Έλειπε ένα βιβλίο για τον πολύ σημαντικό
συνθέτη-τραγουδοποιό Σταύρο Κουγιουμτζή (1932-2005),
για τη ζωή του, το έργο και την ιστορία του, οπότε η έκδοση αυτή του Μετρονόμου δεν μπορεί παρά να είναι
καλοδεχούμενη – πόσο μάλλον όταν συγγραφέας της είναι ένας γνωστός ερευνητής
και θιασώτης του έργου του Σ. Κουγιουμτζή, ο Θανάσης Γιώγλου.
Το βιβλίο «Σταύρος Κουγιουμτζής / Άσε με πάλι να σου πω...» (2023) διαθέτει 389 σελίδες είναι βαρύ, πυκνογραμμένο και με λίγες σχετικά (σχετικά λέμε) αρχειακές φωτογραφίες και ντοκουμέντα. Βασικά το βιβλίο προσφέρει ύλη για διάβασμα και όχι για ξεφύλλισμα – και αυτό, οπωσδήποτε, είναι το σωστό. Να διαβάζεις, να διαβάζεις, και να μην τελειώνεις... Να μην αποπροσανατολίζεσαι από πλαίσια, τίτλους, υπότιτλους και οπτικό, γενικώς, υλικό.
Πρέπει, όμως, να πω και τούτο. Πως το βιβλίο, ταυτοχρόνως,
είναι κάπως χαοτικό στην ανάπτυξή του. Δηλαδή δεν ακολουθεί μια τυπική σειρά
εξιστόρησης, ενταγμένη σ’ ένα ενιαίο πλαίσιο. Δεν είναι γραμμικό. Εντάξει, όσοι
από τους αναγνώστες γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις αποκλείεται να
μπερδευτούν, αλλά κάποιοι νεότεροι και νεαρότεροι, που θα διαβάσουν όχι κάτι
οικείο, ίσως κάπου να «χαθούν».
Το βιβλίο δεν είναι γραμμένο ως βιβλίο – μια δεδομένη χρονική στιγμή. Περισσότερο μοιάζει με μια ενοποίηση κειμένων, γραμμένων μέσα στα χρόνια, τα οποία προφανώς τσεκαρίστηκαν ξανά και μπήκαν σε μια τάξη, για την ανάγκη της συγκεκριμένης έκδοσης.
Επίσης δεν είναι όλο το βιβλίο γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον συγγραφέα, υπό την έννοια πως αυτό περιέχει πάμπολλες εξιστορήσεις τρίτων. Δεν ξέρω αν είναι το μισό βιβλίο τέτοιο (με εξιστορήσεις άλλων) ή λίγο λιγότερο, πάντως είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος του. Εννοούμε πως ο Θανάσης Γιώγλου, ως φαν του Σταύρου Κουγιουμτζή, έχει μαζέψει πολύ υλικό, μέσα στις δεκαετίες, το οποίο επιχειρεί να το διαχειριστεί, να το αξιολογήσει, να το κατατάξει κ.λπ. – και το πράττει με επιτυχία, φυσικά, γιατί ξέρει τα «τι» και «πώς», γιατί γνωρίζει σε βάθος το αντικείμενο.
Βεβαίως κάποιες επικαλύψεις, στα διάφορα που εξιστορούνται, υπάρχουν, και δεν θα μπορούσε να αποφευχθούν εδώ που τα λέμε, όταν μιλάνε για τον Σταύρο Κουγιουμτζή τόσοι και τόσοι άνθρωποι, αλλά το... κακό είναι μικρό. Επίσης δεν ξέρω αν όλες αυτές οι γνώμες που παρατίθενται, και είναι «άπειρες», είναι όλες σημαντικές και αξιομνημόνευτες –νομίζω πως όχι– κι εκεί, ίσως, θα μπορούσε να επέμβει ο συγγραφέας, μέσω ενός πιο απαιτητικού ξεκαθαρίσματος, αλλά ok. Το πολύ δεν βλάπτει, όταν μάλιστα υπάρχουν «όλα» όσα απαιτούνται στο βιβλίο. Το λίγο και οι ελλείψεις θα ήταν εκείνα που θα δημιουργούσαν ζήτημα...
Το πρώτο πολύ σημαντικό κείμενο του βιβλίου είναι εκείνο της συζύγου τού Σταύρου Κουγιουμτζή, της Αιμιλίας Κουγιουμτζή, που καταλαμβάνει 31 σελίδες (29-60) και που περιλαμβάνει, ανάμεσα, και σπάνιες φωτογραφίες.
Η μνήμη της Α. Κουγιουμτζή είναι δυνατή, θυμάται λεπτομέρειες από την κοινή ζωή της με τον συνθέτη, ενώ όλα δένουν με τη καταγεγραμμένη ιστορία, έτσι όπως αυτή καθορίζεται από την δισκογραφία, τους χώρους της εποχής κ.λπ. Τα δεκάδες πρόσωπα που αναφέρονται σ’ αυτή την αφήγηση (ενδεικτικώς: Αλέξανδρος Πατσιφάς, Γιώργος Ζαμπέτας, Ευγένιος Σπαθάρης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μάκης Μάτσας, Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Καλατζής, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Άκος Δασκαλόπουλος, Νίκος Καρούζος, Μάνος Ελευθερίου...) δημιουργούν στον αναγνώστη μιαν αίσθηση «μύθου», σε σχέση με την εποχή, που απορροφάται ασμένως.
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/stayros-koygioymtzis-biblio-toy-thanasi-giogloy-gia-ton-megalo-tragoydopoio-toy
Το βιβλίο «Σταύρος Κουγιουμτζής / Άσε με πάλι να σου πω...» (2023) διαθέτει 389 σελίδες είναι βαρύ, πυκνογραμμένο και με λίγες σχετικά (σχετικά λέμε) αρχειακές φωτογραφίες και ντοκουμέντα. Βασικά το βιβλίο προσφέρει ύλη για διάβασμα και όχι για ξεφύλλισμα – και αυτό, οπωσδήποτε, είναι το σωστό. Να διαβάζεις, να διαβάζεις, και να μην τελειώνεις... Να μην αποπροσανατολίζεσαι από πλαίσια, τίτλους, υπότιτλους και οπτικό, γενικώς, υλικό.
Το βιβλίο δεν είναι γραμμένο ως βιβλίο – μια δεδομένη χρονική στιγμή. Περισσότερο μοιάζει με μια ενοποίηση κειμένων, γραμμένων μέσα στα χρόνια, τα οποία προφανώς τσεκαρίστηκαν ξανά και μπήκαν σε μια τάξη, για την ανάγκη της συγκεκριμένης έκδοσης.
Επίσης δεν είναι όλο το βιβλίο γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον συγγραφέα, υπό την έννοια πως αυτό περιέχει πάμπολλες εξιστορήσεις τρίτων. Δεν ξέρω αν είναι το μισό βιβλίο τέτοιο (με εξιστορήσεις άλλων) ή λίγο λιγότερο, πάντως είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος του. Εννοούμε πως ο Θανάσης Γιώγλου, ως φαν του Σταύρου Κουγιουμτζή, έχει μαζέψει πολύ υλικό, μέσα στις δεκαετίες, το οποίο επιχειρεί να το διαχειριστεί, να το αξιολογήσει, να το κατατάξει κ.λπ. – και το πράττει με επιτυχία, φυσικά, γιατί ξέρει τα «τι» και «πώς», γιατί γνωρίζει σε βάθος το αντικείμενο.
Βεβαίως κάποιες επικαλύψεις, στα διάφορα που εξιστορούνται, υπάρχουν, και δεν θα μπορούσε να αποφευχθούν εδώ που τα λέμε, όταν μιλάνε για τον Σταύρο Κουγιουμτζή τόσοι και τόσοι άνθρωποι, αλλά το... κακό είναι μικρό. Επίσης δεν ξέρω αν όλες αυτές οι γνώμες που παρατίθενται, και είναι «άπειρες», είναι όλες σημαντικές και αξιομνημόνευτες –νομίζω πως όχι– κι εκεί, ίσως, θα μπορούσε να επέμβει ο συγγραφέας, μέσω ενός πιο απαιτητικού ξεκαθαρίσματος, αλλά ok. Το πολύ δεν βλάπτει, όταν μάλιστα υπάρχουν «όλα» όσα απαιτούνται στο βιβλίο. Το λίγο και οι ελλείψεις θα ήταν εκείνα που θα δημιουργούσαν ζήτημα...
Το πρώτο πολύ σημαντικό κείμενο του βιβλίου είναι εκείνο της συζύγου τού Σταύρου Κουγιουμτζή, της Αιμιλίας Κουγιουμτζή, που καταλαμβάνει 31 σελίδες (29-60) και που περιλαμβάνει, ανάμεσα, και σπάνιες φωτογραφίες.
Η μνήμη της Α. Κουγιουμτζή είναι δυνατή, θυμάται λεπτομέρειες από την κοινή ζωή της με τον συνθέτη, ενώ όλα δένουν με τη καταγεγραμμένη ιστορία, έτσι όπως αυτή καθορίζεται από την δισκογραφία, τους χώρους της εποχής κ.λπ. Τα δεκάδες πρόσωπα που αναφέρονται σ’ αυτή την αφήγηση (ενδεικτικώς: Αλέξανδρος Πατσιφάς, Γιώργος Ζαμπέτας, Ευγένιος Σπαθάρης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μάκης Μάτσας, Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Καλατζής, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Άκος Δασκαλόπουλος, Νίκος Καρούζος, Μάνος Ελευθερίου...) δημιουργούν στον αναγνώστη μιαν αίσθηση «μύθου», σε σχέση με την εποχή, που απορροφάται ασμένως.
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/stayros-koygioymtzis-biblio-toy-thanasi-giogloy-gia-ton-megalo-tragoydopoio-toy
Konstantinos Kottis
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό βιβλίο, το είπα και στον ίδιο στο Διεθνές Φεστιβάλ βιβλίου που συναντηθήκαμε! Όσο για το κείμενό σου, ας γίνει ένα μοντέλο για όσους επιχειρούν να γράψουν βιβλιοκρισία.