ΨΥΛΛΟΙ ΣΤ’ ΑΧΥΡΑ το δεύτερο άλμπουμ τους

Από τη Θεσσαλονίκη προέρχονται οι Ψύλλοι στ’ Άχυρα – ένα συγκρότημα που κινείται στο χώρο του ελληνόφωνου rock. Δεν είναι πρωτοφανέρωτοι οι Ψύλλοι στ’ Άχυρα, καθώς υπάρχει και το φερώνυμο άλμπουμ τους από το 2018, για το οποίο είχαμε γράψει τα σχετικά στο blog πριν από έξι χρόνια, με το παρόν «Εφτά Μέρες Ντροπής» [Puzzlemusik, 2024] να αποτελεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη πρότασή τους.
Ποιοι φέρουν εις πέρας, σήμερα, το υλικό του γκρουπ; Σημειώνουμε ονόματα: Ηρακλής Δαΐτσης κιθάρες, φωνή, Νίκος Βρύζας κιθάρες, φωνητικά, Χάρης Κατόπης μπάσο, φωνητικά, synth, Σάκης Δρακούλης ντραμς, djembe, μεταλλόφωνο, drum machine και Γιώργος Λάλος τρομπέτα. Εντάξει, υπάρχουν μια-δυο αλλαγές αν δεις τις line-ups του ’18 και τη σημερινή, με το βασικό που αλλάζει, πάντως, να είναι η προσθήκη του τρομπετίστα.

Οι Ψύλλοι στ’ Άχυρα παίζουν rock. Δεν ξέρω αν αυτό που λέμε, κάπως άτυπα, «ροκ της Θεσσαλονίκης», τους εκφράζει και τους αντιπροσωπεύει, όμως, και σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν επιρροές από διάφορα γκρουπ του βορρά, από τα πιο γνωστά και επιτυχημένα, έως και από τα κάπως λιγότερο «εμπορικά», δίχως τούτο να σημαίνει πως το γκρουπ δεν καταβάλλει τις πρέπουσες προσπάθειες, ώστε να φτιάξει κάτι δικό του.
Τα τραγούδια των Ψύλλων στ’ Άχυρα είναι οπωσδήποτε συμπαθητικά – και κάποιες φορές και κάτι παραπάνω. Βεβαίως και η τρομπέτα βοηθάει στο να ακούγονται αυτά κάπως «αλλιώς», όπως βοηθούν στο μέτρο του δυνατού και όλα τα υπόλοιπα μη αναμενόμενα όργανα, με τον βασικό τραγουδιστή να παίρνει επάνω του πολύ μεγάλο φορτίο, ίσως περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Δεν έχω τη γνώμη πως ο Δαΐτσης μπορεί να σφραγίσει εκφραστικά τα τραγούδια των Ψύλλων, όπως έκαναν ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης ας πούμε (με τις Τρύπες και τα Σπαθιά), πράγμα που σημαίνει πως κάπου οι Ψύλλοι «παγιδεύονται», προσδίδοντας στις ερμηνείες πρωτεύουσα θέση. Νομίζω πως με πιο ήπιο και λιγότερο προβεβλημένο τραγούδισμα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα – και τούτο σε συνδυασμό και με ένα ακόμη πιο γερό ραφινάρισμα στα λόγια. Μπορεί αυτό να γίνει, δεν είναι δύσκολο. Θέλω να πω πως δεν αρκεί μόνο να έχεις τη «σωστή» θεματολογία, αφού απαραίτητες είναι και οι «σωστές» διατυπώσεις (ή ακόμη πιο σωστές εννοώ). Συνθετικά τα πράγματα επίσης είναι καλά, ενώ και σαν σύνολο (οργανοπαικτικά, παραγωγή, ήχος γενικότερα) το «Εφτά Μέρες Ντροπής» κυλάει μια χαρά.
Φυσικά και υπάρχουν εδώ κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως το «Τα περιστέρια στην οδό Μοναστηρίου» και βασικά το «Ντροπή», που είναι καλό τραγούδι, και αξίζει να το ακούσει ο κόσμος.
Επαφή: www.puzzlemusik.com