η ταινία «Αναζήτησις...» του Ερρίκου Ανδρέου από το 1972, με την Έλενα Ναθαναήλ, τον Άγγελο Αντωνόπουλο και την έξοχη μουσική του Γιάννη Σπανού – μια ερωτική, κοινωνική και αστυνομική περιπέτεια, που ανατέμνει τον τρόπο ζωής του τζετ-σετ και την εξουσιαστική επιβολή του στις κατώτερες τάξεις

Η ελληνική ταινία «Αναζήτησις...» σε σκηνοθεσία του Ερρίκου Ανδρέου, από το 1972, έχει αποκτήσει «άλλες» διαστάσεις μέσα στα χρόνια. Να μην γράψουμε «μυθικές», γιατί πιθανόν να φανούμε υπερβολικοί...
Σ’ αυτό συνέτεινε, βασικά, το έξοχο groovy / lounge σάουντρακ του Γιάννη Σπανού, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε δίσκο βινυλίου 20 χρόνια αργότερα, από την προβολή της ταινίας, το 1992 δηλαδή, και ξανά σε CD το 2002. Φυσικά, και μέσω του YouTube, το σάουντρακ αυτό θα γίνει πολύ αγαπητό όλα τα πιο πρόσφατα χρόνια, μαζί με τα συνεχή remixes των DJs, της μετάδοσής του σε ραδιοφωνικές εκπομπές, μπαρ κ.λπ.
Ένας άλλος λόγος, που κάνει την «Αναζήτησις...» πολύ αγαπητή, πολύ θελκτική, είναι η παρουσία σ’ αυτήν της Έλενας Ναθαναήλ, καθώς θεωρείται από τις πλέον χαρακτηριστικές ταινίες της – αν όχι η πιο χαρακτηριστική της.
Ένας τρίτος λόγος, κάπως αδιευκρίνιστος, έχει να κάνει με την ταινία αυτή καθ’ αυτή. Φερ’ ειπείν με τους συνειρμούς που προκαλεί σε όσους έζησαν από πιο κοντά την εποχή και ακόμη με τον κοσμοπολιτισμό, την ελευθεριότητα, τις εικόνες και το στυλ της. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα πρόσωπα, και βασικά με την Έλενα Ναθαναήλ, και βεβαίως με τις μουσικές και τα τραγούδια, του Γιάννη Σπανού.
Αν για την Έλενα Ναθαναήλ η «Αναζήτησις...» ταίριαζε με το προφίλ της γενικώς, όπως εκείνο καταγραφόταν σε ταινίες σαν τις «Ντάμα Σπαθί» (1966, σκ. Γιώργος Σκαλενάκης), «Επιχείρησις Απόλλων» (1968, σκ. Γιώργος Σκαλενάκης), «Ραντεβού με Μια Άγνωστη» (1968, σκ. Βασίλης Γεωργιάδης), «Πρόκληση» (1971, σκ. Όμηρος Ευστρατιάδης) και «Εκείνο το Καλοκαίρι...» (1971, σκ. Βασίλης Γεωργιάδης), για τον συμπρωταγωνιστή της Άγγελο Αντωνόπουλο τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά.

Το λέμε αυτό, γιατί ο ρόλος του στην ταινία του Ερρίκου Ανδρέου πήγαινε «κόντρα» στην εικόνα που είχε δημιουργήσει ο ίδιος, ως ηθοποιός, εκείνη την εποχή.
Και αναφερόμαστε φυσικά στον ρόλο του ως συνταγματάρχης Διαγόρας Βαρτάνης, στο σίριαλ «Άγνωστος Πόλεμος», που έγραφε ο Νίκος Φώσκολος και που προβαλλόταν με τεράστια επιτυχία από τον τηλεοπτικό σταθμό της ΥΕΝΕΔ.
Για να αντιληφθείτε τι σήμαινε Άγγελος Αντωνόπουλος το 1972 να σας πούμε μόνο πως σε μεγάλο δημοψήφισμα του γνωστού περιοδικού «Επίκαιρα», που θα δημοσιευόταν στο τεύχος #232 (12-18 Ιαν. 1973), ο Α. Αντωνόπουλος θα ανακηρυσσόταν ως ο «πιο συζητημένος» Έλληνας του 1972, καθώς «βοηθούσε» προς αυτό και η πρόωρη αποχώρησή του από τον «Άγνωστο Πόλεμο» – μπροστά, δηλαδή, από τον αυτοεξόριστο Μίκη Θεοδωράκη (τότε ξεκινούσαν να ακούγονται τα περί επιστροφής του), τον πατριάρχη Αθηναγόρα (πέθανε τον Ιούλιο του ’72), τον πάντα αγαπητό στο ελληνικό κοινό, Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον τραγουδιστή Τόλη Βοσκόπουλο (που σάρωνε, τότε, στις ελαφρολαϊκές πίστες)!
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/anazitisis-i-cult-tainia-toy-errikoy-andreoy-apo-1972-me-tin-exohi-moysiki-toy