Το 1964 η jazz σκηνή της Νέας Υόρκης ριζοσπαστικοποιείται, μέσα από συνασπισμούς καλλιτεχνών, ίδρυση νέων ανεξάρτητων labels, οργάνωσης συναυλιακών γεγονότων, happenings και δημοσίων συζητήσεων για ’κείνο που ερχόταν, με στόχους πολλαπλούς· ενίοτε προκαλώντας... για την πρόκληση. Ο Jazz Composers Guild (που ίδρυσαν οι Bill Dixon και Cecil Taylor εκείνη τη χρονιά) ήταν ένας τέτοιος ανεξάρτητος και σίγουρα αβαντ-γκαρντίστικος «μηχανισμός», που στόχευε στην επαφή τού “new thing” με τα υποψιασμένα ακροατήρια. Κάτω από την επικεφαλίδα «Οκτωβριανή Επανάσταση στην Τζαζ» [sic] οργανώνονται κονσέρτα στο Cellar Cafe, ενώ προετοιμάζεται και το πρώτο 4ήμερο φεστιβάλ στο Judson Hall (o «ναός» της σκηνής, αφού εκεί θα ηχογραφηθούν ζωντανοί οι Albert Ayler, Noah Howard κ.ά.), στα τέλη του Δεκέμβρη του 1964. Στην εκδήλωση θα πάρουν μέρος οι Cecil Taylor και Bill Dixon φυσικά, και ακόμη οι Archie Shepp, Paul Bley, New York Art Quartet (με John Tchicai και Roswell Rudd), ως επίσης και η Le Sun Ra Arkestra, λίγο πριν την ηχογράφηση των “Heliocentric Worlds”. Από τα 72 περίπου λεπτά εκείνου του live είχαν δισκογραφηθεί έως σήμερα περίπου τα 27 – στο πολύ σπάνιο LP της El Saturn “Featuring Pharoah Sanders & Black Harold”, το 1976 (μάλιστα ως τόπος ηχογράφησης αναφερόταν το Cellar Cafe και ως ημερομηνία η 15/6/64). Τώρα, η ESP εκδίδει για πρώτη φορά όλο εκείνο το κονσέρτο [ESP 4054, 2009], φέρνοντάς μας σ’ επαφή μ’ ένα κομμάτι της jazz ιστορίας, που έχει συγκεκριμένο νόημα. Πρόκειται για τη μοναδική, όπως φαίνεται, εγγραφή του Sanders με την Arkestra (είχε αντικαταστήσει τον αποχωρήσαντα τενορίστα John Gilmore) και μάλιστα σε μια σημαντική στιγμή της πορείας της (στη line-up, ανάμεσα σε άλλους, ο φλαουτίστας Black Harold, οι Marshall Allen, Pat Patrick, Alan Silva και Ronnie Boykins). Αν και κομμάτια όπως τα “Voice of Pan” (με τους flute-βοκαλισμούς του Harold σε πρώτο πλάνο) και “The world shadow” έχουν ήδη το κύρος που τους πρέπει στη Sun Ra-δισκογραφία, είναι το ανέκδοτο 20λεπτο “The other world” εκείνο που δείχνει την αναμφισβήτητη ικανότητα του «βασιλιά» (και της μπάντας του), να ίπταται πάνω από ταμπέλες, προτείνοντας την «τελευταία λέξη». Ο Sanders, με προ-κολτρεϊνική συμπεριφορά, παίζει soli με μανία, με την Arkestra να κινείται προς new thing κατευθύνσεις. Τα όργανα συμπλέκουν ανά δύο, με τo απίθανο 10λεπτο ντραμ σόλο του Jimmhi Johnson να αποτελεί τη roots γέφυρα, λίγο πριν το free ομαδικό τελείωμα· καθώς το “The second stop is Jupiter” ακολουθεί...
Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009
SUN RA "Featuring Pharoah Sanders & Black Harold
Το 1964 η jazz σκηνή της Νέας Υόρκης ριζοσπαστικοποιείται, μέσα από συνασπισμούς καλλιτεχνών, ίδρυση νέων ανεξάρτητων labels, οργάνωσης συναυλιακών γεγονότων, happenings και δημοσίων συζητήσεων για ’κείνο που ερχόταν, με στόχους πολλαπλούς· ενίοτε προκαλώντας... για την πρόκληση. Ο Jazz Composers Guild (που ίδρυσαν οι Bill Dixon και Cecil Taylor εκείνη τη χρονιά) ήταν ένας τέτοιος ανεξάρτητος και σίγουρα αβαντ-γκαρντίστικος «μηχανισμός», που στόχευε στην επαφή τού “new thing” με τα υποψιασμένα ακροατήρια. Κάτω από την επικεφαλίδα «Οκτωβριανή Επανάσταση στην Τζαζ» [sic] οργανώνονται κονσέρτα στο Cellar Cafe, ενώ προετοιμάζεται και το πρώτο 4ήμερο φεστιβάλ στο Judson Hall (o «ναός» της σκηνής, αφού εκεί θα ηχογραφηθούν ζωντανοί οι Albert Ayler, Noah Howard κ.ά.), στα τέλη του Δεκέμβρη του 1964. Στην εκδήλωση θα πάρουν μέρος οι Cecil Taylor και Bill Dixon φυσικά, και ακόμη οι Archie Shepp, Paul Bley, New York Art Quartet (με John Tchicai και Roswell Rudd), ως επίσης και η Le Sun Ra Arkestra, λίγο πριν την ηχογράφηση των “Heliocentric Worlds”. Από τα 72 περίπου λεπτά εκείνου του live είχαν δισκογραφηθεί έως σήμερα περίπου τα 27 – στο πολύ σπάνιο LP της El Saturn “Featuring Pharoah Sanders & Black Harold”, το 1976 (μάλιστα ως τόπος ηχογράφησης αναφερόταν το Cellar Cafe και ως ημερομηνία η 15/6/64). Τώρα, η ESP εκδίδει για πρώτη φορά όλο εκείνο το κονσέρτο [ESP 4054, 2009], φέρνοντάς μας σ’ επαφή μ’ ένα κομμάτι της jazz ιστορίας, που έχει συγκεκριμένο νόημα. Πρόκειται για τη μοναδική, όπως φαίνεται, εγγραφή του Sanders με την Arkestra (είχε αντικαταστήσει τον αποχωρήσαντα τενορίστα John Gilmore) και μάλιστα σε μια σημαντική στιγμή της πορείας της (στη line-up, ανάμεσα σε άλλους, ο φλαουτίστας Black Harold, οι Marshall Allen, Pat Patrick, Alan Silva και Ronnie Boykins). Αν και κομμάτια όπως τα “Voice of Pan” (με τους flute-βοκαλισμούς του Harold σε πρώτο πλάνο) και “The world shadow” έχουν ήδη το κύρος που τους πρέπει στη Sun Ra-δισκογραφία, είναι το ανέκδοτο 20λεπτο “The other world” εκείνο που δείχνει την αναμφισβήτητη ικανότητα του «βασιλιά» (και της μπάντας του), να ίπταται πάνω από ταμπέλες, προτείνοντας την «τελευταία λέξη». Ο Sanders, με προ-κολτρεϊνική συμπεριφορά, παίζει soli με μανία, με την Arkestra να κινείται προς new thing κατευθύνσεις. Τα όργανα συμπλέκουν ανά δύο, με τo απίθανο 10λεπτο ντραμ σόλο του Jimmhi Johnson να αποτελεί τη roots γέφυρα, λίγο πριν το free ομαδικό τελείωμα· καθώς το “The second stop is Jupiter” ακολουθεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου