ο NOAH HAIDU σε στάνταρντ, μαζί με δύο «ιερά τέρατα» του ρυθμού, τον κοντραμπασίστα Buster Williams και τον ντράμερ Billy Hart

Άσσος πιανίστας, με έφεση στα tributes –τούτο διαφαίνεται από τα άλμπουμ του “Standards” (2023), “Slowly: Song for Keith Jarrett” (2021) και “Doctone” (2020) το αφιέρωμά του στον πιανίστα Kenny Kirkland– ο Noah Haidu έχει τώρα έτοιμο το δεύτερο μέρος των στάνταρντ, που αποκαλείται απλώς “Standards II” [Sunnyside Communications, 2024] και στο οποίο συνεργάζεται με δύο «ιερά τέρατα» του ρυθμού, τον κοντραμπασίστα Buster Williams και τον ντράμερ Billy Hart.

Όπως γράφει ο ίδιος ο Haidu στις σημειώσεις του digipak θα ήταν ο Hart εκείνος που θα τον ρωτούσε για το αν είχε αποφασίσει να προσεγγίζει μόνον «πειραματικούς πιανίστες», όπως επίσης και για το αν θεωρούσε τον εαυτό του avant πιανίστα, καταλήγοντας ο Haidu πως αυτές οι ερωτήσεις είχαν το δικό τους ενδιαφέρον, επειδή προέρχονταν από έναν ντράμερ, που είχε συμπράξει κατά κόρον με μουσικούς της προχωρημένης τζαζ. Απλώς να προσθέσουμε, εμείς, πως και το “Standards” (2023) ήταν ένα «τζαρετικό» CD και άρα οι απορίες του Hart είχαν ένα νόημα.
Τώρα, όμως, όλα διευκρινίζονται και επεξηγούνται από την αρχή, καθώς ο Haidu στο δεύτερο άλμπουμ του με στάνταρντ αποδεικνύει πως είναι ένας πιανίστας και διασκευαστής all around, που δεν εμμένει μόνο στις προχωρημένες μορφές των piano-trios και πως είναι έτοιμος να προτείνει ένα νέο απολαυστικό CD, με εντελώς λυρικά και λαϊκά χαρακτηριστικά, επιλέγοντας στάνταρντ με γνώμονα αυτό ακριβώς. Να παρουσιάσει, εννοούμε, και το άλλο, το κρυμμένο πρόσωπό του.
Έτσι, εδώ έχουμε versions συνθέσεων των Harold Arlen (“Over the rainbow”), George Gershwin (“Someone to watch over me”), Freddie Hubbard (“Up jumped spring”), Pedro Flores (“Obsesión”), Henry Mancini & John Mercer (“Days of wine and roses”), Turner Layton (“After you’ve gone”) και Duke Ellington [“I got it bad (And that ain’t good)”], οι οποίες διαθέτουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά.
Φλογερό «εσωτερικά» παίξιμο, με πολύ συναίσθημα, σε καθόλου cool φάση, με το χρόνο να κυλάει συνήθως αργά, καθότι και οι διάρκειες είναι γενικώς μεγάλες (από 6:04 έως 11:53), με τις μελωδικές γραμμές να εμφανίζονται γεμάτες και πλήρεις, χτίζοντας ενίοτε κι ένα νεορομαντικό κλίμα. Ειδικά στο κομμάτι των Gershwins, που είναι χάρμα ώτων, με συνοδεία από τον Hart κυρίως με βουρτσάκια, και με τον Williams να γεμίζει απέριττα με το μπάσο του, αλλά με τρόπο εκπληκτικό – ιδίως μετά την μέση, όταν οι νότες του βγαίνουν μπροστά, στο ίδιο επίπεδο με το πιάνο. Μαγικό και το latin-jazz “Obsesión” εκεί στη μέση, που σε παρασύρει σ’ ένα διαρκές λίκνισμα, όπως και το σουινγκάτο “After you’ve gone”, που τρέχει με χίλια, διαθέτοντας και σόλο ντραμς από τον Hart.
Άλμπουμ που το απολαμβάνεις από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτό του είναι το “Standards II” του Noah Haidu και των κορυφαίων συνεργατών του.
Επαφή: www.noahhaidu.com