Ένα καινούριο ελληνικό τζαζ συγκρότημα έχουμε εδώ, που
αποκαλείται Delasito Project.
Μέλη του γκρουπ είναι οι Χρήστος Σιτοκωνσταντίνου βιμπράφωνο, συνθέσεις,
Ανδρέας Παπαγιαννακόπουλος ηλεκτρική κιθάρα, Παναγιώτης Χαραλαμπόπουλος μπάσο
και Θάνος Χατζηαναγνώστου ντραμς, με τον Ζήση Γεωργαλιό να παίζει κανονάκι σ’
ένα κομμάτι. Το γκρουπ αυτό ηχογράφησε και κυκλοφόρησε πέρυσι ένα digipak CD οκτώ
συνθέσεων, το “Filodia / A Music Journey to Jazzality”
[Private Pressing, διανομή Β-Other Side Records], που
περιλαμβάνει και 12σέλιδο booklet,
με πολύ ωραίο artwork, φιλοτεχνημένο
από την Γιώτα Ζουμπούλη.
Το βασικό όργανο, το όργανο που κάνει την διαφορά, τέλος πάντων,
εδώ, είναι το βιμπράφωνο. Ένα όργανο άλλοτε groovy και άλλοτε με haunted ήχο, που ταιριάζει το ίδιο καλά
και στην «βαρύτητα», μα και στην «ελαφρότητα» (όπως έχει καταδείξει και η
δισκογραφία). Πιο πολύ, όμως, είναι της «βαρύτητας» ο βασικός και μόνος
συνθέτης των Delasito Project,
ο Χρήστος Σιτοκωνσταντίνου – χωρίς τούτο να σημαίνει πως δεν υπάρχει και η bossa nova, η αποθέωση της «ελαφρότητας»,
στις συνθέσεις του (“Subway”).
Όμως το κυρίως μενού είναι διαφορετικό...
Στο πρώτο track, το “Jamiant steps”, παρατηρούμε μια minimal εισαγωγή, επαναληπτική, δηλαδή κάπως αβαντ-γκαρντίστικη, αν και γρήγορα το αρχικό μοτίβο αλλάζει, καθότι η μεγάλη διάρκεια (9:21) προσφέρεται για διάφορες παρεμβάσεις, με τα breaks (γεμίσματα) από το μπάσο και τα ντραμς να είναι συνεχή, δημιουργώντας μια μόνιμη κίνηση. Παρά, λοιπόν, την μακριά της διαδρομή, εδώ έχουμε μια σύνθεση που κυλάει πολύ καλά (και με εκπλήξεις στην πορεία, σολιστικές και άλλες).
Το επόμενο track, το “Naida” είναι ακόμη πιο μεγάλο, καθώς ξεπερνά τα δέκα λεπτά, και αρκούντως haunted, με το βιμπράφωνο στο στοιχείο του δηλαδή, υποβοηθούμενο σφόδρα από το κανονάκι. Το κομμάτι, γενικώς, θα το χαρακτηρίζαμε progressive rock ή progressive fusion, φέρνοντας στη μνήμη μας περισσότερο ροκ παρά τζαζ συγκροτήματα.
Στο περίπου 7λεπτο “Salvae” έχουμε μιαν ωραία μελωδία «βγαλμένη» εξ ολοκλήρου πάνω στο βιμπράφωνο, ενώ στο πιο μεγάλο σε διάρκεια track τού CD (“Made in Chapan”) και πάλι η μελωδία σε κερδίζει στην αρχή, αλλά πολύ γρήγορα το κομμάτι αποκτά μιαν άλλη δυναμική, καθώς γίνεται περισσότερο funky, με κοφτερή κιθάρα, για να «χαμηλώσει» πάλι, δίνοντας σταδιακώς στο βιμπράφωνο την ικανότητα να αναπτυχθεί (και όλα αυτά σε συνδυασμό μ’ ένα εκτεταμένο σόλο στα ντραμς – σόλο στο οποίο οφείλεται προφανώς και η μεγάλη διάρκεια του κομματιού).
Από τα πιο ιδιαίτερα, και ωραιότερα, κομμάτια τού “Filodia” είναι οπωσδήποτε το “Sleeptalking”, ένα ακόμη progressive rock track, πολύ αισθαντικό, που θα μπορούσε να εντυπωσιάσει και στα seventies.
Το “Kukika” που ακολουθεί, προτελευταίο κομμάτι του CD, κινείται στο αυτό στυλ, συνδυάζοντας δηλαδή ροκ και τζαζ ιδιότητες, πάντα μ’ έναν απλό αλλά ουσιώδη τρόπο – χωρίς αναμασήματα και προφανείς αναφορές, μα με ψάξιμο σε όλα τα επίπεδα.
Το κλείσιμο με το φερώνυμο solo vibes “Filodia” απλώς επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη αισθητική αυτού του γκρουπ – ένα γκρουπ, που, με κάποια μεγαλύτερη προσοχή σε ορισμένα ζητήματα, τα οποία θα μπορούσε να τα προλάβει και να τα διευθετήσει μια υποψιασμένη παραγωγή, θα κατάφερνε να προτείνει ένα άλμπουμ για το βάθρο.
Να ευχηθούμε λοιπόν να μη χαθούν οι Delasito Project, παραμένοντας σταθεροί και εμβαθύνοντας στην προβληματική τους.
Επαφή: https://delasitoproject.bandcamp.com/album/filodia
Στο πρώτο track, το “Jamiant steps”, παρατηρούμε μια minimal εισαγωγή, επαναληπτική, δηλαδή κάπως αβαντ-γκαρντίστικη, αν και γρήγορα το αρχικό μοτίβο αλλάζει, καθότι η μεγάλη διάρκεια (9:21) προσφέρεται για διάφορες παρεμβάσεις, με τα breaks (γεμίσματα) από το μπάσο και τα ντραμς να είναι συνεχή, δημιουργώντας μια μόνιμη κίνηση. Παρά, λοιπόν, την μακριά της διαδρομή, εδώ έχουμε μια σύνθεση που κυλάει πολύ καλά (και με εκπλήξεις στην πορεία, σολιστικές και άλλες).
Το επόμενο track, το “Naida” είναι ακόμη πιο μεγάλο, καθώς ξεπερνά τα δέκα λεπτά, και αρκούντως haunted, με το βιμπράφωνο στο στοιχείο του δηλαδή, υποβοηθούμενο σφόδρα από το κανονάκι. Το κομμάτι, γενικώς, θα το χαρακτηρίζαμε progressive rock ή progressive fusion, φέρνοντας στη μνήμη μας περισσότερο ροκ παρά τζαζ συγκροτήματα.
Στο περίπου 7λεπτο “Salvae” έχουμε μιαν ωραία μελωδία «βγαλμένη» εξ ολοκλήρου πάνω στο βιμπράφωνο, ενώ στο πιο μεγάλο σε διάρκεια track τού CD (“Made in Chapan”) και πάλι η μελωδία σε κερδίζει στην αρχή, αλλά πολύ γρήγορα το κομμάτι αποκτά μιαν άλλη δυναμική, καθώς γίνεται περισσότερο funky, με κοφτερή κιθάρα, για να «χαμηλώσει» πάλι, δίνοντας σταδιακώς στο βιμπράφωνο την ικανότητα να αναπτυχθεί (και όλα αυτά σε συνδυασμό μ’ ένα εκτεταμένο σόλο στα ντραμς – σόλο στο οποίο οφείλεται προφανώς και η μεγάλη διάρκεια του κομματιού).
Από τα πιο ιδιαίτερα, και ωραιότερα, κομμάτια τού “Filodia” είναι οπωσδήποτε το “Sleeptalking”, ένα ακόμη progressive rock track, πολύ αισθαντικό, που θα μπορούσε να εντυπωσιάσει και στα seventies.
Το “Kukika” που ακολουθεί, προτελευταίο κομμάτι του CD, κινείται στο αυτό στυλ, συνδυάζοντας δηλαδή ροκ και τζαζ ιδιότητες, πάντα μ’ έναν απλό αλλά ουσιώδη τρόπο – χωρίς αναμασήματα και προφανείς αναφορές, μα με ψάξιμο σε όλα τα επίπεδα.
Το κλείσιμο με το φερώνυμο solo vibes “Filodia” απλώς επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη αισθητική αυτού του γκρουπ – ένα γκρουπ, που, με κάποια μεγαλύτερη προσοχή σε ορισμένα ζητήματα, τα οποία θα μπορούσε να τα προλάβει και να τα διευθετήσει μια υποψιασμένη παραγωγή, θα κατάφερνε να προτείνει ένα άλμπουμ για το βάθρο.
Να ευχηθούμε λοιπόν να μη χαθούν οι Delasito Project, παραμένοντας σταθεροί και εμβαθύνοντας στην προβληματική τους.
Επαφή: https://delasitoproject.bandcamp.com/album/filodia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου