CERAMIC DOG το φοβερό και τρομερό νέο άλμπουμ τους

Το “Hope” [enja & yellowbird records / ΑΝ Μusic, 2021] των Ceramic Dog ακολουθεί το φοβερό και τρομερό “YRU Still Here?” από το 2018, για το οποίον τα λέγαμε σε ανάρτηση της 4 Ιουν. εκείνης της χρονιάς και, επί της ουσίας, είναι το ίδιο φοβερό και τρομερό, δείχνοντας πως η μπάντα των Marc Ribot κιθάρες, φωνή, Shahzad Ismaily μπάσο, πλήκτρα, φωνητικά και Ches Smith ντραμς, κρουστά, ηλεκτρονικά, φωνητικά, εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή τής... ροκ πρωτοπορίας, ηχογραφώντας για ακόμη μία φορά έναν συναρπαστικό δίσκο.

Το “Hope” μπορεί να διαθέτει και guests σε ορισμένα tracks, σε άλτο σαξόφωνο (Darius Jones), τσέλο (Rubin Khodeli, Gyda Valtysdottir) και φωνητικά (Syd Straw), αν και, σε κάθε περίπτωση, η συμβολή τους στον συνολικό ήχο τού CD δεν μπορεί να συγκριθεί με τις κιθάρες, τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς – που κυριαρχούν στις ενοργανώσεις. (Παρότι το άλτο σε δύο tracks, και βασικά στο “The met in the middle”, τα χώνει αγρίως).
Ηχογραφημένο κατά την διάρκεια των διαφόρων φάσεων της covid-19, αρχής γενομένης από τον Μάιο του 2020, το “Hope” εκφράζει αυτήν ακριβώς την ανάγκη για «ελπίδα» και επικοινωνία, ανάμεσα στα συμβαλλόμενα μέρη, ψάχνοντας στο rock και την punk-jazz να βρει την ηχητική ισορροπία του, κι έχοντας το funk-rock, την rock-reggae, το rhythm n’ blues και το hip hop στις μόνιμες και εξελισσόμενες «καβάτζες» του, από τις οποίες ανακτά συνεχώς ρυθμικές δομές και άλλα διάφορα στοιχεία (που συνδέονται άλλοτε με τις ερμηνείες και άλλοτε με την επιδιωκόμενη οργανική κατεύθυνση).
To αποτέλεσμα είναι δύσκολο να περιγραφεί, ειδικώς track το track, γιατί και τα εννέα κομμάτια του άλμπουμ είναι τόσο πυκνά και απαιτητικά στην διαμόρφωση και εξέλιξή τους, με αποτέλεσμα τελικώς να χάνεται το στίγμα τού ενός και να αναδεικνύεται η δύναμη και το εκτόπισμα του συνόλου.
Τα δύο υπερ-δεκάλεπτα κομμάτια, εκεί προς το τέλος, το “The long goodbye” και το “Maple leaf rage”, φαίνεται να συμπυκνώνουν την προσφορά των Ceramic Dog στο “Hope” (με το πύρινο κιθαριστικό σόλο του Ribot στο πρώτο, και με τα συνεχόμενα breaks στα ντραμς στο αρχικό μισό του δεύτερου, πριν από την επακόλουθη «χεντριξοειδή» blues rock καταιγίδα), όμως και το κλείσιμο του δίσκου με την διασκευή στο κλασικό “Wear your love like heaven” του Donovan έρχεται να υπογραμμίσει τις ιδεολογικές ρίζες αυτού του άλμπουμ, που επιχειρεί να περιγράψει άλλοτε σκληρά και αδυσώπητα και άλλοτε με περισσότερο λυρισμό, δύσκολες όψεις της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής καθημερινότητας.