Καινούρια αθηναϊκή μπάντα, που αποτελείται πάντως από παλαιούς
μουσικούς, αν κρίνουμε από τις φάτσες που βλέπουμε στο οπισθόφυλλο (παλιούς
εννοούμε από 90s-00s, όχι παλαιότερους), οι Diesel Cindy κάνουν τώρα την
παρθενική δισκογραφική εμφάνισή τους, με το “Spill the Dirt” [Sound Effect Records, 2023] – παρουσιάζοντας ένα σπινταρισμένο
garage-punk, που θα μπορούσε να
ακούγεται και σαν τη συνέχεια τού ήχου των Villa 21, του 1987-88, μετά την πρώτη νταρκ-γουεϊβάδικη φάση τους
και λίγο πριν ξανασκοτεινιάσουν.
Μέλη των Diesel Cindy,
τώρα, είναι κάποιοι που ακούν στα ονόματα Lee (φωνή, κιθάρες), Red (κιθάρες), Gabriel R (μπάσο)
και Fivos Flat (ντραμς, κρουστά) και οι οποίοι είναι αυτοί που είναι, δίχως
έξτρα βοήθειες και ιδιαίτερα στουντιακά κόλπα, εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την
αρκετά καλή και δυναμική παραγωγή τού “Spill the Dirt” – που προτείνει έναν λαμπερό, σκληρό, noisy και ανεβασμένο ήχο, κινούμενο στα
όρια του «κόκκινου» και λίγο πριν αρχίσει να «ξύνει».
Πάει αυτός ο ήχος στους Diesel Cindy. Τους δίνει ωραία σκληρά vibes, καθώς οι κιθάρες, πάντα σε πρώτο πλάνο, στριγκλίζουν συνεχώς και με το ρυθμικό τμήμα να ακούγεται εντελώς ξερό, απότομο και τσεκουράτο, χωρίς ίχνος καλλιέπειας.
Μέσα λοιπόν απ’ αυτό το αδυσώπητο ροκ σκηνικό ξεπροβάλλει μια το ίδιο ακατέργαστη φωνή, που τραγουδάει επίσης ξερά τα λόγια, τα οποία συνήθως έχουν ενδιαφέρουσες κοινωνικές αφετηρίες – να όπως στην περίπτωση του “Seeds”, εκεί όπου οι Diesel Cindy τραγουδούν «η νέα παγκόσμια τάξη / ήταν πάντα η αιτία / αγώνας για γνώση, πλούτο, δύναμη / αλλά όχι και για αγάπη».
Η πρώτη πλευρά του δίσκου είναι αρκετά καλή, με τα κομμάτια “Sons of nothing”, “Angels”, “Seeds” και “Bazooka witch” να ακούγονται με αμέριστο ενδιαφέρον, αλλά τα τρία πρώτα tracks από την Side B (“No truth no end”, “Chieftains”, “Spill the dirt”) είναι ακόμη καλύτερα, με το έσχατο “The walk” να κινείται σε άλλο τέμπο (αργό), με τις κιθάρες όμως πάντα να στριγκλίζουν και με τους στίχους να μετατοπίζουν τα ενδιαφέροντα του γκρουπ σε πιο σκοτεινές ή και μεταφυσικές καταστάσεις.
Προσωπικώς θα ήθελα έναν ακόμη «δυναμίτη» για το τέλος, όμως έστω κι έτσι το “Spill the Dirt” παραμένει ένας πολύ καλός ροκ δίσκος, συμπαγής και ακατέργαστος και που, οπωσδήποτε, ξεχωρίζει, μέσα στο «σώμα» της πρόσφατης σχετικής παραγωγής.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/
Πάει αυτός ο ήχος στους Diesel Cindy. Τους δίνει ωραία σκληρά vibes, καθώς οι κιθάρες, πάντα σε πρώτο πλάνο, στριγκλίζουν συνεχώς και με το ρυθμικό τμήμα να ακούγεται εντελώς ξερό, απότομο και τσεκουράτο, χωρίς ίχνος καλλιέπειας.
Μέσα λοιπόν απ’ αυτό το αδυσώπητο ροκ σκηνικό ξεπροβάλλει μια το ίδιο ακατέργαστη φωνή, που τραγουδάει επίσης ξερά τα λόγια, τα οποία συνήθως έχουν ενδιαφέρουσες κοινωνικές αφετηρίες – να όπως στην περίπτωση του “Seeds”, εκεί όπου οι Diesel Cindy τραγουδούν «η νέα παγκόσμια τάξη / ήταν πάντα η αιτία / αγώνας για γνώση, πλούτο, δύναμη / αλλά όχι και για αγάπη».
Η πρώτη πλευρά του δίσκου είναι αρκετά καλή, με τα κομμάτια “Sons of nothing”, “Angels”, “Seeds” και “Bazooka witch” να ακούγονται με αμέριστο ενδιαφέρον, αλλά τα τρία πρώτα tracks από την Side B (“No truth no end”, “Chieftains”, “Spill the dirt”) είναι ακόμη καλύτερα, με το έσχατο “The walk” να κινείται σε άλλο τέμπο (αργό), με τις κιθάρες όμως πάντα να στριγκλίζουν και με τους στίχους να μετατοπίζουν τα ενδιαφέροντα του γκρουπ σε πιο σκοτεινές ή και μεταφυσικές καταστάσεις.
Προσωπικώς θα ήθελα έναν ακόμη «δυναμίτη» για το τέλος, όμως έστω κι έτσι το “Spill the Dirt” παραμένει ένας πολύ καλός ροκ δίσκος, συμπαγής και ακατέργαστος και που, οπωσδήποτε, ξεχωρίζει, μέσα στο «σώμα» της πρόσφατης σχετικής παραγωγής.
Επαφή: https://www.soundeffect-records.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου