίσης πως παλιά, από τα έιτις, έβλεπα συνέχεια στα δισκάδικα ένα LP της μ’ ένα ωραίο pop art cover, το “Tango”, σ’ εκείνη τη σειρά με τα «τσακισμένα» εξώφυλλα, αλλά δεν πήγε ποτέ το χέρι μου για να το αγοράσω. Έλεγα... tango θ’ ακούσω τώρα; Μπορεί και να έκανα λάθος...
Σε τελείως προσωπικό επίπεδο το μοναδικό τραγούδι της Milva, που έχω και φχαριστιέμαι είναι η διασκευή της στο εκπληκτικό “Little man” του Sonny Bono, που το ακούω από την φοβερή «ελληνική» συλλογή “Cantasessanta Vol. 1 & 2”, που έχει μέσα μόνο ιταλικά ποπ αριστουργήματα.
Τέλος πάντων... θέλω να ψάξω περισσότερο το ρεπερτόριο τής Milva, γιατί, το ομολογώ, την είχα πάρει με στραβό μάτι από παλιά... και ίσως το κάνω, κάπως (γιατί δεν έχω και πολύ χρόνο), με αφορμή το θλιβερό γεγονός...
https://www.youtube.com/watch?v=Wt0EQMIa02w

24/4/2021
>>Οι 40-49 είναι «γενιά ΠΑΣΟΚ» και διψάει για εμβόλιο - Ποια είναι η γενιά που έζησε τα 80s και 90s στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια;<<
Και απαντά ο ίδιος ο δημοσιογράφος της A.V. με μία λαίλαπα ανοησιών του στυλ...
>> - Είδαμε τον τελικό του ’87 και καταλαβαίναμε τι βλέπουμε!
- Θυμόμαστε την αγκωνιά του Τσατσένκο στον Γιαννάκη.
- Είδαμε Ντέταρι και Προτασόφ, Σαραβάκο και Ζάετς.
- Κάθε Πέμπτη είχε Γκάλη.
- Είδαμε live (στην ΕΡΤ) το γκολ του Μαραντόνα με το χέρι.
- Πίναμε νερό από το λάστιχο και τα καλοκαίρια επιστρέφαμε στο σπίτι αργά τη νύχτα χωρίς να μας ψάχνει κανείς.
- Ζήσαμε καύσωνα χωρίς κλιματισμό.
- Είδαμε Φρουτοπία, Μικρό μου Πόνυ, Thundercats και τον Αλφ τον εξωγήινο.<<
Με εκνευρίζει αφόρητα η nostalgia, όπως και η «ελαφρά δημοσιογραφία» αυτού του στυλ, που είναι γλυκερή, ανούσια, ευκαιριακή, «λίγη», χαζοχαρούμενη και στη βάση της αντιδραστική.
Μ’ ενδιαφέρει το παρελθόν, ναι, στη βάση τού να μπορώ να το δω κριτικά, και μόνο. Αν μπορώ. Αν έχω τον τρόπο να το κάνω.
Δεν βλέπω καμία ουσία στο ότι παρακολουθούσα «Μπόζο» και «Παράξενο Ταξιδιώτη» στα early seventies, ούτε στο ότι διάβαζα Σεραφίνο και Τιραμόλα ή άκουγα Τόλη από το ραδιόφωνο και τόσα άλλα... άπειρα άλλα...
Ουσία βλέπω μόνο, όταν θα έρθει η ώρα –αν έρθει ποτέ– να γράψω κάτι για τον Σεραφίνο ή για τον Τιραμόλα, που να έχει αξία τώρα.
Σιχαίνομαι να νοσταλγώ, αλλά μου αρέσει να θυμάμαι. Είναι άλλο αυτό. Τελείως άλλο...

24/4/2021
Ενάμισης μήνας μετά το τροχαίο έξω από τη Βουλή, δηλαδή μετά από το έγκλημα, και κανείς δεν ξέρει σήμερα σε τι σημείο βρίσκεται το εν λόγω θέμα. Μέχρι και συνοδηγός απεδείχθη πως ήταν μέσα στο αυτοκίνητο, κάτι που αποσιωπήθηκε για πάνω από ένα μήνα...
Κι επειδή εμείς με τον λαϊκισμό δεν έχουμε κανένα πρόβλημα... αυτή είναι μια από τις πιο βρώμικες ιστορίες, στις οποίες μπλέχτηκε εσχάτως το «μητσοτακέικο».
>>Το όνομα του οδηγού δεν έγινε ποτέ γνωστό, η ύπαρξη συνοδηγού αποσιωπήθηκε, δεν είναι γνωστό αν γίνεται κάποια έρευνα, αν ζητήθηκαν -έστω με καθυστέρηση- καταθέσεις, αν λογοδότησε ο αστυνομικός που προπηλάκισε αυτόπτη μάρτυρα, αν υπέστη κάποια κύρωση ο ανεύθυνος οδηγός, αν έστω απολογήθηκε, αν... ο,τιδήποτε.<<

24/4/2021
Είναι εκπληκτικοί! Επιβεβαιώνουν γιατί το μπουζούκι είναι εθνικό όργανο, και θα παραμείνει τέτοιο όσο θα υπάρχουν τέτοιοι παιχταράδες...
(κι ας μην υπάρχουν πλέον Τσιτσάνηδες)
https://www.youtube.com/watch?v=JpziL2Uai54

23/4/2021
Προσέξτε τους γελοίους τι γράφουν στους τίτλους, για τη μάσκα!

Βέβαια άμα πατήσεις το λινκ και διαβάσεις θα δεις πως μιλάνε για συσκευή αερισμού, θετικής πίεσης, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό και που ενδείκνυται για πάσχοντες από υπνική άπνοια... αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο πως θα το καταλάβουν όσοι δουν τους τίτλους ή διαβάσουν. Ρίχνουν άδεια κι ό,τι πιάσουνε...

23/4/2021
Ακαταδίωκτοι... Γιώργος Στρατηγάκης – Πέτρος Ζαρκάδης. «Το Νησί της Αμαρτίας» (1973).

23/4/2021
Και τα μέλη τού ΤΧΣ, εκτός από τους «εμπειρογνώμονες» τής κόβιντ, έχουν το «ακαταδίωκτο», αν αυτό λέει κάτι...
Απανωτά μέτρα υπέρ του «ψεκασμού» των Ελλήνων...

23/4/2021

Δεν τους έλαβα ποτέ σοβαρά υπ’ όψιν μου τους «ειδικούς» και ποτέ δεν συμμερίστηκα τις απόψεις τους. Ούτε όταν μας έκλειναν μέσα, ούτε τώρα που αρχίζουν να μας βγάζουν σιγά-σιγά έξω. Το πώς θα προστατέψω τον εαυτό μου είναι αποκλειστικά δικό μου θέμα – και μόνο.

22/4/2021
Εκπληκτικό ηλεκτρονικό άλμπουμ! Κορυφαίο!
Θα πρέπει να το ακούσει κανείς ολόκληρο, για να το εκτιμήσει, αλλά αρκεί κι αυτό το κομμάτι...
[από Agitation Free ο Michael Hoenig]
https://www.youtube.com/watch?v=1j9MU2Xbsik

22/4/2021
Κι άλλος electro καλπασμός, μετά τους Depeche Mode που ρίξαμε στο προηγούμενο ποστ. Αυτό δεν το αγόρασα ποτέ, γιατί το είχε κολλητός και το άκουγα από κείνον. Μέσα ’80 τώρα... Propaganda…
https://www.youtube.com/watch?v=O-kB6nuoCcg

22/4/2021
Αντέγραψε τον εαυτό του στο “Don’t go” o Vince Clarke ένα χρόνο αργότερα με τους Yazoo, αλλά αυτό μ' αρέσει περισσότερο...
[είχα και το LP, ελληνικό, αλλά όχι πλέον...]
https://www.youtube.com/watch?v=ZRqLZiWAdB0

22/4/2021
Ήταν να παίξουν οι Βρετανοί Equals στην Γιουγκοσλαβία τον Νοέμβριο του ’71 (μάλλον χωρίς τον Eddy Grant τότε), οι συναυλίες είχαν αναγγελθεί, αλλά επειδή δεν τα βρήκανε τελικά στα φράγκα με τους κομμουνιστές οι συναυλίες ματαιώθηκαν.
Οι χίπιδες όμως του Νόβισαντ, όταν άκουσαν το νέο, εξεγέρθηκαν, τα σπάσανε (μέσα κι έξω από την αίθουσα, που επρόκειτο να γίνει το λάιβ) κι επειδή η αστυνομία δεν μπορούσε να τους συγκρατήσει, επενέβη ο στρατός!
Παρά ταύτα η ροκ σκηνή αναπτυσσόταν γοργά στη χώρα και προς πάσα κατεύθυνση. Και κάπως έτσι οι Deep Purple θα έπαιζαν σε Βελιγράδι και Ζάγκρεμπ, το 1975...

Για τα επεισοδιάκια στην Ελλάδα, στη συναυλία των Stones, τον Απρίλη του ’67, που είχαν ως αποτέλεσμα να «αποκλειστεί» (εδώ γελάμε!) η χώρα από τον ροκ χάρτη για 13 χρόνια... ή και για 15 ή και για 20, τα είπαμε σε προηγούμενο ποστ...

ΠΑΥΛΟΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ κοπάνα

Ο Παύλος Δαμιανίδης είναι ένας νέος τραγουδοποιός (νέος και στην ηλικία), που παράτησε τη σχολή του, για να μπλέξει με την τραγουδοποιία. Έτσι διαβάζουμε στο booklet τού πρώτου CD του – επί λέξει «μια κοπάνα που έκανα απ’ τις σχολές και τα πτυχία, για να ασχοληθώ με τη μεγάλη μου αγάπη, τα τραγούδια». Εγώ, και το λέω από την αρχή, δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος για την επιλογή τού Π. Δαμιανίδη. Φυσικά, δεν μου πέφτει λόγος, ο άνθρωπος είναι ελεύθερος για να αποφασίσει ό,τι θέλει, όμως κρίνοντας απ’ αυτά που ακούω στο περιποιημένο εικαστικώς κ.λπ. άλμπουμ του «Κοπάνα» [Ιδιωτική Έκδοση, 2021], λέω «όχι».

Βεβαίως, ο Δαμιανίδης είναι ένας νέος άνθρωπος, όπως είπαμε, με όλα τα χρονικά περιθώρια μπροστά του, προκειμένου να καλλιεργήσει το όποιο ταλέντο του στον τομέα που φαίνεται να αγαπάει περισσότερο, όμως θα πρέπει να το κάνει αυτό με αυταπάρνηση και με πολλή-πολλή δουλειά.
Όλα είναι μέτρια στην «Κοπάνα» του – θέλω να είμαι επιεικής μαζί του, και δεν θέλω να χρησιμοποιήσω πιο αρνητικό χαρακτηρισμό, αλλά από την άλλη δεν θέλω, ούτε και πρέπει, να τον χαϊδέψω.
Ο Δαμιανίδης πρέπει να σπουδάσει φωνητική, να μάθει να τραγουδάει, γιατί δεν ξέρει. Πρέπει, επίσης να μελετήσει μουσική, να μάθει βασικούς κανόνες της σύνθεσης, να ασχοληθεί πολύ σοβαρά με τον στιχουργικό λόγο του, κι ένα σωρό κι ακόμη... Είπαμε, χρήζει πολλής δουλειάς σε όλα τα επίπεδα.
Τα τραγούδια του παραπαίουν. Όχι γιατί είναι a priori κακά, αλλά γιατί ο ίδιος βιάστηκε να τα δημοσιοποιήσει. Λάθεψε δε και στις γυναικείες φωνές, που τοποθέτησε δίπλα του, για να «ανεβάσει» και να «διορθώσει» κάπως τα φωνητικά του. Ακόμη και σ’ αυτό. Αλλά και αυτό εντάσσεται σε μια γενικότερη ανεπάρκεια... οπότε δεν παραξενεύει.
Ίσως το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο της τραγουδοποιίας τού Δαμιανίδη να είναι κάποια μελωδικά σπαράγματα –ούτε καν ολάκερες μελωδίες, που να συνιστούν ένα έστω απολύτως ενδιαφέρον τραγούδι–, κάποια μικρά μέρη από ορισμένα τραγούδια του. Τα κουπλέ ας πούμε από το «Θέλω να κάνω λάθος», κάποια μέρη από το «Ζήσε γι’ απόψε» και το «Μου λείπεις εσύ»...
Τώρα, να πούμε πως το ύφος του είναι εκείνο της ποπ-ροκ μπαλάντας (διάβαζε Φοίβος Δεληβοριάς π.χ.) δεν σημαίνει κάτι. Γιατί το θέμα, εδώ, δεν είναι το ύφος, αλλά το... βάθος. Το οποίον είναι... ξέβαθο.
Κασμά και φτυάρι συστήνω στον Δαμιανίδη. Να σκάψει... μέσα του και έξω του προς πάσα κατεύθυνση, αν θέλει στην επόμενη δουλειά του να υπερβεί έναν πρώτο λόφο. Δεν αρκεί, εν τω μεταξύ, ούτε ο αυτοσαρκασμός, ούτε το να αναγνωρίζεις τα μειονεκτήματά σου (συμβαίνει αυτό με κάποια στιχάκια, στο «Είμαι αυτός»). Πρέπει να έχεις τον τρόπο να σβήνεις τα μειονεκτήματα, να τα ακυρώνεις, και να τοποθετείς στη θέση τους τα προτερήματά σου. Μόνον έτσι θα πας πιο πάνω...
Επαφή: www.facebook.com/paul.damianidis1

SILENT WINTER «μέταλλο» από τον Βόλο, διεθνών προδιαγραφών

Οι Silent Winter είναι ένα παλαιό μεταλλικό συγκρότημα από τον Βόλο, καθώς υπάρχουν σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα. Όπως βλέπουμε στο discogs οι πρώτες ηχογραφημένες προσπάθειες τους (σε κασέτες) προέρχονται από την περίοδο 1995-97, ενώ τα τελευταία χρόνια το συγκρότημα φαίνεται πως έχει ξανανιώσει, κυκλοφορώντας 7ιντσα, LP και CD. Το “Empire of Sins” [Pride & Joy Music, 2021] είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά των Silent Winter, τυπωμένη σε βινύλιο και compact disc, η οποία φιλοδοξεί να γράψει τη δική της διαδρομή στο χώρο τού ντόπιου μετάλλου, μα γιατί όχι και πέραν της χώρας (το άλμπουμ κυκλοφορεί εξάλλου από γερμανική εταιρεία), καθώς τα προσόντα δεν φαίνεται να λείπουν από τους Βολιώτες. Πού είναι ποιοι ακριβώς; Να τους πούμε... Mike Livas φωνή, φωνητικά, Kiriakos Balanos κιθάρες, πλήκτρα, Vangelis Papadimitriou κιθάρες, Vangelis Tsekouras μπάσο και John Antonopoulos ντραμς, με όλα τα tracks να ανήκουν στον Κυριάκο Μπαλάνο (μουσικές και λόγια), με το άλμπουμ να κλείνει με την διασκευή των παιδιών στο “Leave a light on”, που είχε πει το 1989 η Belinda Carlisle!

Το “Empire of Sins” είναι ένα πολύ τσιτωμένο, αθεράπευτα δυναμικό power metal άλμπουμ, που σκίζει σε όλα τα επιμέρους θέματα – μουσικές, στίχους, παιξίματα, ερμηνείες, ηχογράφηση, μείξη και γενικότερη παραγωγή.
Όλα ακούγονται τόσο τέλεια, τόσο μπιτάτα, τόσο επιστημονικά τοποθετημένα πάνω σε μιαν ευθεία γραμμή, χωρίς ανούσιες ή έστω και με νόημα παρεκκλίσεις, στοιχειοθετώντας ένα άλμπουμ που μπορεί να το ακούσει και να το απολαύσει ο «μέσος» ακροατής, ενδεχομένως όχι ο... πολύ ψαγμένος μεταλλάς, ο νταρκάς, ο ντεθάς και λοιπά, ο ακραιφνής τέτοιος εννοούμε, ο πολύ φανατικός κάποιου συγκεκριμένου υποείδους, που θα θεωρήσει ενδεχομένως τους Silent Winter κάπως περισσότερο... pop (ουδεμία σχέση, γιατί άμα το καλοψάξεις εδώ υπάρχουν μεταλλικά tracks ακόμη και για τα πιο απαιτητικά γούστα, όπως είναι το αχτύπητο “Dragons dance” για παράδειγμα).
Κι έτσι, γι’ αυτόν τον «μέσο» μεταλλά ακροατή πιθανώς να μην αποτελεί έκπληξη και η διασκευή τού “Leave a light on” (το bonus track στο τέλος του άλμπουμ), που δίνει μιαν νέα διάσταση σ’ αυτό το κλασικό 80s ποπ τραγούδι, που από «την μάνα του» διέθετε ένα ξεπέταγμα και που θα έπρεπε να το περιλάβουν οι Silent Winter, 30+ χρόνια αργότερα, προκειμένου να γίνει κατανοητό (το ξεπέταγμά του).
Επαφή: www.prideandjoy.de