Από τις σπουδαιότερες τζαζ μουσικούς του καιρού μας, η
βιμπραφωνίστρια (βασικά) Patricia Brennan
έχει νέο άλμπουμ σε κυκλοφορία, το οποίο αποκαλείται “Breaking Stretch” [Pyroclastic
Records, 2024].
Αναγνωρισμένη συνθέτρια και αυτοσχεδιάστρια, που την γνωρίσαμε
πολύ καλά μέσω του προηγούμενου καταπληκτικού CD της “More Touch” [Pyroclastic Records, 2022], μα και από τις
παρουσίες της σε δίσκους των Miles Okazaki,
Michael Formanek
/ Ensemble Kolossus
(το “The Distance”
στην ECM, το 2016), Matt Mitchell, John Hollenbeck Large Ensemble, Tomas Fujiwara και
άλλων, η Brennan, με το
νέο άλμπουμ της αποδεικνύει το προφανές και προαναφερόμενο... γιατί, δηλαδή,
είναι μια από τις πιο σημαντικές τζαζίστριες αυτή τη στιγμή.
Τα πράγματα είναι απλά. Κατ’ αρχάς πρόκειται για μία πρώτης τάξεως συνθέτρια (και τα εννέα tracks του νέου CD της είναι δικά της), που έχει πάντα κάποιο concept κατά νου, όταν πρόκειται να μπει στο στούντιο για να ηχογραφήσει. Τα concepts είναι δημιουργικά, προσφέρουν νέα ορμή στις ήδη... πυρακτωμένες ιδέες της, οι οποίες σε συνδυασμό με την ικανότητά της να διαλέγει, για τα σχήματά της, πολύ δυνατές μονάδες, την φέρνουν φάτσα με την ηχογραφική έκπληξη. Άνετη ως μουσικός και ακροάτρια, χωρίς ταμπού και περιχαρακώσεις, η Brennan ξέρει να δανείζεται από «τα πάντα» (jazz, rock, jazz-rock, ηλεκτρονικά, avant, improv κτλ.), προτείνοντας τα δικά της έργα.
Γιατί κάτι σαν «έργο» είναι, όπως και να το κάνουμε, το παρόν “Breaking Stretch”, που συλλαμβάνει την Brennan σ’ έναν απ’ ευθείας διάλογο με τα μεγάλα συγκροτήματα του jazz-rock, της jazz-soul κ.λπ., όπως ήταν οι Blood, Sweat & Tears, οι Chicago, οι Earth, Wind & Fire και τα ανάλογα. Φυσικά δεν παρουσιάζει τις μουσικές εκείνων, η προερχόμενη από το Μεξικό συνθέτρια, απλώς τις μετασχηματίζει σε κάτι δικό της και προσωπικό της.
Προς τούτο έχει πάντα, σιμά, το κουαρτέτο της (Kim Cass μπάσο, Marcus Gilmore ντραμς, Mauricio Herrera κρουστά, Patricia Brennan βιμπράφωνο με ηλεκτρονικά, μαρίμπα), το οποίο επεκτείνεται όμως με τρεις «πνευστούς», τους οποίους απαιτεί το project. Λέμε για τους Jon Irabagon άλτο, σοπρανίνο σαξόφωνα, Mark Shim τενόρο σαξόφωνο και Adam O’Farrill τρομπέτα με ηλεκτρονικά. Και τα τρία ονόματα είναι γνωστά και καταξιωμένα, και δεν χρειάζεται εδώ να πούμε κάτι παραπάνω.
Το “Breaking Stretch” ανοίγει με το “Los otros yo (The other selves)”, που είναι ένα από τα ωραιότερα του δίσκου. Φοβερό compact track, που λειτουργεί καταπληκτικά, με φοβερά ντεμαράζ από τα πνευστά, ογκολιθικό ρυθμικό τμήμα, και με εξέλιξη σεισμική. Το 8λεπτο “Breaking stretch” που ακολουθεί διαθέτει μια free «πνευστή» εισαγωγή, πριν αρχίσει να εξελίσσεται σταδιακώς το κουβάρι, με την Brennan να παρέχει χώρο στους πνευστούς της και για να «συνομιλήσουν» και για να αυτοσχεδιάσουν – με το κομμάτι να αποκτά γρήγορα φλογερά χαρακτηριστικά, σμπαραλιάζοντας τα πάντα. Στο “555” ακούμε για πρώτη φορά και εκτεταμένα ηλεκτρονικά, με τη σύνθεση να αποτελεί ξανά ένα ελεύθερο πεδίο δράσης για τα πνευστά, με το ρυθμικό τμήμα πίσω να αλωνίζει. Φοβερά εύπλαστα κομμάτια, που αλλάζουν συνεχώς κατευθύνσεις, διατηρώντας, όμως, την ουσία τους στο πιο υψηλό επίπεδο. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια track του δίσκου είναι το 10λεπτο “Palo de oros (Suit of coins)”, που ξεκινά με το σόλο μπάσο του Kim Cass, που ρυθμικά στηρίζεται στο πέντε, και που πρακτικά πρόκειται για ένα latin-jazz παρανάλωμα (με έξοχα κρουστά παιξίματα), με την Brennan να προσφέρει, περαιτέρω, κι ένα δικό της καταπληκτικό σόλο στο πειραγμένο βιμπράφωνό της. Μαγικό κομμάτι – όπως και όλος ο δίσκος, εξάλλου, που θέτει, ασυζητητί, τρανή υποψηφιότητα, για ένα από τα κορυφαία τζαζ άλμπουμ του 2024.
Επαφή: www.patriciabrennanvibes.com, www.pyroclasticrecords.com
Τα πράγματα είναι απλά. Κατ’ αρχάς πρόκειται για μία πρώτης τάξεως συνθέτρια (και τα εννέα tracks του νέου CD της είναι δικά της), που έχει πάντα κάποιο concept κατά νου, όταν πρόκειται να μπει στο στούντιο για να ηχογραφήσει. Τα concepts είναι δημιουργικά, προσφέρουν νέα ορμή στις ήδη... πυρακτωμένες ιδέες της, οι οποίες σε συνδυασμό με την ικανότητά της να διαλέγει, για τα σχήματά της, πολύ δυνατές μονάδες, την φέρνουν φάτσα με την ηχογραφική έκπληξη. Άνετη ως μουσικός και ακροάτρια, χωρίς ταμπού και περιχαρακώσεις, η Brennan ξέρει να δανείζεται από «τα πάντα» (jazz, rock, jazz-rock, ηλεκτρονικά, avant, improv κτλ.), προτείνοντας τα δικά της έργα.
Γιατί κάτι σαν «έργο» είναι, όπως και να το κάνουμε, το παρόν “Breaking Stretch”, που συλλαμβάνει την Brennan σ’ έναν απ’ ευθείας διάλογο με τα μεγάλα συγκροτήματα του jazz-rock, της jazz-soul κ.λπ., όπως ήταν οι Blood, Sweat & Tears, οι Chicago, οι Earth, Wind & Fire και τα ανάλογα. Φυσικά δεν παρουσιάζει τις μουσικές εκείνων, η προερχόμενη από το Μεξικό συνθέτρια, απλώς τις μετασχηματίζει σε κάτι δικό της και προσωπικό της.
Προς τούτο έχει πάντα, σιμά, το κουαρτέτο της (Kim Cass μπάσο, Marcus Gilmore ντραμς, Mauricio Herrera κρουστά, Patricia Brennan βιμπράφωνο με ηλεκτρονικά, μαρίμπα), το οποίο επεκτείνεται όμως με τρεις «πνευστούς», τους οποίους απαιτεί το project. Λέμε για τους Jon Irabagon άλτο, σοπρανίνο σαξόφωνα, Mark Shim τενόρο σαξόφωνο και Adam O’Farrill τρομπέτα με ηλεκτρονικά. Και τα τρία ονόματα είναι γνωστά και καταξιωμένα, και δεν χρειάζεται εδώ να πούμε κάτι παραπάνω.
Το “Breaking Stretch” ανοίγει με το “Los otros yo (The other selves)”, που είναι ένα από τα ωραιότερα του δίσκου. Φοβερό compact track, που λειτουργεί καταπληκτικά, με φοβερά ντεμαράζ από τα πνευστά, ογκολιθικό ρυθμικό τμήμα, και με εξέλιξη σεισμική. Το 8λεπτο “Breaking stretch” που ακολουθεί διαθέτει μια free «πνευστή» εισαγωγή, πριν αρχίσει να εξελίσσεται σταδιακώς το κουβάρι, με την Brennan να παρέχει χώρο στους πνευστούς της και για να «συνομιλήσουν» και για να αυτοσχεδιάσουν – με το κομμάτι να αποκτά γρήγορα φλογερά χαρακτηριστικά, σμπαραλιάζοντας τα πάντα. Στο “555” ακούμε για πρώτη φορά και εκτεταμένα ηλεκτρονικά, με τη σύνθεση να αποτελεί ξανά ένα ελεύθερο πεδίο δράσης για τα πνευστά, με το ρυθμικό τμήμα πίσω να αλωνίζει. Φοβερά εύπλαστα κομμάτια, που αλλάζουν συνεχώς κατευθύνσεις, διατηρώντας, όμως, την ουσία τους στο πιο υψηλό επίπεδο. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια track του δίσκου είναι το 10λεπτο “Palo de oros (Suit of coins)”, που ξεκινά με το σόλο μπάσο του Kim Cass, που ρυθμικά στηρίζεται στο πέντε, και που πρακτικά πρόκειται για ένα latin-jazz παρανάλωμα (με έξοχα κρουστά παιξίματα), με την Brennan να προσφέρει, περαιτέρω, κι ένα δικό της καταπληκτικό σόλο στο πειραγμένο βιμπράφωνό της. Μαγικό κομμάτι – όπως και όλος ο δίσκος, εξάλλου, που θέτει, ασυζητητί, τρανή υποψηφιότητα, για ένα από τα κορυφαία τζαζ άλμπουμ του 2024.
Επαφή: www.patriciabrennanvibes.com, www.pyroclasticrecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου