ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ / ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΗΤΟΠΟΥΛΟΣ τα δώρα

Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005) αποτελεί μία «σταθερά» στις ποιητικές μελοποιήσεις ή τέλος πάντων στη χρήση των ποιημάτων του, για τις ανάγκες της δισκογραφίας, τα τελευταία χρόνια. Αυτό, είχαμε την ευκαιρία να το δείξουμε εσχάτως με το σχετικό κείμενό μας στο LiFO.gr «H ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη στην ελληνική μουσική και το τραγούδι», που δημοσιεύτηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2021 (https://www.lifo.gr/culture/music/h-poiisi-toy-miltoy-sahtoyri-stin-elliniki-moysiki-kai-tragoydi). Κι έτσι, έπειτα από την πρόσφατη περίπτωση της συνθέτριας Αλεξάνδρας Παπαστεφάνου, η οποία μελοποίησε ποιήματα του Σαχτούρη, στο δικό της σοβαρό και μελετημένο άλμπουμ, έχουμε τώρα μπροστά μας ακόμη μία «έντεχνη» απόπειρα, αυτήν του συνθέτη Γιώργου Νικητόπουλου.

Για τον Γ. Νικητόπουλο είχαμε γράψει το 2017 με αφορμή, τότε, το πρώτο CD του, που είχε τίτλο «Κάτι Από Σένα» [Μετρονόμος]. Κι είχαμε γράψει λόγια καλά ή και πολύ καλά, και σίγουρα ενθαρρυντικά.
Τώρα όμως, σ’ αυτή την δεύτερη(;) δουλειά του, που τιτλοφορείται «Τα Δώρα» [Μετρονόμος, 2022],  ο Νικητόπουλος αλλάζει γήπεδο, τοποθετώντας τον πήχη κάπου αλλού και βασικά πολύ ψηλά, επιχειρώντας να αναμετρηθεί με την δύστροπη ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη (δύστροπη εν σχέσει με την μελοποίησή της).
Το άλμπουμ «Τα Δώρα» περιέχει δώδεκα tracks, εκ των οποίων επτά είναι «καθαρά» τραγούδια, τρία είναι τραγούδια που εμπεριέχουν και απαγγελίες, ένα αποτελεί καθαρή απαγγελία και ένα είναι ορχηστρικό. 
Στις απαγγελίες συναντάμε τον γνωστό ηθοποιό Χρήστο Στέργιογλου, ενώ στις ερμηνείες ακούμε μόνον γυναικείες φωνές, δηλαδή τις Ηρώ Σαΐα, Αγγελική Τουμπανάκη και Παυλίνα Κατσή.
Η ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη δεν προσφέρεται για εύκολη μελοποίηση, και είναι απορίας άξιον πώς μια τόσο ιδιαίτερη και στην δόμησή της ποίηση (όχι μόνον στα νοήματά της εννοούμε) συναντάται τόσο συχνά στην τραγουδοποιία και την δισκογραφία.
Η προσπάθεια του Γιώργου Νικητόπουλου δεν στερείται ενδιαφέροντος, αλλά παρά τις συνεχείς ακροάσεις δεν μπόρεσα να αντιληφθώ μια «σειρά», μια ενότητα στις μελοποιήσεις, κάτι που να τις «δένει» όλες σε μια γραμμή, ώστε να αιτιολογείται και η γενικότερη ύπαρξη του δίσκου. Θέλω να πω πως ενώ υπάρχουν επιμέρους καλά στοιχεία στα διάφορα tracks, το συνολικό αποτέλεσμα σε αφήνει, με αφήνει, μετέωρο.
Δεν είμαι σίγουρος γιατί συμβαίνει αυτό. Να οφείλεται άραγε στις ενορχηστρώσεις; Το λέμε, επειδή ακούμε πολλά όργανα (πιάνο, κλαρίνο, άλτο σαξόφωνο, τρομπέτα, κόρνο, τρομπόνι, τούμπα, κιθάρες, λαούτο και κρουστά), τα οποία δεν δίνουν ξεκάθαρο «ήχο» στο άλμπουμ. Ίσως με λιγότερα όργανα το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Σίγουρα θα ήταν διαφορετικό και οπωσδήποτε πιο σαφές και πιο πυκνό.
Έπειτα οι μελωδίες του Νικητόπουλου μοιάζουν να είναι πολύ επηρεασμένες και εξαρτώμενες από την προσωδία του λόγου. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορούν εύκολα να «ανασάνουν». Το αποτέλεσμα; Μετά από τρεις, τέσσερις, πέντε ακροάσεις να μην θυμάσαι κάτι συγκεκριμένο. Κάτι που να ξεχωρίζει και που να μπορείς και να το σιγο-ψιθυρίσεις κιόλας – γιατί όχι; Αφού για τραγούδια μιλάμε.
Ξαναλέμε πως ο δίσκος δεν είναι αδιάφορος, καθώς συναντάς σ’ αυτόν ποικίλα ενδιαφέροντα σημεία – και ίσως τα πιο ενδιαφέροντα να είναι τελικά εκείνα στα οποία συνυπάρχει τραγούδισμα με απαγγελία. Όπως στο 5, την «Αποστολή» (με Ηρώ Σαΐα, Χρήστο Στέργιογλου) και βασικά στο 12 (και τελευταίο track του CD), το «Τ’ αδέρφια μου» (με Σαΐα-Στέργιογλου ξανά, τις τέσσερις φωνές και τις επιδράσεις από φολκλορικά ακούσματα).
Επαφή: www.metronomos.gr