Το νέο άλμπουμ του Βασίλη Φλώρου –γνωστός μας εδώ στο blog από το άλμπουμ του
«Ρίγος Ψυχής Φορεμάτων» του 2018– είναι ένα κάπως παράξενο κατασκεύασμα (να μην
ενοχλεί η λέξη).
Βασικά το άλμπουμ, που αποκαλείται «Αυθαίρεση» [Aganda Music Productions, 2023], το θεωρώ
μάλλον «μπερδεμένο», συνθετικώς και ενορχηστρωτικώς (ίσως και στιχουργικώς),
χωρίς κάποιον συγκεκριμένο ειρμό. Μου μοιάζει περισσότερο σαν μια κατασκευή, τα
υλικά της οποίας, αν και αξιοπρόσεκτα, είναι κάπως πεταμένα στην τύχη – δηλαδή
ατάκτως ερριμμένα.
Φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες εδώ, προς κάθε επίπεδο (και βασικά στο επίπεδο των πολυποίκιλων αναφορών), όμως αυτές δεν λειτουργούν όπως πρέπει. Δεν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, καταλήγοντας κάπου – καθώς τούτα μπερδεύονται όλο και περισσότερο.
Σίγουρα λοιπόν στον τομέα της διαχείρισης υπάρχει θέμα, με τα κομμάτια να ακούγονται... απομακρυσμένα το ένα από το άλλο, παρά τα ενδιαφέροντα επιμέρους συστατικά τους.
Το άλμπουμ ξεκινά με αναφορές «ποετικές» (εκ του Edgar Allan Poe), βάζοντάς σε σ’ ένα κλίμα με «Το βαλς της Ελεονώρας» και με το «ΡΕΑ», αλλά γρήγορα τούτο μεταπίπτει σε κάτι «αγγελακικό» (εκ του Γιάννη Αγγελάκα) (άκου «Το άχυρο») και «θανασικό» (εκ του Θ. Παπακωνστντίνου). Συνθετικώς, ενορχηστρωτικώς ακόμη και ερμηνευτικώς κάποιες φορές αυτό είναι πασιφανές – και κάπου εκεί σταματούν και οι εκπλήξεις, βεβαίως, αφού το «Αυθαίρεση» επιχειρεί πάνω σ’ αυτό το... βεβαρημένο, αισθητικώς, περιβάλλον, που δεν μπορεί πλέον με τίποτα να αποτελεί «έκπληξη».
Όπως είχαμε σημειώσει και παλαιότερα, ο Βασίλης Φλώρος είναι πρώτον απ’ όλα ένας ενδιαφέρων ή και πολύ ενδιαφέρων στιχουργός. Συνθετικώς επίσης ελκύουν ορισμένα ή και αρκετά από τα κομμάτια του («Αμφιλύκη», «Παράσιτα» κ.λπ.), όμως το ηχητικό οπλοστάσιό του θέλει ακόμη περισσότερο ψάξιμο και μελέτη (τα κόλπα με τις κιθάρες, τα samples, τις λούπες κ.λπ., και μαζί μ’ αυτά τα λαούτα κι οι τζουράδες έχουν πολυ-χρησιμοποιηθεί, παραπέμποντας σε Θ. Παπ. και σε άλλους διαφόρους επιγόνους).
Προς τα εκεί πρέπει να υπάρξει στόχευση λοιπόν, ώστε να υπάρξει ανανέωση (μαζί με ενότητα ύφους φυσικά), για να έχουμε ακόμη καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον.
Επαφή: https://www.facebook.com/AgandaMusic
Φυσικά, υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες εδώ, προς κάθε επίπεδο (και βασικά στο επίπεδο των πολυποίκιλων αναφορών), όμως αυτές δεν λειτουργούν όπως πρέπει. Δεν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, καταλήγοντας κάπου – καθώς τούτα μπερδεύονται όλο και περισσότερο.
Σίγουρα λοιπόν στον τομέα της διαχείρισης υπάρχει θέμα, με τα κομμάτια να ακούγονται... απομακρυσμένα το ένα από το άλλο, παρά τα ενδιαφέροντα επιμέρους συστατικά τους.
Το άλμπουμ ξεκινά με αναφορές «ποετικές» (εκ του Edgar Allan Poe), βάζοντάς σε σ’ ένα κλίμα με «Το βαλς της Ελεονώρας» και με το «ΡΕΑ», αλλά γρήγορα τούτο μεταπίπτει σε κάτι «αγγελακικό» (εκ του Γιάννη Αγγελάκα) (άκου «Το άχυρο») και «θανασικό» (εκ του Θ. Παπακωνστντίνου). Συνθετικώς, ενορχηστρωτικώς ακόμη και ερμηνευτικώς κάποιες φορές αυτό είναι πασιφανές – και κάπου εκεί σταματούν και οι εκπλήξεις, βεβαίως, αφού το «Αυθαίρεση» επιχειρεί πάνω σ’ αυτό το... βεβαρημένο, αισθητικώς, περιβάλλον, που δεν μπορεί πλέον με τίποτα να αποτελεί «έκπληξη».
Όπως είχαμε σημειώσει και παλαιότερα, ο Βασίλης Φλώρος είναι πρώτον απ’ όλα ένας ενδιαφέρων ή και πολύ ενδιαφέρων στιχουργός. Συνθετικώς επίσης ελκύουν ορισμένα ή και αρκετά από τα κομμάτια του («Αμφιλύκη», «Παράσιτα» κ.λπ.), όμως το ηχητικό οπλοστάσιό του θέλει ακόμη περισσότερο ψάξιμο και μελέτη (τα κόλπα με τις κιθάρες, τα samples, τις λούπες κ.λπ., και μαζί μ’ αυτά τα λαούτα κι οι τζουράδες έχουν πολυ-χρησιμοποιηθεί, παραπέμποντας σε Θ. Παπ. και σε άλλους διαφόρους επιγόνους).
Προς τα εκεί πρέπει να υπάρξει στόχευση λοιπόν, ώστε να υπάρξει ανανέωση (μαζί με ενότητα ύφους φυσικά), για να έχουμε ακόμη καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον.
Επαφή: https://www.facebook.com/AgandaMusic
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου