JOHN BAILEY ένας ευφάνταστος μουσικός της jazz, που κάθε φορά προτείνει και κάτι καινούριο

Είναι το τρίτο άλμπουμ του τρομπετίστα και φλουγκελχορνίστα John Bailey, για το οποίο γράφουμε στο blog. Προηγήθηκαν τα “In Real Time” [Summit Records, 2018] και “Can You Imagine?” [Freedom Road Records, 2019], με το παρόν “Time Bandits” [Freedom Road Records, 2022] να αποτελεί, συνάμα, και την τρίτη δική του προσωπική κατάθεση. Τον John Bailey τον έχουμε δει επίσης και ως session μουσικό κάποιες φορές, και πολύ προσφάτως στο καταπληκτικό “Hubub!” [Summit Records, 2022] του πιανίστα Ted Kooshian. Γενικώς θα γράφαμε για έναν «αθόρυβο» συνθέτη και οργανοπαίκτη, με δυνατό έργο και σημαντικές συνεργασίες (έχει βρεθεί στο πάλκο με Buddy Rich, Ray Charles, Ray Barretto κ.ά.).

Στο “Time Bandits”, δηλαδή στην συνεργασία του με τους George Cables πιάνο, Scott Colley μπάσο και Victor Lewis ντραμς, κύμβαλα, ο John Bailey τιμά, κατά μίαν έννοια, την ιστορία της τρομπέτας, μετά τον Dizzy Gillespie (τον οποίον Gillespie είχε τιμήσει στο “Can you Imagine?”).
Σ’ αυτό CD ακούγονται λοιπόν πέντε συνθέσεις του John Bailey, μία του Victor Lewis, μία του George Cables και τρεις versions – μία στο “Long ago and far away” του Jerome Kern, μία στο “She’s leaving home” των Beatles και μία στο “How do you know?” του πιανίστα Garry Dial.
Η πρώτη σύνθεση του Bailey, και η πρώτη που ανοίγει το άλμπουμ, είναι η φερώνυμη “Time bandits”, που είναι κατά βάση ένα hard bop, έντονο και γρήγορο, που συνεπαίρνει. Αναμφισβήτητα, μια πολύ δυνατή εισαγωγή.
Το “Various nefarious” είναι ένα blues, αισθητικής Miles Davis, που εξελίσσεται εξ ίσου συναρπαστικά, χωρισμένο στα τρία ουσιαστικώς, στο πρώτο «τρομπετικό» μέρος, στο δεύτερο πιανιστικό και στο τρίτο «μπασιστικό». Όμως και η τρίτη σύνθεση του John Bailey (τέταρτο track στη σειρά), η “Ode to Thaddeus”, που είναι ένα αργό κομμάτι, μια μπαλάντα, χρωστά σ’ έναν άλλον μεγάλο της τρομπέτας, τον Thad Jones. Το “Rose” (επίσης σύνθεση του Bailey) ξεκινά μ’ ένα unison σχήμα από την τρομπέτα και το κοντραμπάσο, για να εξελιχθεί περισσότερο «ελεύθερα» (διαθέτει κι ένα μικρό, αλλά ωραίο σόλο ντραμς από τον Lewis), αποτελώντας την πιο προχωρημένη σύνθεση του δίσκου. Το φινάλε με το “Groove samba” (η πέμπτη σύνθεση του Bailey στο άλμπουμ) έχει την λογική του εισαγωγικού κομματιού. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα δυναμικό, για ένα έντονο track, με ισχυρή χορευτική «γκρούβα», που είναι ό,τι πρέπει για κλείσιμο.
Όμως και οι versions έχουν κάτι ιδιαίτερο κάθε φορά να πουν, με το “She’s leaving home” να κερδίζει τις εντυπώσεις, με την... αναπαράσταση των φωνητικών (και των εγχόρδων) από την τρομπέτα (και μάλιστα με διπλές εγγραφές) ώστε να αποτυπωθούν και οι αρμονίες.
Μια πολύ ωραία προσπάθεια, από έναν ευφάνταστο μουσικό, που ξέρει κάθε φορά να προτείνει «κάτι άλλο».
Επαφή: www.johnbailey.com