Το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Γιώργου Καρρά (μπασίστας
στις Τρύπες για χρόνια) έχει τίτλο «Τα Υλικά της Χαράς» (2024), κυκλοφορεί από
τη γνωστή μας Submersion Records
και είναι ηχογραφημένο στη Θεσσαλονίκη.
Το βασικό που υπάρχει εδώ είναι ο λόγος του Ανέστη Ευαγγέλου
(1937-1994), ενός αναγνωρισμένου θεσσαλονικιού ποιητή, με κάπως σκοτεινές
αποτυπώσεις, τις οποίες προσπαθεί να διαχειριστεί, από μουσικής πλευράς, ο Καρράς.
Λέω να διαχειριστεί, γιατί αυτό κατά βάση συμβαίνει στα «υλικά της χαράς». Δεν υπάρχουν θέλω να πω μελοποιήσεις εδώ, και κατ’ επέκταση τραγούδια, αλλά πλαίσια, πάνω στα οποία τοποθετούνται οι στίχοι – οι οποίοι κατά βάση σπηκάρονται, για να μην πω απαγγέλλονται.
Προσωπικώς, δεν με πείθει η προσπάθεια του Καρρά. Κατ’ αρχάς θεωρώ «εύκολη» τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση του ποιητικού λόγου. Δεύτερον, η φωνή του Καρρά δεν μπορεί να μεταφέρει τα δραματικά vibes της ποίησης του Ευαγγέλου – άρα χρειαζόταν κάποιος άλλος για να σπηκάρει τους στίχους. Τρίτον, η λιτότητα του στιχουργικού λόγου δίνει μια κατεύθυνση –έτσι φρονώ– και για μιαν ανάλογη αντιμετώπιση της ενοργάνωσης. Στην περίπτωσή μας δεν έχουμε απλώς ένα κάποιο ροκ, που να οδηγείται από τρία-τέσσερα όργανα, αλλά μια πλειάδα οργανοπαικτών και κατ’ επέκτασιν οργάνων (μπάσο ηλεκτρικό και ακουστικό, κιθάρες, ντραμς, μεταλλόφωνο, τσέλο, κλαρινέτο, φυσαρμόνικα, σαξόφωνο, θερεμίνη, γκάιντα, φωνητικά), που μπορεί να μην ακούγονται όλα μαζί σε κάθε track, ok, αλλά δεν παύει να υπερισχύουν του λόγου, συμπιέζοντάς τον. Η δική μου γνώμη είναι πως μ’ ένα μπάσο και μια φωνή τα πράγματα θα ήταν μάλλον καλύτερα.
Τα γράφω αυτά δίχως να παραγνωρίζω το γεγονός πως οι συνθέσεις του Καρρά έχουν ενδιαφέρον –να ονοματίσω τις «Μέρα τη μέρα», «Δίχως καμιά αυταπάτη» και «Τα γυμνά δέντρα», εκεί όπου υπάρχει και μια υποψία τραγουδιού–, απλώς είναι ο συνδυασμός λόγου-φωνής, που δεν δημιουργεί τα ποθούμενα περιβάλλοντα, προκειμένου ο λόγος του Ανέστη Ευαγγέλου να καταστεί το ίδιο υποβλητικός και κυρίαρχος, όπως είναι όταν τον διαβάζεις.
Ενόσω άκουγα το άλμπουμ του Καρρά δύο ονόματα της θεσσαλονικιώτικης σκηνής πέρασαν, έτσι σαν φλας, απ’ το μυαλό μου. Οι Ερασιτέχνες Εραστές του Γιώργου Τσακαλίδη και οι Αβάφτυστοι Μικροί Πιτσιλωτοί Δρυοκολάπτες του Σταύρου Ρωσσόπουλου.
Θα ’θελα οι καλύτερες στιγμές από «Τα Υλικά της Χαράς» να μπορούσε να κοντράρουν, στα ίσα, τις καλύτερες στιγμές των δίσκων εκείνων των ονομάτων.
Επαφή: https://submersionrecords.bandcamp.com/album/-
Λέω να διαχειριστεί, γιατί αυτό κατά βάση συμβαίνει στα «υλικά της χαράς». Δεν υπάρχουν θέλω να πω μελοποιήσεις εδώ, και κατ’ επέκταση τραγούδια, αλλά πλαίσια, πάνω στα οποία τοποθετούνται οι στίχοι – οι οποίοι κατά βάση σπηκάρονται, για να μην πω απαγγέλλονται.
Προσωπικώς, δεν με πείθει η προσπάθεια του Καρρά. Κατ’ αρχάς θεωρώ «εύκολη» τη συγκεκριμένη αντιμετώπιση του ποιητικού λόγου. Δεύτερον, η φωνή του Καρρά δεν μπορεί να μεταφέρει τα δραματικά vibes της ποίησης του Ευαγγέλου – άρα χρειαζόταν κάποιος άλλος για να σπηκάρει τους στίχους. Τρίτον, η λιτότητα του στιχουργικού λόγου δίνει μια κατεύθυνση –έτσι φρονώ– και για μιαν ανάλογη αντιμετώπιση της ενοργάνωσης. Στην περίπτωσή μας δεν έχουμε απλώς ένα κάποιο ροκ, που να οδηγείται από τρία-τέσσερα όργανα, αλλά μια πλειάδα οργανοπαικτών και κατ’ επέκτασιν οργάνων (μπάσο ηλεκτρικό και ακουστικό, κιθάρες, ντραμς, μεταλλόφωνο, τσέλο, κλαρινέτο, φυσαρμόνικα, σαξόφωνο, θερεμίνη, γκάιντα, φωνητικά), που μπορεί να μην ακούγονται όλα μαζί σε κάθε track, ok, αλλά δεν παύει να υπερισχύουν του λόγου, συμπιέζοντάς τον. Η δική μου γνώμη είναι πως μ’ ένα μπάσο και μια φωνή τα πράγματα θα ήταν μάλλον καλύτερα.
Τα γράφω αυτά δίχως να παραγνωρίζω το γεγονός πως οι συνθέσεις του Καρρά έχουν ενδιαφέρον –να ονοματίσω τις «Μέρα τη μέρα», «Δίχως καμιά αυταπάτη» και «Τα γυμνά δέντρα», εκεί όπου υπάρχει και μια υποψία τραγουδιού–, απλώς είναι ο συνδυασμός λόγου-φωνής, που δεν δημιουργεί τα ποθούμενα περιβάλλοντα, προκειμένου ο λόγος του Ανέστη Ευαγγέλου να καταστεί το ίδιο υποβλητικός και κυρίαρχος, όπως είναι όταν τον διαβάζεις.
Ενόσω άκουγα το άλμπουμ του Καρρά δύο ονόματα της θεσσαλονικιώτικης σκηνής πέρασαν, έτσι σαν φλας, απ’ το μυαλό μου. Οι Ερασιτέχνες Εραστές του Γιώργου Τσακαλίδη και οι Αβάφτυστοι Μικροί Πιτσιλωτοί Δρυοκολάπτες του Σταύρου Ρωσσόπουλου.
Θα ’θελα οι καλύτερες στιγμές από «Τα Υλικά της Χαράς» να μπορούσε να κοντράρουν, στα ίσα, τις καλύτερες στιγμές των δίσκων εκείνων των ονομάτων.
Επαφή: https://submersionrecords.bandcamp.com/album/-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου