KEITH JARRETT new Vienna

Όπως έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν... το  2016 ο Keith Jarrett περιόδευσε, για τελευταία φορά, σε Αμερική και Ευρώπη, δίνοντας οκτώ συναυλίες, τρεις στις ΗΠΑ (σε Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες και Σαν Φρανσίσκο) και πέντε στην Γηραιά Ήπειρο (σε Βουδαπέστη, Μπορντώ, Βιέννη, Ρώμη και Μόναχο). Είναι γνωστό, επίσης, πως από το 2018 ο μεγάλος αυτός πιανίστας της σύγχρονης μουσικής έχει αποσυρθεί από τα δρώμενα, μετά από τα δύο σοβαρά εγκεφαλικά επεισόδια που υπέστη και που θα του άφηναν, τελικώς, σοβαρά προβλήματα στο αριστερό χέρι του. Έτσι, και με τα σημερινά δεδομένα, ο Keith Jarrett (που πλέον είναι 80 ετών) δεν αναμένεται να ξαναπαίξει πιάνο (τουλάχιστον δημοσίως).
Μένουν λοιπόν οι διάφορες ηχογραφήσεις του από το παρελθόν, με όλων των ειδών τους σχηματισμούς ή σόλο και με μεγάλη ποικιλία αισθητικών υφών και βεβαίως υπάρχουν και τα καινούρια άλμπουμ του, αυτά που κυκλοφορεί η ECM και στα οποία καταγράφονται ανέκδοτες όψεις της πιο σύγχρονης δημιουργίας του.
Έτσι, από την τελευταία ευρωπαϊκή περιοδεία του αμερικανού πιανίστα, συνθέτη και αυτοσχεδιαστή η ECM έχει τυπώσει μέχρι σήμερα τα άλμπουμ “Bordeaux Concert” (2022), “Budapest Concert” (2020) και “Munich 2016” (2019), ενώ τώρα συμπληρώνει ένα καρέ με το “New Vienna” [ECM Records / AN Music, 2025], δηλαδή με την αποτύπωση του κοντσέρτου του Keith Jarrett, της 9ης Ιουλίου 2016, στην Goldener Saal / Musikverein της αυστριακής πρωτεύουσας. Γιατί “New Vienna”; Μα γιατί υπάρχει και το παλαιότερο “Vienna Concert” [ECM] από το 1992.

Όπως σχεδόν πάντα στην τελευταία αυτή φάση της πιανιστικής εκστρατείας του ο Jarrett εμφανίζεται και στην Βιέννη... δίχως πρόγραμμα. Όλα τα κομμάτια τού άλμπουμ του αποκαλούνται “New Vienna” και χωρίζονται σε εννέα μέρη (από το “Part I” έως το “Part IX”), με το κοντσέρτο να κλείνει, κατά τα καθιερωμένα, μ’ ένα στάνταρντ (εδώ το “Somewhere over the rainbow” του Harold Arlen). Υπάρχει λοιπόν ο χώρος και ο χρόνος προκειμένου ο Jarrett να απλώσει την φαντασία του και βεβαίως την πάντα υψηλή τεχνική του συνθέτοντας και αυτοσχεδιάζοντας επί τόπου. Ποιο κομμάτι του κοντσέρτου είναι «έτοιμο» από πριν και ποιο αναδύεται τη στιγμή της ζωντανής παρουσίασής του και της εγγραφής του είναι παντελώς αδύνατον να το αντιληφθείς. Όπως δεν μπορείς να αντιληφθείς, εννοείται, και το πώς και τι σκέπτεται ο αμερικανός πιανίστας την ώρα κατά την οποίαν ιερουργεί. Γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει, πάντα, με τον Jarrett. Είναι αυτή η απόλυτη ταύτιση ανάμεσα στον πιανίστα και το πιάνο του, η σιγουριά πως ό,τι ακούς είναι εντελώς βιωμένο – καθώς οι μικρές φωνές, που ακούγονται εδώ κι εκεί, λειτουργούν και ως «μεταφράσεις» της συγκέντρωσης και του διανοητικού και σωματικού κόπου του Αμερικανού μπροστά από το πιάνο του. Έτσι, σ’ αυτό το εντελώς μοναδικό και μοναχικό ταξίδι δεν έχεις άλλη διαφυγή εκτός από το να συμμετάσχεις συμπάσχοντας, πριν εκτονωθείς μέσω ενός ιλιγγιώδους χειροκροτήματος.
Αν ο ακροατής του CD ή του 2LP μένει άναυδος με κομμάτια σαν το “Part VII”, που δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε το προηγούμενό του κ.ο.κ., αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει το να είσαι παρών σ’ ένα τέτοιο κοντσέρτο. Πολλάκις τυχεροί, λοιπόν, όσοι θα παρευρίσκονταν στην Goldener Saal της Βιέννης, το 2016, αλλά τυχεροί κι εμείς, που μπορούμε τώρα να αφουγκραστούμε κάτι από την ουσία εκείνης της στιγμής.