VASSIŁINA electro και υπαρξιακά τραγούδια στο πρώτο άλμπουμ μιας νέας ελληνίδας τραγουδοποιού

Vassiłina είναι το όνομα μιας νέας ελληνίδας τραγουδοποιού, που κινείται μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, καταφέρνοντας να ετοιμάσει ένα άλμπουμ, μέσα στην δύσκολη περιπέτεια των λοκντάουν. Το άλμπουμ έχει τίτλο “Fragments” [Inner Ear, 2021], περιλαμβάνει έντεκα tracks κι έχει ετοιμασθεί, εξ αιτίας των συνθηκών, σε τρία διαφορετικά στούντιο (στην Αγγλία και την Ελλάδα). Παρά ταύτα τούτο το γεγονός δεν αποτελεί πρόβλημα, καθότι ο ήχος είναι «ένας», όπως και «μία» είναι η αίσθηση, που σου αφήνουν τα κομμάτια τής Vassiłina – που δεν είναι ακριβώς τραγούδια, αλλά κάτι ανάμεσα σε τραγούδια και αφηγήσεις.

Το κλίμα είναι περίπου dark, electro σίγουρα, με παραπομπές στην δεκαετία του ’80 φυσικά, αλλά με σημερινό περιτύλιγμα. Τα τραγούδια ας τα πούμε έτσι, χάριν διευκολύνσεως, είναι εξομολογητικά, ποιητικά κάπως, «εσωτερικά», ενώ καταπιάνονται με θέματα προσωπικά φυσικά, που δείχνουν πως η Vassiłina είναι μία τραγουδοποιός, που θέλει να μιλήσει για ό,τι την καίει και την βασανίζει, και όχι για ό,τι την βγάζει σ’ ένα ξέφωτο ας πούμε.
Η βασανιστική περίοδος του εγκλεισμού (βασανιστική για όλους και όλες, αλλά και κάτι παραπάνω για ορισμένους και ορισμένες) είναι ένα πλαίσιο οπωσδήποτε, μέσα στο οποίο εντάσσεται ο λόγος της Vassiłina (“I had the weirdest dream last night. I think this isolation is fucking my brain.” από το “Bad omen”), ένα πλαίσιο που δεν αφήνει πολλά περιθώρια ώστε να το σπάσεις και να βγεις έξω απ’ αυτό, ξεπερνώντας το (“Silent sea. Floating grains touch my heels. It seems like gravity fails to fight me. Higher than fear. I feed my demons with guilts. I’m not trying to resist. To stop feeling”, όπως ακούμε σ’ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια τού LP της, το “Floating bones”).
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον λοιπόν αναπτύσσονται τα τραγούδια της Vassiłina, που διαθέτουν βιολιά, κιθάρες, πλήκτρα, συν όλο το σύγχρονο στουντιακό οπλοστάσιο σε ρυθμούς, προγραμματισμό κ.λπ. Τραγούδια δύσκολα, αλλά όχι πάντα (“This is the last song I’m gonna write for you”), που απαιτούν την προσοχή του ακροατή για να αποκαλυφθούν, φανερώνοντας, σε κάθε περίπτωση, μια τραγουδοποιό όχι τυχαία, που ξέρει τι ζητάει, γνωρίζοντας επίσης πώς να το μεταφέρει (εκείνο που ζητάει) στα αυλάκια ενός δίσκου.
Φυσικά το όλο concept της παραγωγής (Tom Wright, Luke Mannell, Christos Bekiris, Vassiłina) λειτουργεί άψογα εδώ, αλλά χωρίς την πρώτη ύλη είναι σίγουρο πως δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά. Ή τουλάχιστον τόσο πολλά.
Το περίπου κλείσιμο με το «Ατυχήσαμε», την μοναδική ελληνόφωνη στιγμή του δίσκου, δείχνει πως το υπαρξιακό μοτίβο των στίχων τής Vassiłina θα μπορούσε άνετα να μεταφερθεί και στη γλώσσα μας, με τα ίδια ή και ακόμη καλύτερα αποτελέσματα.
Επαφή: www.inner-ear.gr