Για τον βαρύτονο σαξοφωνίστα Josh Sinton έχουμε
γράψει πολλές φορές στο blog.
Και για ομαδικές δουλειές του, και για σόλο. Την προτελευταία φορά, που θα
γράφαμε γι’ αυτόν ήταν στις 30 Αυγ. 2022, όταν είχαμε αναφερθεί στο άλμπουμ του
«Steve
Lacy’s Book of Practitioners, Vol.1 “H”» [FiP Recordings, 2022], το οποίον αποτελούσε αναδημιουργία, κατά βάση,
ενός σόλο LP τού Steve Lacy,
σόλο για σοπράνο σαξόφωνο εννοείται, του «Hocus-Pocus
/ Book “H” of “Practitioners”», που είχε ηχογραφηθεί στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Salve Mater, στην Lovenjoel του Βελγίου, τον Δεκέμβριο του
1985, για να κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά (1986) από την Les Disques Du Crépuscule, σε παραγωγή του Wim Mertens!
Τα κομμάτια εκείνου του CD του Josh Sinton ήταν τα ίδια έξι του Steve Lacy, από το δικό του άλμπουμ, με την ίδιαν ακριβώς διαδοχή.
Και όπως είχαμε γράψει τότε... η γνωριμία Sinton-Lacy θα ξεκινούσε από τότε όπου ο Lacy δίδασκε στο New England Conservatory, στις αρχές των 00s, με τον Josh Sinton να είναι ακόμη φοιτητής. Όπως θα έλεγε ο ίδιος ο Sinton, σε σχέση μ’ εκείνο το CD τού 2022:
«Τότε (σ.σ. early 00s) είχα ρωτήσει τον Steve Lacy, αν θα μπορούσα να παίξω το “Hustles” στο βαρύτονο (σ.σ. το τέταρτο από τα κομμάτια του αυθεντικού άλμπουμ) και αν η επανάληψη κάθε ενότητας θα έπρεπε να είναι κυριολεκτική. Επίσης τον είχα ρωτήσει για το πώς θα έπρεπε να προσεγγίσω το αυτοσχέδιο τμήμα του κομματιού κ.ο.κ. Οι περισσότερες από τις απαντήσεις του ήταν ναι μεν φιλικές, αλλά λιτές. Βασικά αυτό που θυμάμαι να λέει είναι ότι δεν πίστευε ότι θα ήταν δυνατό να παιχθεί το συγκεκριμένο κομμάτι στο βαρύτονο. Έτσι, και αφού είχα ολοκληρώσει το παίξιμό μου, εκείνος απλώς είχε καθίσει εκεί τρίβοντας το πιγούνι του και λέγοντας: “λοιπόν, υποθέτω ότι μπορείς να το παίξεις στον βαρύτονο”».
Τώρα, δύο χρόνια
αργότερα, ο Josh Sinton
επανέρχεται σ’ ένα ανάλογο υλικό τού δασκάλου του, που έχει τίτλο “Book of Practitioners vol.2
(book W)” και που αποτελούσε
συνέχεια του «Hocus-Pocus / Book “H” of “Practitioners”», από το 1986.
Είναι άγνωστο αν αυτό το υλικό είχε προλάβει να το ηχογραφήσει ο Steve Lacy, καθότι εξ όσων έψαξα (όχι και πολύ βαθιά πάντως) δεν βρήκα κάτι σχετικό. Υπάρχει όμως η εκδοχή τού άλτο σαξοφωνίστα Jon Raskin στο άλμπουμ του «Book “W” Of “Practioners” By Steve Lacy» (2021), από το οποίο φαίνεται πως εκκινεί ο Josh Sinton, για να πάει παρακάτω – καταγράφοντας (και) τη δική του άποψη, για το εν λόγω υλικό, στο δεύτερο CD τού τελευταίου double-CD-set του.
Μάλιστα, στις liner notes, του triple-folded-digipak, διαβάζουμε πως ο Josh Sinton αφιερώνει αυτό το 2CD του, το “Couloir & Book of Practitioners vol.2 (book W)” [FiP Recordings, 2024], τόσο στον Jon Raskin, που έδειξε τον τρόπο, στον Mikhaïl Bezverkhny, που φώτισε τον τρόπο και στον Steve Lacy βεβαίως, που έγραψε τον τρόπο.
Τα κομμάτια εκείνου του CD του Josh Sinton ήταν τα ίδια έξι του Steve Lacy, από το δικό του άλμπουμ, με την ίδιαν ακριβώς διαδοχή.
Και όπως είχαμε γράψει τότε... η γνωριμία Sinton-Lacy θα ξεκινούσε από τότε όπου ο Lacy δίδασκε στο New England Conservatory, στις αρχές των 00s, με τον Josh Sinton να είναι ακόμη φοιτητής. Όπως θα έλεγε ο ίδιος ο Sinton, σε σχέση μ’ εκείνο το CD τού 2022:
«Τότε (σ.σ. early 00s) είχα ρωτήσει τον Steve Lacy, αν θα μπορούσα να παίξω το “Hustles” στο βαρύτονο (σ.σ. το τέταρτο από τα κομμάτια του αυθεντικού άλμπουμ) και αν η επανάληψη κάθε ενότητας θα έπρεπε να είναι κυριολεκτική. Επίσης τον είχα ρωτήσει για το πώς θα έπρεπε να προσεγγίσω το αυτοσχέδιο τμήμα του κομματιού κ.ο.κ. Οι περισσότερες από τις απαντήσεις του ήταν ναι μεν φιλικές, αλλά λιτές. Βασικά αυτό που θυμάμαι να λέει είναι ότι δεν πίστευε ότι θα ήταν δυνατό να παιχθεί το συγκεκριμένο κομμάτι στο βαρύτονο. Έτσι, και αφού είχα ολοκληρώσει το παίξιμό μου, εκείνος απλώς είχε καθίσει εκεί τρίβοντας το πιγούνι του και λέγοντας: “λοιπόν, υποθέτω ότι μπορείς να το παίξεις στον βαρύτονο”».
Είναι άγνωστο αν αυτό το υλικό είχε προλάβει να το ηχογραφήσει ο Steve Lacy, καθότι εξ όσων έψαξα (όχι και πολύ βαθιά πάντως) δεν βρήκα κάτι σχετικό. Υπάρχει όμως η εκδοχή τού άλτο σαξοφωνίστα Jon Raskin στο άλμπουμ του «Book “W” Of “Practioners” By Steve Lacy» (2021), από το οποίο φαίνεται πως εκκινεί ο Josh Sinton, για να πάει παρακάτω – καταγράφοντας (και) τη δική του άποψη, για το εν λόγω υλικό, στο δεύτερο CD τού τελευταίου double-CD-set του.
Μάλιστα, στις liner notes, του triple-folded-digipak, διαβάζουμε πως ο Josh Sinton αφιερώνει αυτό το 2CD του, το “Couloir & Book of Practitioners vol.2 (book W)” [FiP Recordings, 2024], τόσο στον Jon Raskin, που έδειξε τον τρόπο, στον Mikhaïl Bezverkhny, που φώτισε τον τρόπο και στον Steve Lacy βεβαίως, που έγραψε τον τρόπο.
Οι έξι συνθέσεις του CD-2 λοιπόν έχουν τίτλους “Willy-nilly
(to Ralph Richardson)”, “Whoosh (to George Orwell)”, “Whoops (to Peter
Sellers)”, “Waterline (to Lennie Tristano)”, “Wrinkles (to Orson Welles)” και “Windfall (to Jerome E.
Kern)” και ανήκουν όλες στον Steve
Lacy.
Υπάρχουν κομμάτια που «φανκίζουν» εδώ, σαν το “Whoosh”, άλλα που ακούγονται πιο κοντά προς τα Coleman-ικά διδάγματα (“Whoops”) και γενικώς υπάρχει η αίσθηση, πως εδώ καταγράφεται μια σαξοφωνική πρακτική διδασκαλία, ανεξαρτήτως του σαξοφώνου, που κάθε φορά θα την αντιμετωπίσει – καθώς στην περίπτωση του Lacy τούτο ήταν το σοπράνο, σ’ εκείνη του Raskin το άλτο και σ’ αυτήν του Sinton το βαρύτονο.
Στο πρώτο CD τώρα, τού double-set, που αποκαλείται “Couloir” έχουμε την καταγραφή 15 κομματιών του Josh Sinton, τα οποία αποτελούν «προϊόντα» ελεύθερου αυτοσχεδιασμού – για βαρύτονο σαξόφωνο προφανώς.
Σ’ αυτά τα κομμάτια ο Sinton δεν μπορεί παρά να πειραματίζεται με το βαρύτονο, να το «τεντώνει» στα όρια του, χαμηλά και ψηλά – ιδίως σ’ αυτά, τα ψηλά, είναι εντυπωσιακός καθώς ακούς από το σαξόφωνό του έως και... κελαηδήματα πουλιών – χρησιμοποιώντας τις προσήκουσες τεχνικές αναπνοών, παράγοντας σκληρά multiphonics, όπως στο “Foramen” και δημιουργώντας διαρκώς νέα ηχητικά πεδία για το όργανο, όπως στο “Scission” ας πούμε, στο οποίο ακούς το βαρύτονο να παράγει κάτι σαν... ήχους από φυσαλίδες (κάπως σαν να φυσάς με καλαμάκι μέσα σ’ ένα μισογεμάτο ποτήρι με νερό).
Γενικώς το άκουσμα είναι απαιτητικό. Μπορεί να μην απευθύνεται στον μέσο τζαζόφλιλο, όμως οι κάπως πιο «προχωρημένοι» ακροατές, και φυσικά οι σαξοφωνίστες, σίγουρα θα βρουν εδώ μια γκάμα από ήχους, που ασυζητητί και θα τους εντυπωσιάσουν, και θα τους ανοίξουν νέα «παράθυρα» ασκήσεων και παιξιμάτων.
Επαφή: www.joshsinton.com
Υπάρχουν κομμάτια που «φανκίζουν» εδώ, σαν το “Whoosh”, άλλα που ακούγονται πιο κοντά προς τα Coleman-ικά διδάγματα (“Whoops”) και γενικώς υπάρχει η αίσθηση, πως εδώ καταγράφεται μια σαξοφωνική πρακτική διδασκαλία, ανεξαρτήτως του σαξοφώνου, που κάθε φορά θα την αντιμετωπίσει – καθώς στην περίπτωση του Lacy τούτο ήταν το σοπράνο, σ’ εκείνη του Raskin το άλτο και σ’ αυτήν του Sinton το βαρύτονο.
Στο πρώτο CD τώρα, τού double-set, που αποκαλείται “Couloir” έχουμε την καταγραφή 15 κομματιών του Josh Sinton, τα οποία αποτελούν «προϊόντα» ελεύθερου αυτοσχεδιασμού – για βαρύτονο σαξόφωνο προφανώς.
Σ’ αυτά τα κομμάτια ο Sinton δεν μπορεί παρά να πειραματίζεται με το βαρύτονο, να το «τεντώνει» στα όρια του, χαμηλά και ψηλά – ιδίως σ’ αυτά, τα ψηλά, είναι εντυπωσιακός καθώς ακούς από το σαξόφωνό του έως και... κελαηδήματα πουλιών – χρησιμοποιώντας τις προσήκουσες τεχνικές αναπνοών, παράγοντας σκληρά multiphonics, όπως στο “Foramen” και δημιουργώντας διαρκώς νέα ηχητικά πεδία για το όργανο, όπως στο “Scission” ας πούμε, στο οποίο ακούς το βαρύτονο να παράγει κάτι σαν... ήχους από φυσαλίδες (κάπως σαν να φυσάς με καλαμάκι μέσα σ’ ένα μισογεμάτο ποτήρι με νερό).
Γενικώς το άκουσμα είναι απαιτητικό. Μπορεί να μην απευθύνεται στον μέσο τζαζόφλιλο, όμως οι κάπως πιο «προχωρημένοι» ακροατές, και φυσικά οι σαξοφωνίστες, σίγουρα θα βρουν εδώ μια γκάμα από ήχους, που ασυζητητί και θα τους εντυπωσιάσουν, και θα τους ανοίξουν νέα «παράθυρα» ασκήσεων και παιξιμάτων.
Επαφή: www.joshsinton.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου