DURY DAVA για το αποκαρδιωτικό “Deluxe”

Προσπάθησαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις οι Dury Dava, μέσω του τελευταίου κομματιού τους, της «Πισίνας», σ’ αυτό το δεύτερο LP τους, που αποκαλείται “Deluxe” [Inner Ear, 2022], αλλά όχι... Δεν τα κατάφεραν.

Το “Deluxe”, συνολικώς είναι κατώτερο, δηλαδή πολύ κατώτερο από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, του 2019, και αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να πεις για το αθηναϊκό γκρουπ, που μετά από τρία χρόνια, (επαν)εμφανίζεται, χωρίς την δύναμη για να καθορίσει μία νέα, ενδεχομένως, τριετία.

Κατ’ αρχάς οι Dury Dava εξακολουθούν να γράφουν τους ίδιους κακούς στίχους –όπως συνέβαινε και στον δίσκο του 2019 εξάλλου–, κάτι, που, εξ όσων φαίνεται, δεν διορθώνεται τελικώς.
Τα λόγια διαβάζονται και ακούγονται σαν να είναι κακήν κακώς μεταφρασμένα από τα αγγλικά και δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα. Λέμε δηλαδή, απλώς, για κακά, νοηματικά, ελληνικά. Να μην αρχίσουμε να μεταφέρουμε εδώ τρίστιχα, τετράστιχα, πεντάστιχα κ.λπ., γιατί δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.
Υπάρχει λύση, γι’ αυτό το αδιέξοδο; Φυσικά. Στον επόμενο δίσκο τους οι Dury Dava να βγούνε ως ινστρουμενταλίστες – αν δεν μπορέσουν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή στίχο.
Τώρα, να μην ακούσω αιτιάσεις του στυλ, πως οι στίχοι είναι επίτηδες έτσι, περιπαικτικοί, σουρεαλιστικοί ή δεν ξέρω ’γω τι άλλο, γιατί θα καγχάσω – και θα θυμηθώ την παροιμία με την αλεπού και τα κρεμαστάρια.
Ένα δεύτερο που θα πω είναι πως σε τούτον τον δίσκο οι Dury Dava εμφανίζονται πιο punky, θυμίζοντας σε φάσεις τους Bazooka, για να μην το τραβήξω περισσότερο και αναφέρω τα Μωρά στη Φωτιά (στο πρώτο LP τους), σαν ιδέα. Φυσικά, χωρίς την ηχητική εκλέπτυνση και την στιχουργική δεινότητα εκείνων.
Μάλιστα, στο bandcamp, τώρα, αυτοχαρακτηρίζονται ως σκέτο “alternative”, ενώ για το παλαιότερο άλμπουμ τους έβλεπες, στο τέλος, στη σελίδα τους, τα “alternative”, “indie rock”, “krautrock” και “psychedelic”.
Σίγουρα οι επιρροές από το krautrock, στο “Deluxe”, δεν έχουν εκλείψει, γιατί οι αναφορές στους CAN είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς στα κομμάτια «Μεγάλο μωρό», «Μετάλλαξη» και «Πισίνα».
Ξεπερνώντας, λοιπόν, τα πρώτα πέντε τραγούδια τους, τα οποία θα τα χαρακτήριζα συνολικώς ως «μέτρια» ή και «κάτω του μετρίου», καθώς τα βρίσκω ενδιαφέροντα μόνο σε κάποια οργανικά μέρη τους, πάω κατ’ ευθείαν στο έσχατο, που –αν εξαιρέσεις τα λόγια– είναι πολύ ενδιαφέρον από το τέταρτο λεπτό και έως το τέλος (το κομμάτι αυτό διαρκεί περίπου 11 λεπτά). Είναι οι CAN λοιπόν εδώ, και βασικά είναι το hazy, ψυχεδελικό περιβάλλον, που αναπτύσσει το συγκρότημα, και που για επτά περίπου λεπτά έχει τον τρόπο να σε «ταξιδέψει».
Οι Dury Dava (Γιωργής Καρράς κιθάρα, φωνές, Δημήτρης Κούλογλου φωνή, κιθάρα, μπουζούκι, Ηλίας Λιβιεράτος ντραμς, κρουστά, Κάρολος Μπεράχας μπάσο, πλήκτρα, φωνές, Δημήτρης Πρόκος κλαρίνο, πλήκτρα) αποτελούνται από καλούς μουσικούς, εννοείται, ενώ σαν γκρουπ έχουν και ιδέες, όπως φαίνεται και από τους δύο δίσκους τους, και κυρίως από τον πρώτο, όμως, εδώ, στο “Deluxe”, κάτι πήγε στραβά.
Υπερβολική αυτοπεποίθηση, δηλαδή φουσκωμένα μυαλά; Παρατεταμένη άγνοια κινδύνου; Μια όχι δημιουργική συγκυρία; Aδιάφορες και όχι αφομοιώσιμες επιρροές; Δεν ξέρω... Και πάντως, να το πω τώρα στο τέλος, τα κακά μαντάτα είχαν αρχίσει να φαίνονται από το αδιάφορο, δηλαδή αχαρακτήριστο, εξώφυλλο.
Κρίμα για τους Dury Dava, κι ας ελπίσουμε... προσεχώς καλύτερα.
Επαφή: www.inner-ear.gr