FOKO Kohntarkosz

Αν και με τις, έως τότε, επισήμως δισκογραφημένες δουλειές του, το “An Expressionist’s View” του 1995 και το “Confession” του 1999, ο θεσσαλονικιός guitar player Foko είχε δώσει στίγμα σαφές – μία all around κιθαριστική ματιά, με διαθέσεις συγκροτημένων ρήξεων, έναντι του rock, του latin-rock, του blues, του ηλεκτρισμένου blues, του λαϊκού, του παλιού λαϊκού (διάβαζε «Χιώτης») κ.ο.κ. – ήλθε, καιρό αργότερα (2007), για όσους, ενδιαμέσως, δεν τον είχαν παρακολουθήσει live, να ανατρέψει εκ νέου το κιθαριστικό του οικοδόμημα, ωθώντας όλη την «κατασκευή» προς τα άκρα. Συναισθηματικά, αισθητικά, τεχνικά, οτιδήποτε... Ακούω, πάλι… Αυτό που πράττει στο “Live” ο Foko και που, πιθανώς, να το έχουν επιχειρήσει κατά καιρούς διάφοροι φημισμένοι συνάδελφοί του (σίγουρα ο Henry Kaiser – το «πιθανώς» αναφέρεται στους Fred Frith, Raoul Bjorkenheim και Keiji Haino μεταξύ άλλων) είναι να παίξει «ζωντανά», σόλο, ηλεκτρική κιθάρα ηχογραφημένη σε πραγματικό χρόνο, δίχως overdubs, προηχογραφημένα ή προετοιμασμένα μέρη, τη απουσία, ταυτοχρόνως, οποιασδήποτε κομπιουτερομηχανής, στηριγμένος αποκλειστικώς στο όργανο, στους ενισχυτές και τα effects. Εκείνο που έχει σημασία και αξία, κάτι που πρέπει να το τονίσω από την αρχή, δεν είναι τόσο η «απόφαση» του μουσικού αυτή καθ’ αυτή που... αγιάζει το μέσο, όσο το αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας. Μια προσπάθεια που εμφανίζει «αρχή, μέση και τέλος», μακρυά από εγωκεντρικούς πειραματισμούς και ακρότητες-αυτοσκοπούς. Το “Live” περιέχει πάνω απ’ όλα καίρια μουσική, που δεν «κλωτσάει» τον αμύητο, στηριγμένη στο πάθος, τη δύναμη και το ταλέντο ενός έλληνα κιθαρίστα με αγέρωχη «υπόγεια» καριέρα. Στο άλμπουμ/CD-R υπάρχουν οκτώ θέματα, διάρκειας 55 λεπτών, κάποια εκ των οποίων είναι εκδοχές συνθέσεων του Foko από τις προηγούμενες δουλειές του (Confession, Shamaral, Martian mambo, Your love) – γεγονός που δείχνει ότι ο μουσικός δεν απαξιώνει το παλαιότερό του έργο προς χάριν μιας... εκτίναξης στο μέλλον με «κενά μνήμης» – κάποια, καινούριες ιδέες που δουλεύονται και κάποια (δύο σε ένα) θυελλώδεις διασκευές, που σηματοδοτούν διαχρονικές αγάπες. Κατά πρώτον, το Kohntarkosz των Magma (προσκύνημα στην original πενιά ένας mega-guitarist, του Βρετανού Brian Godding) και το πάντα ανατριχιαστικό Oh well των Fleetwood Mac (του Peter Green δηλαδή), τα οποία δείχνουν, αν μη τι άλλο, την κιθαριστική παιδεία ενός μουσικού που άγεται από το blues, για να καταλήξει κάπου, πέρα...