Καιρό είχαμε να γράψουμε review, για κάποιο προσωπικό
άλμπουμ του τενορίστα Noah Preminger.
Θέλω να πω πως παλαιότερα γράφαμε πιο συχνά γι’ αυτόν, ενώ τελευταία φορά που
συνέβη κάτι τέτοιο ήταν τον Οκτώβριο του ’19, όταν θα ανεβάζαμε κριτική για το CD του “Zigsaw: Music of Steve Lampert” [Private Pressing].
Το άλμπουμ που στρίβει τώρα στο player αποκαλείται “Ballads” [Chill Tone Records, 2025] –σαφέστερος
τίτλος είναι μάλλον δύσκολο να υπάρξει– και περιλαμβάνει μόλις επτά tracks, τα οποία αποδίδουν οι
Noah Preminger τενόρο σαξόφωνο, Julian Shore πιάνο, Kim Cass μπάσο και Allan Mednard ντραμς. Ένα κουαρτέτο
λοιπόν, με τον Preminger επικεφαλής, που ακούγεται σε τέσσερα πρωτότυπα, συν τις
τρεις versions στα “Stan’s
mood”
του Al Cohn,
“Carry me Ohio”
του Mark Kozelek (των Sun Kil
Moon)
και “Someone to watch over me”
του George Gershwin.
Εκείνο που παίζει ρόλο, στο εν λόγω άλμπουμ, και επί του οποίου είναι στραμμένη η προσοχή του γκρουπ, είναι η οικοδόμηση μιας χαλαρά δυναμικής και ταυτοχρόνως περφεξιονιστικής ατμόσφαιρας. Ο τίτλος “Ballads” είναι φορτισμένος, θέλω να πω, στην jazz history, με πολλά άλμπουμ να έχουν στον τίτλο τους τη λέξη – άλμπουμ, στα οποία μεγαλούργησαν jazzmen της κλάσης ενός John Coltrane ή ενός Nat King Cole. Υπάρχει, λοιπόν, το παρελθόν που βαραίνει, αλλά υπάρχει και το παρόν τεσσάρων μουσικών, που έχουν απόλυτη συνείδηση του καθήκοντός τους – να δημιουργήσουν, με άλλα λόγια, έναν soulful δίσκο, που, πάνω στις αργές ταχύτητές του, να συντονίζονται τα ευγενέστερα των αισθημάτων.
Εκείνο που παίζει ρόλο, στο εν λόγω άλμπουμ, και επί του οποίου είναι στραμμένη η προσοχή του γκρουπ, είναι η οικοδόμηση μιας χαλαρά δυναμικής και ταυτοχρόνως περφεξιονιστικής ατμόσφαιρας. Ο τίτλος “Ballads” είναι φορτισμένος, θέλω να πω, στην jazz history, με πολλά άλμπουμ να έχουν στον τίτλο τους τη λέξη – άλμπουμ, στα οποία μεγαλούργησαν jazzmen της κλάσης ενός John Coltrane ή ενός Nat King Cole. Υπάρχει, λοιπόν, το παρελθόν που βαραίνει, αλλά υπάρχει και το παρόν τεσσάρων μουσικών, που έχουν απόλυτη συνείδηση του καθήκοντός τους – να δημιουργήσουν, με άλλα λόγια, έναν soulful δίσκο, που, πάνω στις αργές ταχύτητές του, να συντονίζονται τα ευγενέστερα των αισθημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου