Ένα παράξενο άλμπουμ, που κινείται μέσα στο ευρύ πλαίσιο το οποίο
καθορίζουν η jazz και τα σύνθια, είναι το “All the Light of Our Sphere” [Sounds Familiar,
2025] των Glenn Dickson και Bob Familiar.
Οι μουσικοί δεν είναι τυχαίοι. Ο Dickson είναι ένας γνωστός αμερικανός κλαρινίστας, με κάμποσα
άλμπουμ στην κατοχή του από τα χρόνια του ’90 ήδη, βασικά με τα σχήματα Shirim
και Naftule’s Dream (σε labels όπως Tzadik, Rykodisc κ.λπ.), ενώ το 2022 είχε
κυκλοφορήσει και το πρώτο σόλο CD του, το “Wider Than the Sky”, για το οποίον
είχαμε γράψει και στο blog.
Έπειτα, τη δική του ξεχωριστή ιστορία έχει και ο κιμπορντίστας-ηλεκτρονικάριος Bob Familiar, γνωστός σε όσους
μέσω των νιου-γουεβάδων Dark
(με δισκογραφία στα early
80s) και με προσωπικές
κυκλοφορίες (βασικά ψηφιακές) τα τελευταία χρόνια. Αυτοί οι δύο μουσικοί λοιπόν
συνεργάζονται στο “All the Light of Our Sphere”
προτείνοντάς μας εννέα συνθέσεις τους, για κλαρίνο, πλήκτρα και ηλεκτρονικά,
που, οπωσδήποτε, ακούγονται αρκετά ενδιαφέρουσες.
Οι συνθέσεις έχουν διάφορες αναφορές. Φυσικά, η jazz υπάρχει εδώ, όπως υπάρχει και το klezmer ή και υπαινιγμοί από άλλες παραδόσεις, με τις μελωδίες να καταγράφονται γόνιμες, σαφείς και βεβαίως απολαυστικές. Τούτο σημαίνει πως ο ακροατής μπορεί άνετα να ταυτιστεί με το κυρίως μελωδικό υπόβαθρο του δίσκου που φέρει εις πέρας το κλαρίνο (του Dickson), και να «ταξιδεύσει» μέσω αυτού – όπως συμβαίνει, φερ’ ειπείν, με κομμάτια σαν το “Pretending she was someone else” ή σαν το “All the light of our sphere”. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, τώρα, έρχονται να προστεθούν τα keyboards και τα ηλεκτρονικά (του Familiar), συμπληρώνοντας και γεμίζοντας το πλαίσιο με ήχους, συνοδευτικούς σε πρώτη φάση, προσδίδοντας στο άκουσμα αυτή την «άλλη» όψη – την περισσότερο «φευγάτη» και κοσμική.
Το ότι ορισμένοι από εμάς μπορεί να ανακαλέσουν Vangelis ή Eno στο όλον άκουσμα (και δεν αναφέρομαι αναγκαστικώς σε δίσκους τύπου “Vassilis Saleas Plays Vangelis”) είναι και αυτό ίδιον του άλμπουμ – ενός άλμπουμ ιδιαίτερου και ξεχωριστού, που έχει πράγματα να πει.
Επαφή: www.glenndicksonmusic.com
Οι συνθέσεις έχουν διάφορες αναφορές. Φυσικά, η jazz υπάρχει εδώ, όπως υπάρχει και το klezmer ή και υπαινιγμοί από άλλες παραδόσεις, με τις μελωδίες να καταγράφονται γόνιμες, σαφείς και βεβαίως απολαυστικές. Τούτο σημαίνει πως ο ακροατής μπορεί άνετα να ταυτιστεί με το κυρίως μελωδικό υπόβαθρο του δίσκου που φέρει εις πέρας το κλαρίνο (του Dickson), και να «ταξιδεύσει» μέσω αυτού – όπως συμβαίνει, φερ’ ειπείν, με κομμάτια σαν το “Pretending she was someone else” ή σαν το “All the light of our sphere”. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, τώρα, έρχονται να προστεθούν τα keyboards και τα ηλεκτρονικά (του Familiar), συμπληρώνοντας και γεμίζοντας το πλαίσιο με ήχους, συνοδευτικούς σε πρώτη φάση, προσδίδοντας στο άκουσμα αυτή την «άλλη» όψη – την περισσότερο «φευγάτη» και κοσμική.
Το ότι ορισμένοι από εμάς μπορεί να ανακαλέσουν Vangelis ή Eno στο όλον άκουσμα (και δεν αναφέρομαι αναγκαστικώς σε δίσκους τύπου “Vassilis Saleas Plays Vangelis”) είναι και αυτό ίδιον του άλμπουμ – ενός άλμπουμ ιδιαίτερου και ξεχωριστού, που έχει πράγματα να πει.
Επαφή: www.glenndicksonmusic.com
Μαίρη Δαλάκου
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσα να τ' ακούω ώρες...........!!!