Οι Βραζιλιάνοι δεν στέκονται στις δόξες τού τότε, αναπαράγοντας μουσειακούς ήχους και τραγούδια μιας άλλης εποχής – στη χώρα δεν υπάρχει πλέον χούντα, όπως το ’68, μα η «νέα ψυχολογία» μίας ανερχόμενης δύναμης –, αλλά επιχειρούν με πρωτότυπο υλικό, να περιγράψουν τις αλλαγές στην ευρύτερη latin περιφέρεια, μέσα από έναν λόγο παραδοσιακά επαναστατικό, που ακουμπά, όμως, στο μέλλον. Τα «σύμβολα», όπως ο Fidel Castro στην έξοχη “Samba do Fidel”, χρησιμοποιούνται απλώς ως ψυχικός σύνδεσμος με το τότε, παραχωρώντας όμως τη θέση τους σε απολύτως σημερινά κομμάτια (“Baghdad blues”, “Querida querida”), όλα ενταγμένα στο πλάνο μιας υποσχόμενης… ψυχεδελικής Αριστεράς, που γνωρίζει τον τρόπο να προκαλεί και ν’ αναμένει. Από μουσικής-ηχητικής πλευράς το “Haih…” είναι πλημμυρισμένο στις «εκπλήξεις». Τραγούδια και τραγουδάρια, που κόβονται και επανασυνδέονται, πνιγμένα μέσα στα (μετρημένα) εφέ, φωνητικά περιπαικτικά, στο γνωστό από το παρελθόν θεατράλε στυλ, αλλαγές ρυθμών και ανατροπές, αλλά κι ένας νέος άξονας βραζιλο-ινδικής συνεργασίας - οι χώρες και από πολιτικής απόψεως είναι κοντά, ως μέλη της BRIC (Brazil, Russia, India, China), των ταχύτερα αναπτυσσομένων νέων οικονομιών δηλαδή – στο “Gopala Krishna Om”. Αν κι εδώ είναι περισσότερο ο μυστικισμός του Dias που βγαίνει στο φως, παρά ένα καινούριο πολιτικό μανιφέστο. (Κάπου διάβασα ότι το πρώτο βραζιλιάνικο κομμάτι που είχε sitar ήταν το “Balada do louco”, από το πέμπτο LP των Mutantes “E seus cometas no pais do Baurets” στην Polydor, το 1972. Δεν έχω πολύ χρόνο για να το τσεκάρω και να το διαπιστώσω…).
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
OS MUTANTES Baghdad blues
Τριάντα τρία χρόνια μετά το live “Ao Vivo” [Som Livre] του ’76 οι θρυλικοί – να, εδώ ταιριάζει ο χαρακτηρισμός – Βραζιλιάνοι Mutantes (ο Sergio Dias, για την ακρίβεια, και η νέα του παρέα) είναι και πάλι στη γύρα μ’ ένα όχι απλώς αξιοπρεπέστατο άλμπουμ, αλλά με κάτι πολύ παραπάνω. Το “Haih… or Amortecedor…” [ANTI-], που έγινε με την πολυποίκιλη σύμπραξη του Tom Ze, δεν υπήρξε, απλώς, μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς που έφυγε, αλλά κι ένας δίσκος που δείχνει πώς, με ποιον τρόπο, ένα τόσο παλαιό όνομα, μπορεί να υπάρξει στο τώρα μ’ ένα έργο αντάξιο της φήμης του. Καθότι, αυτό που πράττουν, εδώ, οι Mutantes δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν είναι εύκολο δηλαδή να πατήσεις σε μία τόσο μεστή και σύγχρονη φόρμα, «αγνοώντας» το παρελθόν σου - γιατί αυτό είναι το ζήτημα. Οι Βραζιλιάνοι δεν στέκονται στις δόξες τού τότε, αναπαράγοντας μουσειακούς ήχους και τραγούδια μιας άλλης εποχής – στη χώρα δεν υπάρχει πλέον χούντα, όπως το ’68, μα η «νέα ψυχολογία» μίας ανερχόμενης δύναμης –, αλλά επιχειρούν με πρωτότυπο υλικό, να περιγράψουν τις αλλαγές στην ευρύτερη latin περιφέρεια, μέσα από έναν λόγο παραδοσιακά επαναστατικό, που ακουμπά, όμως, στο μέλλον. Τα «σύμβολα», όπως ο Fidel Castro στην έξοχη “Samba do Fidel”, χρησιμοποιούνται απλώς ως ψυχικός σύνδεσμος με το τότε, παραχωρώντας όμως τη θέση τους σε απολύτως σημερινά κομμάτια (“Baghdad blues”, “Querida querida”), όλα ενταγμένα στο πλάνο μιας υποσχόμενης… ψυχεδελικής Αριστεράς, που γνωρίζει τον τρόπο να προκαλεί και ν’ αναμένει. Από μουσικής-ηχητικής πλευράς το “Haih…” είναι πλημμυρισμένο στις «εκπλήξεις». Τραγούδια και τραγουδάρια, που κόβονται και επανασυνδέονται, πνιγμένα μέσα στα (μετρημένα) εφέ, φωνητικά περιπαικτικά, στο γνωστό από το παρελθόν θεατράλε στυλ, αλλαγές ρυθμών και ανατροπές, αλλά κι ένας νέος άξονας βραζιλο-ινδικής συνεργασίας - οι χώρες και από πολιτικής απόψεως είναι κοντά, ως μέλη της BRIC (Brazil, Russia, India, China), των ταχύτερα αναπτυσσομένων νέων οικονομιών δηλαδή – στο “Gopala Krishna Om”. Αν κι εδώ είναι περισσότερο ο μυστικισμός του Dias που βγαίνει στο φως, παρά ένα καινούριο πολιτικό μανιφέστο. (Κάπου διάβασα ότι το πρώτο βραζιλιάνικο κομμάτι που είχε sitar ήταν το “Balada do louco”, από το πέμπτο LP των Mutantes “E seus cometas no pais do Baurets” στην Polydor, το 1972. Δεν έχω πολύ χρόνο για να το τσεκάρω και να το διαπιστώσω…).
Οι Βραζιλιάνοι δεν στέκονται στις δόξες τού τότε, αναπαράγοντας μουσειακούς ήχους και τραγούδια μιας άλλης εποχής – στη χώρα δεν υπάρχει πλέον χούντα, όπως το ’68, μα η «νέα ψυχολογία» μίας ανερχόμενης δύναμης –, αλλά επιχειρούν με πρωτότυπο υλικό, να περιγράψουν τις αλλαγές στην ευρύτερη latin περιφέρεια, μέσα από έναν λόγο παραδοσιακά επαναστατικό, που ακουμπά, όμως, στο μέλλον. Τα «σύμβολα», όπως ο Fidel Castro στην έξοχη “Samba do Fidel”, χρησιμοποιούνται απλώς ως ψυχικός σύνδεσμος με το τότε, παραχωρώντας όμως τη θέση τους σε απολύτως σημερινά κομμάτια (“Baghdad blues”, “Querida querida”), όλα ενταγμένα στο πλάνο μιας υποσχόμενης… ψυχεδελικής Αριστεράς, που γνωρίζει τον τρόπο να προκαλεί και ν’ αναμένει. Από μουσικής-ηχητικής πλευράς το “Haih…” είναι πλημμυρισμένο στις «εκπλήξεις». Τραγούδια και τραγουδάρια, που κόβονται και επανασυνδέονται, πνιγμένα μέσα στα (μετρημένα) εφέ, φωνητικά περιπαικτικά, στο γνωστό από το παρελθόν θεατράλε στυλ, αλλαγές ρυθμών και ανατροπές, αλλά κι ένας νέος άξονας βραζιλο-ινδικής συνεργασίας - οι χώρες και από πολιτικής απόψεως είναι κοντά, ως μέλη της BRIC (Brazil, Russia, India, China), των ταχύτερα αναπτυσσομένων νέων οικονομιών δηλαδή – στο “Gopala Krishna Om”. Αν κι εδώ είναι περισσότερο ο μυστικισμός του Dias που βγαίνει στο φως, παρά ένα καινούριο πολιτικό μανιφέστο. (Κάπου διάβασα ότι το πρώτο βραζιλιάνικο κομμάτι που είχε sitar ήταν το “Balada do louco”, από το πέμπτο LP των Mutantes “E seus cometas no pais do Baurets” στην Polydor, το 1972. Δεν έχω πολύ χρόνο για να το τσεκάρω και να το διαπιστώσω…).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου