από την ελληνική σκηνή «χαμηλής πτήσης»

Δύο πειραματικές κυκλοφορίες, ένα LP και μια κασέτα, από δύο αναγνωρισμένα μέλη της σύγχρονης ελληνικής σκηνής…

PANOS ALEXIADIS: Katabasis [REKEM, 2014]

Γνωστός στους παροικούντες την ελληνική ηλεκτρονική σκηνή από τους Lunar Miasma (δείτε στο discogs τις… δεκάδες κυκλοφορίες τους από το 2009 έως το 2012), ο Πάνος Αλεξιάδης έχει έτοιμο προσωπικό long-play, master-ισμένο από τον Giuseppe Ielasi και τυπωμένο σε 300 αντίτυπα βινυλίου. Το LP διαθέτει δύο tracks (ένα ανά πλευρά), με το πρώτο να τιτλοφορείται “Katabasis pt.I” και το δεύτερο “15:21”. Βασικά αυτό που ακούμε στην πρώτη πλευρά δεν απομακρύνεται και τόσο πολύ από το ύφος της πειραματικής-ηλεκτρονικής, που διακονεί ο Αλεξιάδης την τελευταία πενταετία. Ένα είδος concrète, εννοώ, στο οποίον ανακατεύονται φυσικοί ήχοι με ήχους αναλογικών συνθεσάιζερ, δημιουργώντας μία υποβλητική και συνεχώς ανανεούμενη ατμόσφαιρα. Από την μια μεριά λοιπόν έχουμε στρώματα ηλεκτρονικά (με ιδιαίτερη «επίστρωση» στις «χαμηλές» συχνότητες) και από την άλλη μια σειρά κατακερματισμένων off ήχων, που σκορπίζονται πάνω στον κύριο καμβά μ’ έναν διαβρωτικό τρόπο. Το δεύτερο track είναι εξ ολοκλήρου ηλεκτρονικό. Πειραματικό ηλεκτρονικό και αυτονομημένο εκ πρώτης –πράγμα που δυσκολεύει μία «εύκολη» ή «προφανή» κατάταξη–, το “15:21” εμφανίζει μία συνεπή ανάπτυξη, με ήχους που συμβάλλουν από διαφορετικές διευθύνσεις, και που άλλοτε δρουν ενισχύοντας την «κύρια γραμμή», ενώ άλλοτε την εμπλουτίζουν με διαπεραστικά (ηλεκτρονικά) ηχοχρώματα. Το αποτέλεσμα έχει πολύ ενδιαφέρον, κυρίως γιατί εμφανίζει πεπαλαιωμένα electro timbre να σκάνε ένθεν κακείθεν, διαμορφώνοντας ένα απολύτως σύγχρονο και δημιουργικό άκουσμα.

Επαφή: www.rekemrecords.tumblr.com

SOCRATES MARTINIS: Fusil Photographique [noise-below.org, 2014]

Ο Étienne-Jules Marey ήταν ένας γάλλος φυσιολόγος του προπερασμένου αιώνα, ο οποίος είχε διακριθεί (και) στον τομέα της χρονοφωτογραφίας. Είχε κατορθώσει, δηλαδή, ν’ αποδώσει σε μία φωτογραφία διαδοχικές κινήσεις, ή καλύτερα τις διαφορετικές φάσεις μιας κίνησης, με τη βοήθεια μιας παράξενης μηχανής που έμοιαζε με όπλο. Όπως είχε πει και ο ίδιος το 1882 (διαβάζω από το εξώφυλλο τού “Fusil Photographique”): «Έχω ένα ‘φωτογραφικό όπλο’ που φυσικά δεν έχει καμμία δολοφονική διάσταση. Αυτό το ‘όπλο’ μπορεί να τραβήξει μια εικόνα από ένα πουλί που πετά, ή από ένα ζώο που τρέχει σε λιγότερο από το 1/500 του δευτερολέπτου». Επηρεασμένος από τις χρονοφωτογραφίες του Marey, ο πειραματιστής Σωκράτης Μαρτίνης (έχω γράψει στο παρελθόν για την παρουσία του στα «Παράξενα Παραμύθια» [Η Λάθος Άκρη του Τηλεσκοπίου], αλλά και για το δίπτυχό του “au seuil de la liberte”) παρουσιάζει μία περίπου 16λεπτη κασέτα 50 αντιτύπων, ηχογραφημένη από την μια μόνον πλευρά της, στην οποίαν αποτυπώνει (υποθέτω) τον ενθουσιασμό του (τι άλλο;) καθώς κοιτά/παρατηρεί το συγκεκριμένο έργο (τις χρονοφωτογραφίες του Marey εννοώ). Με οκτώ μικρής διαρκείας θέματα που ακούγονται σαν «ένα», ο Μαρτίνης μοιάζει να αναπαριστά, ηχητικώς, τα διαδοχικά ενσταντανέ της μηχανής, δημιουργώντας ένα άκουσμα που κινείται στην περιοχή του… θορύβου – πότε του εκκωφαντικού και πότε του… υποχθόνιου. Κατά βάση (αν και βοηθάει και το volume του ενισχυτή), ο Μαρτίνης έχει ενδυναμώσει την (σε αναπαράσταση) ηχητική μπάντα κάποιων φυσικών διαδικασιών/ διεργασιών (άκου το εισαγωγικό “Birds in the belfry” με τα σμήνη των πουλιών να τρομάζουν ακόμη και τον… Hitchcock), δημιουργώντας, σχεδόν εναλλάξ, ηχητικά «όρη» και «κοιλάδες», κρατώντας μας, ως ακροατές, σε μόνιμη εγρήγορση.

Επαφή: www.noise-below.org, www.socratesmartinis.wordpress.com