SUN RA ARKESTRA νέο άλμπουμ!

Η Sun Ra Arkestra, υπό τον 100χρονο(!) leader και αλτίστα της Marshall Allen, υπάρχει ακόμη, καθ’ όσον υπάρχει και ο Allen (να ’ναι γερός ο άνθρωπος και να σπάει όλα τα κοντέρ), ο οποίος και θα αναλάμβανε την διεύθυνσή της, ως γνωστόν, μετά το θάνατο του Βασιλιά Ηλίου, τον Μάιο του ’93. Τι έχουμε λοιπόν στο “Lights on a Satellite / Under the Direction of Marshall Allen” [IN+OUT Records / ΑΝ Music, 2024]; Όχι κάποια ξεχασμένη ηχογράφηση της ορχήστρας (απ’ αυτές που κυκλοφορούν ανά τακτά διαστήματα), μα το πιο καινούριο άλμπουμ της, που ηχογραφήθηκε στο Power Station Studio A, της Νέας Υόρκης, στις 16 Ιουνίου του 2024.
Μέσα σε μια μέρα; Μάλλον. Γιατί, ως φαίνεται, η Arkestra μπήκε «έτοιμη» στο στούντιο, για να ηχογραφήσει ζωντανά ή εν πάση με τις απολύτως απαραίτητες διορθώσεις, το υλικό αυτού του CD – που αποτελείται από δέκα tracks, μικρής, μέσης και πιο μεγάλης διάρκειας.

Ναι, η Sun Ra Arkestra, που απαρτίζεται σήμερα από είκοσι τέσσερα άτομα(!) –τουλάχιστον τόσα συμμετέχουν στην παρούσα ηχογράφηση– και που εξακολουθεί να κινείται στις ράγες, που πάκτωσε για ’κείνη ο ιδρυτής της. Ήτοι, στην δική της καλειδοσκοπική αποτύπωση της αμερικάνικης μουσικής τα τελευταία 100+ χρόνια, είτε αυτή (η αποτύπωση) διαπερνά τις συνθέσεις του Sun Ra (οι έξι στις δέκα) είτε τις υπόλοιπες. Πού είναι ποιές; Το “Dorothy’s dance” του Phil Cohran (μέλος της Arkestra από το 1959 έως το 1961), το “Big John’s special” του παλιού πιανίστα, συνθέτη και bandleader Horace Henderson, το στάνταρντ “Holiday for strings” του David Rose και το “Way down yonder in New Orleans”, το στάνταρντ του Turner Layton από το 1922.
Πολλά κομμάτια είναι εντυπωσιακά εδώ, όπως η εισαγωγή με το “Lights on a satellite” ή το απίστευτο 13λεπτο “Friendly galaxy” (που έχει «τα πάντα» εντός του, ήτοι jazz, ηλεκτρονικά, prog-rock, avant-garde, exotica, τραγούδι κ.λπ.), με όλα τα tracks να κινούνται σε υψηλότατο επίπεδο, δείχνοντας την άνεση και τη μαεστρία της Arkestra να χειρίζεται όλο αυτό το... 100χρονο υλικό μ’ έναν τρόπο εντελώς δημιουργικό, και απολύτως συμβατό με την ίδια την εξέλιξη της jazz όλες αυτές τις δεκαετίες.
Εν τω μεταξύ έχουμε και τραγούδια εδώ, όπως το blues “Baby won’t  you please be mine” (μουσική και λόγια από τον Sun Ra), με την Tara Middleton να κρατάει τα πρωτεία (δίπλα στους Marshall Allen και Knoel Scott) ή το σουινγκάτο “Way down yonder in New Orleans”, με τη φωνή του σπουδαίου Carl LeBlanc (κιθαρίστας επίσης), που κλείνει, εκεί στη θέση 10, με τον καλύτερο τρόπο αυτήν την... κοσμική γιορτή.