«Τ’ Απόκρυφα μιας Μοναχής» είναι μια σημαδιακή ελληνική ταινία από το 1982 - Ως “Act of Faith” κυκλοφόρησε πρόσφατα το σάουντρακ, που μας δίνει την αφορμή να επανεκτιμήσουμε ταινία και μουσική

Το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, το 1982 (ας μείνουμε σ’ αυτή τη χρονιά) διέθετε Προκριματική Επιτροπή, η οποία, αφού έβλεπε τις υποβληθείσες ταινίες μεγάλου μήκους, «έκοβε», με κριτήρια αισθητικά κυρίως, όσες (κατ’ εκείνην) δεν τα πληρούσαν.
Το 1982 είχαν υποβληθεί είκοσι μία ταινίες συνολικά, για να επιλεγούν τελικά δώδεκα και να «κοπούν» εννέα (μεγάλο ποσοστό). Μάλιστα από αυτές τις εννέα οι τρεις θα «κόβονταν» εντελώς, ενώ για τις υπόλοιπες έξι θα προτεινόταν να συμμετάσχουν στο λεγόμενο «πληροφοριακό τμήμα» (μια νέα τότε ιδέα), επειδή, εν τέλει, δεν θα ήταν και τόσο... κακές.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις έξι, που θεωρήθηκαν «λίγες» για το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα, ήταν μία από τις καλύτερες εκείνης της χρονιάς και μία από τις ωραιότερες των πρώτων χρόνων του ’80, η ταινία του Γιώργου Καρυπίδη «Η Αναμέτρηση (Επικίνδυνο Παιχνίδι)» με την Ζωή Λάσκαρη και τον Άρη Ρέτσο και ακόμη η ταινία «Στο Δρόμο του Θεού», σκηνοθετημένη από τον 31χρονο Δημήτρη Αρβανίτη. Πρόκειται για την ταινία, που εδώ μας ενδιαφέρει.
Έτσι, και παρά την απόρριψή της από το διαγωνιστικό τμήμα του 23ου Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, η ταινία του Δ. Αρβανίτη δεν θα δυσκολευτεί και τόσο να βρει αίθουσες προβολής, καθώς τον Φεβρουάριο του ’83 θα την δει ο κόσμος στους κινηματογράφους (σε διανομή από την Καραγιάννης-Καρατζόπουλος ΑΕ) με τον νέο... γαργαλιστικό τίτλο της «Τ’ Απόκρυφα μιας Μοναχής» (έτσι θα γινόταν γνωστή).
Είναι σίγουρο πως η διανομή επένδυσε στον «πονηρό» τίτλο, με αποτέλεσμα η ταινία να μην πάει και άσχημα σε εισπράξεις, τη σεζόν 1982-83, αφού θα έκανε μόνο στο κέντρο της Αθήνας, του Πειραιά και στα περίχωρα 85.701 εισιτήρια, καταλαμβάνοντας την 13η θέση, ανάμεσα στις 43, συνολικά, της περιόδου.

Η ταινία του Δημήτρη Αρβανίτη θα λέγαμε πως εντάσσεται στο ευρύτερο nunsploitation film, τις ταινίες με καλόγριες δηλαδή (βασικά «καθολικές» ή «διαμαρτυρόμενες»), που έδιναν κι έπαιρναν στην δεκαετία του ’70, σε Ιταλία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία, μα και σε άλλες χώρες.
Βεβαίως, τις πιο πολλές φορές οι ταινίες αυτές δεν είχαν καλλιτεχνικές αξιώσεις, ασχέτως αν ήταν καλογυρισμένες – αν και το γεγονός της προβολής της γυναικείας σεξουαλικότητας, σε χώρους όπου η θρησκευτική καταπίεση δεν ήταν απλώς κυρίαρχη, αλλά τρόπος ζωής, ήταν από μόνο του απελευθερωτικό, και εν τέλει αρκετό (για να τις εκτιμήσεις). Και ήταν αυτή ακριβώς η άρνηση της σάρκας να υποταχθεί, που δημιουργούσε περαιτέρω προβλήματα (στις ταινίες), με τις κατά τόπους επιτροπές λογοκρισίας (πίσω από τις οποίες κρυβόταν και η Εκκλησία) να επεμβαίνουν, να περικόβουν και να απαγορεύουν. 
Το βασικό μοτίβο των nunsploitation ταινιών αφορούσε, συχνά, σε μια ηγουμένη σκληρή και αυταρχική, που επιχειρούσε με κάθε μέσο να επιβάλλει την αρχηγική παρουσία της στο μοναστήρι, αντιμετωπίζοντας την όποια εκδήλωση της γυναικείας σεξουαλικότητας (αυτοερωτισμός, ομοερωτισμός, επαφή με το ανδρικό φύλο) ως το αποτέλεσμα ενός δόλιου σχεδίου, το οποίο είχε εξυφάνει ο... Σατανάς.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/t-apokryfa-mias-monahis-einai-mia-simadiaki-elliniki-tainia-apo-1982