Θυμόμαστε τη συνθέτρια και τρομπετίστρια της jazz Sarah Wilson και από τις κατά
καιρούς συνεργασίες της, μα κυρίως από τα άλμπουμ της “Kaleidoscope” (2021) και “Trapeze Project” (2010), τα οποία
ήταν παραγωγές τής δικής της εταιρείας Brass Tonic Records. (Και για τα δύο υπάρχουν reviews στο blog). Το πιο νέο CD τής Wilson έχει τίτλο “Incandescence” (2025) αποτελεί και αυτό
δική της παραγωγή, με την ηχογράφηση να έχει συμβεί τον Απρίλιο του ’24 κάπου
στο Oakland της
Καλιφόρνιας. Στέλεχος της τζαζ σκηνής της Bay Area είναι εξάλλου, από χρόνια, και η ίδια. Σ’ αυτό το session η Wilson παρουσιάζεται με το σεξτέτο της,
το οποίον αποτελούν, πέραν της ιδίας, οι Kasey Knudsen άλτο σαξόφωνο, Mara Fox τρομπόνι, John Schott κιθάρα, Lisa Mezzacappa μπάσο και εναλλάξ
οι Jon
Arkin και Tim Bulkley ντραμς.
Το βασικό που πρέπει να ειπωθεί γι’ αυτό το καλιφορνέζικο session είναι πως, σ’ ένα
μεγάλο μέρος του, αποτυπώνει τις εμπειρίες που αποκόμισε η Wilson από ένα ταξίδι της στην Βιέννη
της Αυστρίας, που συνέβη μέσω κάποιου προγράμματος, όταν θα ερχόταν σ’ επαφή με
τον βιεννέζο ζωγράφο-φωτογράφο Thomas Reinhold – έναν από τους πιονιέρους της «νέας ζωγραφικής». Φαίνεται
λοιπόν πως οι δημιουργίες του Reinhold,
τουλάχιστον εκείνες της πιο μεγάλης κλίμακας, που έχουν να κάνουν μ’ έναν
κάποιο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, έτσι όπως επικαθορίζεται αυτός από τις τυχαίες
επιπτώσεις του χρόνου, άσκησαν κάποια επιρροή στην Wilson, η οποία συνθέτει τελικώς και τα
έντεκα θέματα, που παρουσιάζονται στο “Incandescence”.
Ο δίσκος είναι πολύ «άνετος» και ευχάριστος – και είναι κάτι, που θα πρέπει να το σημειώσουμε αυτό εξ αρχής. Δεν ξέρω πόσο προχωρημένα θα μπορούσε να ήταν τα έργα του Reinhold, όμως, και σε κάθε περίπτωση, οι μουσικές της Wilson έχουν μια αφηγηματικότητα, μια κυκλικότητα και μια γλαφυρότητα, κρατώντας πολύ καλή συντροφιά στον ακροατή. Συνθέσεις γόνιμες, ευφραδείς, με πολλές και όχι πάντα εξακριβωμένες αναφορές (σε διάφορες συνθέσεις ακούς π.χ. επιρροές από το δυτικο-αφρικανικό highlife, στο φερώνυμο track ας πούμε, ή από το funk στο “Jubilant”). Πάντως, και παρά το γεγονός πως πολλά από τα κομμάτια της Wilson είναι έντονα και δυναμικά, δεν απολείπουν, από το set της, και τα πιο λυρικά και συναισθηματικά θέματα, όπως φερ’ ειπείν το πένθιμο “Echoes refrain”, που κλείνει τον δίσκο, αφήνοντας στον ακροατή μια κάπως «βαριά» επίγευση.
Σε κάθε περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολύ αξιόλογο, σύγχρονο τζαζ άλμπουμ, προϊόν μιας συνθέτριας-τρομπετίστριας, της Sarah Wilson, με τη δική της ξεχωριστή ιστορία.
Επαφή: www.sarahwilsonmusic.com
Ο δίσκος είναι πολύ «άνετος» και ευχάριστος – και είναι κάτι, που θα πρέπει να το σημειώσουμε αυτό εξ αρχής. Δεν ξέρω πόσο προχωρημένα θα μπορούσε να ήταν τα έργα του Reinhold, όμως, και σε κάθε περίπτωση, οι μουσικές της Wilson έχουν μια αφηγηματικότητα, μια κυκλικότητα και μια γλαφυρότητα, κρατώντας πολύ καλή συντροφιά στον ακροατή. Συνθέσεις γόνιμες, ευφραδείς, με πολλές και όχι πάντα εξακριβωμένες αναφορές (σε διάφορες συνθέσεις ακούς π.χ. επιρροές από το δυτικο-αφρικανικό highlife, στο φερώνυμο track ας πούμε, ή από το funk στο “Jubilant”). Πάντως, και παρά το γεγονός πως πολλά από τα κομμάτια της Wilson είναι έντονα και δυναμικά, δεν απολείπουν, από το set της, και τα πιο λυρικά και συναισθηματικά θέματα, όπως φερ’ ειπείν το πένθιμο “Echoes refrain”, που κλείνει τον δίσκο, αφήνοντας στον ακροατή μια κάπως «βαριά» επίγευση.
Σε κάθε περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολύ αξιόλογο, σύγχρονο τζαζ άλμπουμ, προϊόν μιας συνθέτριας-τρομπετίστριας, της Sarah Wilson, με τη δική της ξεχωριστή ιστορία.
Επαφή: www.sarahwilsonmusic.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου