Ο Αλέξανδρος Γουργουλιός είναι ένας νέος λαϊκός-έντεχνος
τραγουδοποιός, που τώρα εμφανίζεται μέσω ενός CD επτά τραγουδιών, που αποκαλείται
«Επίλογος» [Μετρονόμος, 2024].
Έχοντας ακούσει τον δίσκο αρκετές φορές το πρώτο που θέλω να σημειώσω είναι το «στενό» σχήμα, που χρησιμοποιεί ο Γουργουλιός, για να αποδοθούν τα κομμάτια του. Έχουμε λοιπόν μπάσο, ντραμς, και μπουζούκια, συν πιάνο, σε όλα τα τραγούδια. Δεν ξέρω αν τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν άπαντα σ’ ένα σέσιον, όμως η σφιχτή ενορχηστρωτική δομή προς τα εκεί παραπέμπει.
Νομίζω πως πρέπει να επανα-ανακαλύψουμε αυτό το μοτίβο, και να αποφεύγουμε, όσο είναι εφικτό, τις... πλουμιστές ενορχηστρώσεις, με τις προσθήκες ενός οργάνου εδώ, ενός οργάνου εκεί και ενός παραπέρα, ηχογραφημένα σε άσχετους χρόνους και χώρους, που έρχονται εις γάμου κοινωνίαν μόνο κατά την διάρκεια της μείξης.
Ο Γουργουλιός, μένοντας σ’ αυτή την παμπάλαια πρακτική (οι
ρεμπέτες κι οι λαϊκοί ηχογραφούσαν έτσι – ούτε καν οι «έντεχνοι») κερδίζει ένα
πρώτο μεγάλο στοίχημα. Ο δίσκος του να έχει ταυτότητα, σαν άκουσμα. Να είναι
σαφής και να μην αναλώνεται σε άσκοπα οργανικά crossovers.
Μία δεύτερη παρατήρηση. Η απουσία νέων καλών στιχουργών, και κατ’ επέκτασιν στίχων, οδηγεί τον Γουργουλιό να καταφύγει στην ποίηση. Έτσι νομίζω... και καλά κάνει. Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως οι ποιητές δεν πρέπει να αγγίζονται, ούτε από εκείνους που νομίζουν πως μόνον οι μεγάλοι συνθέτες θα πρέπει να αγγίζουν τους μεγάλους ποιητές. Ο τραγουδοποιός δεν πρέπει να κωλώνει, ούτε να έχει αναστολές. Οφείλει, βεβαίως, να μελετά, να κατανοεί και να προβληματίζεται –άλλο αυτό– προσεγγίζοντας τον ποιητικό λόγο με τον δικό του, ηθικό και προσωπικό, τρόπο.
Αυτό πράττει και ο Γουργουλιός εδώ, μελοποιώντας Αναγνωστάκη, Καρούζο, Ουράνη, Πατρίκιο, Σεφέρη και ακόμη τους νεότερους ποιητές Κώστα Τσιούφη και Διονύση Τζαρέλλα. Επίσης ο Γουργουλιός δεν εμποδίζεται από τίποτα, προκειμένου να προβεί κι αυτός σε μια προσέγγιση του ποιήματος του Σεφέρη «Ο τόπος μας είναι κλειστός», που είχε μελοποιήσει ανεπανάληπτα ο Γιάννης Μαρκόπουλος, πίσω στο 1973. Και το κάνει «προσωπικά» βεβαίως, μέσω ενός ιδιότυπου ζεϊμπέκικου.
Οι μελοποιήσεις του Γουργουλιού, τώρα, είναι ασυζητητί γλαφυρές, και επιρροές μπορείς να αναζητήσεις σε συνθέτες σαν τους Χρήστο Λεοντή, Γιάννη Μαρκόπουλο, Ηλία Ανδριόπουλο κ.ά.
Ο δίσκος βγάζει περαιτέρω μια ερασιτεχνική αύρα, θυμίζοντας «έντεχνα» άλμπουμ, κυρίως ανεξάρτητων παραγωγών, από τη δεκαετία του ’80. Βεβαίως, και σε αντίθεση μ’ εκείνα, ο «Επίλογος» είναι καλοηχογραφημένος και προσεγμένος στο μέτρο του δυνατού ή και περισσότερο απ’ αυτό, με τους δύο τραγουδιστές, τον Βασίλη Προδρόμου και την Μαριάνα Κατσιμίχα, να στέκονται «καλά», πάνω στα μέτρα, τόσο εκφραστικά όσο και τεχνικά. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο συνθετικό κομμάτι (δεν το συζητάμε αυτό), όμως εδώ υπάρχει και ταλέντο, που ήδη καταγράφεται με θετικό τρόπο.
Ο «Επίλογος» του Αλέξανδρου Γουργουλιού είναι ένα στιβαρό, παλιομοδίτικο άλμπουμ, με όλα τα τραγούδια του να στέκονται «γερά» και «σταθερά» – και εξ αιτίας αυτών των χαρακτηριστικών του ο δίσκος έχει το ενδιαφέρον που έχει.
Επαφή: www.metronomos.gr
Έχοντας ακούσει τον δίσκο αρκετές φορές το πρώτο που θέλω να σημειώσω είναι το «στενό» σχήμα, που χρησιμοποιεί ο Γουργουλιός, για να αποδοθούν τα κομμάτια του. Έχουμε λοιπόν μπάσο, ντραμς, και μπουζούκια, συν πιάνο, σε όλα τα τραγούδια. Δεν ξέρω αν τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν άπαντα σ’ ένα σέσιον, όμως η σφιχτή ενορχηστρωτική δομή προς τα εκεί παραπέμπει.
Νομίζω πως πρέπει να επανα-ανακαλύψουμε αυτό το μοτίβο, και να αποφεύγουμε, όσο είναι εφικτό, τις... πλουμιστές ενορχηστρώσεις, με τις προσθήκες ενός οργάνου εδώ, ενός οργάνου εκεί και ενός παραπέρα, ηχογραφημένα σε άσχετους χρόνους και χώρους, που έρχονται εις γάμου κοινωνίαν μόνο κατά την διάρκεια της μείξης.
Μία δεύτερη παρατήρηση. Η απουσία νέων καλών στιχουργών, και κατ’ επέκτασιν στίχων, οδηγεί τον Γουργουλιό να καταφύγει στην ποίηση. Έτσι νομίζω... και καλά κάνει. Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν πως οι ποιητές δεν πρέπει να αγγίζονται, ούτε από εκείνους που νομίζουν πως μόνον οι μεγάλοι συνθέτες θα πρέπει να αγγίζουν τους μεγάλους ποιητές. Ο τραγουδοποιός δεν πρέπει να κωλώνει, ούτε να έχει αναστολές. Οφείλει, βεβαίως, να μελετά, να κατανοεί και να προβληματίζεται –άλλο αυτό– προσεγγίζοντας τον ποιητικό λόγο με τον δικό του, ηθικό και προσωπικό, τρόπο.
Αυτό πράττει και ο Γουργουλιός εδώ, μελοποιώντας Αναγνωστάκη, Καρούζο, Ουράνη, Πατρίκιο, Σεφέρη και ακόμη τους νεότερους ποιητές Κώστα Τσιούφη και Διονύση Τζαρέλλα. Επίσης ο Γουργουλιός δεν εμποδίζεται από τίποτα, προκειμένου να προβεί κι αυτός σε μια προσέγγιση του ποιήματος του Σεφέρη «Ο τόπος μας είναι κλειστός», που είχε μελοποιήσει ανεπανάληπτα ο Γιάννης Μαρκόπουλος, πίσω στο 1973. Και το κάνει «προσωπικά» βεβαίως, μέσω ενός ιδιότυπου ζεϊμπέκικου.
Οι μελοποιήσεις του Γουργουλιού, τώρα, είναι ασυζητητί γλαφυρές, και επιρροές μπορείς να αναζητήσεις σε συνθέτες σαν τους Χρήστο Λεοντή, Γιάννη Μαρκόπουλο, Ηλία Ανδριόπουλο κ.ά.
Ο δίσκος βγάζει περαιτέρω μια ερασιτεχνική αύρα, θυμίζοντας «έντεχνα» άλμπουμ, κυρίως ανεξάρτητων παραγωγών, από τη δεκαετία του ’80. Βεβαίως, και σε αντίθεση μ’ εκείνα, ο «Επίλογος» είναι καλοηχογραφημένος και προσεγμένος στο μέτρο του δυνατού ή και περισσότερο απ’ αυτό, με τους δύο τραγουδιστές, τον Βασίλη Προδρόμου και την Μαριάνα Κατσιμίχα, να στέκονται «καλά», πάνω στα μέτρα, τόσο εκφραστικά όσο και τεχνικά. Πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο συνθετικό κομμάτι (δεν το συζητάμε αυτό), όμως εδώ υπάρχει και ταλέντο, που ήδη καταγράφεται με θετικό τρόπο.
Ο «Επίλογος» του Αλέξανδρου Γουργουλιού είναι ένα στιβαρό, παλιομοδίτικο άλμπουμ, με όλα τα τραγούδια του να στέκονται «γερά» και «σταθερά» – και εξ αιτίας αυτών των χαρακτηριστικών του ο δίσκος έχει το ενδιαφέρον που έχει.
Επαφή: www.metronomos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου