τo AFRO-REGGAE HEATWAVE FESTIVAL, στον Άλιμο, τον θερμό Ιούλιο του 1988 – μία σπάνια μουσική εκδήλωση, πολύχρωμης και πολυφυλετικής μουσικής, με vibes που κρατάνε ακόμη

Ήταν ο πολύ ζεστός Ιούλιος του 1988. Μπορεί να μην ήταν σαν εκείνον της προηγούμενης χρονιάς, που είχε αφήσει πίσω του συντρίμμια, όμως ήταν σχεδόν το ίδιο «φωτιά και λάβρα». Καύσωνας με τα όλα του. Απλά ήταν κάπως μικρότερος σε διάρκεια, και μας είχε βρει, σίγουρα, καλύτερα προετοιμασμένους (σαν κοινωνία, και σαν κρατικό μηχανισμό).
Εντάξει, ως φοιτητές είχαμε τότε τις δικές μας αγωνίες και προτεραιότητες, αλλά από την άλλη δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν και μερικές σκηνές απείρου κάλλους. Όπως, το να κάθεσαι (όχι να στέκεσαι), παρακολουθώντας συναυλία, στις 10 το βράδυ, και να τρέχει επάνω σου ο ιδρώτας «ποτάμι».
Εκείνη την περίοδο το ταξίδι Πάτρα-Αθήνα και Αθήνα-Πάτρα ήταν σταθερό και μόνιμο. Στην Πάτρα αναπτυσσόταν το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ του Δήμου Πατρέων, επί Θάνου Μικρούτσικου στην καλλιτεχνική διεύθυνση, ενώ στην Αθήνα πάμπολλες συναυλίες, από διάφορους φορείς, έδιναν κι έπαιρναν. Υπήρχε οργασμός.
Κοιτώντας τώρα στα χαρτιά μου, ώστε να κεντράρω κάπως τις αναμνήσεις, συνειδητοποιώ «το σώσε» που γινόταν, καθώς μέσα σ’ ένα μήνα, χοντρικά από τις 20 Ιουνίου έως και τις 20 Ιουλίου 1988, είχα δει με τη σειρά Leonard Cohen, Keith Jarrett, Μίκη Θεοδωράκη, Al Di Meola, Jethro Tull, Afro-Reggae Heatwave Festival και Wynton Marsalis – και αυτά από major events, γιατί «έπαιζαν» και τα μικρότερα, για τα οποία δεν κρατούσα αναλυτικό λογαριασμό.

Ο Don Cherry και ο Yellowman στον Άλιμο, το καλοκαίρι του '88

Θυμάμαι, επίσης, να βλέπω μια συναυλία το ένα βράδυ στην Πάτρα και το επόμενο βράδυ στην Αθήνα, ή το ανάποδο. Υπήρχε όρεξη για περιπέτεια, διάθεση για να είσαι παντού και κάποιο χρήμα φυσικά, όχι πολύ, που όδευε βασικά σε τέτοιες καταστάσεις.
Πολλές συναυλίες, δε, τις παρακολουθούσαμε, δίχως να γνωρίζουμε επακριβώς τι θα δούμε και τι θ’ ακούσουμε. Μας αρκούσε το γεγονός πως θα ήμασταν «εκεί», μαζί με άλλους. Φίλους, γνωστούς κι αγνώστους. Πως θα γευόμασταν μιαν εμπειρία. Και πως, όπως συχνά συνέβαινε, από μια συναυλία θα ξεκινούσε ενδεχομένως και μια «γνωριμία» μ’ ένα συγκρότημα ή μ’ έναν καλλιτέχνη, που θα βαστούσε μια ζωή.
Περαιτέρω, ορισμένες συναυλίες διαφημίζονταν από τον Τύπο της εποχής ως κάτι ξεχωριστό –υπήρχαν τέτοιες, σίγουρα– οπότε, αν δεν παρευρισκόσουν σ’ αυτές θεωρούσες πως κάτι θα έχανες. Και για κάποιες ήταν έτσι. Έχανες.

Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/afro-reggae-heatwave-festival-ston-alimo-ton-thermo-ioylio-toy-1988