η BLANCA ALTABLE και ο BIEL MARTÍ είναι δύο καταλανοί τραγουδοποιοί, που τώρα κυκλοφορούν σπουδαία άλμπουμ

BLANCA ALTABLE: Las Formas del Agua [Segell Microscopi, 2023]
Η Blanca Altable (γεννημένη στο Burgos της Ισπανίας, το 1984) είναι συνθέτρια και βιολίστρια, με ειδίκευση στην καστιγιάνικη μουσική παράδοση.

Στην πατρίδα της το όνομά της θεωρείται και είναι σημαντικό, με τις δραστηριότητές γύρω από τα θέματα που την ενδιαφέρουν να ξεπερνούν τα live και τη δισκογραφία, καθώς επεκτείνονται και σε άλλες κατευθύνσεις (με το να συγκροτεί η ίδια ή να συμμετέχει σε φορείς, που να επιλαμβάνονται των θεμάτων της παράδοσης κ.λπ.). Είναι, επίσης, βραβευμένη μουσικός, έχοντας αντιπροσωπεύσει τη χώρα της σε διεθνή φεστιβάλ, ενώ, όπως διαβάζουμε και στο βιογραφικό της, έχει περιοδεύσει εκτενώς στην Αφρική, συνεργαζόμενη με μουσικούς από την Κένυα, την Νότια Αφρική, τις Σεϋχέλλες και το Σουδάν.
Περαιτέρω η Blanca Altable έχει εμφανισθεί στη δισκογραφία με διάφορα σχήματα ή σε projects και συλλογές, με το παρόν CD “Las Formas del Agua” να αποτελεί το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ της (είχε προηγηθεί το “Somos Polvo” το 2021), στο οποίο καταγράφονται εννέα συνθέσεις της, τις οποίες, περαιτέρω, έχει ενορχηστρώσει.
Στο “Las Formas del Agua” η Blanca Altable χειρίζεται βιολί, πλήκτρα, ενώ κάνει και φωνές, με τους Iván Cebrián βιολί, Diana Samprón κρουστά, Samuel Peñas μπάσο, εφφέ και Coco Moya & Alex Hache επίσης φωνές να συμπληρώνουν το σχήμα. Υπάρχουν και αφήγηση (με lyrics από τους Blanca Altable και Alex Hache) σ’ ένα κομμάτι, αλλά το άλμπουμ είναι βασικά ορχηστρικό (με κάποια χρήση φωνών).
Να πούμε λοιπόν πως εδώ η Blanca Altable συνθέτει μουσικές που ξεπερνούν τα πρώτα στεγανά όρια των παραδοσιακών φορμών, επεκτείνοντάς τα προς πιο σύγχρονες διαστάσεις.
Έντεχνη φολκλορική μουσική έχουμε εδώ, με συνθέσεις έντονες, δυναμικές, που στηρίζονται βεβαίως στα βιολιά, έχοντας το μπάσο σε κυρίαρχο ρυθμικό ρόλο, και με τις φωνές να διανθίζουν τα κομμάτια μ’ έναν τρόπο ας τον πούμε «αιθέριο», «μαγικό» και τ’ ανάλογα. Υπάρχει δε πολύ ωραία αρμονική διαχείριση στο θέμα «φωνή», και είναι κάτι αυτό που προσδίδει στο “Las Formas del Agua” γενικότερα κάποια ιδιαίτερα και, σίγουρα, ελκυστικά χαρακτηριστικά – με συνθέσεις σαν τις “Under the sea”, “Nubola”, “Dew” κ.λπ. να εντυπωσιάζουν ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο. Για το πώς ενσωματώνουν τις φωνές μέσα στα γενικότερα οργανικά passages.
Πολύ καλό άλμπουμ!

BIEL MARTÍ: La Llum Que Portes Dins [Segell Microscopi, 2023]
Ο Biel Martí είναι ένας καταλανός τραγουδοποιός, γεννημένος το 1995 – είναι δηλαδή 28 ετών. Ο άνθρωπος αυτός είναι singer-songwriter, έχοντας ηχογραφήσει τουλάχιστον ένα ακόμη άλμπουμ, το “Somnis per a tu i per a mi” (στην αρχή της χρονιάς), ενώ τώρα, στο τέλος του 2023, επανέρχεται και μ’ ένα δεύτερο, που έχει τίτλο “La Llum Que Portes Dins”.
Το άλμπουμ αυτό περιέχει δεκατρείς πρωτότυπες μπαλάντες του Biel Martí, που είναι τραγουδισμένες στη γλώσσα του.
Το ύφος είναι εκείνο το ανάλογο των αμερικανών τραγουδοποιών των sixties-early seventies, που μπορεί να εκκινούσαν από τον Bob Dylan και την Joan Baez, φθάνοντας μέχρι τον Townes Van Zandt και τον Neil Young, χρησιμοποιώντας κάποιες φορές και ηλεκτρικά όργανα, τραγουδώντας για πρόσωπα και καταστάσεις που είτε τους στοίχειωναν (παίρνοντας αφορμές από το ιστορικό παρελθόν), είτε άμεσα τους αφορούσαν (σε σχέση με τα κοινωνικοπολιτικά της εποχής).
Εκεί, σ’ αυτό το πλαίσιο κινείται και ο Biel Martí (κιθάρες, φωνή), ο οποίος έχει δίπλα του, σ’ αυτόν τον δίσκο, τους Francesc Ibarra & Albert Ibarra μπάσο, Albert Paredes ηλεκτρική κιθάρα, dobro, lap steel και Josep Haro πιάνο.
Ναι, τα τραγούδια κινούνται και προς το folk-rock ορισμένες φορές και προς το country-folk (πάντα στις αμερικάνικες εκδοχές τους), ενώ θεματικά έχουν να κάνουν με ιστορίες που αφορούν fiction πρόσωπα, ντεσπεράδος ή όχι, αν κρίνουμε και από ορισμένους τίτλους (“La balada de la Maria i el Marc”, “Dolça Nina” κ.λπ.), έχοντας πολύ καλή δηλαδή φοβερή ροή.
Φαίνεται, δηλαδή, πως ο Biel Martí δεν είναι τυχαίος, πως ο άνθρωπος ξέρει να γράφει τραγούδια, και όχι απλώς ξέρει, αλλά είναι και καταπληκτικός.
Μπορεί τα λόγια του να είναι στα καταλανικά, αλλά τα κομμάτια φαίνεται ότι «μετράνε». Ότι κάνουν «μπαμ» από μακριά.
Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι από εδώ, γιατί όλος ο δίσκος κυλάει με θαυμαστή ενότητα, θα επιχειρήσω όμως να το κάνω για το “Recordo”, ένα κομμάτι που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το κλασικό και αγαπημένο, αμερικάνικο, ρεπερτόριο της εποχής. Και δεν είναι μόνον ένα...
Αληθινά ωραίος δίσκος!
Επαφή: https://www.microscopi.cat/