το λάτιν και το γαλλικό τραγούδι στην Ελλάδα, στα long sixties – τα κλαμπ της εποχής, με πρώτο τα Αστέρια στην Γλυφάδα, ήταν οι «ναοί» της κίνησης

Υπάρχουν πάμπολλα γεγονότα, που έχουν συμβεί στην μουσική διασκέδαση στην Ελλάδα, από τα χρόνια του ’50 ήδη, για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω, και τα οποία είναι, σήμερα, γενικώς αγνοημένα.
Λείπουν τα άρθρα, απουσιάζουν οι καταγραφές, υποτιμώνται γεγονότα και καταστάσεις, ενώ όταν κάτι βγαίνει στην επιφάνεια συναντά, συχνά, την κριτική και την καχυποψία.
Έχω βρεθεί, προσωπικώς, σε τέτοιες συζητήσεις και θυμάμαι πως όταν είχα πει κάποτε σε κάποιον, κάπως σκληροπυρηνικό... ξέρεις ε, ο Jacques Brel είχε τραγουδήσει στ’ Αστέρια της Γλυφάδας το 1962... η πρώτη απόκρισή του δεν ήταν η έκπληξη (το λέω, γιατί δεν το ήξερε), αλλά η κριτική, επειδή ο πολύ μεγάλος αυτός τραγουδιστής και τραγουδοποιός είχε παίξει σ’ ένα χώρο, στον οποίο σύχναζε η υψηλή κοινωνία της εποχής και όχι ο απλός κόσμος.
Γενικώς με την διασκέδαση, στην δεκαετία 1955-1965, υπάρχει ένα τέτοιο θέμα, κοινωνικό να το πούμε, το οποίον «έστρωσε», όταν άρχιζαν να ανοίγουν, το ένα μετά το άλλο, τα κλαμπ για την νεολαία, μετά την έκρηξη της Beatlemania – αφού έως τότε οι νέοι δεν αποτελούσαν ξεχωριστή καταναλωτική ομάδα και κανείς, ουσιαστικά, δεν ασχολιόταν με τις ανάγκες τους.
Τραγουδούσαν, λοιπόν, οι μεγάλες ορχήστρες, τα σπουδαία λάτιν συγκροτήματα, οι κορυφαίοι μαέστροι και οι σπουδαίοι τραγουδιστές, που μας επισκέπτονταν εκείνα τα χρόνια, για κάποιες «ηλικίες», που είχαν την οικονομική δυνατότητα να «κλείσουν» ένα τραπέζι στ’ Αστέρια, αλλά αυτό το γεγονός δεν μπορεί να δρα απαξιωτικά για τους ίδιους (τους καλλιτέχνες). Και σε τελευταία ανάλυση ούτε και για τον κόσμο, σώνει και καλά, που γούσταρε να παρακολουθεί αυτούς τους «ξένους» ήχους, σε κάποια μαγαζιά «πολυτελείας» και όχι ας πούμε να «τα σπάει» στου Τζίμη του Χοντρού ή στην Τριάνα του Χειλά (όπου κι εκεί δεν έμπαινες τζάμπα).
Ίσως η πρώτη τεράστια μορφή του λάτιν ή της λάτιν, που επισκέφθηκε την Ελλάδα να είναι ο θρυλικός κουβανός μαέστρος Pérez Prado (1916-1989), ο «βασιλιάς του μάμπο», ο οποίος εμφανίζεται στην Αθήνα (στο κλαμπ Μπλε Αλεπού, στην οδό Τροίας, στην Κυψέλη), στην Πάτρα (Δημοτικό Θέατρο) και στη Θεσσαλονίκη (Περίπτερο Εθνών ΔΕΘ) τον Απρίλιο του 1957.
Από το καλοκαίρι του 1957, όμως, όταν εισέρχονται στην διασκέδαση, με νέο πρόσωπο, τα Αστέρια, στη Γλυφάδα, που από κοσμική ταβέρνα εξελίσσονται σ’ έναν χώρο αναψυχής άλλου επιπέδου, η (χορευτική) λάτιν έκφραση αποκτά, στην πίστα του κλαμπ πλέον, άλλη οντότητα.
Είναι δεκάδες τα ξένα ονόματα που πέρασαν από τα Αστέρια, ιδίως από το ’60 και μετά, ορχήστρες και συγκροτήματα που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, καθώς τις πιο πολλές φορές, παρέμεναν στη χώρα μας για έναν, δύο ή και τρεις μήνες –δεν έρχονταν, δηλαδή, για μια-δυο εμφανίσεις–, διασκεδάζοντας τους Αθηναίους και μυώντας τους στα σύγχρονα, για τότε, μυστικά του λάτιν.

Να πούμε λοιπόν πως ανάμεσα σε πολλούς θα περάσουν από τα Αστέρια ο σπουδαίος κουβανός μαέστρος Raoul Zequeira με την ορχήστρα του (Οκτώβριος 1960), οι Los Españoles (τέλη ’60-αρχές ’61), που κανα-δυο χρόνια αργότερα θα συνεργάζονταν και με τον Γεράσιμο Λαβράνο, οι Los Matecoco (Φεβρουάριος ’61), ο μαέστρος Humberto Rodriguez με την ορχήστρα του (Αύγουστος ’61), η ορχήστρα Orfeu Negrο (Δεκέμβριος ’61), το Trio Athénée (Σεπτέμβριος ’62), που αν και Έλληνες έκαναν τότε καριέρα στην Γαλλία, οι Los 5 Amigos με τραγουδιστή τον Ισπανό Cholo Baltasar (Ιούλιος ’63) και βεβαίως οι περίφημοι Chakachas από το Βέλγιο (Απρίλιος ’61), με την τεράστια ιστορία και το διαχρονικό sexy-funky ύμνο “Jungle fever” από τις αρχές των σέβεντις.
Οι 7μελείς Chakachas θα πρέπει να είχαν έλθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις αρχές Ιουνίου του 1960, στο Green Park, όταν τους είχε παρουσιάσει ο Γιώργος Οικονομίδης. Θα μείνουν κανα μήνα στη χώρα μας, μέχρι τις αρχές Ιουλίου, θα φωτογραφηθούν στο Ερέχθειον, ενώ θα μπουν, κιόλας, στο στούντιο ηχογραφώντας στα ελληνικά!
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/latin-kai-galliko-tragoydi-stin-ellada-ton-long-sixties