το βασίλειο της προχειρότητας...

Ενώ για τους cine-κριτικούς εξυπακούεται πως βλέπουν (και κρίνουν) όλων των ειδών τις ταινίες – μοιάζει ανόητο να υποστηρίξει κάποιος πως βλέπει μόνο θρίλερ ή κωμωδίες και πως γράφει μόνον γι’ αυτά, αφού ελάχιστοι θα έδιναν σημασία στις κριτικές του – δεν ισχύει το ίδιο και για τους μουσικοκριτικούς. Υπάρχει τόσος καταμερισμός ακουσμάτων, ώστε είναι ν’ αναρωτιέσαι τελικώς, τι, κατά βάθος, σημαίνει κάτι τέτοιο. Άλλος ακούει μόνον έντεχνα, άλλως μόνο κλασική, άλλος μόνο παραδοσιακά, άλλος μόνον ethnic, άλλος μόνον καινούρια κι εκστασιάζεται μπροστά σ’ ένα τραγούδι του Donovan ή του Phil Ochs, άλλος ακούει soundtracks, άλλος μόνο garage και ψυχεδέλεια κ.ο.κ. Και ξαναλέω, δεν μιλάω για απλούς ακροατές, αλλά για δημοσιογράφους που κρατούν στήλες «μουσικοκριτικής» σε περιοδικά, εφημερίδες, free-press κ.λπ., απευθυνόμενοι στον κόσμο.
Το έχω ξαναπεί και θέλω να το πω κι εδώ. Η κριτική είναι συστατικό της ανθρώπινης σκέψης, δεν είναι ταλέντο. Όπως μπαίνεις σ’ ένα κατάστημα και διαλέγεις ένα πουκάμισο και όχι ένα άλλο, έτσι κάπως, περίπου, αποφασίζεις αν ένα μουσικό ή φιλμικό συμβάν σου «ταιριάζει» ή όχι. Ok, κάτι θα πρέπει να μεσολαβεί, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα μιας σειράς πράξεων, τις οποίες αποφασίζει καθένας για τον εαυτό του, ίνα προστατευτεί από τη βλακεία· βασικά, όμως, η διαδικασία παραμένει ίδια. Ή, όπως έλεγε, σκληρά, αλλά παραστατικά, και ο αείμνηστος Ραφαηλίδης, από την κριτική οι μόνοι που θα πρέπει να αποκλείονται είναι τόσο οι εκ φύσεως ηλίθιοι, όσο και οι επίκτητα ηλίθιοι. Βασικά, με τους τελευταίους γεννάται ζήτημα.

Παρατηρώ, φερ' ειπείν, σε στήλες δισκοκριτικής να ξεπετάγονται δίσκοι με 20 και με 30 λέξεις (δεν υπονοώ τον Αργύρη Ζήλο κι αυτά που γράφει στο Αθηνόραμα – ξέρω ότι ακούει μουσική περισσότερο από τον καθένα μας και σέβομαι τα πολύχρονα ακούσματά του), δείχνοντας, καθαρά, πως οι άνθρωποι αυτοί ή είναι κακοί επαγγελματίες, αφού δεν μπαίνουν στον κόπο ν’ ακούσουν άλμπουμ δεύτερη φορά (ιδίως εκείνα που ξεπερνούν τα 40 λεπτά, δεν μιλάω για τα 70λεπτα), ή δεν είναι καν επαγγελματίες, μια και κρίνουν από τη σκοπιά των προσωπικών τους ακουσμάτων («ξεβρακώνονται» οι ίδιοι πριμοδοτώντας, ολοφάνερα, συγκεκριμένα είδη ή θάβοντας άλλα), ή είναι εν τέλει ηλίθιοι, ή μάλλον «έξυπνοι», πιάνοντας κορόιδα, κατ’ αρχάς, τα αδιάφορα (και επί της μουσικής ανίδεα) αφεντικά τους. Πάντα υπήρχε πρόβλημα στο χώρο, αλλά το κακό παράγινε με τα free press. Ξεπέτα κι άγιος ο θεός...
[Τα blogs δεν τα λογαριάζω, τα οποία σιγά-σιγά εξελίσσονται σε μάστιγα, γιατί εκεί ο καθένας μας λογοδοτεί πρώτα στον εαυτό του. Και, ως γνωστόν, στον εαυτό μας κάνουμε πολλά χατίρια...].