Σαν άδεια κουφάρια, σαν παρατημένες ερμαϊκές στήλες, τα stands των
πάλαι ποτέ πολλαπλών free press.
Πόσα έκλεισαν από δαύτα, πόσα απέμειναν; H Lifo και η Athens Voice σίγουρα
(απέμειναν). Η ουσία όμως είναι πως, πλέον, στο διάβα μου δεν βρίσκω έντυπο
τεύχος ούτε για δείγμα. Σε 2-3 καφετέριες κι έναν Γρηγόρη της Υμηττού (Παγκράτι – για όσους διαβάζουν εκτός Αθηνών),
μια λεωφόρο που την κατέβαινα την Πέμπτη το πρωί και όλο και κάτι τσίμπαγα από ’δω κι από ’κει, δεν υπάρχει λέπι. Εξαφανίστηκαν από
παντού. Δεν μιλάω πλέον για τα stands τής Συγγρού-Φιξ, που και αυτά τα περιδιαβαίνω καθημερινώς. Ok, μπορεί να τοποθετούνται
μερικά, αλλά το τιράζ είναι τόσο μικρό που καταντάει ανύπαρκτο. Εκεί, μάλιστα, έχω
να τα δω μήνες (τα free press), για να μην πω κανα-δυο χρόνια.
Ξέρω, τα πράγματα είναι δύσκολα και για τον ελεύθερο Τύπο και για τον… πληρωμένο και για τους πάντες, όμως για
τα free press
τα άδεια stands είναι
εκεί –αν και κάποια πρέπει να τα έχουν φορτώσει οι Πακιστανοί για scrap– ίνα θυμίζουν τις ένδοξες
ημέρες. Βεβαίως δεν μένουν εντελώς άδεια (εκείνα τα οποία παρατηρώ συχνά).
Γεμίζουν με διαφημιστικά φυλλάδια (Κωτσόβολους,
Media Markt και τέτοια), πολιτικές προκηρύξεις διαφόρων ειδών (αλλά,
βασικά, τού αναρχοαυτόνομου χώρου) και συχνά, πολύ συχνά με το περιοδικό… Ιεραποστολικός Ταχυδρόμος· το οποίο το
μαζεύω –καθότι περιοδικάκιας– και του ρίχνω μια ματιά, στα όρθια, στη Στάση. Στο
τεύχος 77 (1-3/2002) μου έκανε εντύπωση μία φωτογραφία και κυρίως η λεζάντα της.
Δείτε την…
 |
| Ο πατήρ Δοσίθεος και ο Μητροπολίτης Θεόδωρος έμπροσθεν Επισκοπείου Βορείου Καμερούν |
Φίλε μου εσύ, που είσαι νέος, και λόγω της κρίσης σού
περνάει από το μυαλό να την κάνεις για παπάς, μην το σκέπτεσαι καθόλου. Πήγαινε
στην Αφρική. Φτύσε-ξέχνα τις πολυτέλειες, τις μερσεντάρες, τα μεγαθήρια με τις
δεκάποντες μοκέτες και αμόλα. Καμερούν, Γουινέα, Ζάμπια, Ακτή Ελεφαντόδοντος,
παντού… Αχυρένιο Επισκοπειό και για πρώτη φορά… Άγιος ο Θεός…
Δεν είμαι σίγουρος ότι μιλάς σοβαρά, αν ναι σε πληροφορώ ότι είσαι μακριά νυχτωμένος...τουλάχιστον για κάποιους ορθόδοξους ''ιεραπόστολους'' που εργάζονται στην υποσαχάρια Αφρική, οι υλικές παροχές -αγνοώ τον μισθό τους- είναι ασύλληπτες. Τουλάχιστον για τις περιπτώσεις που ξέρω από πρώτο χέρι, περιλαμβάνουν δωρεάν αυτοκίνηση, σπίτια πολυτελείας και όχι καλύβες(!) όπως αυτή της φωτογραφίας, φοίτηση των παπαδοτέκνων σε ιδιωτικά σχολεία/κολέγια, κ.λπ. Εν ολίγοις, βιοτικό επίπεδο ασύγκριτο με αυτό των ντόπιων πληθυσμών (με εξαίρεση τις μαύρες ελίτ) και μακράν καλύτερο της Ελλαδίτσας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ε; Mα αν είναι έτσι όπως τα λες τότε την κάνω κι εγώ για Αφρική. Καθότι και ψηλός θα γίνω ένας διάκος μούρλια…
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σοβαρευτούμε (στον εαυτό μου το λέω πρωτίστως), καθότι την ανάρτηση δεν την έκανα για πλάκα. Θα αναγκαστώ δε να μιλήσω προσωπικώς, προκειμένου να αιτιολογήσω την… πράξη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να πήγαινα στην Έκτη Δημοτικού, όταν γνώρισα για πρώτη και τελευταία φορά ιεραπόστολο (με δραστηριότητα στην Αφρική). Τον άνθρωπον εκείνο, που ήταν Κεφαλλονίτης και τον έλεγαν Λάμπρο Ρουχωτά (θυμάμαι ακόμη το όνομά του), τον είχε γνωρίσει ο πατέρας μου στο δρόμο (πουλούσε βιβλία ο ιεραπόστολος) και στο λέγε-λέγε τον έφερε στο σπίτι μας να τον φιλοξενήσουμε. Ο άνθρωπος ζούσε από τα βιβλία και τα χαρτζιλίκια, κοιμόταν όπου εύρισκε, μάζευε λίγα λεφτά και με κάποια αποστολή κανόνιζε και έφευγε για Αφρική. Τα βιβλία που πουλούσε ήταν ιεραποστολικά γεμάτα με φωτογραφίες… χειρότερες απ’ αυτήν του ‘Ιεραποστολικού Ταχυδρόμου’. Ήμουν παιδί και με είχαν εντυπωσιάσει. Η άγρια φύση της Αφρικής, η φτώχεια και η στέρηση, αλλά και τα χαρούμενα πρόσωπα εν παρατάξει.
Κάποιο βράδυ, θυμάμαι, είχε ανάψει ένας καυγάς στο σπίτι. Ο ιεραπόστολος ήταν βασιλοκομμουνιστής (υπήρχαν και τέτοιοι) και ο πατέρας μου, που τους βασιλιάδες τους είχε στο παχύ του άντερο, τα πήρε, και πάνω στην κουβέντα, πες το ένα πες το άλλο, αναγκάστηκε να τον διώξει από το σπίτι. Κάτι τέτοιο θυμάμαι· αν και μπορεί να έφυγε μόνος του ο ιεραπόστολος, δεν είμαι σίγουρος. Τέλος πάντων, εκείνος ο άνθρωπος, που τότε ήταν καμμιά 60αριά χρονών (και σήμερα αποκλείεται να ζει), ήταν μία άγια ψυχή. Κάπου στο πατρικό μου πρέπει να υπάρχουν ακόμη τα βιβλία του με τις αφιερώσεις σ’ εμένα και την οικογένειά μου.
Θέλω να πω, απαντώντας και στον προηγούμενο ανώνυμο, πως όπως όλοι οι παπάδες δεν είναι ίδιοι, όπως δεν είναι ίδιοι και όλοι οι χασάπηδες ή οι μπετατζήδες, έτσι δεν είναι ίδιοι και όλοι οι ιεραπόστολοι. Αυτά τα ολίγα.
Φυσικά και δεν είναι όλοι οι παπάδες οι ίδιοι! Δεν ισχυρίστηκα αυτό! Απλώς, έχοντας από πρώτο χέρι (λόγω καταγωγής ταξιδεύω συχνά στη Ν. Αφρική) εμπειρία του τρόπου ζωής του ελληνορθόδοξου κλήρου της περιοχής, μπορώ να σε διαβεβαιώσω τόσο για τις υλικές παροχές που τους εξασφαλίζει η ελλαδική εκκλησία (με χρήματα δικά μας, για να εξηγούμαστε, δηλαδή των φορολογούμενων) όσο και για το εξαιρετικό επίπεδο διαβίωσης των οικογένειών τους! Και βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι οι ελληνικές παροικίες της υποσαχάριας Αφρικής είναι υπερ-συντηρητικές και προσκολλημένες μέχρι ασφυξίας στις εκεί ορθόδοξες επισκοπές για λόγους προαφανείς νομίζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις υπαρκτές -πώς αλλιώς- εξαιρέσεις, είναι, απλώς, ...εξαιρέσεις!
Εάν γνωρίζομασταν προσωπικά και ήξερα ότι το θέμα σε ενδιαφέρει θα μπορούσα να σου δώσω και συγκεκριμένα στοιχεία...
Αυτά επί του θέματος...αν θέλεις να μάθεις περισσότερα, μου λες!
Δεν έχω κάτι να προσάψω σε όσα λες. Ξέρω κι εγώ διάφορα… μέχρι εγκλήματα έχουν γίνει… Η δική μου προσέγγιση είχε ιδεαλιστική αφετηρία. Δεν έκανα ρεπορτάζ, ούτε σκοπεύω να γράψω πραγματεία. Μένω εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ πάντως για την επικοινωνία.