ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 592

19/8/2024
Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Γιάννη Μουγγολιά (και το σάιτ "ο αναγνώστης"), για όσα γράφει για το "Ραντεβού στο Κύτταρο" [Όγδοο, 2024]...

https://www.oanagnostis.gr/diavazontas-gia-ti-moysiki-toy-gianni-moyggolia/

18/8/2024
Βγαίνει και η Γαρμπή και γράφει για τον Ντελόν... «Καλό σου ταξίδι έρωτα των εφηβικών μου χρόνων».
Ρε πανάθεμά σας, απόψε... Στη Μανίνα, στα σέβεντις, ήταν πιο σοβαρές οι 13χρονες.

18/8/2024
Όλοι εμείς οι γέροι (και οι γριές), που γνωρίσαμε τον Αλαίν Ντελόν ως ηθοποιό των σίξτις-σέβεντις ταινιών του, άιντε και λίγο έιτις, θα γράψουμε για τον Αλαίν Ντελόν ως ηθοποιό.
Οι νέοι και οι νέες, που δεν τον γνώρισαν ως ηθοποιό, μα σε μια άκυρη εποχή, όταν δεν έκανε πλέον ταινίες, ας γράψουν για το φασισμό, το ναζισμό, τον ιμπεριαλισμό και για το ότι είχε φιλήσει το χέρι της Φωτεινής Δάρρα.
Ο καθείς ό,τι ξέρει και καταλαβαίνει. Και για τους αναγνώστες ισχύει αυτό.
Γι’ αυτό σας λέω, μην τρελαίνεστε... ηρεμήστε. Οι τσακωμοί εδώ μέσα είναι μόνο για γέλια.

18/8/2024
– Εσύ...
– Εγώ; Tι εγώ; Όποιος έχει μάτια βλέπει... Αλαίν Ντελόν.
– Αλόν, αλόν… Πρόκειται περί τρελών...

Υπάρχει και ο... Έλληνας Αλαίν Ντελόν Ανδρέας Λιναρδάτος. Ζει, πέθανε... κανείς δεν ξέρει.

17/8/2024
Σαν σήμερα τελείωνε. Μπορεί οι Jeff Beck Group, Iron Butterfly και Moody Blues να μην παίξανε τελικά - αλλά ήταν τα ονόματά τους σε διάφορες πρώιμες διαφημίσεις, αφίσες κ.λπ.

[Εδώ διαφήμιση από το αμερικάνικο Ramparts, ένα αληθινά ριζοσπαστικό περιοδικό της εποχής, κοντά στις ιδέες της Νέας Αριστεράς -όχι του Χαρίτση-, που το είχε κάνει κάπως γνωστό στην Ελλάδα, επί χούντας, η Λιλή Ζωγράφου. Δεν ξέρω αν κυκλοφορούσε κιόλας στην Αθήνα. Δεν το αποκλείω]

17/8/2024
Σίγουρα εδώ πέρα γράφω για δίσκους της Ano Kato Records, σίγουρα γράφω για τον μπασίστα Γιώργο Ζηκογιάννη, σίγουρα γράφω για τη γαλλική αβάντ εταιρεία Futura Records (κανείς δεν είχε γράψει μέχρι τότε στην Ελλάδα, και κανένας μάλλον δεν έγραψε ξανά από τότε) και σίγουρα γράφω για τον δυνατό βρετανό κιθαρίστα Jim Mullen (από τους Piblokto!), καθώς είχα πάθει πλάκα, όταν τον είχα δει στον Λυκαβηττό. Ίσως ο μεγαλύτερος κιθαρίστας (όπως θα αποδεικνυόταν) που θα μου τύχαινε να δω ποτέ ζωντανά. Μεγαλύτερος και από πιο ακραιφνείς bluesmen, jazzmen κ.λπ. Το λέω εξαιτίας της συγκεκριμένης παράστασης κι, επειδή, προσωπικά, ελάχιστες φορές έχω γράψει για συναυλίες, που έχω παρακολουθήσει.

[Ένα άξιο τεύχος, και CD, πολύ μπροστά από την εποχή του. Μεγάλες και αξεπέραστες στιγμές του περιοδικού μουσικού Τύπου της χώρας – 27 χρόνια πριν]
[όχι τυχαίο ποστ – υπάρχει λόγος – για κάθε ποστ που κάνω υπάρχει λόγος]

16/8/2024
Τρίτη μέρα στη σειρά με ποστ για τον Γιώργο Λεωτσάκο. Τριήμερα δεν είναι τα μεγάλα πένθη; Εντάξει, δεν πρόκειται περί αυτού. Δεν πενθώ. Τιμώ, όμως, για τρίτη συνεχή μέρα τον «πάπα» της μουσικοκριτικής στην Ελλάδα, πέρα από είδη, γούστα κ.λπ.
Λοιπόν, μια δισκοκριτική του Λεωτσάκου έχω εδώ. Ή μάλλον το τμήμα μιας δισκοκριτικής, που αφορά τα έργα του συνθέτη της πρωτοπορίας Ανέστη Λογοθέτη «Πυριφλεγέθων-Αχέρων-Κωκυτός», έτσι όπως εκείνα καταγράφηκαν στο LP «4η Ελληνική Εβδομάδα Σύγχρονης Μουσικής, #3» [His Master’s Voice, 1973].

Όλη η κριτική του Λεωτσάκου είναι σύντομη, και ακόμη πιο σύντομο είναι το κομμάτι για τα έργα του Λογοθέτη. Είναι όμως επί της ουσίας. Δεν πετάς τίποτα. Έτσι είναι οι δισκοκριτικές. Δεν είναι για... μπλα-μπλα και για σεντόνια. Είναι άλλα τα μεγάλα κείμενα, που θα πιάσεις ένα θέμα και θα το πας όσο μακριά πρέπει και άλλο οι κριτικές – που είναι μια εφαρμόσιμη άσκηση γραφής, η οποία κάλυπτε, αυστηρώς, τις ανάγκες των περιοδικών και των εφημερίδων.
Πόσο χώρο να σου δώσει μια εφημερίδα για μια δισκοκριτική; Πρέπει να ’σαι γερός χειριστής της γλώσσας, απόλυτος γνώστης του αντικειμένου, κυριολεκτικός, σαφής και ταυτόχρονα σύντομος. Όλα αυτά μαζί. Εν ολίγοις εδώ διαβάζεις λόγια απλά και κατανοητά, για έργα «δύσκολα» για το μέσο αυτί.
[από το περιοδικό Δελτίο Κριτικής Δισκογραφίας της Λέσχης του Δίσκου]
[στα σχόλια τα έργα του Λογοθέτη και το εξώφυλλο του LP]

16/8/2024
>>Ο κιθαρίστας έπαιζε στους Διαβάτες μα και τους The Colour Makers, το πρώτο, ιστορικά, ροκ συγκρότημα της Θεσσαλονίκης.<<
Άμα είναι οι Colour Makers το πρώτο, ιστορικά, ροκ συγκρότημα της Θεσσαλονίκης τότε να αποσύρω το «Ραντεβού στο Κύτταρο» από τα βιβλιοπωλεία και να το ξαναγράψω από την αρχή... (γέλιο)
Ρε θα μας τρελάνετε τώρα; Ροκ έπαιζαν και οι Olympians στην εποχή τους, από Bombora μέχρι Go man go και Paperback writer. Σιγά μην περιμένανε, τα καρντάσια, να μάθουν το ροκ από τους Colour Makers, όταν υπήρχαν οι Blow-Up, οι Fratelli, οι Μακεδονομάχοι κι ένα σωρό κι ακόμη...
>>Την ίδια στιγμή που η Αθήνα έγραφε ιστορία με τους Socrates, Πελόμα Μποκιού, Φατμέ, διάφορες ενώσεις του Σταύρου Λογαρίδη κ.ο.κ, η Θεσσαλονίκη σχημάτησε τους The Colour Makers το πρώτο (και φτωχό σε εξοπλισμό), συγκρότημα του εφήβου ακόμη, τότε, Θωμά Βρούσγου.<<
Τι σχέση έχουν οι Φατμέ, που είναι μια δεκαετία αργότερα, με όλους τους υπόλοιπους; Καλά τις χημικές... ενώσεις του Λογαρίδη τις αφήνω. Χημικός πάντως παρά λίγο να γίνει ο Πασχάλης... όπως λέει και στο τραγούδι... «Δε με ρώτησες ποτέ σου αν ήθελα κι εγώ / χημικός να γίνω δικηγόρος ή γιατρός».... (γέλιο)
16 Αυγούστου τα δημοσιεύουνε αυτά... Σου λέει... δεν θα τα δει κανένας...

16/8/2024
Μερικά από τα πιο ηλίθια κείμενα για τον Έλβις θα τα διαβάσεις, παραδοσιακά, κάθε 16 Αυγούστου. Συνήθως τα κείμενα αυτά τα υπογράφουν άνθρωποι, που δεν έχουν την ελάχιστη τυπική σχέση με τη μουσική, καταφεύγοντας στην αρλουμπολογία των θεωριών συνωμοσίας, περί τον θάνατό του και το... μετά απ’ αυτόν (τρομάρα τους), προκειμένου να δημιουργήσουν ένα υποτίθεται τραβηχτικό κόνσεπτ (εντάξει, υπάρχουν πολλοί, που διαβάζουν τέτοιες ασυναρτησίες). Αν τους ρωτήσεις όμως πιο χειροπιαστά πράγματα, ποια ήταν η σχέση του Elvis με το blues ας πούμε, θα σε κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα...

16/8/2024
Επειδή παρατηρώ την ποιότητα του αέρα στην Αθήνα από το aqicn. org/ station λέω πως τη νύχτα που πέρασε, στις 2 το πρωί δηλαδή, οι τιμές ήταν σχεδόν σε όλη την Αθήνα τιμές... πυρκαγιάς, δηλαδή πλήρως απαγορευτικές για τη δημόσια υγεία (ενώ και τώρα το πρωί είναι μέτριες). Μιλάω για ακατάλληλο αέρα, με τα PM 2.5 να βρίσκονταν γύρω στο 150. Και το ερώτημα είναι απλό. Η φωτιά στη ΒΑ Αττική έκαιγε ακόμη τη νύχτα σε διάφορες εστίες; Ρωτώ, γιατί, καθόλου περιέργως, πολύ γρήγορα «σβήστηκε», δηλαδή έφυγε από τα πρωτοσέλιδα, για να αντικατασταθεί από τις ειδήσεις για τα ψίχουλα του Μητσοτάκη.

15/8/2024
Βγήκαν τώρα κάτι περιτρίμματα, κάτι αποδέλοιποι των τζημερο-αδώνιδων να λεκιάσουν το ποστ που έκανα για Λεωτσάκο και Αλβανία. Μαζευτείτε, γιατί θα σας μαζέψω εγώ...
Λοιπόν, συνεχίζω στο ίδιο μοτίβο και θυμάμαι αυτό το προ τριετίας κείμενο (μέρες δεκαπενταύγουστου και τότε), για τις συναυλίες της Μαρινέλλας, το 1977, στην τότε σοσιαλιστική χώρα – ένα κείμενο, που έχει μέσα πολλή Αλβανία, πολλή Ελλάδα, και ακόμη Ενβέρ Χότζα, Λεωτσάκο κ.λπ.
Όσοι δεν το έχετε διαβάσει να το διαβάσετε οπωσδήποτε – και οι υπόλοιποι ας το θυμηθείτε μέσες-άκρες...
https://www.lifo.gr/culture/music/oi-synaylies-tis-marinellas-stin-albania-ton-aygoysto-toy-1977

15/8/2024
Κάπου, σε μια συνέντευξη, ο Γιώργος Λεωτσάκος είχε πει πως το μεγαλύτερο έγκλημα του Στάλιν ήταν που, στη Γιάλτα, έδωσε την Ελλάδα στη Δύση.
Ο Λεωτσάκος δεν ήταν σταλινικός, αμφιβάλλω αν είχε ψηφίσει και ποτέ ΚΚΕ στη ζωή του, όμως ήταν συνεπαρμένος, ως ένας άνθρωπος που ζούσε μόνο για τη μουσική, από τον τρόπο που είχαν αγκαλιάσει τα σοσιαλιστικά καθεστώτα του eastern block τη μουσική εκπαίδευση. Την προτεραιότητα που έδιναν στη μουσική παιδεία, στην πνευματική καλλιέργεια μέσω της μουσικής και από κει και πέρα στην «παραγωγή» εκατοντάδων, χιλιάδων μέγιστων μουσικών, συνθετών, ενορχηστρωτών κ.λπ. και τις διεξόδους τους στις σπουδαίες ορχήστρες τους – μια πράξη ζωής, για τον πολιτισμό της ανατολικής Ευρώπης, η οποία θα τύχαινε της πλήρους αποσιώπησης στον «ελεύθερο κόσμο».
Όταν ο Λεωτσάκος επισκέφτηκε την σοσιαλιστική Αλβανία στην αρχή της δεκαετίας του ’80 θα πάθαινε σοκ, από το επίπεδο των μουσικών σπουδών στη χώρα των αετών, και κυρίως από το έργο των αλβανών μουσικών και συνθετών, που παρέμενε περιχαρακωμένο και παντελώς άγνωστο στα δυτικά ώτα. Την ίδια γνώμη είχε και για την μουσική πραγματικότητα της Βουλγαρίας και των υπολοίπων βαλκανικών χωρών – τις οποίες χώρες, κοντολογίς, τις θεωρούσε απείρως πιο προχωρημένες από την τρίσμοιρη Ελλάδα. Κάτι που θα αποδεικνυόταν, σε μεγάλο βαθμό, μετά την πτώση των σοσιαλιστικών καθεστώτων, όταν μουσικοί απ’ αυτές τις χώρες θα στελέχωναν, με τον καλύτερο τρόπο, όλες τις ελληνικές ορχήστρες.

Μου έκανε εντύπωση η ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του ΚΚΕ για τον Λεωτσάκο, που ανάμεσα σε άλλα τόνιζε πως «το 1981 υπήρξε ο πρώτος μουσικολόγος του κόσμου που επισκέφθηκε την σοσιαλιστική Αλβανία, γνωρίζοντας σε βάθος το ιδιόμορφο και εντυπωσιακά αποδοτικό σύστημα της μουσικής ζωής, παιδείας και παραγωγής».
Παλιά το ΚΚΕ έβγαζε τέτοιου τύπου ανακοινώσεις μόνο για τα δικά του μέλη – δεν το διέκριναν αβροφροσύνες σχετικές με «αστούς» καλλιτέχνες κ.λπ. ακόμη και στην περίπτωση των θανάτων τους. Τώρα, βέβαια, το κόμμα συγχαίρει μέχρι και τους ολυμπιονίκες, οπότε δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι βαθύτερο αυτή η πολύ θερμή ανακοίνωσή του για τον Λεωτσάκο.