ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ για την επανέκδοση του τρίτου δίσκου τους από το 1993

Όταν λέμε «Λευκή Συμφωνία» εννοούμε το τρίτο άλμπουμ του γκρουπ Λευκή Συμφωνία, που κυκλοφορεί για πρώτη φορά από την Warner Music Greece, το 1993. Ηχογραφημένο στο Βερολίνο, τον Ιούλιο του 1992, το «Λευκή Συμφωνία», είναι και ίδιο και διαφορετικό, σε σχέση με τα προηγηθέντα «Μυστικοί Κήποι» (1986) και «Ηχώ του Πόθου» (1988), με την πρόσφατη επανέκδοσή του (2022) από τις Labyrinth of Thoughts / The LAB Records, να μας δίνει, τώρα, την ευκαιρία, για μιαν επανεκτίμηση.
Να πούμε λοιπόν πως η νέα έκδοση αφορά σε τριακόσια βινύλια, χρώματος θαλασσί, που περιέχουν δύο παραπάνω κομμάτια, σε σχέση με την πρώτη βινυλιακή κυκλοφορία (τα αγγλόφωνα “Taste it” και “Wheel of dreams”), και τα οποία χαράσσονται μετά και από το νέο mastering, που έχει επιμεληθεί ο Νίκος Στυλίδης. Και κάτι ακόμη. Η επανέκδοση διαθέτει νέο εξώφυλλο, τελείως διαφορετικό από το original και μάλλον καλύτερο.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές του ’90 το ροκ αποκτά, και πάλι, νέα χαρακτηριστικά. Γίνεται, κατά βάση, έντονα κιθαριστικό, γιατί... έτσι αποφασίζουν τα συγκροτήματα του grunge, οι μπάντες της Πολιτείας Washington βασικά (Nirvana, Pearl Jam, Alice in Chains κτλ.).
Πάνω σ’ αυτή την κατεύθυνση θα τοποθετήσουν τον ήχο τους άπειρα νέα ροκ σχήματα, σε κάθε γωνιά του κόσμου, ενώ ακόμη και γκρουπ, που είχαν έναν διαφορετικό ήχο στο δεύτερο μισό των 80s, θα υιοθετούσαν, κι εκείνα, τα νέα, σκληρά μοτίβα, δημιουργώντας άλμπουμ διαφορετικά από τα πρώτα τους.
Στην Ελλάδα τούτο θα το διαπιστώναμε και με τους Last Drive, και με τους Villa 21, μα και με την Λευκή Συμφωνία.
Το «Λευκή Συμφωνία» είναι ένα άλμπουμ με σκληρό κιθαριστικό ήχο, δίχως τα πλήκτρα και τα σαξόφωνα των «Μυστικών Κήπων», δίχως τα σύνθια και τα σαξόφωνα της «Ηχούς του Πόθου». Ένα το κρατούμενο...
Γράψαμε, όμως, στην αρχή πως το «Λευκή Συμφωνία» είναι και ίδιο και διαφορετικό, σε σχέση με τα προηγηθέντα, και αυτό θα πρέπει κάπως να το αιτιολογήσουμε.
«Διαφορετικό», λοιπόν, γιατί πρόκειται για ένα άλμπουμ που κομίζει αυτή την νέα άποψη, μέσα από μια κλασική ροκ line-up, με κιθάρες, μπάσο, ντραμς και φωνή μπροστά (George Berger, Διογένης Χατζηστεφανίδης, Σπύρος Χαρίσης και Θοδωρής Δημητρίου αντιστοίχως), μα και «ίδιο», γιατί πρώτα-πρώτα οι στίχοι, όπως και οι ερμηνείες του Θοδωρή Δημητρίου (ενός από τους κορυφαίους τραγουδιστές στο χώρο του ελληνικού ροκ, σε όλες τις εποχές και ανεξαρτήτως στυλ) δεν παύει να φέρνουν στη μνήμη όλα εκείνα που είχαν προηγηθεί.
Η φωνή μπορεί να «κάθεται», τώρα, πάνω σε πιο αδυσώπητα vibes, αλλά δεν παύει να είναι το ίδιο καθαρή κι εκφραστική, το ίδιο λυρική και αποφασιστική. Και βεβαίως οι στίχοι δεν σταματούν να περιστρέφονται γύρω απ’ όλα εκείνα τα ακριβοθώρητα ιδανικά, που τσαλαπατιούνται στην καθημερινότητά μας, και στα οποία θα πρέπει να τείνουμε, ως άτομα και ως κοινωνία, αν θέλουμε να προχωράμε παρακάτω.
Έχοντας εξασφαλίσει, λοιπόν, αυτές τις υψηλές ποιότητες σε φωνή και λόγια, μένουν οι συνθέσεις (βασικά των Θ. Δημητρίου-Δ. Χατζηστεφανίδη – σε μερικά tracks και του παλαιότερου κιθαρίστα Τάκη Μπαρμπαγάλα) και βεβαίως τα παιξίματα, μαζί με τα τεχνικά θέματα, προκειμένου να συνδυαστούν όλα αυτά, πριν αποτυπωθούν προς κάτι... τέλειο. Συνέβη!
Το «Λευκή Συμφωνία» είναι ένα τέλειο άλμπουμ, που ακούστηκε και στην εποχή του, όταν πρωτοβγήκε, και που μπορεί να ξανακουστεί και τώρα, μετά από σχεδόν 30 χρόνια, με την ίδια άνεση, και γιατί όχι έκπληξη.
Λέμε, δηλαδή, για ένα άλμπουμ πολύ στιβαρό, πολύ δεμένο, με τα τραγούδια να εναλλάσσονται... σχεδόν χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, καθώς όλα κινούνται πάνω σε μια γραμμή, που είναι, όμως, στερεωμένη κάπου πολύ ψηλά.
Αν και δεν πρόκειται για ένα concept άλμπουμ, το «Λευκή Συμφωνία» έχει τρομερή ενότητα, σαν να το διαπνέει μία κεντρική ιδέα, σχετιζόμενη με τον ίδιο τον ρυθμό τής ζωής, που δεν παύει να είναι σκληρός, αγωνιώδης και ασθματικός, αλλά συγχρόνως ευαίσθητος, υπερήφανος και αποφασιστικός.
Τι να πούμε παραπάνω; Τα έχει πει η Ιστορία...
Επαφή: https://labyrinthofthoughts.gr/en/labyrinth/