BABY GURU πρώτα ακούω, μετά παίζω…

Καθώς έχω στ’ αυτιά μου ακόμη το πρώτο άλμπουμ των Baby Guru [Inner Ear, 2011] και καθώς ξεκινά το “Necessary voodoo” από το δεύτερό τους, το “Pieces” [Inner Ear, 2012], έχω την αίσθηση πως δεν έχουν μεσολαβήσει και πολλά από τότε (αν και τούτο δεν μπορεί παρά να είναι μία αρχική εντύπωση). Το μετρονομημένο rhythm section εξακολουθεί να δηλώνει «παρών» (οι Can και οι Neu! παραμένουν πάντα μία βάση), όμως από το δεύτερο κιόλας κομμάτι το συγκρότημα δείχνει προς τα πού (αλλού) θέλει να το τραβήξει. Το “For naked sun” είναι μία pop σύνθεση, που θα μπορούσε να την υπογράψουν ακόμη και οι Beach Boys στα 90s και τα 00s αν εξακολουθούσε να βγάζουν δίσκους (κάτι έβγαλαν δηλαδή, αλλά άσε το…), ενώ στο “Say say” τα (πάντα;) ορατά pop στοιχεία αποκτούν και μία psych χροιά (κάπως σαν τα πιο χαλαρά κομμάτια των Can)· κάτι που γίνεται ακόμη πιο φανερό, όσον αφορά στην pop διάσταση, στο “The things you do”. Το “Amaye” είναι ένα πρώτο μικρό διαμάντι. Ένα πολύ όμορφο τραγούδι, με καθαρό λόγο και σαφή μελωδία, στηριγμένο σε μία απλή ρυθμική βάση, και που με το χρόνο αποκτά ένα κάπως exotica, τελετουργικό χαρακτήρα (λόγω των chorus vocals). Ειδικώς όταν μπήκε το hammond ανακάλεσα στη μνήμη μου ακόμη και τους Barrabas (“Wild safari” και τέτοια) και όχι μόνον τον Mike Oldfield. Στο “Dolomite jollity” η βάση είναι οι… Aphrodite’s Child. Οι Baby Guru επιχειρούν να αναπαραστήσουν το κλίμα κομματιών όπως το “Let me love, let me live” με τις κιθάρες τους να συναγωνίζονται τις… πληκτρονικές κιθάρες του Παπαθανασίου. Το κομμάτι είναι πολύ ενδιαφέρον, ασχέτως αν μοιάζει με patchwork από samples των Aphrodite’s. Το μόλις ενάμιση λεπτού “The letter” είναι επηρεασμένο από Syd Barrett, Kevin Ayers, τέτοια πράγματα, με το “Children” που ακολουθεί να καταγράφεται ως ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του “Pieces” (με την απολύτως ελεγχόμενη, όσο και εθιστική μονοτονία του). Η επαναφορά στο “The letter” μέσω του “The letter (reprise)” επιτείνει το κλίμα της british-psych του πρώτου μέρους, με το “For Trish” που έπεται να ροκάρει βασισμένο στην κλασική psych-pop συνταγή. Το νωχελικό “Last Summer” (ένα δεύτερο διαμάντι) υπογραμμίζει αυτό το magical feeling, που προωθεί το συγκρότημα στο “Pieces” και που είναι το πιο βασικό χαρακτηριστικό της νέας του δουλειάς. Λίγο πριν ολοκληρωθεί το άλμπουμ το “Cyclamen persicum” μοιάζει κάπως με lysergic trip, με το έσχατο “Bog” να πλάθει και να πλάθεται μέσα σ’ ένα heavy ψυχεδελικό κλίμα, με tribal-Oldfield υπαινιγμούς (“Ommadawn”)...
Ένα, πάντως, είναι σίγουρο. Οι Prins Obi, King Elephant και Sir Kosmiche εξακολουθούν να περιστρέφονται «χαμένοι» και σ’ αυτό το δεύτερο LP/CD τους.