ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΡΑΚΟΣ: η τζαζ ήταν η ζωή του – ο πρόσφατος θάνατός του φέρνει ξανά στην επιφάνεια το ιστορικό Τζαζ Κλαμπ, στην Πλάκα, όπως και τις υπόλοιπες δραστηριότητές του

Πριν από μερικές μέρες, στις 20 Νοεμβρίου, έγινε γνωστός ο θάνατος του Γιώργου Μπαράκου – ενός εντελώς ξεχωριστού, ενός μοναδικού προμότερ της τζαζ στη χώρα μας.
Το θλιβερό γεγονός θα ανακοινωνόταν στο facebook από μουσικούς, που είχαν συνεργαστεί μαζί του στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70, στο περιώνυμο Τζαζ Κλαμπ του, στην Πλάκα, σκορπώντας στους απανταχού φίλους της τζαζ (και εδώ, μα ακόμη και στο εξωτερικό) συγκίνηση και θλίψη. Ήταν και ο τρόπος με τον οποίον «έφυγε» εντελώς απρόσμενα από τη ζωή ο 80χρονος Γιώργος Μπαράκος, που συνέτεινε σ’ αυτό.
Μπορεί στην νεότερη γενιά των jazz fans το όνομά του να μην λέει πάρα πολλά –αν και αποκλείεται να υπάρχει άνθρωπος, που ν’ ακούει τζαζ στην Ελλάδα, και να μην ξέρει τουλάχιστον το βασικότερο όλων–, για τους παλαιότερους, όμως, μουσικούς, fans, ακροατές, ανθρώπους γενικώς που ασχολούνται ή ασχολήθηκαν από διάφορες φάσεις και θέσεις με την τζαζ στην Ελλάδα, ο Γιώργος Μπαράκος ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα θρυλικό πρόσωπο.
Κυρίως, γιατί έστησε μια κατάσταση στην Πλάκα, στην πλατεία Ραγκαβά, στα Αναφιώτικα, από τα τέλη του ’74 έως και τα τέλη του ’83, από αγνή και άδολη αγάπη για την μουσική. Την τζαζ βασικά, αλλά όχι μόνο.
Τελείως έξω από κερδοσκοπικές αντιλήψεις, παντελώς έξω από κάποια κυκλώματα, που πάντα υπήρχαν και που αντιμετώπιζαν την τζαζ άλλοτε ως μουσική των «καταγωγίων», και άλλοτε ως «στυλάτη» μουσική της «υψηλής κοινωνίας», ο Γιώργος Μπαράκος έδωσε στην μουσική που αγαπούσε –συμβάλλοντας με απέραντη αγάπη, προσωπικό κόπο και έξοδα– την αληθινή λαϊκή θέση που της ανήκε, στήνοντας ένα χώρο εκ του μηδενός, που λειτουργούσε και σαν «σχολείο». Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά...

Στην αρχή ήταν το ροκ εντ ρολ, και η τζαζ της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και του Κολλεγίου
Ο Γιώργος Μπαράκος έμπαινε στην εφηβεία, όταν σκάει το ροκ εντ ρολ στην Ελλάδα, το 1956. Γίνεται ροκεντρολάς, όπως κάθε νέος της εποχής με μουσικές ανησυχίες, αλλά σχεδόν ταυτόχρονα ανακαλύπτει και την τζαζ, μέσω ενός μεγαλύτερου γείτονά του, που τον μυεί σε κλασικά ακούσματα (Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Gerry Mulligan, Thelonious Monk κ.ά.).
Παρότι πολύ νέος ακόμη και πιστός fan του ροκ εντ ρολ, ο Γιώργος Μπαράκος βρίσκει στην νέα μουσική αγάπη του ένα άλλο νόημα. Αντιλαμβάνεται, ας πούμε, την ιδιαίτερη σχέση που συνδέει τον μουσικό της τζαζ, με το όργανό του, που αποτελεί προέκταση της φωνής του, και αυτό τον συνεπαίρνει. Έτσι, σταδιακά, και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50, η τζαζ αποκτά κυρίαρχο ρόλο στα ακούσματά του.
Ίσως αυτό να οφειλόταν και στην σταδιακή αποδυνάμωση του ροκ εντ ρολ, καθώς άλλοι «ήρωές» του σκοτώθηκαν (Buddy Holly, Eddie Cochran), άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά (Gene Vincent), άλλοι είχαν προβλήματα με τον νόμο, με αποτέλεσμα η καριέρα τους να τραβηχτεί «πίσω» (Chuck Berry, Jerry Lee Lewis) και άλλοι ενέδωσαν στο πιο μπλαζέ, κρουνερίστικο στυλ (Elvis Presley), που ήταν η κύρια και συντηρητική ποπ πρόταση της Αμερικής στα τέλη του ’50 και στις αρχές του ’60, και που δεν θα μπορούσε, σε καμία περίπτωση, αυτό το ύφος, να εκφράσει τα... οργισμένα νιάτα της εποχής.
Τέλος πάντων ο Μπαράκος πέφτει με τα μούτρα, όπως λέμε, στην τζαζ,  –αν και ποτέ δεν θα σταματήσει να ακούει και ροκ– εκμεταλλευόμενος, στο έπακρο, τις λίγες δυνατότητες που παρείχε η εποχή, ώστε να μορφωθείς όσο γινόταν τζαζικώς.
Υπάρχει, λοιπόν, ο Ελληνο-Αμερικανικός Σύνδεσμος, η δανειστική δισκοθήκη της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, μετά το 1957, που κάνει καλή δουλειά, υπάρχει το Μοναστηράκι, στο οποίο καταλήγουν οι δίσκοι των Αμερικανών, που υπηρετούν στις Βάσεις γύρω από την Αθήνα και που μετατίθενται ή απολύονται, υπάρχουν οι σχετικές εκδηλώσεις αποφοίτων του Κολλεγίου Αθηνών και βασικά υπάρχει το Εντευκτήριο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, στην Ηρώδου Αττικού 25, που στεγάζει το Jazz Club των Αθηνών και στο οποίο παρουσιάζονται δίσκοι, γίνονται συναυλίες, οργανώνονται ομιλίες κ.λπ.
Σε όλα αυτά ο Γιώργος Μπαράκος είναι «μέσα». Και προφανώς σ’ αυτά τα στέκια πηγαίνει με τον φίλο του σαξοφωνίστα Λάκη Διακογιάννη, προφανώς γνωρίζεται από τότε με τον μεγαλύτερό του και επίσης jazz-fan Δημήτρη Πολύτιμο, ενώ στους ίδιους χώρους κινούνταν και πολλοί άλλοι άνθρωποι, από τον σχεδόν συνομήλικό του Βαγγέλη Παπαθανασίου, μέχρι τους μεγαλύτερους Μίμη Πλέσσα, Τίτο Καλλίρη κ.ά.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/o-thrylos-toy-giorgoy-mparakoy-kai-toy-istorikoy-tzaz-klamp-sta-anafiotka