Το “Steam” [MoonJune MJR016, 2007] δεν είναι το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Soft Machine που έχει εκδόσει η αμερικανική εταιρία – κάποιο “Drop” κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό περιέχον γερμανικές live ηχογραφήσεις από το 1971 – είναι όμως ό,τι πιο σημερινό υπάρχει, έστω και κάτω από το όνομα Soft Machine Legacy. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Surrey στο τέλος του 2006, απαθανατίστηκε από τον Jon Hiseman (ντράμερ των Colosseum) και πήραν μέρος σε αυτήν ο John Etheridge κιθάρες, ο Hugh Hopper (1945-2009) μπάσο, ο John Marshall ντραμς – τρία ιστορικά μέλη των Softs –, καθώς και ο «πνευστός» Theo Travis, που «κράτησε» το ρόλο του Elton Dean αμέσως μετά το θάνατο του τελευταίου. Κατ’ αρχήν να σημειώσω πως αδιαφορώ παντελώς για τα πώς θα ονομάζεται ένα γκρουπ (αν θα λέγεται δηλαδή Pink Floyd του Μεσονυχτίου, οι Rolling Stones του Ορφανοτροφείου), επίσης δεν νοιάζομαι για τα νομικίστικα ή νομικά ζητήματα που μπορεί να απασχολούν τους ίδιους τους μουσικούς, και πάντως όχι εμένα, για να μην πω πως αδιαφορώ παντελώς και για τα... ηθικά ζητήματα, που μπορεί να εγείρονται από τη χρήση ενός ονόματος, όπως αυτό των Soft Machine στη σημερινή εποχή (ας τα βρουν οι δικηγόροι). Επειδή ακούω τη μουσική εντελώς ανεπηρέαστος από τριτεύοντα θέματα – όπως πράττουν οι βαθμολογητές των γραπτών στις Εισαγωγικές, με «σκεπασμένα» τα στοιχεία του μαθητή – έρχομαι να πω πως το “Steam” είναι ένα πολύ καλό CD, που τιμά (το λέω εκ των υστέρων, μετά την ακρόαση) και τους Soft Machine και τους Soft Machine Legacy. Περιέχει βασικά «συνθέσεις» που, και αυτές, φαίνεται πως έχουν διαμορφωθεί ελεύθερα στο στούντιο, έχοντας όμως το προνόμιο να συμβάλλει επί τούτων το «νέο αίμα»· ο σαξοφωνίστας Theo Travis. Δεν είναι μόνον ότι οι προσωπικές του στιγμές (“The steamer”, “The last day”, “Anything to anywhere”) είναι οι πιο ενδιαφέρουσες (το “The last day” είναι... χάρμα ηλεκτρικού αυτοσχεδιασμού), είναι η γενικότερη παρουσία του που προσφέρει νέους παλμούς στο... ηλικιωμένο κουαρτέτο. Για παράδειγμα το “The big man” που υπογράφουν και οι τέσσερις, και είναι ό,τι πιο «βαρύ» έγραψαν ποτέ οι Softs, θα ήταν μισό χωρίς την παρουσία του Travis. Ακόμη και η μοναδική σύνθεση από τα παλιά, το “Chloe & the pirates” του Mike Ratledge από το “Six”, κερδίζει πολλά από τα σόλο του «πνευστού». Φυσικά, όποιος υποτιμήσει την παρουσία των γερόντων θα το... βρει μπροστά του, μια και τα “So english” και “Dave acto” θα μπορούσε να κοντράρουν τις καλύτερες στιγμές από τα “Six” και “Seven”.
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
SOFT MACHINE LEGACY "Steam"
Το “Steam” [MoonJune MJR016, 2007] δεν είναι το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Soft Machine που έχει εκδόσει η αμερικανική εταιρία – κάποιο “Drop” κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό περιέχον γερμανικές live ηχογραφήσεις από το 1971 – είναι όμως ό,τι πιο σημερινό υπάρχει, έστω και κάτω από το όνομα Soft Machine Legacy. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Surrey στο τέλος του 2006, απαθανατίστηκε από τον Jon Hiseman (ντράμερ των Colosseum) και πήραν μέρος σε αυτήν ο John Etheridge κιθάρες, ο Hugh Hopper (1945-2009) μπάσο, ο John Marshall ντραμς – τρία ιστορικά μέλη των Softs –, καθώς και ο «πνευστός» Theo Travis, που «κράτησε» το ρόλο του Elton Dean αμέσως μετά το θάνατο του τελευταίου. Κατ’ αρχήν να σημειώσω πως αδιαφορώ παντελώς για τα πώς θα ονομάζεται ένα γκρουπ (αν θα λέγεται δηλαδή Pink Floyd του Μεσονυχτίου, οι Rolling Stones του Ορφανοτροφείου), επίσης δεν νοιάζομαι για τα νομικίστικα ή νομικά ζητήματα που μπορεί να απασχολούν τους ίδιους τους μουσικούς, και πάντως όχι εμένα, για να μην πω πως αδιαφορώ παντελώς και για τα... ηθικά ζητήματα, που μπορεί να εγείρονται από τη χρήση ενός ονόματος, όπως αυτό των Soft Machine στη σημερινή εποχή (ας τα βρουν οι δικηγόροι). Επειδή ακούω τη μουσική εντελώς ανεπηρέαστος από τριτεύοντα θέματα – όπως πράττουν οι βαθμολογητές των γραπτών στις Εισαγωγικές, με «σκεπασμένα» τα στοιχεία του μαθητή – έρχομαι να πω πως το “Steam” είναι ένα πολύ καλό CD, που τιμά (το λέω εκ των υστέρων, μετά την ακρόαση) και τους Soft Machine και τους Soft Machine Legacy. Περιέχει βασικά «συνθέσεις» που, και αυτές, φαίνεται πως έχουν διαμορφωθεί ελεύθερα στο στούντιο, έχοντας όμως το προνόμιο να συμβάλλει επί τούτων το «νέο αίμα»· ο σαξοφωνίστας Theo Travis. Δεν είναι μόνον ότι οι προσωπικές του στιγμές (“The steamer”, “The last day”, “Anything to anywhere”) είναι οι πιο ενδιαφέρουσες (το “The last day” είναι... χάρμα ηλεκτρικού αυτοσχεδιασμού), είναι η γενικότερη παρουσία του που προσφέρει νέους παλμούς στο... ηλικιωμένο κουαρτέτο. Για παράδειγμα το “The big man” που υπογράφουν και οι τέσσερις, και είναι ό,τι πιο «βαρύ» έγραψαν ποτέ οι Softs, θα ήταν μισό χωρίς την παρουσία του Travis. Ακόμη και η μοναδική σύνθεση από τα παλιά, το “Chloe & the pirates” του Mike Ratledge από το “Six”, κερδίζει πολλά από τα σόλο του «πνευστού». Φυσικά, όποιος υποτιμήσει την παρουσία των γερόντων θα το... βρει μπροστά του, μια και τα “So english” και “Dave acto” θα μπορούσε να κοντράρουν τις καλύτερες στιγμές από τα “Six” και “Seven”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου