GASPARE PASINI ένας φόρος τιμής στον θρύλο του άλτου Art Pepper

Ο Gaspare Pasini είναι ένας ιταλός άλτο σαξοφωνίστας της jazz, που εδώ συλλαμβάνεται σ’ ένα tribute άλμπουμ, το οποίο έχει να κάνει με τον μεγάλο αμερικανό συνάδελφό του, τον θρύλο Art Pepper (1925-1982). Το άλμπουμ αυτό, που έχει τίτλο “Pepperlegacy” κυκλοφόρησε, για πρώτη φορά, με επτά κομμάτια, το 2013, μέσω του ιταλικού περιοδικού “Musica Jazz”, ενώ τώρα (2024) έχουμε την πλήρη έκδοσή του σε 2CD (εννέα κομμάτια), από την RED Records (ΑΝ Μusic). Το πλήρες σετ λοιπόν είναι ηχογραφημένο «ζωντανά» στην πόλη Pordenone της ΒΑ Ιταλίας, στις 25 Ιουνίου 2013, και παρουσιάζεται τώρα στην ιδανική μορφή του.

Φυσικά, εδώ, δεν έχει αξία μόνον η κίνηση, οδηγημένη από έναν άριστο «μαθητή» του Pepper, τον Gaspare Pasini, μα και η σύνθεση της μπάντας, που αποδίδει, με τον πρέποντα τρόπο, αυτή την τιμή στον υψηλό jazzman. Δίπλα, λοιπόν, στον Pasini, έχουμε τον σημαίνοντα πιανίστα George Cables (ο οποίος υπήρξε συνεργάτης του Pepper), τον μπασίστα Essiet Okon Essiet (συνοδοιπόρος του Cables, μέλος των Jazz Messengers του Art Blakey και συνεργάτης δεκάδων, ανάμεσα και του σαξοφωνίστα Δημήτρη Βασιλάκη), συν τον ντράμερ Carl Burnett (επίσης βασικός συνεργάτης του Pepper).
Δύο τινά, για την έκδοση-ηχογράφηση. Πρώτον, το υλικό αποτελείται από επτά συνθέσεις του Art Pepper [“Ophelia”, “One for the bartender”, “AWFN (All written Friday night)”, “Blues 33”, “Our song”, “Patricia”, “Mambo koyama”], μία του Phil Woods (“Au revoir Mrs Poivre”), συν μία του Pasini (“King Arthur” – είναι προφανές ποιος είναι ο... βασιλιάς Αρθούρος).
Δεύτερον, η απόδοση της μπάντας, η ηχογράφηση (θυμίζω πως πρόκειται για live), όπως και η γενικότερη παραγωγή της RED στέκονται πάνω από κάθε προσδοκία. Το κουαρτέτο του Gaspare Pasini «πετάει», φεύγει «με χίλια» εννοώ, παίζοντας διαρκώς στο κόκκινο, με ήχο θρασύ και πληθωρικό, και με το άλτο του Ιταλού να φέρνει στη μνήμη τα τραχιά φυσήματα του Pepper, με το πλήθος, από κάτω, να χειροκροτεί ανά τακτά διαστήματα, όταν δεν παραληρεί, και με την γενικότερη ατμόσφαιρα του “Pepperlegacy” να σε «στέλνει».
Jazz δυναμική λοιπόν, σκληρή και ανηλεής, που ξεδιπλώνεται από μια ομάδα αληθινά σπουδαίων οργανοπαικτών, οι οποίοι έχουν τον τρόπο να μεταφέρουν στο τώρα τον ήχο (και τις συνθέσεις βεβαίως) ενός απολύτως ιδιοσυγκρασιακού και ρηξικέλευθου jazzman, που άκουγε στο όνομα... King Arthur.