(... απέναντι στην ανάσα της γης)
Η πεντατονία των gamelan είναι η μεγάλη συνεισφορά στη σύγχρονη μουσική του ινδονησιακού αρχιπελάγους. Ένα το κρατούμενο. Jazz στην Ινδονησία υπάρχει από τη δεκαετία του ’20, rock από τη δεκαετία του ’60, pop και οτιδήποτε άλλο όλα τα μετέπειτα χρόνια. Τα ονόματα των χιλιάδων ινδονησίων μουσικών μπορεί να μην φθάνουν μέχρι τη μακρυνή Ελλάδα, όμως η Ευρώπη πήρε μία καλή γεύση «ινδονησιακής jazz», ήδη από τα χρόνια του ’60, όταν ο ξεχωριστός αμερικανός κλαρινετίστας
Tony Scott παρουσίασε τους
Indonesian All Stars (ο πιανίστας
Bubi Chen ανάμεσα – ίσως η μεγαλύτερη μορφή της τοπικής jazz) στο στούντιο της MPS στο Villingen, ηχογραφώντας το άλμπουμ “Djanger Bali” (1967). Σαράντα χρόνια μετά ένα καινούριο jazz-group από την Ινδονησία έρχεται να ταράξει τα νερά (όσων θα το προσέξουν). Λέγονται
simakDialog, προξένησαν το ενδιαφέρον του Leonardo Pavkovic, του ανθρώπου που κινεί την νεοϋορκέζικη MoonJune Records, προσφέροντας το “Patahan" [MJR015, 2007] για την αμερικανική ετικέτα· ένα δικό τους live στην Jakarta, στο εκεί Ινστιτούτο Goethe, από τον Απρίλιο του '05. Πριν πούμε λίγα λόγια για το άλμπουμ να δώσουμε τα ονόματα των μέλων του γκρουπ. Riza Arshad πιάνο, fender rhodes, σύνθια, Tohpati Ario Hutomo κιθάρες, Adhitya Pratama άταστο μπάσο, Endang Ramdan τοπικά κρουστά – συν τρεις guests (Emy Tata, Ubiet, Marla Stukenberg) σε γκαμελάνικα κρουστά, φωνητικά και απαγγελία ποίησης στην ινδονησιακή και τη γερμανική. Παρότι δεν υπάρχει ο κλασικός ντράμερ στο σχήμα οι δύο περκασιονίστες Ramdan και Tata, μαζί με τον μπασίστα Pratama, θα λέγαμε πως επωμίζονται το κύριο «βάρος» του άλμπουμ. Πράγματι, είναι εντυπωσιακές οι γκαμελάνικες ρυθμολογίες τους· τα blocks που χτίζουν, επάνω στα οποία θα έλθουν να αυτοσχεδιάσουν οι φωνές (κυρίως η Ubiet), αλλά και ο πιανίστας Arshad με τον κιθαρίστα Hutomo. Ο δεύτερος ακολουθεί περισσότερο «δυτικές» κατευθύνσεις – «φταίει» και το όργανο – με ωραία «πατ-μιθινική» φρασεολογία, αλλά ο πρώτος είναι εκείνος που θα προσφέρει έναν ολοκληρωμένο αρμονικό σχεδιασμό, μετατρέποντας το πιάνο του σε μιαν exotica-machine. Και τα πέντε κομμάτια του “Patahan” είναι εκτεταμένα σε διάρκεια (από 11:07 έως 19:49) προσφέροντας εκείνο που αποκαλούμε «μοναδική εμπειρία». Με τρόπο αβίαστο και απόλυτο.
(Υπάρχει και πιο πρόσφατο άλμπουμ των simakDialog στην MoonJune, για το οποίο θα τα πούμε στο άμεσο μέλλον)
Η πεντατονία των gamelan είναι η μεγάλη συνεισφορά στη σύγχρονη μουσική του ινδονησιακού αρχιπελάγους. Ένα το κρατούμενο. Jazz στην Ινδονησία υπάρχει από τη δεκαετία του ’20, rock από τη δεκαετία του ’60, pop και οτιδήποτε άλλο όλα τα μετέπειτα χρόνια. Τα ονόματα των χιλιάδων ινδονησίων μουσικών μπορεί να μην φθάνουν μέχρι τη μακρυνή Ελλάδα, όμως η Ευρώπη πήρε μία καλή γεύση «ινδονησιακής jazz», ήδη από τα χρόνια του ’60, όταν ο ξεχωριστός αμερικανός κλαρινετίστας Tony Scott παρουσίασε τους Indonesian All Stars (ο πιανίστας Bubi Chen ανάμεσα – ίσως η μεγαλύτερη μορφή της τοπικής jazz) στο στούντιο της MPS στο Villingen, ηχογραφώντας το άλμπουμ “Djanger Bali” (1967). Σαράντα χρόνια μετά ένα καινούριο jazz-group από την Ινδονησία έρχεται να ταράξει τα νερά (όσων θα το προσέξουν). Λέγονται simakDialog, προξένησαν το ενδιαφέρον του Leonardo Pavkovic, του ανθρώπου που κινεί την νεοϋορκέζικη MoonJune Records, προσφέροντας το “Patahan" [MJR015, 2007] για την αμερικανική ετικέτα· ένα δικό τους live στην Jakarta, στο εκεί Ινστιτούτο Goethe, από τον Απρίλιο του '05. Πριν πούμε λίγα λόγια για το άλμπουμ να δώσουμε τα ονόματα των μέλων του γκρουπ. Riza Arshad πιάνο, fender rhodes, σύνθια, Tohpati Ario Hutomo κιθάρες, Adhitya Pratama άταστο μπάσο, Endang Ramdan τοπικά κρουστά – συν τρεις guests (Emy Tata, Ubiet, Marla Stukenberg) σε γκαμελάνικα κρουστά, φωνητικά και απαγγελία ποίησης στην ινδονησιακή και τη γερμανική. Παρότι δεν υπάρχει ο κλασικός ντράμερ στο σχήμα οι δύο περκασιονίστες Ramdan και Tata, μαζί με τον μπασίστα Pratama, θα λέγαμε πως επωμίζονται το κύριο «βάρος» του άλμπουμ. Πράγματι, είναι εντυπωσιακές οι γκαμελάνικες ρυθμολογίες τους· τα blocks που χτίζουν, επάνω στα οποία θα έλθουν να αυτοσχεδιάσουν οι φωνές (κυρίως η Ubiet), αλλά και ο πιανίστας Arshad με τον κιθαρίστα Hutomo. Ο δεύτερος ακολουθεί περισσότερο «δυτικές» κατευθύνσεις – «φταίει» και το όργανο – με ωραία «πατ-μιθινική» φρασεολογία, αλλά ο πρώτος είναι εκείνος που θα προσφέρει έναν ολοκληρωμένο αρμονικό σχεδιασμό, μετατρέποντας το πιάνο του σε μιαν exotica-machine. Και τα πέντε κομμάτια του “Patahan” είναι εκτεταμένα σε διάρκεια (από 11:07 έως 19:49) προσφέροντας εκείνο που αποκαλούμε «μοναδική εμπειρία». Με τρόπο αβίαστο και απόλυτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου