Κροάτης κιθαρίστας είναι ο Ratko Zjaca, τον οποίον έχουμε συναντήσει ξανά στο blog ως μέλος των τζαζ συγκροτημάτων ZZ Quartet (στο άλμπουμ
τους “Midnight in Europe” από το 2021) και Nocturnal Four (στο άλμπουμ τους “Light in the World” από το 2020). Τώρα
έχουμε ρίξει στο player
και ακούμε το πιο καινούριο άλμπουμ αυτού του μουσικού, του Ratko Zjaca, που
αποκαλείται “Archtop Avenue”
[IN+OUT Records / AN Music, 2023] και που είναι ετοιμασμένο για σόλο κιθάρα. Για
τι είδους σόλο κιθάρα όμως; Αυτό είναι ένα ερώτημα, στο οποίο απαντά μόνος του
ο Zjaca, ήδη από το
εξώφυλλο του δίσκου του.
Λέμε λοιπόν για τις archtop κιθάρες, εκείνες με την τοξοτή κορυφή και «πλάτη», την
κινητή γέφυρα και άλλες διάφορες κατασκευαστικές λεπτομέρειες, που τις έχουν
κάνει αγαπητές στους μουσικούς της jazz, του blues
ή και του rockabilly ακόμη.
Τέτοιες κιθάρες χειρίζεται ο Zjaca στο “Archtop Avenue”, αποδίδοντας δώδεκα τζαζ κομμάτια – οκτώ διασκευές και τρία πρωτότυπα δικά του.
Συνθέσεις των Duke Ellington (“Prelude to a kiss”), John Coltrane (“Lonnie’s lament”), Thelonious Monk (“Monk’s dream”), George Gershwin (“Someone to watch over me”) και άλλων, και βεβαίως στάνταρντ, μπαίνουν εδώ σε μια σειρά, προκειμένου να εναρμονισθούν για archtop κιθάρα – και όχι για την ίδια κάθε φορά!
Μάλιστα, αν δεν έκανα κάποιο λάθος στο μέτρημα, και τα δώδεκα κομμάτια τού δίσκου είναι ερμηνευμένα από δώδεκα διαφορετικές κιθάρες! Μοντέλα από τα χρόνια 1934, 1937, 1954, 1964, 1966, 1990, 1994, 2007, 2008, 2009, 2012 και 2014!
Δεν δύναμαι να ξέρω τι επί της ουσίας διαφορές μπορεί να έχουν όλες αυτές οι κιθάρες, γνωστών ή και λιγότερο γνωστών εταιρειών (υπάρχει και μία Gibson ανάμεσα, διάφορες John D’Angelico κ.λπ.), αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι πως το “Archtop Avenue” κυλάει σαν ν’ ακούς από τον Zjaca την ίδια πάντα κιθάρα.
Το άλμπουμ δηλαδή έχει ένα συγκεκριμένο χρώμα και ακολουθεί έναν συγκεκριμένο δρόμο, φέρνοντας στην μνήμη παλαιότερους κιθαρίστες της jazz και βασικά τον Joe Pass, που αποτελεί και πρότυπο για τον Κροάτη.
Δεν πρόκειται για ακαδημαϊκή ηχογράφηση, που στοχεύει κυρίως στους κιθαρίστες. Όχι.
Παρ’ όλη την «προσπάθεια» τού Zjaca να προσδώσει μια τέτοια αίσθηση στον δίσκο, μέσω των σημειώσεών του, που αφορούν σε κάθε ένα κιθαριστικό μοντέλο ξεχωριστά, στην πράξη το άκουσμα είναι απολύτως... λαϊκό, κατάλληλο για κάθε jazz fan. Κιθαρίστα ή όχι.
Τέτοιες κιθάρες χειρίζεται ο Zjaca στο “Archtop Avenue”, αποδίδοντας δώδεκα τζαζ κομμάτια – οκτώ διασκευές και τρία πρωτότυπα δικά του.
Συνθέσεις των Duke Ellington (“Prelude to a kiss”), John Coltrane (“Lonnie’s lament”), Thelonious Monk (“Monk’s dream”), George Gershwin (“Someone to watch over me”) και άλλων, και βεβαίως στάνταρντ, μπαίνουν εδώ σε μια σειρά, προκειμένου να εναρμονισθούν για archtop κιθάρα – και όχι για την ίδια κάθε φορά!
Μάλιστα, αν δεν έκανα κάποιο λάθος στο μέτρημα, και τα δώδεκα κομμάτια τού δίσκου είναι ερμηνευμένα από δώδεκα διαφορετικές κιθάρες! Μοντέλα από τα χρόνια 1934, 1937, 1954, 1964, 1966, 1990, 1994, 2007, 2008, 2009, 2012 και 2014!
Δεν δύναμαι να ξέρω τι επί της ουσίας διαφορές μπορεί να έχουν όλες αυτές οι κιθάρες, γνωστών ή και λιγότερο γνωστών εταιρειών (υπάρχει και μία Gibson ανάμεσα, διάφορες John D’Angelico κ.λπ.), αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι πως το “Archtop Avenue” κυλάει σαν ν’ ακούς από τον Zjaca την ίδια πάντα κιθάρα.
Το άλμπουμ δηλαδή έχει ένα συγκεκριμένο χρώμα και ακολουθεί έναν συγκεκριμένο δρόμο, φέρνοντας στην μνήμη παλαιότερους κιθαρίστες της jazz και βασικά τον Joe Pass, που αποτελεί και πρότυπο για τον Κροάτη.
Δεν πρόκειται για ακαδημαϊκή ηχογράφηση, που στοχεύει κυρίως στους κιθαρίστες. Όχι.
Παρ’ όλη την «προσπάθεια» τού Zjaca να προσδώσει μια τέτοια αίσθηση στον δίσκο, μέσω των σημειώσεών του, που αφορούν σε κάθε ένα κιθαριστικό μοντέλο ξεχωριστά, στην πράξη το άκουσμα είναι απολύτως... λαϊκό, κατάλληλο για κάθε jazz fan. Κιθαρίστα ή όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου