UNCENSORED μέσα μου ζει

Καινούριο, σχετικώς, ελληνικό συγκρότημα από την Αθήνα, οι Uncensored έδωσαν στο bandcamp ένα άλμπουμ στο τέλος του 2019, το παρθενικό τους προφανώς, το οποίον τώρα διατίθεται και σε φυσική μορφή (LP). Μέλη των Uncensored είναι οι Νίκος Τσώλης φωνή, κιθάρες, μπουζούκι, Παντελής Πιλάβιος κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα, σύνθια, Σταύρος Καλταμπάνος μπάσο και Γιάννης Πάτσης ντραμς, ενώ στο LP τους, που έχει τίτλο «Μέσα μου Ζει» [Polyscope, 2021], ακούγονται και τρεις γυναικείες φωνές σε ορισμένα tracks, που ανήκουν στις Nalyssa Green, Φωτεινή Κορρέ και Ευφροσύνη Μυτιληναίου. Σε χοντρές γραμμές το «Μέσα μου Ζει» ανήκει στο χώρο του ελληνικού ροκ, με αναφορές (ηχητικές) στην εγχώρια παράδοση, και με σαφή προσανατολισμό προς το κιθαριστικό ροκ. Και ναι, οι Εν Πλω θα είναι πάντα ένα σχήμα, που θα παίζει στις «αναφορές», ο Γιάννης Αγγελάκας επίσης, όπως και άλλα ονόματα, όχι rock αναγκαστικώς, όπως ο Ψαραντώνης φρονώ.

Θα ξεκινήσουμε... ανάποδα. Το βασικό πρόβλημα με τους Uncensored είναι τα φωνητικά τους, οι φωνές εννοούμε, καθώς αυτές βγαίνουν πολύ μπροστά και «σκεπάζουν» όλα τα υπόλοιπα. 

Για να βγει, όμως, μπροστά η φωνή θα πρέπει να έχει και κάτι να πει – και δεν εννοούμε, εδώ, τα λόγια των τραγουδιών, αν είναι σοβαρά ή όχι (που είναι, στην περίπτωση των Uncensored, γιατί ο στίχος είναι βασικά κοινωνικός), μα το ηχόχρωμα τής φωνής, την υφή της, τα φυσικά χαρακτηριστικά της. 

Λοιπόν, ο Νίκος Τσώλης ή θα τραγουδάει πιο χαλαρά, και πιο «πίσω», και πιο χαμηλά, ή το συγκρότημα θα πρέπει να ψάξει για άλλον τραγουδιστή (αυτό, ίσως, θα ήταν προτιμότερο). Αυτή είναι η δική μου γνώμη, και την λέω μόνο και μόνο για να βοηθήσω και όχι για να «θάψω» τους Uncensored. 

Ας πούμε στο track 4, το «Φυλαχτό», το τραγούδισμα είναι καλύτερο, απ’ όσο σε άλλα tracks (φερ’ ειπείν στο «Φωνές»), αλλά και πάλι θα πρέπει να κατέβει ακόμη πιο κάτω σε ένταση.

Το «Πέτρα» είναι ωραίο τραγούδι και το «Ρομπότ» είναι επίσης πολύ καλό, οργανικά δηλαδή... παραείναι καλό, αλλά εγώ θα επιμείνω πως υποσκάπτεται, ακόμη και αυτό, από την φωνή.
Στο «Υπαρξιακά» υπάρχει κάτι σαν ραπάρισμα, που σαν ιδέα δεν λειτουργεί και πολύ καλά, καθώς τα λόγια στριμώχνονται για να ακολουθήσουν τα μουσικά μέτρα, με το τελευταίο ενδιαφέρον κομμάτι να καταγράφεται εκεί στο τέλος του δίσκου («Νέα ονείρωξη»), που, μέσα από τις αλλαγές και τους μετασχηματισμούς του, σε αναγκάζει να το προσέξεις.
Το μέλλον ανήκει στα παιδιά, αρκεί να προσεχθούν ορισμένα σημεία, που μπορεί να είναι λίγα, αλλά είναι σημαντικά.
Επαφή: www.polyscope.bandcamp.com/album/--3