ISAIAH J. THOMPSON: Composed in Color [RED Records,
2021]
Σ’ ένα εξώφυλλο παλαιάς Blue Note αισθητικής κλείνεται το πιο νέο άλμπουμ του νεαρού αμερικανού πιανίστα (της jazz φυσικά) Isaiah J. Thompson (γενν. 1995). Ο τίτλος του είναι “Composed in Color” και περιέχει, βασικά, διασκευές.
Λέμε «βασικά», γιατί από τα οκτώ κομμάτια του CD μόνον ένα αποτελεί σύνθεση
του Thompson, με τα
υπόλοιπα να ανήκουν στους Billy Strayhorn,
Horace
Silver, Randy Weston, Thelonious Monk, Ellis Marsalis και Cedar Walton (παρατηρούμε, δηλαδή,
πως όλοι οι συνθέτες, κομμάτια των οποίων διασκευάζει ο Thompson, είναι πιανίστες).
Το σχήμα που επιλέγει ο Isaiah J. Thompson, για να αναμετρηθεί μ’ αυτό το κλασικό εν πολλοίς υλικό, είναι εκείνο του piano-trio. Βασικά δίπλα του στέκονται ο μπασίστας Philip Norris και ο ντράμερ TJ Reddick – αν και σε ένα track (5) μπασίστας είναι ο Christian McBride, ενώ σε δύο άλλα tracks (2, 8) ντράμερ είναι ο Joe Farnsworth και σε ένα άλλο (1) ο Kenny Washington. Η λογική, φυσικά, δεν αλλάζει, καθώς εκείνο που ακούμε, σε κάθε track, είναι το τρίο πιάνο-μπάσο-ντραμς.
Ο Thompson ξεκινά με το “Take the ‘A’ train” (του Billy Strayhorn), που στάθηκε καθοριστικό στο ξεκίνημα της πορείας του νεαρού μουσικού. Ως ένα στάνταρντ ακρογωνιαίο για την ιστορία της jazz στέκεται πρώτο στη σειρά, διαθέτοντας και χαριέστατο πιάνισμα από τον Thompson, αλλά και αεικίνητο rhythm section, που τρέχει με χίλια.
Ακολουθεί το “Señor blues” του Horace Silver, ένας ύμνος του hard bop, που εδώ ξεχωρίζει λόγω του πλούσιου δυναμικού ήχου τού τρίο, που γενικώς ξεσηκώνει – με το “Hi-fly” του Randy Weston, το “Chelsea bridge”, του Billy Strayhorn και με όλα τα υπόλοιπα tracks να διαμορφώνουν ένα φοβερό piano-book, που παρουσιάζεται σπινθηροβόλο και λαϊκό, και καθόλου ακαδημαϊκό, με κομμάτια γρήγορα και μπαλάντες, «μονκικές» ιδιαιτερότητες και βασικά με πολύ blues. Όχι μόνο στην μοναδική σύνθεση του Isaiah J. Thompson, το καταπληκτικό “Mikula blues”, μα ακόμη και στο έσχατο κομμάτι του CD, το “Ojos de rojo” του Cedar Walton, που σε συνεπαίρνει με την ορμητικότητά του.
Ένα tribute κατά μίαν έννοια CD σε μεγάλους πιανίστες της jazz, από έναν πολλά υποσχόμενο νεαρό ακόλουθό τους, είναι το “Composed in Color”.
SALVATORE BONAFEDE: Caro Luca / Piano Solo [RED
Records, 2021]
Ιταλός πιανίστας, γεννημένος στο Παλέρμο το 1962, ο Salvatore Bonafede έχει σχετικώς καινούριο CD, που προέρχεται από το 2021 κι έχει τίτλο “Caro Luca”. Πρόκειται για ένα piano-solo άλμπουμ, που είναι αφιερωμένο στον γιο τού Salvatore, τον τρίχρονο Luca.
Πότε ήταν τρίχρονος ο Luca; Το 2003, όταν ηχογραφήθηκε αυτό το CD, γιατί τώρα ο νεαρός είναι στα 23 του. Ηχογράφηση λοιπόν από τα Sorriso Studios στο Μπάρι, στις 18 Νοεμβρίου 2003, και κυκλοφορία δέκα οκτώ χρόνια αργότερα (το 2021).
Σ’ εκείνη τη φάση ο Salvatore Bonafede είχε ηχογραφήσει ένα ακόμη άλμπουμ, το “Paradoxa” (rec. 17 Nov. 2003), που δεν ήταν σόλο και που θα κυκλοφορούσε σε CD από την Red Record(s) το 2005. Μετά λοιπόν από ’κείνη την ηχογράφηση, την άλλη μέρα, ήταν μόνος του στο στούντιο, μπροστά στο πιάνο του, παρουσιάζοντας αυτά τα δέκα κομμάτια (του “Caro Luca”), που είναι τέλεια ηχογραφημένα και που σου δημιουργούν, σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, μία όχι συνηθισμένη συναισθηματική πληρότητα και ευφορία.
Σίγουρα ο αυτοσχεδιασμός εδώ έχει σημαντικό μερίδιο στην εξέλιξη των συνθέσεων, αν και πρόκειται για έναν αυτοσχεδιασμό μελετημένο και ερμηνευμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην απεμπολεί τα πιο λυρικά χαρακτηριστικά του. Απεναντίας αυτά ενδυναμώνονται ακόμη περισσότερο μέσα από τούτη την προσέγγιση του Bonafede, που δεν κρύβει τον προσανατολισμό της ούτε στην τζαζ παράδοση (Duke Ellington-Billy Strayhorn), ούτε σε μουσικές που δύσκολα τις διανοείσαι περασμένες σ’ ένα πιάνο (όπως το... reggae “Good vibration”) και που άλλοτε συνδέονται με εκφάνσεις της ευρύτερης pop (στο “Clandestino” ακούς κάτι από την κλασική μελωδία του Ροζ Πάνθηρα) ή και τις world music (το tango στο έσχατο “Art of the possible”).
Ωραίο, απλό και απέριττο άλμπουμ, με μεγάλη δόση συναισθηματικού φορτίου όμως.
Σ’ ένα εξώφυλλο παλαιάς Blue Note αισθητικής κλείνεται το πιο νέο άλμπουμ του νεαρού αμερικανού πιανίστα (της jazz φυσικά) Isaiah J. Thompson (γενν. 1995). Ο τίτλος του είναι “Composed in Color” και περιέχει, βασικά, διασκευές.
Το σχήμα που επιλέγει ο Isaiah J. Thompson, για να αναμετρηθεί μ’ αυτό το κλασικό εν πολλοίς υλικό, είναι εκείνο του piano-trio. Βασικά δίπλα του στέκονται ο μπασίστας Philip Norris και ο ντράμερ TJ Reddick – αν και σε ένα track (5) μπασίστας είναι ο Christian McBride, ενώ σε δύο άλλα tracks (2, 8) ντράμερ είναι ο Joe Farnsworth και σε ένα άλλο (1) ο Kenny Washington. Η λογική, φυσικά, δεν αλλάζει, καθώς εκείνο που ακούμε, σε κάθε track, είναι το τρίο πιάνο-μπάσο-ντραμς.
Ο Thompson ξεκινά με το “Take the ‘A’ train” (του Billy Strayhorn), που στάθηκε καθοριστικό στο ξεκίνημα της πορείας του νεαρού μουσικού. Ως ένα στάνταρντ ακρογωνιαίο για την ιστορία της jazz στέκεται πρώτο στη σειρά, διαθέτοντας και χαριέστατο πιάνισμα από τον Thompson, αλλά και αεικίνητο rhythm section, που τρέχει με χίλια.
Ακολουθεί το “Señor blues” του Horace Silver, ένας ύμνος του hard bop, που εδώ ξεχωρίζει λόγω του πλούσιου δυναμικού ήχου τού τρίο, που γενικώς ξεσηκώνει – με το “Hi-fly” του Randy Weston, το “Chelsea bridge”, του Billy Strayhorn και με όλα τα υπόλοιπα tracks να διαμορφώνουν ένα φοβερό piano-book, που παρουσιάζεται σπινθηροβόλο και λαϊκό, και καθόλου ακαδημαϊκό, με κομμάτια γρήγορα και μπαλάντες, «μονκικές» ιδιαιτερότητες και βασικά με πολύ blues. Όχι μόνο στην μοναδική σύνθεση του Isaiah J. Thompson, το καταπληκτικό “Mikula blues”, μα ακόμη και στο έσχατο κομμάτι του CD, το “Ojos de rojo” του Cedar Walton, που σε συνεπαίρνει με την ορμητικότητά του.
Ένα tribute κατά μίαν έννοια CD σε μεγάλους πιανίστες της jazz, από έναν πολλά υποσχόμενο νεαρό ακόλουθό τους, είναι το “Composed in Color”.
Ιταλός πιανίστας, γεννημένος στο Παλέρμο το 1962, ο Salvatore Bonafede έχει σχετικώς καινούριο CD, που προέρχεται από το 2021 κι έχει τίτλο “Caro Luca”. Πρόκειται για ένα piano-solo άλμπουμ, που είναι αφιερωμένο στον γιο τού Salvatore, τον τρίχρονο Luca.
Πότε ήταν τρίχρονος ο Luca; Το 2003, όταν ηχογραφήθηκε αυτό το CD, γιατί τώρα ο νεαρός είναι στα 23 του. Ηχογράφηση λοιπόν από τα Sorriso Studios στο Μπάρι, στις 18 Νοεμβρίου 2003, και κυκλοφορία δέκα οκτώ χρόνια αργότερα (το 2021).
Σ’ εκείνη τη φάση ο Salvatore Bonafede είχε ηχογραφήσει ένα ακόμη άλμπουμ, το “Paradoxa” (rec. 17 Nov. 2003), που δεν ήταν σόλο και που θα κυκλοφορούσε σε CD από την Red Record(s) το 2005. Μετά λοιπόν από ’κείνη την ηχογράφηση, την άλλη μέρα, ήταν μόνος του στο στούντιο, μπροστά στο πιάνο του, παρουσιάζοντας αυτά τα δέκα κομμάτια (του “Caro Luca”), που είναι τέλεια ηχογραφημένα και που σου δημιουργούν, σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, μία όχι συνηθισμένη συναισθηματική πληρότητα και ευφορία.
Σίγουρα ο αυτοσχεδιασμός εδώ έχει σημαντικό μερίδιο στην εξέλιξη των συνθέσεων, αν και πρόκειται για έναν αυτοσχεδιασμό μελετημένο και ερμηνευμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην απεμπολεί τα πιο λυρικά χαρακτηριστικά του. Απεναντίας αυτά ενδυναμώνονται ακόμη περισσότερο μέσα από τούτη την προσέγγιση του Bonafede, που δεν κρύβει τον προσανατολισμό της ούτε στην τζαζ παράδοση (Duke Ellington-Billy Strayhorn), ούτε σε μουσικές που δύσκολα τις διανοείσαι περασμένες σ’ ένα πιάνο (όπως το... reggae “Good vibration”) και που άλλοτε συνδέονται με εκφάνσεις της ευρύτερης pop (στο “Clandestino” ακούς κάτι από την κλασική μελωδία του Ροζ Πάνθηρα) ή και τις world music (το tango στο έσχατο “Art of the possible”).
Ωραίο, απλό και απέριττο άλμπουμ, με μεγάλη δόση συναισθηματικού φορτίου όμως.
Η RED Records εισάγεται από την Α&Ν Music
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου