MELODY GARDOT τραγούδια με λατινική κομψότητα

Με τρία μόλις άλμπουμ στην κατοχή της –το σε ιδιωτική έκδοση “Worrisome Heart” (2006) ήταν το πρώτο και το “My One and Only Thrill” [Verve, 2009] το δεύτερο– και βεβαίως με τα live, που ανελλιπώς πραγματοποιεί ανά τον κόσμο (την 29/6/2010 είχε εμφανιστεί και στην Αθήνα, στο Κηποθέατρο του Παπάγου), η Melody Gardot είναι μία τραγουδοποιός, που δεν γίνεται να την προσπεράσεις. Πριν πω λοιπόν κάποια λόγια για το πρόσφατο-τελευταίο CD της δεν γίνεται να μην αναφερθώ κι εγώ σ’ εκείνο που αναφέρονται όλοι, όταν μιλούν ή γράφουν για την Αμερικανίδα, καθότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα περιστατικό που σημάδεψε, ταυτοχρόνως, τη ζωή και την καριέρα της.

Ήταν Νοέμβριος του 2003, όταν η 18χρονη Gardot είχε ένα σοβαρότατο ατύχημα. Ενώ έκανε ποδήλατο παρασύρθηκε από ένα αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να παραμείνει για ένα σχεδόν χρόνο σχεδόν ακίνητη σε νοσοκομείο, σπάζοντας τη λεκάνη της σε δύο σημεία. Και δεν ήταν μόνον αυτό. Προσβλήθηκε το νευρικό της σύστημα, αποκτώντας συν τοις άλλοις και μιαν υπερευαισθησία στον ήχο και το φως, φορώντας έκτοτε, σχεδόν πάντα, μαύρα γυαλιά ηλίου. Ευρισκόμενη μέσα σε μία διαδικασία βαθμιαίας αποκατάστασης, η Meldoy Gardot «διδάχθηκε» από την αρχή απλές καθημερινές κινήσεις, ώσπου, με τη βοήθεια εναλλακτικών θεραπευτικών μεθόδων, κατόρθωσε να ξαναπατήσει στα πόδια της (έστω και με τη βοήθεια μπαστουνιού), αξιοποιώντας στην πορεία όλες τις μουσικές της γνώσεις (είχε ξεκινήσει από τα εννέα της τα σχετικά μαθήματα, ενώ από τα δεκαέξι της εμφανιζόταν σε μπαρ της Φιλαδέλφεια ερμηνεύοντας pop, jazz και rock στάνταρντ). Φυσικά, μετά από ένα τέτοιο ατύχημα δεν θα μπορούσε παρά να αλλάξει και η σχέση της με τη μουσική. Και όντως. Η Melody Gardot αρχίζει ν’ ακούει πιο ήσυχα και cool κομμάτια (και να συνθέτει πάνω σ’ αυτές τις βάσεις), ενώ μαθαίνει και κιθάρα (αφήνοντας προς ώρας το πιάνο, που την κούραζε περισσότερο). Σε κάθε περίπτωση η ζωή της θα πάρει έκτοτε μία εντελώς διαφορετική τροπή (θα εντρυφήσει στον Βουδισμό, θα ακολουθήσει την μακροβιοτική διατροφή, ενώ θα γίνει κήρυκας και ενός νέου ανθρωπισμού, μιλώντας σε ευήκοα ακροατήρια για τα πλεονεκτήματα της μουσικοθεραπείας στη διαχείριση του πόνου κ.λπ.). Κάπως έτσι φθάνουμε και στο πλέον πρόσφατο CD της, που έχει τίτλο “The Absence” [Decca, 2012] και που αντανακλά μιαν άλλη πτυχή των μουσικών ενδιαφερόντων της.

Μετά το πέρας της My One and Only Thrill tour (Καλοκαίρι του 2010) η Melody Gardot –όπως διαβάζω και στο σχετικό press release– βγάζει ένα εισιτήριο για το Marrakesh, αποφασισμένη να διασχίσει τη Σαχάρα· ένα γεγονός που λειτουργεί για ’κείνην αποκαλυπτικώ τω τρόπω. Όπως είχε πει κι η ίδια: «Tόσες διαφορετικές γλώσσες και πολιτισμοί και την ίδια στιγμή η αίσθηση ότι η μουσική είναι παντού η ίδια». Τα ταξίδια όμως θα είναι συνεχή –θ’ ακολουθήσουν η Λισαβόνα, το Μπουένος Άιρες, το Ρίο ντε Τζανέιρο…– και, το κυριότερο, θα λειτουργήσουν ως εμπειρίες μουσικής ζωής, δίνοντας το έναυσμα για το υλικό τού “The Absence”. Πρώτο κομμάτι στο άλμπουμ της εξάλλου είναι το “Mira”, ένα καθαρό… βραζιλοτράκ με θαυμάσια ενορχηστρωτική προσέγγιση από τον παραγωγό της Heitor Pereira (ο κύριος υπεύθυνος για τον ήχο του άλμπουμ), που παίρνει αφορμή από την επαναλειτουργία μιας εκπαιδευτικής κοινότητας για την samba στο Ρίο. Όπως λέει και η ίδια η Gardot: «Το να αντιληφθώ την αγάπη μ’ ένα διαφορετικό τρόπο, να κατανοήσω τι σημαίνει αγάπη μέσα σε μια κοινότητα και να βιώσω πώς οι άνθρωποι πραγματικά μπορούν να συμβιώσουν, ήταν μια τεράστια αλλαγή για μένα, που με έφερε κοντά –ιδιαίτερα στη Βραζιλία– σε ανθρώπους που ζουν τη μουσική όπως μιαν αέναη γιορτή». “Amalia” τιτλοφορείται το επόμενο τραγούδι του άλμπουμ της και είναι πιθανώς γραμμένο για την… πιο γνωστή Amalia. Όμορφη, απέριττη μπαλάντα, απολύτως νυχτερινή και καλοκαιρινή· όπως εξάλλου και η “Lisboa”, μία ακόμη σύνθεση που παίρνει αφορμή από το ταξίδι της στην Πορτογαλία. Από την επίσκεψή της στο Μπουένος Άιρες και πιο συγκεκριμένα στην παλαιά γειτονιά San Telmo (εκεί όπου ζούνε συγγραφείς και ποιητές, ζωγράφοι και κινηματογραφιστές, μουσικοί και χορευτές του tango) η Melody Gardot θα εμπνευστεί το ερωτικό-μελαγχολικό “So we meet again my heartache”, μία έξοχη tango-ballad με φοβερό string section (βιολιά, πολλά βιολιά, βιόλες, πολλές βιόλες, τσέλο, πολλά τσέλο) και ακόμη με την πιο «σπασμένη» ερμηνεία που θα μπορούσε ποτέ να καταθέσει, όντας «ένα» με τους στίχους και τη θεσπέσια μελωδία. Υπάρχουν επίσης τραγούδια που κινούνται πιο κοντά στην αμερικανική τραγουδιστική παράδοση (και της jazz), όπως ας πούμε το “If I tell you I love you” που ακούγεται αρκούντως νέο-ορλεανικό και βεβαίως το “Goodbye” με την παράξενη ατμόσφαιρα που δημιουργούν το hammond και το κλαρινέτο (κι εδώ, φυσικά, το χωνευτήρι της Crescent City είναι παρόν, μπολιασμένο μ’ ένα πάθος αργεντινό). Το τελευταίο φανερό κομμάτι του άλμπουμ έχει τίτλο “Iemanja” και θυμίζει εντόνως την τραγουδοποιητική φόρμα του Caetano Veloso (τον οποίον η Melody Gardot φαίνεται να τον έχει περί πολλού – και καλώς δηλαδή!). Όπως είχε πει και η ίδια σε μια συνέντευξή της στον ιστότοπο the arts desk: “I love brazilian music, it’s one of my favourite genres. I love the Stan Getz bossa nova years, I love Getz/Giberto, Jobim, Caetano Veloso...”. Το “The Absence” θα κλείσει μ’ ένα ακόμη track, κρυφό και instro βασικά, εντελώς διαφορετικό, ως κλίμα, από το υπόλοιπο άλμπουμ (πρωταγωνιστεί η ηλεκτρική κιθάρα, δίνοντας έναν μυστηριακό τόνο), που, πιθανώς, να προαναγγέλλει το μελλούμενο…

Να προσθέσω ακόμη πως το “The Absence” κυκλοφορεί και σε limited edition CD/DVD, με το DVD να περιέχει δύο ακουστικές versions των “Mira” και “Iemanja” (των βραζιλιάνικων tracks δηλαδή) με το 5χορδο μαντολίνο του Hamilton de Holanda και την 7χορδη κιθάρα του Yamandu Costa (φυσικά και με τα φωνητικά τής Melody Gardot), μία ωραία version του κλασικού “La vie en rose” της Edith Piaf (πλούσια, αλλά λεπτή η ενορχήστρωση του Heitor Pereira), ένα βίντεο με το making of του τραγουδιού, καθώς κι ένα ακόμη βίντεο με την Gardot μπροστά στην κάμερα να αποκαλύπτει λεπτομέρειες των τραγουδιών τού “The Absence”.

Τέλος, αν κάτι παρέλειψα να πω είναι ορισμένα από τα ονόματα των μουσικών που πήραν μέρος στην ηχογράφηση. Κι επειδή είναι αδύνατον ν’ αναφερθούν οι πάντες ας σημειώσω τις παρουσίες των John Leftwitch μπάσο, Peter Erskine ντραμς, Paulihno DaCosta κρουστά και Jim Keltner επίσης ντραμς (με τις sessions των δύο τελευταίων να καλύπτονται μόνον από… εγκυκλοπαίδεια).